จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #12 : การสั่งสอนของเซียวเอ้อ

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า ส่องกระทบใบไม้เขียวขจี เกิดเป็นประกายระยิบระยับงดงาม กลางป่าโปร่ง บรรยากาศสดชื่น ริมลำธารใส

“ไม่เอาแบบนั้น! แบบนั้นมันท่าเต้นรำ ไม่ใช่เพลงกระบี่ดอกหญ้า!” เสียงใสดังขึ้น พร้อมกับร่างเล็กๆ ที่พุ่งตัวเข้าไปแก้ท่าทางของหลินเฟย

เซียวเอ้อ ขมวดคิ้ว ทำหน้ามุ้งมิ้ง แต่แฝงด้วยความจริงจัง เธอพยายามอย่างหนักที่จะถ่ายทอดวิชาเพลงกระบี่ดอกหญ้า ให้กับหลินเฟย

ผ่านมาหลายวันแล้วที่ทั้งคู่เดินทางด้วยกัน หลังจากที่ช่วยกันตามหากระบี่คู่ใจของเซียวเอ้อจนเจอ เซียวเอ้อเป็นเด็กสาวที่ร่าเริง สดใส คอยสร้างสีสันให้กับการเดินทาง แม้บางครั้งเธอจะดูซุกซนไปบ้าง แต่ก็เป็นที่เอ็นดูของหลินเฟย

“เพลงกระบี่ดอกหญ้า เน้นความอ่อนช้อย ไหลลื่น ดุจสายลม พลิ้วไหวดุจสายน้ำ เจ้าต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ ปลดปล่อยพลังปราณไปกับท่วงท่า รู้สึกถึงมัน” เซียวเอ้อ สาธิตท่าทางอย่างช้าๆ ร่างบอบบาง เคลื่อนไหวอย่างงดงาม ราวกับนางฟ้าร่ายรำ

หลินเฟยจ้องมองด้วยความทึ่ง แม้จะเป็นเพียงท่าพื้นฐาน แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงพลังที่ซ่อนอยู่

“เซียวเอ้อ เจ้าเก่งขนาดนี้เชียวหรือ” หลินเฟยเอ่ยถามด้วยความชื่นชม

“แน่นอนสิ ข้าฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ” เซียวเอ้อหยุดเคลื่อนไหว หันมายิ้มกว้าง

หลินเฟยพยักหน้าเข้าใจ แม้จะไม่เคยถาม แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าเซียวเอ้อ ไม่ใช่เด็กสาวธรรมดา

“หลินเฟย เจ้ารู้หรือไม่ว่าพลังของผู้ฝึกตนแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ” เซียวเอ้อกล่าวขึ้นมา ขณะที่หลินเฟยกำลังฝึกซ้อม

“ข้าพอรู้มาบ้าง” เขาเคยอ่านพบในตำราโบราณ

“งั้นเจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าอยู่ระดับไหน” เซียวเอ้อถาม พร้อมกับมองมาที่หลินเฟยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

หลินเฟยนิ่งคิด เขา มีแก่นลมปราณจิตระดับกลาง และเพิ่งสร้างแก่นรากฐานกายาระดับวัชระได้สำเร็จ

“ข้าคงเป็นได้แค่ผู้ฝึกตนขั้นต้นเท่านั้น” หลินเฟยตอบอย่างไม่มั่นใจ

“เจ้าคิดผิดแล้ว หลินเฟย เจ้าแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิด” เซียวเอ้อส่ายหัว “เจ้ามีทั้งแก่นลมปราณจิต และแก่นรากฐานกายา เจ้าอยู่ในระดับผู้ฝึกตนขั้นสูงแล้วต่างหาก อาจจะเกือบระดับนักรบขั้นต้นด้วยซ้ำ”

หลินเฟยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าตนเองจะก้าวหน้าเร็วขนาดนี้

“ส่วนข้าน่ะเหรอ ข้าอยู่ในระดับผู้ฝึกตนขั้นสูงเหมือนเจ้า” เซียวเอ้อกล่าวด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

หลินเฟยได้แต่ยิ้มรับคำอย่างช่วยไม่ได้ ในใจรู้สึกตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้ เขาอยากจะเรียนรู้วิทยายุทธ์ให้มากขึ้น

“เซียวเอ้อ เจ้าว่าเราไปที่สำนักดาบเหินฟ้ากันดีหรือไม่” หลินเฟยเอ่ยขึ้น เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ของสำนักดาบเหินฟ้า สำนักที่รวบรวมวิชาตัวเบาขั้นสูง

“สำนักดาบเหินฟ้า! จริงเหรอ! ข้าอยากไปมานานแล้ว” ดวงตาของเซียวเอ้อเป็นประกาย "แต่ว่า พวกเราจะเข้าไปได้อย่างไร ที่นั่นรับแต่ศิษย์ที่มีพรสวรรค์เท่านั้น"

“ไม่เป็นไร เราขอเป็นศิษย์ฝ่ายนอกก็ได้” หลินเฟยบอก “อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสได้เรียนรู้วิทยายุทธ์”

เซียวเอ้อพยักหน้าเห็นด้วย “ตกลง! ไปสำนักดาบเหินฟ้ากัน!”