ไฟแค้นแสนพิศวาส(ปี2018)

 สุขสันต์

วันวาเลนไทน์2020

ขอบคุณเพื่อนนักอ่านค่ะ

ที่ติดตามงานเขียนนิยายรักศิรารัย

จากที่เวลาไม่ค่อยอำนวย

เพราะมีภาระหลายอย่าง

(อ้างประจำ)

อย่าเพิ่งทิ้งร้างกันนะคะ

ที่ทิ้งไปก็ขอ(วิงวอน)ให้กลับมา

หลังจากเดือนนี้

สัญญาว่าจะพานิยายสนุกๆ

มาให้อ่านกันตลอดปี

**************

ขอให้ผู้อ่านนิยายเรื่องนี้ทุกท่าน

ประสบแต่ความสุข

ปรารถนาสิ่งใดให้สมหวังทุกประการ

การเรียนดีเลิศ

การงานเจริญรุ่งเรื่อง

มีโชคลาภ ร่ำรวย ร่ำรวย ทุกท่านนะคะ

***************

ฝากนิยายเรื่องนี้

ให้อ่านกันด้วยนะคะ

*************

ไฟแค้นแสนพิศวาส

(ฉบับปรับปรุงใหม่2018)

ศิรารัย

******************

อัปสรสินีเดินออกจากลิฟต์มาอย่างใจลอย 

ลืมมองสิ่งรอบตัวจนปาดคีย์การ์ดเปิดประตูห้องผลักเข้าไป และตกใจที่มีคนตามติดเข้ามา

“อุ๊ย...คุณชามาตุ์” 

เธอยืนตะลึงงัน เขาไม่พูดอะไร ปิดประตูล็อกห้องแล้วเดินนำเข้าไปด้านในหน้าตาเฉย

“กะลาไม่ได้อยู่ที่นี่หรือ” เขาถามขณะเดินดูรอบห้อง

“ถ้าคุณมาตามหาเด็กกะลา ต้องไปที่บ้านเพื่อนของดิฉันแล้วค่ะ แกขอพักอยู่ที่นั่น” 

น้ำเสียงงอนๆของหญิงสาวเรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้มองจับจ้องและเดินเข้ามาหา

“อัปสรก็รู้ว่าพี่มาตามใคร จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกกันก่อน” 

เขาเดินตามคนเดินหนี แล้วจับแขนเธอไว้

“ปล่อยค่ะ ดิฉันไม่ใช่เด็กเล็ก จะต้องรายงานกันทุกเรื่อง” 

หญิงสาวพยายามจะดึงแขนออกจากนิ้วแข็งแรง 

แต่เขาไม่ยอมปล่อย กลับจับตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้า

“ไม่ต้องรายงาน แต่ต้องบอกกันบ้าง”

“ไม่บอกก็รู้นี่คะ ไม่งั้นจะตามมาถูกได้ยังไง”

“แล้วอัปสรจะไม่ถามหรือว่าพี่ตามมาได้ยังไง”

“ดิฉันไม่ต้องการรู้หรอกค่ะ เอาละ เจอดิฉันแล้ว เชิญคุณออกไปได้แล้วค่ะ”

“ออกไปแน่ แต่เราต้องไปด้วยกัน ห้องนี้มันเล็กแคบไปสำหรับคู่แต่งงาน 

พี่จองห้องสวีตไว้ แล้วบอกยกเลิกห้องนี้ไปแล้ว 

เดี๋ยวพนักงานจะขึ้นมายกกระเป๋าให้ อัปสรรีบเก็บข้าวของเถอะ”

ชามาตุ์คว้ากระเป๋าเดินทางของภรรยาออกมาเปิดวางกลางเตียง 

แล้วเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าของเธอลงกระเป๋าอย่างไม่ฟังเสียงทัดทาน 

เก็บเสร็จแล้วก็ปิดกระเป๋ายกเอาไปวางไว้ตรงประตูหน้าห้อง พอดีกับพนักงานโรงแรมมาเคาะเรียก

“ไม่นะคะ ดิฉันจะอยู่ห้องนี้” อัปสรสินีพยายามจะหยุดเขา แต่ไม่เป็นผล

“อยากจะมีเรื่องอวดชาวบ้านหรือไง ให้สามีลากหรืออุ้มไปดีล่ะ มาเถอะรีบเก็บของใส่กระเป๋าเร็วๆเข้า”

ชามาตุ์กระซิบข้างหู พลางจูงมือภรรยามาที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วส่งกระเป่าใบเล็กใส่มือ 

ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรับพนักงานขนกระเป๋า 

และเข้ามาช่วยหยิบข้าวของเครื่องใช้เก็บใส่กระเป๋าให้เสร็จไวๆ 

แล้วดึงมือเธอเดินตามออกจากห้องนั้นมา

“คุณชามาตุ์คะ ดิฉัน...”

“อย่าพูดอะไรจนกว่าเราจะอยู่กันตามลำพัง”

ชามาตุ์ชำเลืองมองพนักงานที่เดินนำอยู่ข้างหน้า แล้วพาทั้งสองขึ้นลิฟต์มาอีกสามชั้น บนห้องสวีตหรูหราแห่งนั้น มีพื้นที่กว้างขวางกว่าห้องที่อัปสรสินีพักเกือบสองเท่า เขานำกระเป๋าเดินทางของภรรยาเข้ามาวางไว้หน้าตู้หลังใหญ่ที่ด้านในแบ่งพื้นที่ออกเป็นสองส่วนสำหรับใส่เสื้อผ้าบุรุษและสตรี โดยมีอัปสรสินีเดินตามมาอย่างงงๆ

************************

*** ขออภัย***

นิยายเรื่องนี้

ได้ลงเนื้อหาสมบูรณ์ 100%

ผู้เขียนขออนุญาต

 สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์

ทั้งทางสิ่งพิมพ์และคอมพิวเตอร์ 

ไม่อนุญาตให้นำส่วนใดหนึ่งส่วนใดในนิยายเรื่องนี้

ไปดัดแปลงทำซ้ำจัดพิมพ์หรือกระทำการใดๆ 

ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

*****************

ฝากอ่าน

นิยายเรื่องนี้กันเยอะๆนะคะ

** รักเสมอค่ะ**