จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #26 : หอยุคันตวาต

“ได้ยินหรือไม่ เจ้าสำนักรับเด็กหนุ่มที่ไม่มีใครเอา ไปเป็นศิษย์ด้วย”

“จริงหรือ! เจ้าหนุ่มคนนั้น ทำบุญด้วยอะไรกัน”

“ข้าว่า คงเป็นเพราะหน้าตาดี เจ้าสำนักถึงได้ใจอ่อน”

“อย่าพูดไร้สาระ เจ้าสำนัก ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”

“แล้วทำไม ถึงรับเด็กที่ไม่มีพรสวรรค์ แบบนั้น มาเป็นศิษย์”

“ใครจะไปรู้ บางที เจ้าสำนักอาจจะมองเห็นอะไรดีๆ ในตัวเด็กคนนั้นก็ได้”

เสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วทั้งสำนักดาบเหินฟ้า หลังจากที่หลี่เสี่ยวเฟิงรับหลินเฟยเป็นศิษย์

หอยุคันตวาตตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขาเฟยหลง สูงเสียดฟ้า ราวกับจะทะลุไปยังสรวงสวรรค์ ตัวหอสร้างด้วยหินอ่อนสีขาว ประดับประดาด้วยหยก และอัญมณี งดงามราวกับวิมานบนสรวงสวรรค์ ภายในหอตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยความสง่างาม

มีอุปกรณ์ฝึกฝนที่เกี่ยวข้องกับลมมากมาย เช่น อุโมงค์ลม ห้องควบคุมแรงดัน ลูกตุ้มลม และอื่นๆ

หลี่เสี่ยวเฟิงพาหลินเฟยเดินเข้ามาในห้องโถงกว้าง

หลี่เสี่ยวเฟิงกล่าว “ที่นี่คือ หอยุคันตวาต สถานที่ฝึกฝนของเจ้าสำนักทุกยุคทุกสมัย”

หลินเฟยมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

หลี่เสี่ยวเฟิงกล่าวพลางเดินไปนั่งบนเบาะรอง “นี่เจ้าหนู ต่อไปนี้ให้เรียกข้าว่า อาจารย์หลี่”

หลินเฟยคุกเข่าลง “ขอคารวะ อาจารย์หลี่”

หลี่เสี่ยวเฟิงพยักหน้ารับ “อืม”

หลี่เสี่ยวเฟิงกล่าวต่อ “ข้าทราบดีว่าเจ้ามีแก่นรากฐานกายาที่แข็งแกร่ง แต่อย่าลืมว่า ในยุทธภพ ลมปราณจิตก็สำคัญไม่แพ้กัน”

หลี่เสี่ยวเฟิงมองหลินเฟยด้วยสายตาที่ทำให้หลินเฟยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “เจ้ามีเคล็ดวิชาหลอมสวรรค์มิใช่หรือ”

หลินเฟยตอบอย่างตะกุกตะกัก “เอ่อ... ขอรับ”

หลี่เสี่ยวเฟิง “ข้าคิดว่ามันน่าจะสามารถใช้หลอมแก่นลมปราณจิตระดับธรรมดา ให้กลายเป็นแก่นลมปราณจิตระดับสูงขึ้นกว่านี้ได้”

หลี่เสี่ยวเฟิงหยิบกล่องไม้ขนาดเล็กออกมาจากอกเสื้อ

เขาเปิดกล่องเผยให้เห็นแก่นสีฟ้าใสเปล่งประกายสวยงาม “นี่คือแก่นอสูรชั้นสูง จากตัวนกการเวกขนเหล็ก”

หลี่เสี่ยวเฟิง “ข้าให้เวลาเจ้า หนึ่งเดือน ในการหลอมรวมแก่นนี้ เข้ากับแก่นลมปราณจิตของเจ้า ให้เพิ่มเป็นระดับดี”

หลินเฟยรับกล่องไม้มาด้วยความตื่นเต้น

หลินเฟย “ขอบพระคุณขอรับ อาจารย์”

หลี่เสี่ยวเฟิงโบกมือไล่ “ไปฝึกฝนซะ แล้วค่อยมาพบข้า เมื่อครบกำหนด”

หลินเฟยโค้งคำนับอีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องโถงไป

ระหว่างทางเดินกลับยังหอพัก เขากลับรู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา บางสายตาก็เต็มไปด้วยความริษยา บางสายตาก็มองด้วยความดูแคลน

“นั่นไง เด็กของเจ้าสำนัก”

“คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมากหรือไง”

“ไม่มีพรสวรรค์ ยังจะมาทำอวดดี”

หลินเฟยพยายามไม่สนใจเสียงนินทาเหล่านั้น แต่ก็อดรู้สึกเจ็บปวดในใจไม่ได้

เสียงหวานใสดังขึ้น ขัดขวางความคิดของหลินเฟย “เจ้า หยุดอยู่ตรงนั้น”

เขาหันไปมอง พบกับหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งในชุดสีเขียวอ่อน ใบหน้างดงามสะดุดตา ดวงตาเฉียบคม ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มเย็นชา

เลี่ยงเฟิ่งถาม แม้จะยิ้ม แต่หลินเฟยกลับรู้สึกกดดันอย่างประหลาด “มีอะไร ที่พี่สาวพอจะช่วยได้บ้าง”

หลินเฟยพยักหน้ารับ

เลี่ยงเฟิ่งพูดพลางอมยิ้ม “นี่ พวกเจ้า ถ้าว่างมากก็ไปฝึกตนไป๊!! ข้าไล่พวกมันแล้ว”

หลินเฟยหัวเราะแบบทำหน้าเจื่อน “แหะๆๆ”