กวนเข้าไปเมื่อใจต้องกาน

ลำดับตอนที่ #8 : - - -อุบัติเหตุ

“ไอ้บ้า ไม่ต้องมารักฉันเลย บาปแกจะกลับกรุงเทพไม่คิดจะบอกเพื่อนฝูงเลยนะ วันนี้ลพเค้าก็จะกลับเหมือนกัน เดี๋ยวเราสามคนจะเข้าไปหาเธอที่บ้าน อย่าเพิ่งหนีไปไหน ถ้าเธอกลับก่อนเธอก็ไม่ต้องกลับมาเชียงใหม่อีกเลย รอฉันด้วยแค่นี้นะ หวัดดี”ภาพัดพูดยาวแทบไม่หายใจกานดา ก็อึ้งๆกับเพื่อนของเธอที่มาแปลกวันนี้ ไม่นานรถคันสวยของเพื่อนสาวของเธอก็มาจอดหน้าบ้าน กานดาเดินลงไปหาทั้งสามที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน

“สวัสดีค่ะ”กานดากล่าวกลางๆโดยไม่ระบุชื่อใครต่อ

“บัปบี้คุณจะกลับแล้วหรอครับ พอดีเลยวันนี้ผมกำลังจะกลับเหมือนกัน ใจตรงกันจังนะครับ ผมขอติดรถคุณไปกรุงเทพจะได้มั้ยครับคนสวย”วรรณลพพูดยืดยาวกานดาไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอบรับแต่อย่างใด เธอเดินนำเข้าไปในบ้านที่บัดนี้มารดาของเธอตั้งโต๊ะเตรียมทานอาหารเรียบร้อย

“แม่ค่ะหนูยังไม่กลับแล้วค่ะแม่ หนูว่ากลับไปกรุงเทพก็ไม่มีอะไร สู้อยู่ที่นี่กลับแม่ดีกว่า”กานดากอดเอวมารดาประจบ

“แม่ว่าหนูกลับวันนี้แหละดีแล้วเดี๋ยวให้เพื่อนๆของยัยพัดเค้าขับรถให้หนูด้วยแม่จะได้ไม่ห่วงที่ว่าลูกสาวแม่จะขับรถกลับค่ำๆมืดๆคนเดียว”กานดาเดินไปนั่งที่ของเธอซึ้งอยู่ตรงข้ามของมารดา

“แม่อยากให้หนูกลับหนูกลับก็ได้”กานดานั่งหน้าบูดแต่ยังตักอาหารเข้าปากไม่พูดไม่จา หลังจากที่ทุกคนทานอาหารอิ่มแล้ว มารดาของกานดาก็บอกให้เธอไปเอาข้าวของที่เตรียมไว้มาใส่รถให้เรียบร้อยก่อนที่จะลืมเอาไว้

“ไปได้แล้วหล่ะลูก นี่ก็ค่ำแล้วนะ”มารดาของกานดาบอกด้วยความเป็นห่วง

“ไปแล้วค่ะแม่ สวัสดีค่ะ”กานดาไหว้มารดาของเธอก่อนที่จะเดินไปนั่งเบาะหลัง

“ไปแล้วครับคุณน้า”วรรณลพและชาติกล่าวลามารดาของหญิงสาว

“เรียกแม่ก็ได้ยังไงลูกก็เพื่อนกัน”วรรณลพเข้าประจำที่คนขับโดยที่ชาตินั่งข้างๆและมีอีกหนึ่งสาวที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับนั่งอยู่เบาะหลัง รถเคลื่อนตัวเข้าภาคกลางอแต่หญิงสาวที่นั่งเบาะหลังกลับนั่งท่าเดียวไม่ยอมขยับ ไม่ยอมพูดยอมจาเอาแต่นั่งหน้าบึ้ง

“ไม่เหนื่อยหรอครับบัปบี้”วรรณลพถามหญิงสาวที่นั่งข้างหลัง

“ไม่ นายขับรถไปเถอะไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะนอน”กานดาเอนตัวพิงเบาะพยายามข่มตาให้หลับ ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าสู่ตัวเมืองกรุงเทพ กานดาถูกสะกิดให้ตื่นจากนิททา

“คุณเข้ากรุงเทพแล้ว เดี๋ยวผมไปบ้านผมก่อนแล้วกัน ส่วนคุณขับรถกลับบ้านคุณเองตกลงรึป่าว”กานดาพยักหน้าเบาๆ

ไม่นานรถของเธอก็จอดสนิทที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง เป็นบ้าน 2 ชั้นที่ดูราคาน่าจะสูง กานดาเดินลงมาจากรถพยายามสลัดความง่วง วรรณลพและชาติกำลังเก็บข้าวของ

“นี่บ้านคุณหรอ”กานดาหันไปถามวรรณลพที่กำลังก้มยกกระเป๋า

“ครับ บ้านผมเอง อยู่คนเดียวนะครับ เป็นลูกชายคนเดียวมีมรดกหลายล้านเลย ไหนจะมี”กานดายกมือขึ้นปรามก่อนที่นายวรรณลพจะบรรยายสรพพคุณของตัวเองจบ วรรณลพเพียงยิ้มกวนๆก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในบ้านพร้อมกับเพื่อนของเขา กานดาขับรถออกมาจากบ้านวรรณลพ แปลกวันนี้ทำไมรถว่างผิดปกติ กานดาหันไปหยิบแผ่นซีดีที่วางอยู่เบาะข้างๆ ไม่ทันที่จะมองไปเห็นรถเก๊งคันสวยที่วิ่งสวนมาด้วยความเร็ว

หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาอันหนักขึ้น โดยที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งกุมมืออยู่ไม่ห่าง

“บาป ฟื้นแล้วหรอวะเดี๋วมานะไปเรียกพยาบาลก่อน”กานดาพยามที่จะหยักหน้าแต่เพียงก้มหน้าได้เล็วน้อยเพราะมันติดเฟือกที่คอและยังขาที่โดนห้อยไว้กานดาพยามหลับตานึกถึงเรื่องที่ผ่านมาว่าเธอไปทำอะไรทำไมสภาพตอนนี้เป็นแบบนี้ แต่ไม่ทันที่จะได้นึกอะไรหมอ และพยาบาลก็เข้ามาตรวจอาการและถามเล็กน้อยก็ออกจากห้องไป ตอนนี้ก็เหลือเพียงหล่อนและชายหนุ่มอยู่ผู้เดียว

“มาใกล้ๆหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะบอก”กานดาเรียกชายหนุ่มเข้ามาใกล้ๆ

“อะไร”

“ขอกอดหน่อยเถอะวะ คิดถึงแกมากๆเลย”กานดาดึงเพื่อนชายเข้ามากอด

“เอ่อ คิดถึงเหมือนกัน”กานดาปล่อยเพื่อนชายให้กลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้

“นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมฉันกลายเป็นแบบนี้ได้”กานดามองดูร่างกานที่แทบจะดูไม่ได้ของเธอ

“ไม่รู้เหมือนกันนะ พอดีเราเพิ่งกลับมาเมื่อวานกำลังจะขับรถกลับบ้าน พอดีมีอุบัติเหตุขวางถนนเลย รถผ่านไม่ได้ต้องไปทางอื่นเราเลยลงไปดูซะหน่อย ลงไปเห็นรถพยาบาลกำลังจะพาแกขึ้นรถแล้ว เราแทบช็อค เลยบอกเขาว่าเราเป็นแฟนแก เขาเลยยอมให้เรามาด้วยนี่ ยังไม่ทันได้บอกใครเลย นั่งเฝ้าแกตลอดเลย”กานดาฟังเพื่อนชายหนุ่มที่ห่างหายกันไปตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย พอเรียนจบต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำตามความฝัน แต่นายพิภพกลับตัดสินใจเรียนต่อที่อังกฤษและขอทำงานที่นั่น ทีแรกใครๆต่างคิดว่าติดสาวที่โน่นแต่พิภพก็กลับยืนยันว่าไม่นอกใจสาวที่นี่หรอก แต่สาวที่นี่เป็นใครก็ไม่มีใครรู้

“แล้วกลับมาทำไมหล่ะ ไหนว่าจะไม่กลับ มีงานทำแล้วไม่ใช่หรอ ทำงานอะไรหล่ะ”กานดาถามเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ก็กลับมาตามหาหัวใจ วันนี้เรามีงานทำแล้ว อาชีพเราก็มั่นคง พอที่จะเลี้ยงเขาได้แล้ว เราขอย้ายมาทำงานที่เมืองไทย 1 ปี ขอพิชิดในสาวคนนั้น เราจะสารภาพรักเขาแล้วแหละ”พิภพเล่าให้เพื่อนสาวฟัง

“นี่นายยังไม่ได้บอกเขาอีกหรอว่านายรักเขา แล้วนี่กี่ปีแล้ว เขาคงจะลืมหน้านายไปแล้วก็ได้ หลับมาตามหาหัวใจ เอาไหมเดี๋ยวเราจะช่วยตามหา”กานดาเสนอตัวช่วยเพื่อนชาย

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ แกต้องให้ไม่เท้าเดินกี่เดือนหล่ะเนี้ย กว่าจะชวยฉันตามหาหัวใจ ไม่เป็นไรแกสัญญาแล้วนะว่าแกจะตามหาหัวใจช่วยฉันถ้าฉันบอกว่ารักใครกลัวแต่แกรีบวิ่งแจ้นหนี”พิภพแหย่กานดาเล่น

“แล้วนี่ไม่ได้บอกใครใช่มั้ย ว่าฉันไม่สบาย ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ จะโทรไปลางานเดี๋ยวเขาไล่ออก”

“ไม่เป็นไรถ้าเขาไล่แกออกเดี๋ยวฉันรับเลี้ยง กำลังหาคนเลี้ยงลูก”พิภพพูดติดตลกแต่ทำให้เพื่อนสาวหน้าย่นหันหน้าไปอีกทาง

“อย่างอนสิ นะๆๆๆๆๆๆ บาป บาปอย่างงอนนะ”ภิภพเขย่าแขนเพื่อนสาวที่หันหน้าไปอีกทาง

“ไม่ได้งอน แต่ว่าง่วงนอนเว้ย หมอเพิ่งให้กินยานอนหลับ แกจะกลับก็ได้นะแต่ว่าแกอย่าเพิ่งบอกใครนะ ยิ่งแม่ฉันห้ามบอกเด็ดขาด”กานดาย้ำเพื่อนชาย

“แกจะให้ฉันไปพักที่ไหนหล่ะยังไม่ทันหาที่พักเลย ขอบ้านแกได้มั้ยวะ ไม่อยากจ่ายตัง แล้วแกจะได้มีคนทำความสะอาดบ้านให้ด้วยไง เผื่อแกอยากได้ของ หรือ”

“พอเลย แกจะบ่นอะไรมากมาย”กานดาหันหน้ามาทางพิภพ

“กุญแจอยู่ไหน”

“ในกระเป๋าโน่น อย่าลืมที่สัญญาทำความสะอาดบ้านให้ฉันด้วย นอนห้องฉันก็ได้ กางเกงในหรืออะไรที่ไม่พึงประสงก็กองๆรวมกันไว้แล้วกัน”กานดาสั่งเพื่อนชาย พิภพเพียงพยักหน้า

“หลับให้สบายคนดี”พิภพจุ๊บหน้าผากเพื่อนสาวเบาๆ

“จ๊ะ จุ๊บคืนได้ป่าว”กานดาถามเพื่อนชายของเธอ

“ฉันไม่ใช่ยัยกำนะ เธอทำไม่ได้หรอก พิภพก้มลงหอมแก้มกานดาแรงๆจนกานดายื่นมือจาตีแขนเขาเบาๆ พิภพเดินออกจาห้องไปและตรงไปที่บ้านของกานดาที่เขาไม่ได้ไปมานาน เดินเข้าไปในบ้านสิ่งแรกที่เห็นคือรูปสมัยเรียนมหาลัยที่เขาและเธอถ่ายคู่กันไว้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาและเธอสนิทกัน พิภพแอบชอบหญิงสาวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเธอมาพร้อมกับเพื่อนสาวอีกคนที่ดูดีไม่แพ้กัน ในเวลานั้นทั้งคู่แทบจะเป็นดาวมหาลัยเลยก็ว่าได้ แต่ที่ด้วยกานดาและภาพัดไม่ค่อยชอบวุ่นวายกับพวกปากนกปากกาเลยสละสิทธิ์ดีกว่า
พิภพเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เขาคิดอยากเข้าไปมากที่สุด แต่ไม่เคยเข้าไปโดนยัยพัดขัดขวางตลอดทั้งที่เจ้าของห้องไม่เคยว่าเลยถ้าเขาจะเข้าไป พิภพเดินเข้าไปในห้องเป็นห้องเล็กๆที่เกลื่อนไปด้วยเศษกระดาษที่คงปลิวลงมาจากบนโต๊ะเพราะเธอลืมปิดหน้าต่างเอาไว้ ผ้าม่านสองสีกำลังปลิวไปตามลม ผ้าปูที่นอนลายโดเรมอน กับชุดนอนลายกระต่ายที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เรียกรอยยิ้มขึ้นมาบนหน้าชายหนุ่มได้ ที่ยังไม่บอกก็คืออีกฝั่งของเตียงมีเสื้อชั้นในกางเกงในวางเกลื่อนบนพื้น พิภพใช้เวลาทั้งวันเก็บกวาดข้าวของในบ้านให้เป็นระเบียบไม่ว่ามุมไหนซอกไหนก็สะอาดไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”เสียงออดหน้าบ้านทำให้พิภพต้องลุกจากโซฟาไปเปิดประตู พอเดินออกไปดูกลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ที่คุ้นตาแต่กลับไม่รุว่าใคร

“มาหาใครครับ”พิภพเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

“ใช่บ้านคุณบัปบี้รึป่าวครับ”วรรณลพถามชายหนุ่มที่ยืนอีกฝั่งของรั่ว พิภพงงกับชื่อ บัปบี้

“ไม่คิดว่าจะใช่นะครับ บัปบี้ของคุณชื่อจริงชื่ออะไร”พิภพถามวรรณลพที่ยืนนิ่ง

“ผมไม่เคยถามเธอ เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าจะใช่ชื่อนี้รึป่าว เธอชื่อกานดารึป่าวผมไม่แน่ใจนะครับ”วรรณลพเอ่ยชื่ออย่างลังเลให้อีกฝ่ายฟัง

“คุณมาทำไม”พิภพอารมร์เสียทันทีที่รู้ว่ามีชายมาหาเพื่อนสาวที่เขาสุดจะหวงแหงที่สุดถึงที่บ้าน

“คือผมกับเธอเป็นแฟนกัน”วรรณลพตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ผมคิดว่าคุณคงจะเข้าใจอะไรผิดมากๆเลยนะครับ ผมพิภพแฟนของกานดาตัวจริงเสียงจริง คืนนี้ผมก็นอนที่นี่ คุณมีอะไรฝากไว้มั้ยเผื่อเธอกลับมาเดี๋ยวผมจะบอกให้”วรรณลพหน้าเจือนลง ก่อนที่จะหมุนตัวกลับเข้าไปในรถที่จอดอยู่ไม่ห่างมากนัก ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะโทรหาภาพัดเพื่อนสาวตัวดี

“พัดแกโกหกฉันได้ไง ยัยบัปบี้มันมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วรู้มั้ย ฉันไปหาถึงบ้านกลับเจอสามีเจ้าหล่อนเข้า”วรรรลพร่ายยาวแต่ภาพัดเพียงตอบสั้นๆ

“แล้วไง”วรรณลพอารมณ์เสียทันที

“แล้วแกเอามายัดให้ฉันทำไม”ชายหนุ่มพยามสะกดเสียงให้เป็นธรรมชาติไม่อยากจะตะโกนใส่เพื่อนสาว

“แกจะบ้าหรอ ยัยบาปนี่นะมีสามี ขนาดแฟนมันยังไม่คบสักคนแล้วนับภาษาอะไรจะมีแฟน ว่าแต่แกไปเอามาจากไหน ฉันหล่ะ อยากรู้”ภาพัดตอบกลับมาทำให้วรรณลพเย็นลงบ้าง แต่ก็ยังคงอารมณ์เสียเล็กน้อย

“ก็วันนี้ฉันไปหายัยบัปบี้นั่นที่บ้าน เจอเข้ากับตัวเลย ออกมาเปิดประตูให้ใส่ชุดสบายๆ แกให้ฉันคิดยังไง แถมยังประกาศด้วยว่าเป็นแฟนยัยนั่น จะบอกให้นะทั้งชีวิต ฉันไม่เคยโดนหักหน้าแบบนี้เลย เพื่อนแกคนแรกที่ฉันตามไปถึงที่บ้าน ไม่เอาแล้วนะเว้ย ฉันไม่สนเพื่อนแกแล้ว”วรรณลพตัดสายทันที่เมื่อพูดจบ แต่ก็ยังมีเสียงเรียกเข้าอีกหลายครั้งดังขึ้น วรรณลพเพียงโยนไปเบาะข้างๆก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไป ชายหนุ่มกดเบอร์โทรศัพท์ที่แทบจะจำขึ้นใจอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะที่รัก”กานดาหยอกเสียงหวานลงไปไม่คิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะยังโทรหาเธอเพราะเขาหายเงียบไปช่วงหนึ่งแล้ว

“สวัสดีครับที่รัก คุณเป็นยังไงสบายดีรึป่าวครับ”วรรณลพถามกานดา

“คุณถามเหมือนรู้ตอนนี้ก็คิดว่าน่าจะสบายนะ แต่เมื่อไม่นานมานี่เพิ่งออกจากห้องฉุกเฉิน”กานดาบอกไปตามตรงเพราะคนที่เธอคุยด้วยคนนี้ค่อยข้างสนิทกันถึงแม้จะไม่เคยเห็นหน้า

“เป็นอะไรมากรึป่าวครับ คุณอยู่โรงพยาบาลอะไร ห้องไหนเดี๋ยวผมไปเยี่ยม”วรรณลพถามไปอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้องเลยคุณบอกแล้วไงว่าเราต้องไม่เจอกัน ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ ถ้าตัดไอ้อาการแขนหัก ขาหัก คอหักออกก็สบายดีแล้วค่ะ”กานดาตอบไปอย่างประชดเล็กๆ

“คุณก็เป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอ แล้วมีใครมาเฝ้าคุณรึป่าวครับ”

“มี พอดีเพื่อนฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเห็นเหตุกานตอนที่รถชนพอดี เลยมาเฝ้าฉัน”กานดาเล่าให้วรรณลพฟัง

“เพื่อนคุณ ผู้หญิง หรือ ผู้ชายหล่ะ ถ้าเป็นผู้ชายผมหึงแย่ เดี๋ยวดูแลกันตอนไม่สบายก็หวั่นไหว แอบรักกันเหมือนในนิยายอีกหล่ะสิ คุณก็จะไม่รักผม ไม่เอานะคุณต้องรักผมคนเดียวได้มั้ย”

“ฉันก็ไม่รับรองนะ เพราะเพื่อนฉันเป็นผู้ชายแถมหล่อด้วย ผู้หญิงผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ในห้องที่แอร์เย็นๆไม่มีอะไรรบกวน เป็นคุณคิดว่าจะทำอะไรดี”

“ผมก็ปล้ำเลยสิ”วรรณลพตอบไปอย่างรวดเร็วไม่ได้ผ่านสมองแม้แต่น้อย

“ลามกมาก”กานดากลั้นหัวเราะกับความคิดของเพื่อนชายทางโทรศัพท์ของเธอ

“ป่าวนะ ก็จะทำอะไรเป็นผมอยู่กับคุณคงอดใจไม่ไหวหรอก”วรรรณลพใช่น้ำเสียงออดอ้อนมา กานดายอ้มเล็กๆกับท่าทีน่ารักของเขา