คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตามเด็ก
พาร์ท เวนีส
ผมไลู่านเอสาร่วยเวนัส ผมให้ทิวเอาึ้นมาให้บนห้อ ้อ่วยูนั้นนี่่อน เพราะเร็วๆ นี้ำลัะเปิัวรถหรูรุ่นใหม่อีรั้ ยันหารายไ้ีริๆ นะ ระูลผมเนี้ย านที่่าประเทศผม็ไลู่ลอ อร์นโทรหาผมรายานวาม้าวหน้าลอ ผมว่าปลายเือนหน้า ะบินลับไปประุมและิามานสัอาทิย์่อยลับลมา นี่็มาอยู่ ที่ไทยไ้เือนว่าๆ แล้ว
ผมรู้สึหุหิ ส่วนหนึ่ที่ผมหุหิ ็มาาเรื่อเ็โอมห์นั้น อะไรนัหนาผมไม่เ้าใ ผมพยายามะุย้วยหลายรั้ แ่เ็นนั้น ็บ่ายเบี่ยหลบหน้าผมลอ ยิ่วันนี้ยิ่เป็นหนั ไม่เยมีใรทำับ ผมแบบนี้เลย
เสียเาะประูัึ้น ผมรีโมทให้เลื่อนเปิออ เป็นทิว ลูน้อผมที่เินเ้ามา
“ว่าไทิว” ผมเอ่ยถาม
“นายรับ ผมเอาเอสารที่รวสอบแล้วมาส่รับ และผม สรุปรายานไว้แล้ว” ทิวรายาน
“โอเ เอาวาไว้นั้นแหละ เี๋ยวอนเย็นันให้ลูน้อเวนัส มาเอาไปัาร่อ”
“รับนาย และมีอีเรื่อรับ.."ทิวเว้นระยะ ่อนะรายาน “วันนี้น้อโอมห์มาลาหนึ่วันรับ บอว่าะไปเที่ยวับเพื่อน” ประโยหลัอทิวเรียวามสนใาผมมา
“ไปไหนนะ” ผมถามย้ำ
“เห็นว่าะไปว่ายน้ำที่มหาลัย และอนเย็นว่าไปเที่ยว ที่ร้านอภิรมย์รับ”
“ไปนานและเหรอ”
“สัเ้าโมเ้าแล้วรับ” ทิวแ้เวลา
ผมรู้สึหุหิเพิ่มึ้นมา หันมอนาฬิา “แล้วทำไมนายเพิ่ มาบอ นี่ะเที่ยแล้ว เป็นเ็เป็นเล็ไปร้านเหล้าอี ว่าแ่ร้านนั่นุ้นๆ” แล้ว็นึึ้นไ้ ร้านที่ไอ้พวแ๊เพื่อนเาพาไปแล้วเอโทย์เ่านั้นเอ นึำหนิทิวที่เพิ่มารายานเา แ่ะว่าไปทิว็ไม่รู้ เห็นว่าไม่ สำัอะไร
“พรุ่นี้เ็นนั้นหยุ้วย แสว่าเย็นนี้็ไม่ลับเหรอ” ผมถามออไป
“น่าะใ่รับนาย” ทิวล่าว
“นายมีเบอร์เ็นั้นไหม” ผมถาม ะว่าไปผม็ยัไม่แม้แ่ ะอเบอร์อไลน์ิ่อไว้เลย ผมนี้เยเมยเินไปไหมนะ
“อ่อ มีรับุาย” ผมึให้เบอร์โทรไว้ให้ผม ทิ้เบอร์ไลน์ ไว้้วย
“นายไปทำอะไร็ไปเถอะ” เสร็ธุระแล้วึเินออไป
ับผมทำเป็นหลบหน้า แ่ับเพื่อนๆ รีบะไปเที่ยว้วยัน แถมไม่บอเาสัำ ะไปเที่ยวร้านเหล้า ถ้าเมาแล้วไปหอมแ้มใร แบบที่ทำับผมละ ิพร้อมำมือแน่น เ็นั้นะระุ้นวามโมโห ผมมาไปแล้ว แล้วเราะไ้เอัน โอมห์
ผมโทริ่อไปยัเบอร์ที่ทิวให้ผมไว้ โทรไปหลายสายมา แ่ไม่มีารอบรับาปลายสาย นี่็บ่ายโมแล้ว เ็นั่นทำอะไรอยู่ ทั้โทรสาย ทั้เพิ่มเพื่อนทาไลน์แล้วโทรไป
ผมเริ่มหมวามอทน เบอร์หาเพื่อนอีน เอม่อน พอรับสายผม็แ้ปลายสายไปทันที “นายว่ารึเปล่าไปร้านเหล้าเป็นเพื่อนันหน่อย เย็นนี้” ปลายสายรู้สึแปลใ
“อารม์ไหนเนี้ย ุายสุหล่อ” ปลายสายแวลับมา
“ไม่อารม์ไหนหรอ ะไปามเ็”
“เ็ไหน และร้านไหนว่ะ” เอม่อนล่าวถาม สสัย
“ร้านอภิรมย์” อบไป
“ห๊ะ อะไรนะ นึว่าหูฝา” เอม่อนแปลใมาึ้น
“เอ่อน่า ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“ไ้ๆ รับ แ่ะไม่ให้แปลใไ้ไ ราว่อนไปร้านนี้นายไม่พูับันเป็นอาทิย์” เอม่อนยัพูไม่หยุ
“พอีน้อโอมห์ไปับเพื่อนที่นั้น ะวนเวนัส็ไม่อยาให้วุ่นวาย ถ้าะวนแรน์ับวินเทอร์ ็ยัไม่ลับาเียใหม่” ผมบอรายละเอียมันไป
“เอาเป็นว่า ไปันสอนเรา”
“อืม ไ้ๆ แล้วไปัน ี่โมี”
“สัสอั่วโม แล้วันไปรับที่บ้าน”
“โอเ ลามนั้น เ็นี่สุยอว่ะ ทำเอาเพื่อนันอยู่ไม่สุเลย” เอม่อนพูแล้วหัวเราะมาามสาย พูมาเนาะไอ้เพื่อนรั
“เอาน่า พูมา” ึ่ามันไปบ้า
“รับๆ ลูพี่”
แล้ว็โอเามนั้น อนเย็นผมะไปรับเอม่อนที่บ้าน และเลยไป ที่ร้านเลย ล้าไม่รับไม่โทรลับเหรอ เี๋ยวเราไ้เอัน ถ้ามีใรมาวอแว เี๋ยวพ่อัารให้หมอบ รู้ไว้้วยว่าเ็ใร
ใบหน้ามพิหลับาลับเ้าอี้ทำาน อนนี้ในหัวิถึแ่หน้านนเียว โอมห์..
****
ความคิดเห็น