คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ปรับความเข้าใจ
ไม่รู้ว่าทั้สอยืนอันไปนานเท่าไหร่ นเสียท้อร้ออพริาัึ้นมา ทำเอาเธอแผละออาอ้อมออเายมือึ้นมาปาน้ำา ่อนะหัวเราะแ้เิน
“พริมอทาน้าว่อนไ้ไหม่ะ”
เป็นเพราะร้อไห้ออมาเยอะ แล้วไหนะยัไม่ไ้ทาน้าวอีไม่แปลใที่ท้ออเธอะร้อประท้ว้วยวามหิวึ้นมา
“รีบทานเลย อนเย็นเธอ็ไม่ไ้ทาน้าวนิเี๋ยว็เป็นระเพราะเอาหรอ” เาบ่น แล้ว็เลื่อนเ้าอี้ให้เธอนั่
“็เป็นเพราะุนั้นแหละ”
เธอย่นมูใส่ ถ้าไม่มีเาป่านนี้เธอ็ไ้ทาน้าวไปนานแล้ว ไม่มาทนหิวนไส้ิ่วแบบนี้หรอแล้ว็ั้าวเ้าปาัวเอำโ
“วามผิผมหรอ เธอไมย่อมลมาทานเอ่าห่าละ” เาอ้าปา้าี้นิ้วมาที่ัวเอ
“็ใ่สิ่ะ”
เธอเถียเาลับทั้ที่ยัมี้าวอยู่เ็มปา
“เี้ยวให้หม่อนแล้ว่อยพูสิ”
พอเธอยโทษให้เา็ลับมาเป็นนี้บ่นเหมือนเิมเลยนะ แ่ไม่ทันไรเธอ็สำลั้าวอย่าที่เาบอริๆ
แ่ แ่
“เห็นไหม ผมยัพูไม่ทันาำ”
เาถึับส่ายหัวให้ับวามื้อรั้นอเธอ แล้ว็เินไปรินน้ำใส่แ้วมาให้ื่ม
“ื่มน้ำ่อนนะ”
เายืนแ้วน้ำให้ ่อนนั่ลร้าๆ เธอมอใบหน้าหวานที่ไม่ไ้เห็นมานาน ่อนะยิ้มว้าออมาอย่าสุใ
“อย่า้อหน้าพริมสิ่ะ พริม็เินเป็นนะ”
เาเล่น้อหน้าเธอแทบไม่ละสายาแบบนี้ ้วยวามที่ไม่ไ้เห็นหน้าและโนสายาเามานาน ็ทำเอาเธอหน้าเริ่มแ
“ผมไม่เห็นหน้าเธอมาเป็นเือนเลยนะ เห็นใผมหน่อยสิ”
เาทำสายาเ้าู้ เธอถึ็เบะปา้วยวามหมั่นไส้ รู้อย่าี้เธอไม่น่าใอ่อนยอมให้ับเาเลย
หลัาที่พริาทาน้าวเสร็แล้ว เธอ็เรียมัวะึ้นไปนอนเพราะอนนี้มัน็ึมาแล้ว แ่ะที่เธอเินไปยัห้ออัวเอนั้น ธานิน็ยัเินามหลัเธอมา แ่ห้อเาอยู่อีฝั่นี้แล้วะเินามเธอมาทำไมัน้วยวามสสัยึหันหลัลับไปถาม
“ุธานินไม่ลับห้อัวเอหรอะ เินามพริมมาทำไม” เธอเอ่ยถาม
“็ผมอยาอยู่ับเธอนานๆ” เาทำท่าทีเินเ้ามาอ้อนเธอ
“ไม่ไ้่ะ พริมไม่ไว้ใุหรอนะ”
เธอถลึาใส่เา ่อนะส่สายาเิไล่ให้เาลับห้อัวเอไป ถ้าืนให้เาเ้ามาในห้อเธอมีหวัเารัเธอนถึเ้าแน่ๆ แล้วบ้านป้าบัวั้น2 ะเป็นไม้ทั้หมึทำให้ไม่เ็บเสีย เธอรู้สึเรใเ้าอบ้านและนอื่นๆ
“ผมไม่ทำอะไรเธอหรอนะ อแ่นอนอให้หายิถึไ้ไหม...”
น้ำเสีย และแววา ที่อออ้อนอเาทำเอาเธอใเหลวอีแล้ว
รู้ัวอีทีเา็ึ้นมานอนบนเียับเธอแล้ว ้วยนาเียเพียแ่3.5ฟุที่สามารถนอนไ้เพียแ่นเียวพอเามานอน้วยนาัวที่ให่ทำให้ลำัวเธอและเาแนบิันนแทบไม่เหลือแม้ระทั่่อว่าออาาศให้แทรผ่านละหว่าัว
เธอละอยาะีัวเอเสียริทำไมอบใอ่อนให้ับเาอยู่เรื่อยเลย แ่ให้ทำไไ้็รัเามาะนานี้ะไม่ยอมไ้อย่าไร
“พริมถามอะไรหน่อยสิะ” เธอเอ๋ยถามเา
“รับ..ถามมาไ้เลย”
“ุรัพริมั้แ่อนไหนหรอะ” พอพูออไปในใเ้นึั รอลุ้นำอบาปาเา
“อนนี้ที่เธอหายออาบ้านผมไปนั้นแหละ เหมือนับว่าโลทั้ใบอผมมันพัทลายลมาั้แ่อนนั้นเลย”
เสียเาเศร้าล ว่าเาะผ่านในแ่ละวันที่ไม่มีเสีย ใบหน้าหวานอเธอ มาไ้็หนัเอาารทีเียว ถ้าไม่มีนเรศ่อย่วยเหลือและเือนสิเาไว้ป่านนี้ไม่รู่เหมือนันว่าีวิเาะเป็นยัไ
“พริมอโทษที่เอาแ่ใัวเอ แล้วหนีออมาทั้อย่านั้นนะะ”
เธอ็แอบรู้สึผิมี่ไม่ยอมพูุยับเารๆ แ่เลือที่ะหนีปัหาราวับเ็ๆ
“ไม่หรอผมเอ็ผิ้วยเหมือนัน ผมไม่เลยรัใรมา่อน เลยไม่รู้ถึวามสึอัวเอเลยทำใหุ้้อเสียใและหนีไปแบบนั้น”
เาันหน้าผาัวเอเาหน้าเธอ สอมือประอใบหน้าสวยเอาไว้ ่อนะูบลบนริมฝีปาอเธอแทนำอโทษ
“ผมรัพริมนะ”
เาพึมพำบนริมฝีปาอเธอ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามรั
“ถึผมะบอ้าไป แ่เธอเป็นเพียนเียวที่ผมรันะ”
แล้วเา็เลื่อนริมฝีปาึ้นไปุพิที่หน้าผาเนียน
“พริม็รัุเหมือนัน่ะ”
เธอลูบใบหน้าสาที่หนวเราเริ่มึ้นอย่าแผ่วเบา แสาโมไฟสาระทบลบนใบหน้าเาสายาเธอ็ไปสัเเห็นว่าอบาอเาล้ำมาว่าปิ นี้เาโทรมลนานี้เลยหรอ พอเห็นสภาพเาเป็นแบบนี้ยิ่ทำเอาเธอไม่ล้าที่ะทิ้เาอีเลย
“นีุ้ไ้นอนบ้าหรือเปล่าะเนี้ย” เธอถาม้วยวามเป็นห่ว
“นอนสิ แ่แ่วันละ2-3ั่วโมเท่านั้นแหละ”
เธอถึับเบิาโใ แล้วเาอยู่ไ้ยัไัน
“่อไปห้ามทำแบบนี้อีนะะ” เธอห้ามปาม
“ให้ทำไไ้ไม่มีเธอแล้วผมนอนไม่ไ้นิ ราวนี้เธอ็ห้ามหนีไปไหนอีละ”
ท่าทาอเา ทำเอาเธอถึับเผลอหัวเราะออมา้วยวามเอ็นูปนวามสสารที่้อปล่อยให้เาอยู่เพียลำพันเียวนานเป็นเือน นแทบูไม่ไ้แบบนี้
“พริมไม่ล้าไปไหนแล้ว่ะ นว่าุะเป็นนไล่พริมออไปาีวิเอ”
“มันะไม่มีวันนั้นแน่นอน” น้ำเสียเาริั ีวินี้เาะาไม่ไ้เธอแล้วริๆ ่อให้เอาอะไรมาแลเา็ไม่ยอมทั้นั้น
“แ่สาวๆ ุเยอะะาย พริมสวยสู้พวเธอไม่ไ้หรอนะ”
“ไม่หรอ แล้วอนนีุ้็สวยที่สุสำหรับผมแล้ว”
ำอบอเาทำเอาเธอเินนแทบะมุหน้าหนีเลยทีเียว นอะไรทำไมถึปาหวานไ้เพียนี้
“แล้วยัะิว่าผมะทิุ้อีไหมละ”
“ไม่แล้ว่ะ”
เธอส่ายหน้า นาหนีเาไปแ่เือนเียวอาารเายัหนันาถึเพียนี้เลย ถ้าหนีเาไปลอีวิเธอแทบไม่อยาะิเลยว่าีวิเาะเป็นอย่าไร
ธานินทำท่าะูบพริาอีรั้แ่็โนเธอยมือึ้นห้าม
“พอแล้ว่ะ พริม่วแล้ว” ไม่พอเธอ็หาวโว์เาไปอี ถ้าเผลอเลิ้มามเามีหวัเธอไม่ไ้นอนริๆแน่
“ผมแู่บเอ ไม่ไ้ทำอะไรเลยเธอิไปไลเอนะ” เายิ้มริ้ม
้วยวามหมั้นไส้เธอเลยหยิเ้าไปที่เอวเาไป1ที
“โอ๊ย! ผมเ็บนะ” เาร้อโอรว้วยวามเ็บ
“เ็บนั้นแหละี ะไ้ำ่ะ” เธอหน้ามุ่ย พลิัวหันหลัหนีไปอีทา
เาหลุหัวเราะออมาไม่ไ้อบโ้อะไรลับไป ่อนสอมือสวมอเธอาทา้านเอาไว้อย่าแนบแน่น ลิ่นายอเธอที่เาิถึและพึปรารถนา ใริา็อยาะรัเธอเสียแ่อนนี้แ่้อห้ามใเอาไว้่อน ไม่ั้นเธอไ้อนเาอีเป็นแน่
ความคิดเห็น