จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #37 : พายุสุริยะ

หลินเฟยเดินทางกลับหอยุคันตวาตหลังจากมอบทักษะให้เซียวเอ้อแล้ว เขาเตรียมของขวัญพิเศษมาให้อาจารย์หลี่เสี่ยวเฟิงด้วย

หลินเฟย “อาจารย์หลี่ ท่านอยู่หรือไม่” เสียงดังก้องไปทั่วห้องโถง

หลี่เสี่ยวเฟิง “เข้ามาสิ หลินเฟย”

หลินเฟยเปิดประตูเข้าไป พบอาจารย์นั่งอยู่บนเบาะรอง ดวงตาคมกริบจ้องมองมา

หลินเฟย “ข้าก้าวสู่ระดับนักรบขั้นต้นแล้วขอรับ”

หลี่เสี่ยวเฟิงพยักหน้า “ข้าสัมผัสได้ถึงพลังปราณที่แข็งแกร่งขึ้นของเจ้า แล้วเคล็ดวิชา ‘เคลื่อนสวรรค์’ ล่ะ ฝึกฝนถึงขั้นไหนแล้ว”

หลินเฟย “ข้าสามารถควบคุมพลังลมปราณได้อย่างคล่องแคล่วแล้วขอรับ”

หลี่เสี่ยวเฟิงยิ้ม “ดีมาก เจ้ามีความก้าวหน้าเร็วกว่าที่ข้าคิด ว่าแต่เจ้ามาหาข้าวันนี้ มีเรื่องอะไรหรือ”

หลินเฟยยื่นถุงผ้าใบเล็กๆ ให้อาจารย์ “ข้ามีของมาให้อาจารย์ขอรับ”

หลี่เสี่ยวเฟิงรับถุงผ้ามาเปิดออก ภายในบรรจุขนสีฟ้าเพลิง ขนาดใหญ่ เปล่งประกายระยิบระยับ

หลี่เสี่ยวเฟิงอุทาน “นี่มัน... ขนของหมีเพลิงสวรรค์! เจ้าไปเอามันมาจากไหน”

หลินเฟย “ข้าบังเอิญเจอมันระหว่างทำภารกิจขอรับ ข้าเห็นว่ามันน่าจะมีประโยชน์ จึงเก็บมาฝากอาจารย์”

หลี่เสี่ยวเฟิง “ขอบใจเจ้ามาก หลินเฟย ขนหมีเพลิงสวรรค์ เป็นวัสดุชั้นยอด หายากยิ่ง สามารถนำมาหลอมรวมกับอาวุธ เพื่อเพิ่มพลังและความร้อนแรง”

หลี่เสี่ยวเฟิงมองไปที่พัดวายุคู่กายของตนเอง ที่ทำจากเหล็กชั้นดี แต่เริ่มเก่าและมีรอยสึกหรอ “ข้าคิดว่าข้าจะใช้ขนหมีเพลิงสวรรค์นี้ปรับปรุงพัดวายุของข้าเสียหน่อย เจ้ามีวิชาหลอมสวรรค์มิใช่หรือ หลินเฟย”

หลินเฟย “ขอรับ”

หลี่เสี่ยวเฟิง “เช่นนั้นเจ้าช่วยข้าหลอมรวมขนหมีเพลิงสวรรค์เข้ากับพัดวายุนี้หน่อย”

หลินเฟยรับคำอย่างเต็มใจ เขาใช้เวลาตลอดทั้งคืนหลอมรวมขนหมีเพลิงสวรรค์เข้ากับพัดวายุของหลี่เสี่ยวเฟิง

รุ่งเช้า พัดวายุเล่มเดิมกลับเปล่งประกายสวยงามยิ่งกว่าเดิม ตัวพัดทำจากเหล็กสีดำสนิท ส่วนขนที่ใช้ทำใบพัดเป็นขนหมีเพลิงสวรรค์ เมื่อกางพัดออกจะมีเปลวเพลิงสีฟ้าลุกโชนอยู่รอบๆ ใบพัด

หลี่เสี่ยวเฟิงกล่าวด้วยความชื่นชม “งดงามยิ่งนัก!”

หลินเฟย “ขอบพระคุณขอรับอาจารย์”

หลี่เสี่ยวเฟิง “เอาล่ะ หลินเฟย วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปลองวิชา” เขาถือพัดวายุเล่มใหม่เดินนำหน้าออกจากหอยุคันตวาต

หลินเฟยรีบเดินตามอาจารย์ไป

หลี่เสี่ยวเฟิงพาหลินเฟยมาถึงยอดเขาแห่งหนึ่ง

หลี่เสี่ยวเฟิง “เตรียมตัวให้ดี หลินเฟย ข้าจะแสดงวิชาพายุสุริยะให้เจ้าดู”

หลี่เสี่ยวเฟิงกางพัดวายุออก ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ

หลี่เสี่ยวเฟิง “วิชาพายุสุริยะ!”

เขาตวัดพัดวายุ พายุขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า เปลวเพลิงสีแดงลุกโชนอยู่ภายใน พายุพัดหมุนอย่างรุนแรง ภูเขาที่อยู่เบื้องหน้าสั่นสะเทือน

หลี่เสี่ยวเฟิงชี้นิ้วไปยังภูเขา “ไป!”

พายุพุ่งเข้าใส่ภูเขา

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ภูเขาทั้งลูกถูกพายุเผาผลาญจนราบเป็นหน้ากลอง!

หลินเฟยมองดูด้วยความตาค้าง พลังของวิชาพายุสุริยะช่างน่ากลัวยิ่งนัก!