ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF : ขนมเปเปโร่ 100%
SF เปเปโร่
ผมเินลาเวที้วยใบหน้าเรียบนิ่ ไม่อยาแสออว่าเรี้ยวรามาเพียใับเหุาร์เมื่อี่ เปเปโร่ สัาลัษ์อแม่ยมาร์แบม เหอะ! แ่แ่เ้นหัวเราะในใ
“แบมไปเปลียนุ”
ยูยอมเินเ้ามาบไหล่อย่ารู้ใ นอามันรู้ว่าผมำลัเรี้ยวรา แฟนลับทั้าน็รู้เพราะผมเผลอแสอาารออไป ไม่มาเท่าไหร่ แ่…
ระทืบล่อเปเปโร่เอ…
ผมหยิบเสื้อผ้าที่ใ่ใส่ลับหอเินเ้าไปเปลียนที่ห้อน้ำแทน เพราะห้อแ่ัว ผมวรลโทษพี่มาร์ยัไีนะ ผมิไปนถึห้อน้ำเปิประูเ้าไปเพื่อเปลียนเสื้อผ้า แ่ว่ามีนอยู่ในห้อน้ำ้วย อีห้อ็ใ่ไม่ไ้ ทำไไ้ละเินมาถึแล้ว รอละัน
แอ~
เสียประูห้อน้ำเปิออมาพร้อมับบุลที่ผมไม่อยาเห็นหน้าที่สุ มาร์ฮยอ เาเปิประูออมาะัไปนิหน่อยที่เห็นผม่อนะลี่ยิ้มออมา
ยิ้มทำไม ใรให้ยิ้ม ิส์!
ผมไม่สนในรหน้า ไม่ยิ้มอบ้วย ผลัมาร์ฮยอออนิหน่ยไม่ให้วาประูแล้วเ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าัวเอ
“แบมแบม”
เสียมาร์ฮยอเรียออมาาหน้าประู ไม่อบหรอ นู้น ไปเรียยอแฮยอนู้นเลย ไม่็ไปนั่เล่นับนมเปเปโร่นู้นไป
“แบมอ่าา!”
“….”
“แบมโรธอะไรฮยอเนี่ย”
“เปล่า ไม่ไ้โรธ”
“แล้วทำไมไมุ่ยับฮยอ”
“ไม่อยาุย ิส์!”
ผมลืมัวเผลอทำเสียอแออไป มาร์ฮยอเียบไป ออไปแล้วมั้ นิสัยไม่ี ทำไมไม่้อห๊ะ ผมหุหิยิ่ว่าเ่า เปลียนเสื้อผ้าเสร็ เปิประูระแทออมาอย่าแร แ่ว่า…
“ไม่อแนะ มันเป็นเมนะเ็น้อย”
“ใรบอว่าแบมอนเรื่อนั้น”
“็มีเ็้อนที่ไหนไม่รู้ ระโทืบล่อเปเปโร่บนเวที”
“ิส์!..”
“แบมอ่าา ฮยอทำไปเพราะมันเป็นเมริๆนะ”
“็แบบนี้ทุทีอะฮยอ!!”
มาร์ฮยอยืนยิ้มาหยี่อยู่รหน้า แถมทำาวิ้ๆใส่ผมอี ิว่าทำแบบนี้แบมะหายโรธหรอมาร์ฮยอ
“ืนนี้ไม่้อมาหาแบมเลย อไปเลย!!”
วามเรี้ยวราั้นสุ บทลโทษที่แสนสาหัส บทลโทษที่ผมรู้ว่ามาร์ฮยอะ้อเ็บปว อไปเลยืนนี้ ไม่้อมาหา
“แบมะทำอย่านี้ไม่ไ้นะ”
“ใรสนันละ”
“แบมอ่า ืนนี้ไม่ไปหา”
“…..”
“ั้นรนี้่อนไ้มั้ย?”
มาร์ฮยอถามออมาสายาูเ้าเลห์พิล รนี้่อน รนี้? ห้อน้ำ? ไม่้อมาหาือเรื่อ… ถ้าเปลียนเป็นรนี้่อน?แสว่า
ผมพลา!!
ผมไม่น่าพูเรื่อนี้ในที่ลับาน แล้ว็ไม่วรอย่ายิ่ือห้อน้ำ
มาร์ฮยอยับเ้ามาิัวผม ทำเอาผมถอยหนีอย่าทันที สัาามันบอว่ามาร์ฮยอรหน้ามันน่าลัวและอันราย
“มาร์..มาร์ฮยอ! เรา..เราลับหอันเถอะ”
“หึ!”
มาร์ฮยอส่เสียออมาแ่นั้น แล้วทำไมผม้อมาลัวนรหน้า้วยเนี่ย!! นี่ผมโรธเาอยู่ทำไมเาไม่สำนึเลย
“นอื่นรออยู่นะฮยอ”
“ลับไปหมแล้ว”
“อะ..อะไร?”
“ฮยอให้นอื่นลับหมแล้ว”
“แล้วเรา..”
“เราะลับพร้อมันหลัาฮยอ้อแบมเสร็ไ^^”
รอยยิ้มที่เลือบไป้วยพิษ ผู้ายที่แสนอันรายนนี้ผมไม่น่าพลาเลย รั้แล้วรั้เล่าที่ผมพลา ผมยับหนีมาร์ฮยอนไม่รู้ัวเลยว่า แผนอเาสำเสร็แล้ว ผมถอยหนีนอนนี้
ผมอยู่ในห้อน้ำ!
“มาร์ฮยอ..ลับหอเถ..อื้อ”
มาร์ฮยอผู้แสนร้ายาไม่ป่อยให้ผมพูหรือัืน เาูบริมฝีปาแ่ำบอผม เาูึมันราวับว่าเป็นอัวเอ
“อื้อ!”
ผมร้อออมาเพราะรู้สึะาอาาศหายใ แล้วทุบอมาร์ฮยอแรๆ เหมือนเาะไม่รู้สึรู้สาับแรอผมเลย มือปลาหมึอเา็เหมือนัน ึายเสื้อที่อยู่ในาเออมา
ผมรู้สึว่าผมวระินเวย์อเาให้เยอะว่านี้ะไ้มีแร่อรับเาสัที นี่ไ้แ่แ่ินวันละนิไม่ให้เาับไ้ ่อไปะโมยมาินเอ ส่วนเาไม่ไ้ิน!
ระุมเสื้อผมถูปลออโยมาร์้วนอย่าำนา เหลืเพียเม็สึท้ายที่ยัอยู่ีมีสุ มาร์ผละปาออมาแล้วไปัหูผมแทน ทำเอาหน้าร้อนา ไม่ใ่แ่หน้าร่าายผมเอ็ร้อยน แ่ไม่ไ้ มาร์ฮยอะไ้ใไปหาผมแสอาาร
“อึ!”
“อึอัมั้ย ฮยอ่วยนะ”
มือมาร์ฮยอที่เลื่อนไปแะอยู่รุนั้นทำเอาผมนิ่ันไปโยปริยาย
“มะ…ไม่!..แบมะอึ..ลับ”
ผมยัพูไม่ทันบ มาร์ฮยอ็ลูบไปมาริบาเ่อนะึมันลมา้วยมือ้าเียว อี้า็ับมือผมไว้ไละ ำนาเหลือเิน
“หว้า! ลับไม่ไ้หรอ ลูแบมอยาให้ฮยอ่วยปลปล่อยอะ”
“ไม่…ลับอึหอ อะอื้ออ!! ฮยอ!!”
ผมลืนำพูอัวเอลไปหม เมื่อมาร์ฮยอ้มลมา่วยปลปล่อยลูายผม้วย…
ปาอเา
#ไปมโม่อันเอาเอ้าาาาา เอามานิหน่อยสนอนีไรท์เอแหละ 55555 มาร์้วนมันร้ายยยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น