กวนเข้าไปเมื่อใจต้องกาน

ลำดับตอนที่ #1 : - - -ซวยสุดชีวิต

“นี่เธอของตก”เสียงวรรณลพไล่หลังของกานดา แต่เธอไม่มีเวลาพอที่จะหันกลับไปดูไม่ว่าอะไรเธอตกลงไป ชายหนุ่ม
ที่บอกเธอเมื่อกี้เลยต้องก้มลงไปเก็บสมุดพกเล่มเล็กที่สาวผมหยักทำตกไว้ ‘บันทึกลับ ห้ามอ่าน’ แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
พอกลับถึงห้องพักวรรณลพก็เปิดอ่านหนังสมุดที่เก็บมาได้

หน้าด่านบอกว่าอย่าอ่านก็แอบอ่านจนได้ ไงก็อ่านแล้วคงจะสงสัยสิว่าใครเดี๋ยวจะแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน
ฉานชื่อกานดา  เอกพานิชณภา ชื่อเล่นพุดดิ้ง
อายุมะรุดิลืมนับ เพื่อนสนิทก็นังมารและนังกำอ่ะ
อยากคุยกานปะ เบอร์โทรฉาน 0…………….. (โรคจิตอย่าโทรมานะเว้ย)
ขี้เกียดเล่าเรื่องตัวเองมีรายจาถามก็โทรมาแล้วกัน

ทันทีที่อ่านหน้าแรกจบวรรณลพก็กดเลขหมายตามในสมุดนั้นทันที่

“ฮัลโหล ตอนนี้กำลังยุ่งโทรมาไม่รู้เวลาเลยนะ แค่นี้แหละ”พอพูดจบหล่อนก็ตัดสายไปดื้อเล่นเอาคนโทรงง แต่ก็ยังไม่ละความพยายามโทรไปหาเธออีกครั้ง

“ก็บอกแล้วไงว่ายุ่งอยู่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ”แล้วเธอก็กดวางอีกครั้งแต่วรรณรพเริ่มจะมีความสุขกับกานที่ทำให้สาวผมหยิกคนนี้อารมบูดแล้วสิ

“นี่ฉันไม่มีเวลารับโทรศัพท์เข้าใจมั้ย งานที่ทำก็สุมหัวจะตายอยู่แล้ว”เธอด่ากลับมาเป็นรอบที่ 3 แต่ชายหนุ่มกลับนั่งยิ้มอย่างกับเป็นเรื่องสนุก

ตอนนี้กานดาเริ่มเข้าใจกับคำที่มีคนพูดว่า เรื่องร้ายๆมันจะไม่เข้ามาทีละเรื่อง เพราะตอนนี้ทั้งโทรศัพท์ที่ก่อความลำคานให้เธอแล้ว เธอต้องส่งต้นฉบับภายในบ่ายนี้ทั้งที่เธอยังไม่ได้ร่างไว้เลยด้วยซ้ำ อีกอย่างแม่เธอก็โทรจิกทุก 5 นาทีบ่นว่าไม่ยอมกลับบ้านจนในที่สุดเธอก็ต้องปิดเครื่องและปั่นงานจนเสร็จเรียบร้อย งานนี้เป็นงานสุดท้ายในรอบปีเพราะหลังจากวันนี้เธอก็ขอลาจนมาทำงานอีกครั้งในปีใหม่ หลังจากที่ส่งต้นฉบับเรียบร้อย กานดาเริ่มเก็บของที่คิดว่าสำคันของเธอเพราะต้องกลับบ้านหลายวันแต่พอเปิดกระเป๋าแล้วหาในโต๊ะแล้วมีอย่างนึงที่ยังหาไม่เจอ ไดอารี่ปันยาอ่อนหาย ตายใครเก็บได้คงคิดว่าคนที่เขียนอายุไม่เกิน 10 ขวบชัวเพราะละเรื่องที่เขียนไว้ในนั้นเป็นเรื่องที่น่าอายทั้งหมดในชีวิตของเธอ

“แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ของกานดาดังขึ้นพอหยิบขึ้นมาดูเบอร์บนหน้าจอ ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เบอร์เดิมที่โทรมาก่อกวนจนเธอต้องปิดเครื่องไป

“ฮัลโหล”กานดากลอกเสียงเซ็งลงไปในโทรศัพท์

“สวัสดีครับ”เสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนตอบกลับมา

“ใคร”เธอถามสั้นๆ

“คุณจำผมได้จริงๆหรอครับที่รัก”แต่น้ำเสียงที่ได้กลับยียวนกวนประสาทอย่างยิ่ง

“ใคร ฉันไม่เคยรักใครนอกจากพ่อแม่ฉัน”

“คุณโกรธผมขนาดนั้นเชียวหรอ อย่าเพิ่งตัดรอนผมเลยนะ อย่างน้อยคืนนั้นคุณก็”

“ก็อะไร”ยังไม่ทันที่เขาจะพูดกานดาก็พูดสวนขึ้นก่อน

“ที่รักครับ ผมรักคุณนะ แม่ฟาร์มโคนมนั่นผมไม่ได้สนเลยนะ”พูดมาได้ฟาร์มโคนม

“คุณ คุณกลับไปหาฟาร์มโคนมของคุณ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก เข้าใจมั้ยไอ้บ้า ถ้าว่างมากนักก็ไปเช็คประสาทด้วยแล้วกัน”

“ขอบคุณครับ”

“อะไรนี่ฉันบอกให้คุณไปเช็คประสาทนะ”

“ผมขอบคุณที่คุณอุจส่าเป็นห่วงผม ถึงจะเป็นระบบประสาทก็ช่างเถอะ วันนี้ผมไม่กวนแล้วนะที่รัก บายครับ ผมรักคุณนะ”แล้วเบอร์นั่นก็วางไปในที่สุด กานดาขับรถออกจากรุงเทพเพื่อกลับไปหาแม่ที่เชียงใหม่

วรรณลพออกมาทานข้าวที่ร้านไม่ไกลจากบ้านนัก แต่แล้วก็ได้เจอแก้วตาหวานใจวรรวิสา เธอมากับเพื่อนหลายคนยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไปง้อ สาวเจ้าก็เดินมาหาก่อนที่เขาจะได้ลุกจากเก้าอีกไปซะอีก

“ลพทำไมไม่โทไปหาสาตามที่บอกไว้หล่ะค่ะ หรือแอบไปกับแม่ฟาร์มโคนมนั่นอีก”วรรวิสาทำท่าเกี่ยงงอนอีกแต่ก็คงไม่ไปไหนเพราะเดินมาหาเขาถึงขนาดนี้

“ผมเพิ่งโทรหาคุณไม่ใช่หรอครับสา วางสายก็มาทานข้าวนี่แหละครับ”วรรณลพบอกไปตามจริง

“แต่สายังไม่ได้รับโทรศัพท์เลยนะค่ะ คุณโกหกสาอีกแล้วนะ”เธอยื่นหน้ามาใกล้หน้าชายหนุ่มมากขึ้นจนหน้าห่างกับไม่ถึงคืบ

“คุณเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจริงนะค่ะ เดี๋ยวต้องสั่งสอน”แล้วเธอก็เอาจมูกชนจมูกของชายหนุ่มแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอทันทีที่วรรวิสาเดินกลับไป วรรณลพก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าเมื่อกี้โทรหาใคร  แทบจะร้องออกมาเพราะเบอร์ที่โชว์กลับเป็นแม่สาวผมหยิกคนนั้นแต่ก็ไม่วายกดโทรออกอีกครั้ง

“ฮัลโหล ตอนนี้ขับรถอยู่เด๋วค่อยโทรมาหวัดดี”แล้วก็กดตัดสายไปดื้อๆตามแบบของเธอ

“นี่นายอยากให้ฉันตายมากรึไง ก็บอกแล้วไงว่าขับรถอยู่”เรียบร้อยพอเธอพูดจบก็กดวางอีกครั้ง วรรณลพกลับไปที่บ้านแล้วนั่งอ่านสมุดลับของสาวผมหยิกต่อ ในเล่มนั้นอ่านจนจบก็ไม่มีสาระอะไร ส่วนมากจะเป็นเรื่องหน้าแตกและเรื่องหน้าอาบของเธอ เธอยังเผลอเขียนพลาสเวิดอีเมล์เอาไว้ด้วย ความที่วรรณลพเป็นคนเกรงใจคนอื่นน้อยเลยถือวิสาสะเปิดดู พอเปิดเข้าไปก็เห้นรูปหน้าตาทะเล้นที่เพื่อนๆของสาวผมหยิกส่งมาให้ทั้งนั้น แต่ใต้รูปไม่ได้เขียนชื่อเธอแต่กลับเขียนว่านังบาป ชายหนุ่มอมยิ้มกับท่าแลบลิ้นและหน้าทะเล้นของสาวที่ชื่อบาปคนนี้

“ฮัลโหล”เสียงสาวผมหยิกตอบกลับมาดีๆเมื่อชายหนุ่มโทไปหาเธออีกทีเวลาเกือบ 4 ทุ่ม

“หวังว่าคุณคงไม่ได้ขับรถอยู่นะครับที่รัก”วรรณลพหยอดเสียงหวานลงในโทรศัพท์

“ใครเค้าจะขับกันตอนนี้นี่จะ 4 ทุ่มแล้วนะคุณ ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจรึไง”

“รู้ครับแต่ให้ทำยังไงได้ ก็ผมคิดถึงคุณตลอดเวลานี่”

“เดี๋ยว ฉันคุยกัยคุณครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้นะ แต่ว่าฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร”สาวผมหยิกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังสะกดอารมณ์โมโหเอาไว้

“คุณผมรักคุณนะ คุณจำผมไม่ได้แบบนี้ผมเสียงใจนะครับ”วรรณลพตอบแบบนี้ออกไปเพราะอยากให้แม่สาวผมหยิกโกรธ แล้วเธอจะว่าอะไรเข้าบ้าง

“ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด”เธอตัดสายไปดื้อๆแล้ววันนี้วรรณลพก็ไม่อยากโทรไปหาเธอเป็นรอบที่ 9 แล้วด้วย พอวางหูจากแม่สาวผมหยิกเขาก็ล้มลงนอน ตื่นขึ้นมาอีกทีในยามเช้าวรรลพยังคงอยู่ในชุดของเมื่อวานแต่พอลองทบทวนดูแล้ว เขาไม่น่าจะหลังได้เลย

“แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงโทรศัพท์ดังลั่นทำให้สาวที่กำลังนอนตื่นจากความฝันแสนหวานมารับโทรศัพท์