พันธะรักราชาแวมไพร์

พันธะรักราชาแวมไพร์

          เฟริน นอแนล มนุษย์ธรรมดาทั่วไปที่ถูกกำหนดให้ต้องผูกพันธะกับแวมไพร์ถึงสองตนพร้อมกันกับ ฟลาลอซ ดเวนดิช  ผู้พี่ และ ฟลอเลียน ดเวนดิช ผู้น้อง จึงต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้พร้อมๆกับปกป้องเธอผู้ซึ่งกุมพลังบางอย่างไว้ในร่าง

ฟลาลอซ ดเวนดิซ

ฟลอเลียน ดเวนดิช

เฟริน นอแนล

เมื่อสองราชาแวมไพร์ถูกทำพันธะรักกับมนุษย์ธรรมดาในเวลาเดียวกันและ…กับหญิงคนเดียวกัน มันจะเป็นไปได้อย่างไร พวกเขาจึงต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้พร้อมกับปกป้องเธอผู้ถูกเชื่อมชีวิตไว้ด้วยกัน

“กรี๊ดดดด!!!” กรงเล็บโง้งยาวน่าสะพรึงกลัววาดลงบนแผ่นหลังเนียนเรียกของเหลวสีแดงเป็นทางยาว ลมหายใจแรงแผ่วลงเปลือกตาหนักอึ้งทำได้เพียงรับรู้ถึงมัจจุราชที่กำลังคืบคลานเข้ามาแต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใด ๆ จะต่อต้าน 

'พวกชั้นต่ำ' 

**********

เคร้ง! แก้วในมือบัดนี้กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยตามพื้นแต่ไม่น่าห่วงเท่าคนที่ส่งโลหิตเข้าปากไปเมื่อครู่ที่บัดนี้โก่งคออาเจียนพวกมันออกมาจนหมด

"เกิดบ้าอะไรขึ้นว่ะ"

"เป็นบ้าอะไร"

"ข้ากินเลือดพวกนี้ไม่ได้" คำตอบของน้องชายสร้างความงุนงงให้ฟลาลอซยิ่งกว่าภาพตรงหน้าหลายร้อยเท่า

"หมายความว่ายังไงที่ว่ากินเลือดไม่ได้"

"ไม่รู้เว้ย! กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้" ฟลอเลียนปล่อยหมัดหนักลงตู้เย็นจนมันบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป

"ใจเย็นๆได้ไหม" ฟลาลอซก้มมองถุงเลือดที่กระจัดกระจายนึกสังหรณ์บางอย่างก่อนก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา

‘ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย’

"นั่นจะทำอะไร" ฟลาลอซไม่ตอบมือหนายกมันเทเข้าปากและผลปรากฏเป็นอย่างที่คิด

"ฟลาน!" ฟลอเลียนวิ่งตามพี่ชายที่เข้าไปอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงไม่ต่างกับครั้งแรกที่เขารู้ว่ากินเลือดไม่ได้

"เกิดบ้าอะไรขึ้นว่ะ" ฟลาลอซสถบหัวเสียไม่ต่างกับน้องชายเมื่อครู่ทั้งที่เป็นคนห้ามไปหยก ๆ

"ไม่ใช่แค่เรื่องเลือด ดูนี่" ฟลอเลียนถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกเผยให้เห็นรอยประหลาดที่ไม่ควรจะมีเหนือเอวด้านซ้าย

**********

“เอ่อ...แล้วคนพวกนี้ใครกัน” ท่าทีเปลี่ยนไปไม่อาจรอดพ้นสายตาของหญิงวัยกลางคนไปได้ คาร่าพิจารณาใบหน้าภายใต้รอยย่นและเครายาวอย่างใช้ความคิด

“คนที่ท่านน้าเล่าให้ฟังแล้วก็สองคนนั้นก็เป็น...”

“แวมไพร์” ประสบการณ์ที่มีมากกว่าใครทำให้ชายชรามองออกทันทีว่าอะไรเป็นอะไร

“ค่ะ”

“แล้วคนที่อุ้มเลล่าขึ้นไปเมื่อกี้ก็เป็นพวกกะ...”

“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับท่านหน่อย” คาร่าเอ่ยขัดจนเป็นที่สงสัยแต่กระนั้นชายชราก็ยอมทำตามที่หล่อนบอกด้วยมีคำถามบางอย่างที่ต้องการคำตอบโดยไว

“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญทุกคนตามสบาย” ชายชราบอกก่อนเดินแยกไปห้องหนังสือของบ้านซึ่งตกแต่งได้ลงตัวทุกสัดส่วนแม้เครื่องเรือนไม่มากแต่ก็ครบครันทุกสิ่งอย่าง

 “เชิญนั่ง ข้าได้ยินเลล่าพูดถึงเจ้ามานานแล้ว” คำว่านานของชายชรามีความหมายเช่นนั้นจริงด้วยอายุซึ่งมากกว่าที่แสดงออกให้เห็นแม้จะมีไม่มากนักที่ชาวเชไบล่าจะอายุยืนเพียงนี้

********** 

“ท่านพ่อนี่คือเฟริน หญิงมนุษย์ที่ลูกเคย…”

“ท่าน…ฟิโอน่า”