ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I become to smart.
“ โอ้โห้ นี่มันห้องระดับเฟิร์สคลาสเลยนะเนี่ย ” ลิฟวเผลออุทานออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะสภาพของห้อง แม้เขาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้จักเทคโนโลยีต่างๆมากมายนัก แต่สภาพห้องกลับบ่งบอกได้ถึงความหรูมีระดับเป็นอย่างดี
“ คุณคือคุณลิฟว ดานิแอส ใช่ไหมครับ ” เสียงหุ่นยนต์ตัวหนึ่งดังขึ้น
“ อะ....อืม ” ลิฟวตอบอย่างตะกุกตะกักเนื่องจากการโผลงขึ้นมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงของมัน
“ ขออนุญาตบันทึกเสียงของคุณนะครับ” เจ้าหุ่นยนต์พูดขึ้น
แล้วมันก็เงียบไป ลิฟวค่อยๆสังเกตเห็นว่ามันมีลักษะณะเป็นทรงกลมสีน้ำเงิน มีเส้นผ่าศูนย์กลางลำตัวประมาณ 15 เซนติเมตร มีเสาร์อากาศอยู่ที่ตัวมัน 1 อัน และที่สำคัญคือ มันลอยได้
แม้จะแปลกใจยังไงแต่ลิฟวก็งงอยู่ว่า “จะบันทึกไปทำไมหรอ ”
“ ผมบันทึกรหัสพันธุกรรมทางเสียงของคุณนะครับ ที่นี้คุณก็จะสามารถสั่งการผมได้ด้วยเสียงเพราะคุณเป็นเจ้าของผม ” เจ้าหุ่นยนต์ตอบ
“ ฉันเนี่ยอะนะสั่งแกได้ ” ลิฟวถามด้วยความฉงน
“ ครับ คุณสามารถสั่งการผมได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่ผิดศีลธรรมครับ ” เจ้าหุ่นยนต์ตอบอย่างหนักแน่น
ลิฟวนึกสนุกจึงอยากลองดูว่ามันพูดจริงหรือเปล่า “ อืม งั้นแกลองลอยไปอยู่บนทีวีซิ ”
มันก็ลอยไปอยู่บนทีวีหน้าตาเฉย แล้วมันก็เงียบไม่พูดอะไร ทำเอาลิฟวชักหมั่นไส้เลยลองสั่งให้มันลอยไปอยู่บนเตียง มันก็ลอยไปที่เตียง ในที่สุดลิฟวก็ยอมแพ้
“ นี่นอกจากลอยไปลอยมาแล้วแกทำอะไรได้อีกมั่งล่ะ ”
“ ผมสามารถเชื่อมต่อเน็ตเวิร์กเข้ากับเซิฟเวอร์ของโรงเรียนได้ สามารถสั่งสินค้าได สามารถทำหน้าที่เป็น MS แบบNOT ALIVE แล้วยังสามารถควบคุบระบบการทำงานของห้องนี้ได้... ” เจ้าหุ่นยนต์กำลังจะสาธยายต่อแต่
วืด
จินโผล่ออกมาจากเครื่องย้ายมวลสาร
“ ดูเหมือนนายจะรู้จักกับ PA ของนายแล้วซินะ ” จินพูด
“ PA ? ”
“ ก็หุ่นของนายไง PA ย่อมาจาก Personal Assistant ” ลิฟวค่อยถึงบางอ้อ
“ งั้น..ก็หมายความว่าเจ้านี่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันนะซิ ” ลิฟวพูด
“ อืม แล้วนายยังสามารถตั้งชื่อให้มันได้อีกด้วย ”
“ งั้นเอาเป็นจอห์น จอห์นนี่ ต่อไปฉันจะเรียกแกว่า จอห์นนี่ ” ลิฟวพูดขึ้น
“ แล้วนายยังสามารถเปลี่ยน Pattern หรือ Upload ข้อมูลใหม่ๆได้จากคอมของนายแต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ นายควรรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ เพราะเดี๋ยว 10.30น. เราต้องไปเช็คชื่อเข้าเรียนกัน ” แม้จินจะยิ้มขณะพูดแต่มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่สั่งให้เด็กเลิกเล่นแล้วรีบไปอาบน้ำได้แล้ว
“ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนนะ บาย อ้อ นี่นาฬิกาของนาย อย่าลืมใส่ไปด้วยละ ” จินพูดเสร็จก็กดปุ่มสีเชียวที่ประตูห้องแล้วออกไปทันที ทิ้งให้ลิฟวยืนงงอยุ่ตรงนั้น
หลังจากได้สติลิฟวก็เริ่มเดินสำรวจทั่วทั้งห้อง เขาพบว่าจากหน้าต่างมุมนี้สามารถมองลงไปเห็นสวนน้ำพุ อาคารเรียนต่างๆ โรงเลี้ยงสัตว์ที่อยู่ไกลออกไป เขาเห็นเด็กนักเรียนหลายคนกำลังทำกิจกรมของแต่ละคนเช่น ฟังเพลง เล่นกีฬา ซึ่งที่นี่มีกีฬาหลายชนิดที่เขาไม่รู้จัก แต่ที่สะดุดตาเขาที่สุดคือ สวนสนุกครบวงจร แพนโดร่า พาร์ค และศูนย์การค้าขนาดใหญ่ ลาซิเกรต หลังจากมองดูจนเบื่อเขาก็ไปอาบน้ำ
หลังอาบน้ำเสร็จ ลิฟวก็ไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาพบสูทผ้าไหมสีดำเงางาม 3 ชุด สูทแดงและน้ำเงินอีกอย่างละชุด เขาหยิบสูทดำมาสวมใส่ทั้งๆที่เขาคิดว่ามันน่าจะหนักและร้อน แต่ผิดคาดเมื่อสวมใส่แล้วมันกลับสบายกว่าที่คิดมากเหมือนกับใส่เสื้อยืดธรรมดา พอเขาคิดว่าแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะปิดประตู มือกลับไปโดนปุ่มข้างฝาตู้ด้านขวาที่ไม่ทันสังเกต
“ ฉัน แคนเดล่า พอลคัส มีอะไรให้ฉันรับใช้หรือค่า ” เสียงตุ๊ดโฮโลแกรมคอมพิวเตอร์ดังขึ้นพร้อมรูปของชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิงคนหนึ่ง
อาการตกใจบวกกับเสียงแปลกประหลาดที่สูงปรี๊ดทำเอาลิฟวใจหวิววูบแต่ประสบการณ์ในการเผชิญหน้าเทคโนโลยีใหม่ๆหลายชนิดทำให้เขาตั้งสติได้จึงพูดออกไปว่า “ แล้วแกทำไรได้บ้างละ ”
“ ฉันนะหรอ ทั้งแต่งหน้า แต่งผม ทาปาก เสริมสวย โอ๊ยและแต่ละอย่างอีกเยอะแยะอย่าให้แซ่ดเลย วู๊ยและแต่ละอย่างนะรับรองความเริ่ดชัวๆ รับประกันด้วยชื่อร้าน ซิฟองเปดอง เลยจ้า ”
“ ซิดองเดดอง ” ลิฟวทวนชื่อร้าน
“ ซิฟองเปดองต่างหากย่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักร้านเรา ต๊ายล่ะเชยสุดๆเลยอ่า ไม่นึกเลยว่าโรงเรียนนี้จะมีนักเรียนโง่ยั้งงี้ด้วยอ่า โอ๊ย..จะบ้าตาย ไอเรานะอุตส่าห์สนับสนุนโรงเรียนนี้ คนเค้ารู้จักร้านร้านของเราแทบจะทั้งโลกนะ ร้านเราคือร้านอันดับ 1 ของฝรั่งเศสเชียวนะ รู้จักไม๊ละค่า ร้านซิฟองเปดอง ซิฟองเปดองน่ะรู้จักไม๊ค่า โอ๊ย...แต่ว่าคนอย่างเธอนี่มัน......”
ในหัวของลิฟวตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว เพราะตอนนี้ความอดทนของเขาถึงขีดสุดแล้ว เขารู้แต่ว่าเขาหมั่นไส้ไอเสียงตะแรดแต๊ดแต๋นี่สุดๆ เดี๊ยวว๊ายเดี๊ยวกรี๊ด รวมถึงไอท่าทางสุดจะโอเวอร์ลิปซิ้งนี้ ทำเอาลิฟวอยากจะชกหน้ามันซักหมัดจริงเสียดายมันเป็นแค่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ชกมันไปก็ไม่มีประโยชน์ แม้ลิฟวจะรู้ว่านี่เป็นโปรแกรมที่ลอกเลียนอุปนิสัยมาจากตัวจริง แต่ท่าทีของมันทำเอาลิฟวอดคิดไม่ได้ว่า หากอนาคตเขาได้เจอตัวจริงของเจ้าโปรแกรมนี่ เขาสมควรจะชกมันซักหมัดมีให้เหมาะสมกับการกระทำของเจ้าโปรแกรมนี่
ในที่สุดมันก็หยุดพูดแต่ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดอยู่เนืองๆ ลิฟวเริ่มสำรวจตัวเองว่าเขาควรจะให้เจ้าตุ๊ดนี่ทำอะไรบ้าง เขาเห็นว่าผมของเขาตอนนี้ค่อนข้างยุ่งเหยิงพอสมควร ลิฟวจึงตัดสินใจพูดในที่สุด “ แกทำผมทรงอะไรได้บ้างล่ะ”
คำพูดเขาลิฟวทำให้เจ้าโปรแกรมรู้สึกเหมือนโดนดูถูกเป็นที่สุด
“ นี่คือคำพูดที่ใช้กับมือหนึ่งของร้านซิฟองเปดองนะหรือเนี่ย ” พอพูดเสร็จมันก็หายตัวไปทันใดนั้นก็ปรากฏรูปทรงผมนับไม่ถ้วนต่อหน้าลิฟว แต่ละทรงพูดได้แค่เพียงว่าอินแทรน แอนด์ แนวสุดๆ
“ นี่คือทรงพื้นฐาน 2,221 ทรง ที่สามารถทำให้ได้กับเค้าโครงหน้าทุกรูปแบบ และหากเราได้สแกนเค้าโครงหน้าแล้วเราสามารถคิดทรงผมใหม่ที่เขากับโครงหน้าของคุณได้ทันทีไม่ต่ำกว่า 50 ทรง ” มันพูดคุยถึงสรรพคุณของมันด้วยท่าทีอวดดีสุดๆ
“ งั้นไหนลองเลือกทรงผมที่เข้ากับฉันดูซิ ” ลิฟวต้องการพูดท้าทายเจ้าโปรแกรมนี่เพราะเขาเองก็ต้องการรู้ว่ามันจะมีความสามารถแค่ไหน
“ โฮะโฮ่ะโฮ่ งั้นอยู่นิ่งๆซะ เดี๋ยวเดี๊ยนจะสแกนใบหน้าแล้วเดี๋ยวจะเนรมิตให้เจ้าเป็นผู้ชายที่หล่อไม่แพ้ใครในโรงเรียนนี้เลย คอยดูสิ ” สีหน้าบ่งบอกความมั่นใจของมันทำให้ลิฟวคิดอยากลองดูว่ามันทำได้จริงอย่างที่พูดหรือปล่าว เพราะยังไงเขาก็ไม่เสียหาย
“ เอาซิ ” ลิฟวหลับตาอยู่เฉยๆปล่อยให้มันแสกนใบหน้า
“ เอาล่ะ ฉันได้ทรงผมที่เหมาะสมกับเธอแล้ว หุหุ ” เสียงหัวเราะของมันให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ทำให้ลิฟวชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่
หลังจากนั้นก้มีแขนกลมากมายออกมาจัดการตัวเขา มีแปรงอันหนึ่งมาปัดหน้าเขาทำให้เขาอดลืมตาไม่ได้
“ นี่อย่าลืมตาซิอยากให้หน้าออกมาขี้เหร่หรือไงฮ้า ” เสียงดุแบบตะแรดแต๊ดแต๋บวกกับคำพูดที่มีเหตุผลของมันทำให้ลิฟวต้องหลับตาทันที
“ อุ๊ย ตรงนี้ต้องฟูอีกนิด ”
“ ต๊าย ตรงนี้ต้องหวีอีกหน่อย ”
“ ว๊าย ทำไมหน้าถึงเข้มอย่างนี้ ควรจะรองพื้นซักหน่อย ”
“................................................................”
เสียงพูดของมันตลอดการทำผม 5 นาที เป็น 5 นาทีที่ลิฟวต้องทนอยู่กับเสียงแว้ดนู้นแว้ดนี่เกี่ยวกับผมของเขาโดยไม่รู้เลยว่ามันทำอะไรกับผมเขาบ้าง และแล้วเสียงที่ลิฟวรอคอยก็มาถึง
“ เอาล่ะ เสร็จแล้ว ”
ลิฟวลืมตามองหน้าตัวเองในกระจกแล้วต้องถึงกับ อึ้ง อึ้ง พูดอะไรไม่ออกจริงๆ หน้าตากับผมเผ้าของเขาตอนนี้ยังกับนายแบบระดับโลกก็ไม่ปานเลยทีเดียว ผมที่ชี้ฟูทุกทิศทางอย่างเป็นธรรมชาติอย่างเงางามบวกกับหน้าสีโทนอ่อนที่ได้จากการรองพื้น ทำเอาเขาดูดีมากจนแทบพูดไม่ออกเลยจริงๆ
“ เป็นยังไงล่ะ พูดไม่ออกเลยละซิ ฮิฮิฮิ”
ใจจริงลิฟวอยากจะกล่าวขอบคุณมันแต่ท่าทางอวดดีของมันทำเอาลิฟวแทบอยากเดินออกไปทันที แต่ถึงมันจะอวดดีแต่มันก็มีฝีมือมากจริงๆ
“ ก็.....ดี ก็ดี ” ลิฟวพูดได้แค่นั้นจริงๆ
“ อะไรกันนะ ฉันอุตส่าห์เนรมิตให้เธอหล่อซะขนาดนี้ เธอกลับพูดแค่...............ตี๊ด ” ลิฟวกดปุ่มปิดเครื่องทันทีเขาขี้เกียจทนฟังมันด่าแล้ว เขาก้มลงมองนาฬิกา
“ ตายละ อีก 30 นาทีเอง ” หลังจากพูดเสร็จลิฟวก็เดินออกจาดห้องทันที ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่า “ แล้วห้องเรียนเราอยุ่ไหนว่ะเนี่ย ”
ทันใดนั้นมาจากข้างหลัง “ ห้องเรียนของคุณอยู่ห้อง 1051503 ”
อ๋า เขาลืมไปว่าเจ้าจอห์นนี่ pa ของเขารู้เรื่องของโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี
“ แล้วมีวิธีไหนไปถึงห้องเรียนบ้างอะเนี่ย ” ลิฟวถาม
“ ก็มี2วิธี 1คือเดินไปทางลิฟวกับบันได 2คือไปทาง ms ครับ\"
“ เดี๋ยวๆๆ...ms ที่ว่านี่มันอะไรกันละหา ทีไอประธานหน้าหล่อนั่นก็ทีนึงแล้ว ” ลิฟวถามข้อสงสัยทันที
“ ms ย่อมาจาก Moving Substance หรือเครื่องย้ายมวลสารครับการเรียกชื่อ ms ทำให้พูดสั้นแต่เข้าใจง่าย” เจ้าจอห์นนี่ตอบอย่างฉะฉาน
“ แล้วแต่ละทางใช้เวลาแค่ไหนล่ะ ” ลิฟวถาม
“ ถ้าไปทางบันไดประมาณ 25 นาที ลิฟต์ประมาร15นาที msประมาณ 1 นาทีครับ”
เมื่อเห็นว่ามีเวลาพอ ใจจริงของลิฟวอยากจะเดินดูโรงเรียนนี้ซักหน่อย
“ ฉันว่าชั้นลงบันไดไปดีกว่า จะได้ยืดเส้นยืดสายด้วย ” ลิฟวพูดพลางบิดขี้เกียจ
“ ว่าแต่นี่มันชั้นที่เท่าไร่ละ ” ลิฟวถาม
“ 58 ครับ ” เจ้าจอห์นนี่รีบตอบ
“ นายบินตามไปได้ใช่ไม๊ ” ลิฟวถาม
“ ครับ ” จอห์นนี่ตอบด้วยความหนักแน่น
“ อืม ไปละน้า ” ทันทีที่พูดจบลิฟวก็กระโดดลงบันไดไปด้วยความเร็วสูงทันที
57
56
55
54
53
52
51
50
“ อ่ะ หลบเร็ว ” อะไรบางอย่างกำลังพุ่งมาทางลิฟวด้วยความเร็วสูงมาก
“ เฮ้ย ”
*-*--------------------------------------------------------------------------------------------*-*
TITLE NEXT STEP
- สิ่งที่กำลังพุ่งมาทางลิฟววมันคืออะไร ?
- ตอนต่อไปลืฟวจะได้เพื่อนใหม่คนแรก ลองทายซิว่าคนคนนี้มีความสามารถอะไร ?
*-*--------------------------------------------------------------------------------------------*-*
TALKING END STEP
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน บทนี้ต้องขออภัยในความล่าช้าเนื่องจากข้าน้อยกำลังเรียนหนัก & ทำโครงงานจึงไม่ค่อยมีเวลาว่างมาพิมพ์ พอวันนี้หยุดก็รีบมาพิมพ์ให้ทันที
ตอนนี้นับว่าเป็นตอนที่แปลกเพราะข้าน้อยแต่งไปก็ขำไป ตอนนี้ต้องยอมรับว่าได้แนวคิดมาจากเพื่อนที่เป็นตุ๊ดในห้อง เวลาทำอะไรมักจะทำท่าโอเวอร์อย่างแรง แถมปากจัดอีก ก็เลยได้แนวการเขียนออกมาเป็นตอนนี้ หวังว่าผู้อ่านทุกท่านคงมีความสุขกันทั่วหน้าที่ได้อ่านตอนนี้
สำหรับท่าน Seiz กับท่าน Genial ข้าน้อยต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่ให้เกียรติมาโพสในเรื่องข้าน้อย ขอคารวะอย่างสุดซึ้ง และต้องขออภัยทื่ยังไม่ได้ไปอ่านวิทยานิพนธ์ของพวกท่านทั้งหลายเนื่องจากไม่มีเวลาเลย ข้าน้อยต้องขออภัยจริง แต่ข้าน้อยขอสัญญาว่าหากมีเวลาว่างเมื่อไรจะไปเยี่ยมเยี่ยนแน่
ด้วยเกียรติของหมาป่าที่ลือชื่อ
Rudolph
“ คุณคือคุณลิฟว ดานิแอส ใช่ไหมครับ ” เสียงหุ่นยนต์ตัวหนึ่งดังขึ้น
“ อะ....อืม ” ลิฟวตอบอย่างตะกุกตะกักเนื่องจากการโผลงขึ้นมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงของมัน
“ ขออนุญาตบันทึกเสียงของคุณนะครับ” เจ้าหุ่นยนต์พูดขึ้น
แล้วมันก็เงียบไป ลิฟวค่อยๆสังเกตเห็นว่ามันมีลักษะณะเป็นทรงกลมสีน้ำเงิน มีเส้นผ่าศูนย์กลางลำตัวประมาณ 15 เซนติเมตร มีเสาร์อากาศอยู่ที่ตัวมัน 1 อัน และที่สำคัญคือ มันลอยได้
แม้จะแปลกใจยังไงแต่ลิฟวก็งงอยู่ว่า “จะบันทึกไปทำไมหรอ ”
“ ผมบันทึกรหัสพันธุกรรมทางเสียงของคุณนะครับ ที่นี้คุณก็จะสามารถสั่งการผมได้ด้วยเสียงเพราะคุณเป็นเจ้าของผม ” เจ้าหุ่นยนต์ตอบ
“ ฉันเนี่ยอะนะสั่งแกได้ ” ลิฟวถามด้วยความฉงน
“ ครับ คุณสามารถสั่งการผมได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่ผิดศีลธรรมครับ ” เจ้าหุ่นยนต์ตอบอย่างหนักแน่น
ลิฟวนึกสนุกจึงอยากลองดูว่ามันพูดจริงหรือเปล่า “ อืม งั้นแกลองลอยไปอยู่บนทีวีซิ ”
มันก็ลอยไปอยู่บนทีวีหน้าตาเฉย แล้วมันก็เงียบไม่พูดอะไร ทำเอาลิฟวชักหมั่นไส้เลยลองสั่งให้มันลอยไปอยู่บนเตียง มันก็ลอยไปที่เตียง ในที่สุดลิฟวก็ยอมแพ้
“ นี่นอกจากลอยไปลอยมาแล้วแกทำอะไรได้อีกมั่งล่ะ ”
“ ผมสามารถเชื่อมต่อเน็ตเวิร์กเข้ากับเซิฟเวอร์ของโรงเรียนได้ สามารถสั่งสินค้าได สามารถทำหน้าที่เป็น MS แบบNOT ALIVE แล้วยังสามารถควบคุบระบบการทำงานของห้องนี้ได้... ” เจ้าหุ่นยนต์กำลังจะสาธยายต่อแต่
วืด
จินโผล่ออกมาจากเครื่องย้ายมวลสาร
“ ดูเหมือนนายจะรู้จักกับ PA ของนายแล้วซินะ ” จินพูด
“ PA ? ”
“ ก็หุ่นของนายไง PA ย่อมาจาก Personal Assistant ” ลิฟวค่อยถึงบางอ้อ
“ งั้น..ก็หมายความว่าเจ้านี่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันนะซิ ” ลิฟวพูด
“ อืม แล้วนายยังสามารถตั้งชื่อให้มันได้อีกด้วย ”
“ งั้นเอาเป็นจอห์น จอห์นนี่ ต่อไปฉันจะเรียกแกว่า จอห์นนี่ ” ลิฟวพูดขึ้น
“ แล้วนายยังสามารถเปลี่ยน Pattern หรือ Upload ข้อมูลใหม่ๆได้จากคอมของนายแต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ นายควรรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ เพราะเดี๋ยว 10.30น. เราต้องไปเช็คชื่อเข้าเรียนกัน ” แม้จินจะยิ้มขณะพูดแต่มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่สั่งให้เด็กเลิกเล่นแล้วรีบไปอาบน้ำได้แล้ว
“ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนนะ บาย อ้อ นี่นาฬิกาของนาย อย่าลืมใส่ไปด้วยละ ” จินพูดเสร็จก็กดปุ่มสีเชียวที่ประตูห้องแล้วออกไปทันที ทิ้งให้ลิฟวยืนงงอยุ่ตรงนั้น
หลังจากได้สติลิฟวก็เริ่มเดินสำรวจทั่วทั้งห้อง เขาพบว่าจากหน้าต่างมุมนี้สามารถมองลงไปเห็นสวนน้ำพุ อาคารเรียนต่างๆ โรงเลี้ยงสัตว์ที่อยู่ไกลออกไป เขาเห็นเด็กนักเรียนหลายคนกำลังทำกิจกรมของแต่ละคนเช่น ฟังเพลง เล่นกีฬา ซึ่งที่นี่มีกีฬาหลายชนิดที่เขาไม่รู้จัก แต่ที่สะดุดตาเขาที่สุดคือ สวนสนุกครบวงจร แพนโดร่า พาร์ค และศูนย์การค้าขนาดใหญ่ ลาซิเกรต หลังจากมองดูจนเบื่อเขาก็ไปอาบน้ำ
หลังอาบน้ำเสร็จ ลิฟวก็ไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาพบสูทผ้าไหมสีดำเงางาม 3 ชุด สูทแดงและน้ำเงินอีกอย่างละชุด เขาหยิบสูทดำมาสวมใส่ทั้งๆที่เขาคิดว่ามันน่าจะหนักและร้อน แต่ผิดคาดเมื่อสวมใส่แล้วมันกลับสบายกว่าที่คิดมากเหมือนกับใส่เสื้อยืดธรรมดา พอเขาคิดว่าแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะปิดประตู มือกลับไปโดนปุ่มข้างฝาตู้ด้านขวาที่ไม่ทันสังเกต
“ ฉัน แคนเดล่า พอลคัส มีอะไรให้ฉันรับใช้หรือค่า ” เสียงตุ๊ดโฮโลแกรมคอมพิวเตอร์ดังขึ้นพร้อมรูปของชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิงคนหนึ่ง
อาการตกใจบวกกับเสียงแปลกประหลาดที่สูงปรี๊ดทำเอาลิฟวใจหวิววูบแต่ประสบการณ์ในการเผชิญหน้าเทคโนโลยีใหม่ๆหลายชนิดทำให้เขาตั้งสติได้จึงพูดออกไปว่า “ แล้วแกทำไรได้บ้างละ ”
“ ฉันนะหรอ ทั้งแต่งหน้า แต่งผม ทาปาก เสริมสวย โอ๊ยและแต่ละอย่างอีกเยอะแยะอย่าให้แซ่ดเลย วู๊ยและแต่ละอย่างนะรับรองความเริ่ดชัวๆ รับประกันด้วยชื่อร้าน ซิฟองเปดอง เลยจ้า ”
“ ซิดองเดดอง ” ลิฟวทวนชื่อร้าน
“ ซิฟองเปดองต่างหากย่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักร้านเรา ต๊ายล่ะเชยสุดๆเลยอ่า ไม่นึกเลยว่าโรงเรียนนี้จะมีนักเรียนโง่ยั้งงี้ด้วยอ่า โอ๊ย..จะบ้าตาย ไอเรานะอุตส่าห์สนับสนุนโรงเรียนนี้ คนเค้ารู้จักร้านร้านของเราแทบจะทั้งโลกนะ ร้านเราคือร้านอันดับ 1 ของฝรั่งเศสเชียวนะ รู้จักไม๊ละค่า ร้านซิฟองเปดอง ซิฟองเปดองน่ะรู้จักไม๊ค่า โอ๊ย...แต่ว่าคนอย่างเธอนี่มัน......”
ในหัวของลิฟวตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว เพราะตอนนี้ความอดทนของเขาถึงขีดสุดแล้ว เขารู้แต่ว่าเขาหมั่นไส้ไอเสียงตะแรดแต๊ดแต๋นี่สุดๆ เดี๊ยวว๊ายเดี๊ยวกรี๊ด รวมถึงไอท่าทางสุดจะโอเวอร์ลิปซิ้งนี้ ทำเอาลิฟวอยากจะชกหน้ามันซักหมัดจริงเสียดายมันเป็นแค่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ชกมันไปก็ไม่มีประโยชน์ แม้ลิฟวจะรู้ว่านี่เป็นโปรแกรมที่ลอกเลียนอุปนิสัยมาจากตัวจริง แต่ท่าทีของมันทำเอาลิฟวอดคิดไม่ได้ว่า หากอนาคตเขาได้เจอตัวจริงของเจ้าโปรแกรมนี่ เขาสมควรจะชกมันซักหมัดมีให้เหมาะสมกับการกระทำของเจ้าโปรแกรมนี่
ในที่สุดมันก็หยุดพูดแต่ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดอยู่เนืองๆ ลิฟวเริ่มสำรวจตัวเองว่าเขาควรจะให้เจ้าตุ๊ดนี่ทำอะไรบ้าง เขาเห็นว่าผมของเขาตอนนี้ค่อนข้างยุ่งเหยิงพอสมควร ลิฟวจึงตัดสินใจพูดในที่สุด “ แกทำผมทรงอะไรได้บ้างล่ะ”
คำพูดเขาลิฟวทำให้เจ้าโปรแกรมรู้สึกเหมือนโดนดูถูกเป็นที่สุด
“ นี่คือคำพูดที่ใช้กับมือหนึ่งของร้านซิฟองเปดองนะหรือเนี่ย ” พอพูดเสร็จมันก็หายตัวไปทันใดนั้นก็ปรากฏรูปทรงผมนับไม่ถ้วนต่อหน้าลิฟว แต่ละทรงพูดได้แค่เพียงว่าอินแทรน แอนด์ แนวสุดๆ
“ นี่คือทรงพื้นฐาน 2,221 ทรง ที่สามารถทำให้ได้กับเค้าโครงหน้าทุกรูปแบบ และหากเราได้สแกนเค้าโครงหน้าแล้วเราสามารถคิดทรงผมใหม่ที่เขากับโครงหน้าของคุณได้ทันทีไม่ต่ำกว่า 50 ทรง ” มันพูดคุยถึงสรรพคุณของมันด้วยท่าทีอวดดีสุดๆ
“ งั้นไหนลองเลือกทรงผมที่เข้ากับฉันดูซิ ” ลิฟวต้องการพูดท้าทายเจ้าโปรแกรมนี่เพราะเขาเองก็ต้องการรู้ว่ามันจะมีความสามารถแค่ไหน
“ โฮะโฮ่ะโฮ่ งั้นอยู่นิ่งๆซะ เดี๋ยวเดี๊ยนจะสแกนใบหน้าแล้วเดี๋ยวจะเนรมิตให้เจ้าเป็นผู้ชายที่หล่อไม่แพ้ใครในโรงเรียนนี้เลย คอยดูสิ ” สีหน้าบ่งบอกความมั่นใจของมันทำให้ลิฟวคิดอยากลองดูว่ามันทำได้จริงอย่างที่พูดหรือปล่าว เพราะยังไงเขาก็ไม่เสียหาย
“ เอาซิ ” ลิฟวหลับตาอยู่เฉยๆปล่อยให้มันแสกนใบหน้า
“ เอาล่ะ ฉันได้ทรงผมที่เหมาะสมกับเธอแล้ว หุหุ ” เสียงหัวเราะของมันให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ทำให้ลิฟวชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่
หลังจากนั้นก้มีแขนกลมากมายออกมาจัดการตัวเขา มีแปรงอันหนึ่งมาปัดหน้าเขาทำให้เขาอดลืมตาไม่ได้
“ นี่อย่าลืมตาซิอยากให้หน้าออกมาขี้เหร่หรือไงฮ้า ” เสียงดุแบบตะแรดแต๊ดแต๋บวกกับคำพูดที่มีเหตุผลของมันทำให้ลิฟวต้องหลับตาทันที
“ อุ๊ย ตรงนี้ต้องฟูอีกนิด ”
“ ต๊าย ตรงนี้ต้องหวีอีกหน่อย ”
“ ว๊าย ทำไมหน้าถึงเข้มอย่างนี้ ควรจะรองพื้นซักหน่อย ”
“................................................................”
เสียงพูดของมันตลอดการทำผม 5 นาที เป็น 5 นาทีที่ลิฟวต้องทนอยู่กับเสียงแว้ดนู้นแว้ดนี่เกี่ยวกับผมของเขาโดยไม่รู้เลยว่ามันทำอะไรกับผมเขาบ้าง และแล้วเสียงที่ลิฟวรอคอยก็มาถึง
“ เอาล่ะ เสร็จแล้ว ”
ลิฟวลืมตามองหน้าตัวเองในกระจกแล้วต้องถึงกับ อึ้ง อึ้ง พูดอะไรไม่ออกจริงๆ หน้าตากับผมเผ้าของเขาตอนนี้ยังกับนายแบบระดับโลกก็ไม่ปานเลยทีเดียว ผมที่ชี้ฟูทุกทิศทางอย่างเป็นธรรมชาติอย่างเงางามบวกกับหน้าสีโทนอ่อนที่ได้จากการรองพื้น ทำเอาเขาดูดีมากจนแทบพูดไม่ออกเลยจริงๆ
“ เป็นยังไงล่ะ พูดไม่ออกเลยละซิ ฮิฮิฮิ”
ใจจริงลิฟวอยากจะกล่าวขอบคุณมันแต่ท่าทางอวดดีของมันทำเอาลิฟวแทบอยากเดินออกไปทันที แต่ถึงมันจะอวดดีแต่มันก็มีฝีมือมากจริงๆ
“ ก็.....ดี ก็ดี ” ลิฟวพูดได้แค่นั้นจริงๆ
“ อะไรกันนะ ฉันอุตส่าห์เนรมิตให้เธอหล่อซะขนาดนี้ เธอกลับพูดแค่...............ตี๊ด ” ลิฟวกดปุ่มปิดเครื่องทันทีเขาขี้เกียจทนฟังมันด่าแล้ว เขาก้มลงมองนาฬิกา
“ ตายละ อีก 30 นาทีเอง ” หลังจากพูดเสร็จลิฟวก็เดินออกจาดห้องทันที ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่า “ แล้วห้องเรียนเราอยุ่ไหนว่ะเนี่ย ”
ทันใดนั้นมาจากข้างหลัง “ ห้องเรียนของคุณอยู่ห้อง 1051503 ”
อ๋า เขาลืมไปว่าเจ้าจอห์นนี่ pa ของเขารู้เรื่องของโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี
“ แล้วมีวิธีไหนไปถึงห้องเรียนบ้างอะเนี่ย ” ลิฟวถาม
“ ก็มี2วิธี 1คือเดินไปทางลิฟวกับบันได 2คือไปทาง ms ครับ\"
“ เดี๋ยวๆๆ...ms ที่ว่านี่มันอะไรกันละหา ทีไอประธานหน้าหล่อนั่นก็ทีนึงแล้ว ” ลิฟวถามข้อสงสัยทันที
“ ms ย่อมาจาก Moving Substance หรือเครื่องย้ายมวลสารครับการเรียกชื่อ ms ทำให้พูดสั้นแต่เข้าใจง่าย” เจ้าจอห์นนี่ตอบอย่างฉะฉาน
“ แล้วแต่ละทางใช้เวลาแค่ไหนล่ะ ” ลิฟวถาม
“ ถ้าไปทางบันไดประมาณ 25 นาที ลิฟต์ประมาร15นาที msประมาณ 1 นาทีครับ”
เมื่อเห็นว่ามีเวลาพอ ใจจริงของลิฟวอยากจะเดินดูโรงเรียนนี้ซักหน่อย
“ ฉันว่าชั้นลงบันไดไปดีกว่า จะได้ยืดเส้นยืดสายด้วย ” ลิฟวพูดพลางบิดขี้เกียจ
“ ว่าแต่นี่มันชั้นที่เท่าไร่ละ ” ลิฟวถาม
“ 58 ครับ ” เจ้าจอห์นนี่รีบตอบ
“ นายบินตามไปได้ใช่ไม๊ ” ลิฟวถาม
“ ครับ ” จอห์นนี่ตอบด้วยความหนักแน่น
“ อืม ไปละน้า ” ทันทีที่พูดจบลิฟวก็กระโดดลงบันไดไปด้วยความเร็วสูงทันที
57
56
55
54
53
52
51
50
“ อ่ะ หลบเร็ว ” อะไรบางอย่างกำลังพุ่งมาทางลิฟวด้วยความเร็วสูงมาก
“ เฮ้ย ”
*-*--------------------------------------------------------------------------------------------*-*
TITLE NEXT STEP
- สิ่งที่กำลังพุ่งมาทางลิฟววมันคืออะไร ?
- ตอนต่อไปลืฟวจะได้เพื่อนใหม่คนแรก ลองทายซิว่าคนคนนี้มีความสามารถอะไร ?
*-*--------------------------------------------------------------------------------------------*-*
TALKING END STEP
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน บทนี้ต้องขออภัยในความล่าช้าเนื่องจากข้าน้อยกำลังเรียนหนัก & ทำโครงงานจึงไม่ค่อยมีเวลาว่างมาพิมพ์ พอวันนี้หยุดก็รีบมาพิมพ์ให้ทันที
ตอนนี้นับว่าเป็นตอนที่แปลกเพราะข้าน้อยแต่งไปก็ขำไป ตอนนี้ต้องยอมรับว่าได้แนวคิดมาจากเพื่อนที่เป็นตุ๊ดในห้อง เวลาทำอะไรมักจะทำท่าโอเวอร์อย่างแรง แถมปากจัดอีก ก็เลยได้แนวการเขียนออกมาเป็นตอนนี้ หวังว่าผู้อ่านทุกท่านคงมีความสุขกันทั่วหน้าที่ได้อ่านตอนนี้
สำหรับท่าน Seiz กับท่าน Genial ข้าน้อยต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่ให้เกียรติมาโพสในเรื่องข้าน้อย ขอคารวะอย่างสุดซึ้ง และต้องขออภัยทื่ยังไม่ได้ไปอ่านวิทยานิพนธ์ของพวกท่านทั้งหลายเนื่องจากไม่มีเวลาเลย ข้าน้อยต้องขออภัยจริง แต่ข้าน้อยขอสัญญาว่าหากมีเวลาว่างเมื่อไรจะไปเยี่ยมเยี่ยนแน่
ด้วยเกียรติของหมาป่าที่ลือชื่อ
Rudolph
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น