จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #24 : ศิษย์ใหม่

“ยินดีต้อนรับศิษย์นอกทั้ง 25 คนที่ผ่านการทดสอบเข้าสู่สำนักดาบเหินฟ้า!” เสียงของหลี่หมิง ดังก้องไปทั่วลานกว้างที่รายล้อมด้วยหมู่ตึกสถาปัตยกรรมโบราณงดงาม เบื้องหน้าคือภูเขาสูงเสียดฟ้า ปกคลุมด้วยเมฆหมอกสีขาว ราวกับภาพวาดพู่กันจีน

เหล่าศิษย์ใหม่ยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ต่างตื่นตาตื่นใจกับทัศนียภาพอันงดงาม และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์

“สำนักของเรามีชื่อเสียงในเรื่องวิชาตัวเบา และ เพลงดาบที่รวดเร็วดุจสายลม” หลี่หมิงอธิบายขณะที่นำเหล่าศิษย์ใหม่เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวขึ้นไปบนยอดเขา “วิชาที่เป็นสุดยอดของสำนักเรา คือ ย่างก้าวเมฆา วิชาตัวเบาที่ทำให้ผู้ใช้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วราวกับล่องลอยอยู่บนก้อนเมฆ”

“นอกจากนี้ สำนักดาบเหินฟ้ายังให้ความสำคัญกับการฝึกฝนแก่นลมปราณจิต เพื่อเสริมพลังภายในให้แข็งแกร่ง”

หลี่หมิงหยุดอยู่หน้าลานกว้างอีกแห่ง ซึ่งเต็มไปด้วยหุ่นไม้ และอุปกรณ์ฝึกฝนมากมาย

"ที่นี่คือลานฝึกฝน สำหรับศิษย์นอกทุกคน" หลี่หมิงกล่าว “ในสามวันแรก พวกเจ้าจงฝึกฝนตามอัธยาศัย ทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม และเสริมสร้างพลังของตนเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น”

“หลังจากนั้น อาจารย์แต่ละท่านจะลงมาคัดเลือกศิษย์เข้าสู่หอฝึก เพื่อถ่ายทอดวิชาขั้นสูงต่อไป”

หลี่หมิงหันไปพยักหน้าให้ศิษย์รุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ด้านข้าง ศิษย์ผู้นั้นเดินนำกล่องไม้ขนาดใหญ่สองใบมาวางไว้หน้าแถว

"ในกล่องนี้ มีชุดฝึกของสำนัก ยารักษาอาการบาดเจ็บ และยาบำรุงพลัง พวกเจ้าสามารถเลือกได้ตามใจชอบ" หลี่หมิงกล่าว “ส่วนที่พักของพวกเจ้า อยู่ทางด้านหลังลานฝึกฝน มีทั้งหมด 25 ห้อง เลือกได้ตามสบาย”

“เอาล่ะ ขอให้โชคดีในการฝึกฝน”

หลี่หมิงกล่าวจบ ก็โค้งตัวให้เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เหล่าศิษย์ใหม่ยืนมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว! ที่นี่สุดยอดไปเลย!” เซียวเอ้อร้องอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกาย

“ข้าอยากลองฝึกกับหุ่นไม้นั่นจัง” หลินเฟยกล่าวพลางมองไปยังหุ่นไม้รูปร่างมนุษย์ ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางลาน

“งั้นเราไปกันเถอะ หลินเฟย” เซียวเอ้อคว้าแขนของหลินเฟย ก่อนจะลากเขาไปยังลานฝึกฝน โดยไม่ลืมหยิบชุดฝึกและยาต่างๆ มาด้วย

สามวันต่อมา...

บรรยากาศในลานฝึกฝน เต็มไปด้วยความคึกคัก เหล่าศิษย์ใหม่ต่างฝึกฝนกันอย่างขะมักเขม้น บางคนฝึกซ้อมวิชา บางคนฝึกควบคุมพลังปราณ บางคนฝึกฝนกับหุ่นไม้

เสียงโลหะกระทบกันดังก้องไปทั่ว ปะปนกับเสียงตะโกน และเสียงหอบหายใจ

เซียวเอ้อ กำลังฝึกฝนเพลงกระบี่ดอกหญ้าอย่างตั้งใจ ท่วงท่าของเธองดงาม พลิ้วไหว ดุจสายลม

หลินเฟย ยืนมองอยู่ไม่ไกล เขาอดชื่นชมในพรสวรรค์ของเซียวเอ้อไม่ได้ แม้จะเป็นวิชาเดียวกัน แต่เมื่ออยู่ในมือของเซียวเอ้อ กลับดูงดงาม และทรงพลังอย่างประหลาด

เขาเองก็ไม่ได้อยู่เฉย หลินเฟยฝึกฝนเพลงกระบี่สายลมดอกหญ้าที่เขาคิดค้นขึ้น ผสานเข้ากับวิชาตัวเบาที่ร่ำเรียนมา ทำให้ท่วงท่าของเขาดูรวดเร็ว และคล่องแคล่วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด