『脆弱』แตกสลาย

   "นี้เจ้ากล้าละทิ้งความสัมพันธ์อันดีงามของเราเพียงเพื่อบุรุษเห็นแก่ตัวอย่างนั้นรึ!!"

   หญิงสาวเรือนผมยาวสีขาวครีมดั่งสตรีวิปลาสใช้ฝ่ามืออันบอบบางของตนตบลงที่โต๊ะทำงานของตนอย่างแรง ดวงตากลมสีม่วงทองมีประกายวาวโรจ์นอยู่ภายในนั้นสร้างความหวาดหวั่นให้แก่ผู้คนที่อยู่ในห้องทำงานแห่งนี้ แต่คงต้องยกเว้นสตรีงามตรงหน้าที่ยังคงนั่งหลังตรงจิบน้ำชาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

   "ข้ามิได้ละทิ้งเสียหน่อย เจ้าคิดเอาเองต่างหากเล่า เหมยอวิ้นเยว่"

   "เสี่ยวจูเชวี่ย! ข้าเตือนเจ้าหลายต่อหลายรอบแต่เจ้าก็มิฟัง ทั้งยังดื้อรั้นไล่ตามเจ้าเต่านั้นแบบมิลืมหูลืมตา เหตุใดเจ้าถึงได้โง่งมเช่นนี้!!!"

   เสี่ยวจูเชวี่ยช้อนสายตาขึ้นมองอดีตสหายสาวด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง นัยต์ตาเฮเทอโรโครเมียมิฉายแววความรู้สึกอื่นใดนอกเสียจากความขุ่นเคือง

   "ข้าหาได้โง่งมไม่ พูดกับเจ้าก็มีแต่จะรังให้เราแตกแยกกัน ข้ามิเสวนากับเจ้าแล้ว ขอตัว"

   กล่าวจบหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นรีบลุกขึ้นสะบัดชายผ้าเดินออกจากห้องทำงานของเหมยอวิ้นเยว่ไปโดยที่ไม่คิดที่จะหันกลับไปมองเลยแม้แต่น้อย

   มือเรียวคว้าเอาถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะปาไล่หลังของเสี่ยวจูเชวี่ยเพื่อระบายอารมณ์

   "แล้วเจ้าจักเสียใจที่ทำกับข้าเช่นนี้ เสี่ยวจูเชวี่ย!!"