จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #30 : วิชาใหม่เซียวเอ้อ

หลังจากฝึกฝนวิชา “เนตรคันฉ่องส่องใจ” จนสำเร็จ เซียวเอ้อก็รู้สึกตื่นเต้นกับพลังใหม่ที่ได้รับ เธออยากจะทดลองใช้มันกับใครสักคน แต่ก็ไม่กล้าลองกับอาจารย์ หรือศิษย์พี่คนอื่นๆ

ทันใดนั้น ใบหน้าของหลินเฟยก็ผุดขึ้นมาในหัว

“หลินเฟยนี่แหละ เหมาะที่สุด!” เธอคิด

เซียวเอ้อรีบเดินทางไปยังลานฝึกฝน ซึ่งหลินเฟยมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกฝนอยู่ที่นั่น

“หลินเฟย!” เซียวเอ้อร้องเรียก

หลินเฟยที่กำลังฝึกฝนเพลงกระบี่สายลมดอกหญ้าอยู่ หันมา “เซียวเอ้อ มีอะไรรึ”

“ข้ามีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากเจ้า” เซียวเอ้อกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

หลินเฟย “เรื่องอะไรหรือ”

เซียวเอ้อ “เจ้าเก่งเรื่องการดัดแปลงวิชาไม่ใช่หรือ ช่วยข้าคิดวิชาใหม่หน่อยสิ”

หลินเฟยทำหน้างง “วิชาใหม่? วิชาอะไร”

เซียวเอ้อเริ่มอธิบาย “คือแบบนี้... ตอนนี้ข้ามีวิชาเนตรเซียวส่องหล้า และเนตรคันฉ่องส่องใจ แต่ข้ารู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยแข็งแกร่งเท่าไหร่”

หลินเฟย “เจ้าลองใช้สองวิชานั้นใส่ข้าดูสิ ข้าจะได้เข้าใจพลังของมันมากขึ้น”

เซียวเอ้อพยักหน้า “อืม ก็ได้”

เซียวเอ้อจ้องมองหลินเฟยด้วยเนตรเซียวส่องหล้า

หลินเฟยรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่สอดส่องเข้ามาในร่างกาย

เซียวเอ้ออธิบาย “เนตรเซียวส่องหล้าสามารถมองเห็นออร่าลมปราณ แยกแยะความจริงเท็จ และรบกวนกระแสลมปราณของเป้าหมาย”

จากนั้นเซียวเอ้อก็เปลี่ยนมาใช้เนตรคันฉ่องส่องใจ

หลินเฟยรู้สึกเหมือนจิตใจของเขากำลังถูกควบคุม ภาพลวงตาปรากฏขึ้นในหัวของเขา เขาเห็นตัวเองกำลังต่อสู้กับสัตว์อสูรร้ายกาจ

เซียวเอ้ออธิบาย “เนตรคันฉ่องส่องใจสามารถควบคุมจิตใจผู้อื่นได้ชั่วขณะ โดยการสบตา สร้างภาพลวงตา หรือความรู้สึกหลงใหล”

หลินเฟยสะดุ้งตื่น

หลินเฟยอุทาน “โอ้โห! สุดยอดไปเลย! ข้าว่าเจ้าน่าจะผสานสองวิชานี้เข้าด้วยกันนะ มันน่าจะทรงพลังกว่าเดิม”

เซียวเอ้อตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “จริงสิ! ทำไมข้าถึงคิดไม่ออกนะ แต่ข้าจะผสานมันยังไงดี”

หลินเฟย “อืม... ให้ข้าช่วยคิดก็แล้วกัน แต่ข้าขอสัมผัสพลังของมันอีกครั้งได้ไหม”

เซียวเอ้อพยักหน้า “ได้สิ”

หลินเฟยนั่งลงบนพื้น “เซียวเอ้อ เจ้าลองใช้สองวิชานั้นพร้อมกันใส่ข้าดูสิ”

เซียวเอ้อนั่งลงตรงข้ามหลินเฟย แล้วจ้องมองเขาด้วยเนตรเซียวส่องหล้าและเนตรคันฉ่องส่องใจพร้อมกัน

หลินเฟยรู้สึกได้ถึงพลังที่รุนแรงกว่าเดิม เขาเห็นภาพลวงตาที่ชัดเจนและสมจริงยิ่งขึ้น

หลินเฟย “อืม... ข้าพอจะเข้าใจแล้ว ข้าจะใช้วิชาหลอมสวรรค์ช่วยเจ้าผสานสองวิชานี้เข้าด้วยกัน”

หลินเฟยยื่นมือออกไปวางบนศีรษะของเซียวเอ้อ

พลังสีทองแผ่ออกมาจากมือของเขา เซียวเอ้อรู้สึกได้ถึงพลังที่อบอุ่น

หลินเฟยร้อง “ผสาน!”

เซียวเอ้อร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “อ๊าก!”

หลินเฟย “ทนไว้เซียวเอ้อ อีกนิดเดียว”

หลินเฟยพึมพำ “ยากชะมัด ไม่ง่ายเลยที่จะผสานวิชาขั้นสูงแบบนี้”

ในที่สุด

หลินเฟยร้องอย่างดีใจ “สำเร็จแล้ว! เจ้ารู้สึกเป็นยังไงบ้าง เซียวเอ้อ”

เซียวเอ้อ “ข้ารู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่รอบๆ ดวงตาของข้า เหมือนกับข้ามีดวงตาที่สามเลย”

หลินเฟย “ลองใช้มันดูสิ”

เซียวเอ้อจ้องมองไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

เซียวเอ้อร้อง “เนตรมายาภูต!”

ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นสั่นสะเทือน ใบไม้ร่วงหล่นลงมา

เซียวเอ้อร้องอย่างตื่นเต้น “ว้าว! สุดยอดไปเลย!”

หลินเฟยอธิบาย “วิชานี้สามารถควบคุมจิตใจเป้าหมาย เพิ่มระดับการโจมตี และลดพลังของศัตรู มันทรงพลังกว่าสองวิชาเดิมรวมกันเสียอีก ขอตั้งชื่อว่า เนตรมายาภูต”

เซียวเอ้อรู้สึกได้ถึงพลังปราณที่เพิ่มขึ้น

เซียวเอ้อร้องอย่างดีใจ “ข้าเลื่อนระดับเป็นนักรบขั้นต้นแล้ว!”

หลินเฟย “ยินดีด้วย เซียวเอ้อ”

เซียวเอ้อ “ขอบใจเจ้ามาก หลินเฟย ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงทำไม่ได้”