คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MW 02 : Dancing in the moonlight
MW 02
Dancing in the moonlight
ระเาบานยาวแบบเ็มัวส่อสะท้อนภาพอีไเนอร์สาวาวฝรั่เศส ะที่เธอำลัรวสอบวามเรียบร้อยอุสูทาห้อเสื้อแบรน์ัระับโลอย่าอเล็านเอร์อาโมู บนเรือนร่าส่าามอผู้เป็นนาย
“มออะไรรับ”
นัยน์าสีน้ำาลเ้มมอสำรวร่าายอผมที่นั่อ่านหนัสือรอเาอยู่บนโฟา ามไล่มอั้แ่ศีรษะรปลายเท้าผ่านระเาบานให่พร้อมยยิ้มพึพอใ
“มอทุอย่าที่เป็นุ...ไรวินท์”
ไม่้อถามว่าเารู้ัื่อผมไ้อย่าไร เพราะแ่เาเอ่ยปาสั่ให้ลูน้อามสืบประวัิผมมันไม่ใ่เรื่อยาอะไร ะสืบั้แ่ผมเป็นัวอ่อนลอยอยู่ในท้อแม่เลย็ยัไ้
“สมบูร์แบบ่ะนายท่าน” มือเรียววาทาบอมอร่าสูส่า้วยวามปริ่มเปรม
เมื่อีไเนอร์ประำำแหน่ปิบัิหน้าที่อัวเอเสร็สิ้น เธอ็น้อมศีรษะลเารพนเป็นนาย่อนเินหายออาห้อไป
“เยมีใรบอุหรือยัว่าุน่ารัแ่ไหน”
ผมพยัหน้าลแทนำอบ
ั้แ่เ็นโ ผมโนมว่าหล่อไม่ถึสิบรั้ ผม็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมนรอบ้าถึอบมว่าผมน่ารั ทั้ที่ริแล้วผมหน้าาหล่อเหลาไ้พ่อับแม่มาเ็ม ๆ ถึะ่อนไปทาแม่มาหน่อย็เถอะ
“วันนีุ้น่ารัเหลือเิน น่ารันผมละสายาไปาุไม่ไ้เลย” ุมาร์โเินมานั่ล้า ๆ พลายนิ้วไล้ไปามรอบหน้าผาพลาปัปอยผมที่ลู่ลปรหน้าอผมอออย่าอ่อนโยน
ผมลอบมอใบหน้าไ้สัส่วนราวถอแบบออมาาประิมารรมเวิผลานิ้นเออไมเิลแอเโล
วันนี้เา็หล่อมาเหมือนัน
“โบุไม่เรียบร้อย”
ุมาเฟียโน้มหน้าลมานลมหายใอุ่นพ่นรบนพวแ้ม ผมรีบยมือันแผ่นออเาพร้อมเลื่อนมืออี้าับโบหูระ่ายยับไปมาเปลี่ยนวามสนใไม่ให้เายับเ้ามาใล้มาว่านี้
หัวใะวาย
มือหนาล้วเอาล่อำมะหยี่สีำออาระเป๋าเสื้อสูทแล้วเปิมันออ นิ้วยาวหยิบแหวนเพรแถวเรียว่ายี่สิบะรับรรสวมลบนนิ้วนา้า้ายอผม
“ทำไมุ้อสวมแหวนที่นิ้วนา้า้ายให้ผม้วยล่ะ มันเอาไว้สวมแหวนหมั้นหรือแหวนแ่านไม่ใ่เหรอ”
ารสวมแหวนที่นิ้วนา้า้ายเป็นวามเื่ออาวโรมันโบราว่านิ้วมือทั้สิบอนเรา มีเพียนิ้วนา้า้ายเท่านั้นที่มีเส้นเลือให่ที่ื่อว่า วีนา อะมอริส (Vena Amoris) หรือเส้นเลือแห่วามรั วิ่รเ้าสู่หัวใ และเื่อันว่าหาู่รัู่ไหนสวมแหวนที่นิ้วนา้า้ายเหมือนัน แหวนนั้นะเป็นัวเื่อมอำนาแห่วามรัอนทั้สอเ้า้วยัน
แ่ผมไม่ใ่นรัอเาสัหน่อย
“แหวนประำัวอผม ุใส่เอาไว้แล้วุะปลอภัย”
ผม้มลมอแหวนเพรบนนิ้วอัวเอ เพรบลูมูนไมอนำนวนสามเม็รายล้อม้วยเพรน้ำามสะอาใสเปล่ประายเล่นแสไฟระยิบระยับเรียเป็นแถวยาวรอบว
อมี่ามานานี้ทำไมเาถึล้าสวมให้นที่เพิ่รู้ััน
“แน่ในะรับ ไม่ใ่ว่าผมใส่แล้วศัรูอุเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นผมแทน”
แ่ิ็นลุ ผมไม่อยาวิ่หนีลูระสุนปืนอีแล้ว ผมยัอยามีีวิลับไปหาพ่อ แม่ และน้อสาวอผม
“ใรมันล้าแะ้อนอผม ผมไม่เอามันไว้แน่” แววาและน้ำเสียริัเอ่ยลอออาริมฝีปาหยัไ้รูป
ไม่ยัะรู้ว่ามาเฟียอย่าเาะปป้อูแลลูน้อีนานี้
“ผม็อให้เป็นแบบนั้น แ่นอื่นะเื่อเหรอว่าผมเป็นลูน้ออุ”
ัวเล็เท่าลูแมว แถมหน้าาไม่ไู้น่าเรามเหมือนลูน้อร่ายัษ์อเาเลยสันิ ไม่มีทาที่นอื่นะเื่อว่านอย่าผมะเป็นลูน้ออเาแน่ ๆ
“เฮ้อออ! ไปันเถอะ”
านเลี้ยุภาีอแ๊มาเฟียทั้สี่แห่อิาลี ถูัึ้นบริเวโมระบนั้นลอยอเรือสำราราเล เสียนรีลาสสิบรรเลับาน้อัวาน บรราแเหรื่อที่มาร่วมานล้วนแ่าย้วยเสื้อผ้าอาภร์หรูหราราาแพ ใบหน้าุ่อนภายใ้หน้าาแฟนีลวลายาม
“้อสวมหน้าา้วยเหรอุ”
ุมาร์โหยิบหน้าาลูไม้แ่้วยนนสีาวบนโ๊ะ้านหน้าประูทาเ้า มาวาทาบลบนใบหน้าอผม
“อันนี้น่ารัีนะ น่ารัเหมือนุเลย”
รอยยิ้มว้าที่ผมไม่เยิว่าะไ้เห็นานายท่านมาร์โลับประับบนหน้าม มือหนาับัวผมหมุนหันหลั่อนเาะผูเืออหน้าาไว้บริเว้านหลัศีรษะ เาอยถามผมลอว่าเาผูแน่นหรือหลวมไปหรือเปล่า เอาริเา็ไม่ไู้โหร้ายสัเท่าไหร่
“โอ้! นายท่านมาร์โผู้ยิ่ให่ สบายีใ่ไหม”
ายราร่าท้วมเินเ้ามาสวมอนัวสูแนบแน่น หน้ามเ้มที่เ็มไป้วยริ้วรอยแห่วัยระบายยิ้มีใราวไ้เอลูหลาน ไม่น่าเื่อว่าพวมาเฟียะมีมุมอ่อนโยน ไม่เห็นเหมือนในีรีย์ที่ผมเยูเลยสันิ
“อนิลเบิร์ ีใที่ไ้เอท่านที่นี่ ท่านสบายีนะรับ”
ุมาเฟียน้อมศีรษะลเารพ เาว้าเอวพร้อมึให้ผมเ้าไปยืน้า ๆ ผมรีบน้อมศีรษะลเารพนสูอายุเหมือนอย่าที่เาทำ
“ั้แ่ลูยอมเ้ามา่วยูแลธุริ ผม็หนีเที่ยวไ้บ้าแล้วล่ะนายท่าน ฮ่า ๆ”
“ใ่สิ ผมไ้่าวว่าภรรยานที่ห้าอท่านเพิ่ลอลูสาวใ่ไหมรับ ยินี้วยนะรับ”
ภรรยานที่ห้า?
พวมาเฟียมีบ้านเล็บ้านน้อยเยอะนานั้นเลยเหรอ แล้วทำไมในนิยายที่ผมเยอ่านถึอบเียนว่ามาเฟียรัเียวใเียว
เฮ้อออ...เื่อไม่ไ้
“ฮ่า ๆ อบในะมาร์โ แล้วเมื่อไหร่ฝั่เาะะมี่าวี”
ฝั่เาะที่อนิลเบิร์พูถึะใ่เาะิิลีที่เาว่าันว่าเป็นินแนแห่มาเฟียไหมนะ ถ้าใ่นั่น็แสว่าุมาร์โเป็นผูุ้้มรอเาะที่ให่ที่สุในอิาลีและทะเลเมิเอร์เรเนียนอย่านั้นเหรอ
โอ้โห! ไม่ธรรมา
“อีไม่นานเินรอหรอรับ” หน้ามหันมอผม้วยสายาแพรวพราว
“ุ...ผมอัวไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ”
ผมเลื่อนหน้าไประิบที่้าหูอเาเพื่อไม่ให้เป็นารเสียมารยาท วามริผมไม่ไ้อยาไปเ้าห้อน้ำหรอ แ่ผมอยาออไปสูอาาศบริสุทธิ์้านอาน่าหา
อึอัะแย่
“เี๋ยวผมให้นพาไป”
“ไม่เป็นไรรับ ผมมีแหวนอุุ้มรอะอย่า ไม่มีใรล้าทำอะไรผมหรอ”
ผมยมือ้าที่สวมแหวนประำัวให้นเป็นเ้าอู เาพยัหน้าลแทนำอบ แ่ผมแอบเห็นสายาอเาหันไปมอทาลูน้อที่ยืนอยู่รอบบริเวเิบอว่าให้ามผมไป
เฮ้อ! เ้ารรมนายเวรามิอีแล้ว
ร่าสูอใรบานทรุลนั่พิราวระเบียบนั้นลอยอีฟาฝั่อาน มือให่วาทาบรหน้าอ แสสีนวลาวันทร์ลอผ่านลุ่มเมเบาบาพอให้เห็นสีหน้าอันแสนเ็บปว
“ุเป็นอะไรหรือเปล่ารับ ผมว่าุไปนั่พัรนั้น่อนีว่า มารับผม่วย”
ผมที่ยืนมอวาวมอพระันทร์เหลือบเห็นเหุาร์พอีึรีบวิ่เ้าไปถาม หน้ามพยัลพลาันัวลุึ้นยืนโยมีผมอย่วยประอ
“ัวุร้อนรุม ๆ ุโอเใ่ไหม?”
ผมพยุร่าสูให่ไปนั่ลบนม้านั่ไม้ยาวที่อยู่ห่าออไปไม่ไลนั เาเอนัวพิพนัเ้าอี้พร้อมพ่นลมหายใออมา
“อบุ”
“ุมาร่วมานเลี้ยเหรอ แล้วทำไมถึออมาาลมแบบนี้ล่ะ เี๋ยว็ไม่สบายหรอรับ”
“สัหน่อย็ะลับเ้าไปแล้ว ุเอ็มาร่วมานเลี้ยเหมือนันเหรอ” ใบหน้าหล่อราวรูปสลัมอเสื้อผ้าอผม่อนถามออมา
“รับ แ่ผมไม่รู้ัใรเลย”
ถ้าหาุมาร์โไม่บัับให้ผมมาานเลี้ยุภาี้วยเหุผลที่ว่านอื่นะไ้รู้ว่าผมเป็นนอเา ป่านนี้ผมนอนีพุูีรีย์อยู่ห้อสบายใเิบ
“านสัม็แบบนี้แหละ ผม็ไม่่อยอบเหมือนัน แ่ะทำยัไไ้ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ที่้อทำ”
เาหันมามอพร้อมระบายยิ้มอ่อน ำว่าหน้าที่มัมาพร้อมับวามรับผิอบเสมอ ผมเ้าใำำนี้ีเลยทีเียว
“อนนีุ้ีึ้นแล้วใ่ไหม ุเ็บหน้าอเหรอ ผมว่าุวรลับไปพัผ่อนะีว่านะ ถ้าเิว่าุเป็นอะไรึ้นมาแย่แน่เลย”
แม้ว่าบนเรือสำราะมีห้อพยาบาลและทีมแพทย์เรียมพร้อมลอเวลา แ่ถ้าผู้ป่วยอาารหนัเินว่าวามพร้อมอเรื่อมือแพทย์บนเรือ ็ำเป็น้อนำัวผู้ป่วยลับไปรัษาที่โรพยาบาลบนฝั่้วยเฮลิอปเอร์ เพื่อส่ผู้ป่วยให้ถึมือแพทย์โยเร็วที่สุ แ่ถึอย่านั้น็ใ้เวลามาพอสมวร
“ีึ้นแล้วล่ะ ปิไม่เยเป็นแบบนี้เลย ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ ถึเ็บหน้าอึ้นมา”
มือหนาลูบหน้าออัวเอไปมาเบา ๆ ราวปลอบประโลมวามเ็บปวให้ลายล ทำไมผมถึรู้สึุ้นเยับผู้ายนนี้แปล ๆ เหมือนเยเอเาที่ไหนสัที่หนึ่
“ุทำานหนันร่าายไม่ไ้พัผ่อนหรือเปล่ารับ รู้ไหมว่าถ้าเราพัผ่อนไม่เพียพอะทำให้หัวใเราทำานหนัและอาล้มเหลวไ้ ถ้าหัวใอุไม่แ็แรร่าายอุ็ะไม่แ็แรไป้วยนะ”
“ุพูเ่ั”
ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอเาทำเอาผม้อรีบยมือปิปาัวเอทันที ผมลืมัวไปเลยว่าผมไม่วรุยับนแปลหน้า ถ้าเิว่าเาเป็นพวแ๊มาเฟียที่ามไล่่าผมล่ะะทำยัไ ีที่มีหน้าาปปิใบหน้าเอาไว้ไม่อย่านั้นผมอาลไปว่ายน้ำับฝูลามริ ๆ ผมว่าผมวรรีบลับเ้าานไปหาุมาร์โีว่า
“ุื่ออะไร ุบอผมไ้ไหม เผื่อผมะไ้อบแทน”
“ไม่เป็นไรรับ ผม้อลับเ้าไปในานแล้ว เี๋ยวผมถูเ้านายบ่นเอา”
ผมรีบลุวิ่ลับเ้าไปในานพลาสอสายามอหาุมาร์โ รนั้น็ไม่มี รโน้น็ไม่มี รู้แบบนี้ไม่น่าวิ่หนีลูน้ออเาไปนั่าลมเลย
หมับ!
“ุหายไปไหนมา! รู้ไหมว่าผมเป็นห่วุแทบแย่” เสียเ้มเอ่ยถามเสียั มือหนาบีบ้อมือแน่นนรู้สึเ็บ
“ุผมเ็บ...” เารีบปล่อยมือออเมื่อเห็นสีหน้าเหยเแสวามเ็บปว
“ผมอโทษ เ็บมาไหม”
เาับ้อมืออผมไปูพลาเป่าลมออาปารรรอยแานิ้วทั้ห้าเบา ๆ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใรใ้วิธีนี้ปลอบโยน และนสุท้ายที่ผมำไ้ือพี่นัท
“อโทษนะรับที่ทำให้เป็นห่ว”
ผมรู้สึผิที่ทำให้เา้อเป็นห่ว ยิ่พอไ้เห็นสีหน้าที่เ็มไป้วยวามัวล ผมยิ่รู้สึผิมาึ้นว่าเิม
“ไม่มีใรทำอะไรุใ่ไหม”
ุมาร์โับผมหัน้ายหันวาไปมาเพื่อรวหาวามผิปิ เมื่อเห็นว่าร่าายอผมอยู่รบทั้สามสิบสอเา็พ่นลมหายใหนัออมา
รู้สึผิะมั
“อเิผู้นำทั้สี่ท่านให้เียริเปิฟลอร์เ้นรำ้วยรับ”
พิธีรประาศเรียหัวหน้าแ๊มาเฟียทั้สี่นให้ออไปเปิฟลอร์เ้นรำ นในาน่ายืนล้อมรอบฟลอร์รอมารเ้นรำอเหล่าผู้นำ
“ไรวินท์...ุะเป็นู่เ้นรำให้ผมไ้ไหม”
ผมพยัหน้าอบรับ เาเินโอบเอวผมรไปยัลาฟลอร์เ้นรำ ุมาร์โับมือผม้วยมือ้าย่อนนิ้วอเราะประสานเ้า้วยัน ส่วนมืออี้าอเาวาบนสะบัหลัอผมพลารั้ัวอผมเ้าไปนิร่าำยำ
“มือุนุ่มีั ถ้าให้เาไม่ผิุเป็นลูหลานนมีอันะินสินะ”
“ุะับผมเรีย่าไถ่เหรอ?”
“ุเห็นผมเป็นนยัไ”
“โหร้าย”
ผมยมือวาวาบนบ่าว้าเพื่อเป็นหลัยึ เสียนรีาวิมโฟนีออร์เสร้าเริ่มบรรเลอีรั้ ุมาร์โเลื่อนมือาสะบัหลัมาลูบไล้บริเว่วเอวอผมไปมาเบา ๆ
“ยเว้นแ่ับุที่รั”
“ไม่ริ เมื่ออนเย็นุยับัับให้ผมทำนู่นทำนี่อยู่เลย”
“่อไปะไม่บัับแล้วรับ”
นัยน์าสีน้ำาลเ้มเป็นประายทอมอมา้วยวามอ่อนโยน ร่าายอเราทั้สอรีรายยับไปามัหวะนรีบรรเลอันแสนไพเราะ
“เราะเอันอีเหรอ ผมว่าเรืออเทียบท่าเมื่อไหร่ เราวรแยย้ายันีว่านะ ผมสัาว่าะไม่เอาเรื่อที่พวุทำอะไรผิหมายบนเรือไปบอำรว”
“ผมเื่อใุไ้เหรอ”
“สาบานสามนิ้วเลย” ผมปล่อยมือาไหล่ว้ายสามนิ้วูให้เาู
“รู้ไหมว่าำสาบานมันะมีผลเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่รับ?”
มือหนารั้เอวอเว้าเ้าประิร่าำยำ หน้ามโน้มลนริมฝีปาอเราทั้สอนสัมผัสันแผ่วเบา
“ุ...”
าม้อลึเ้ามาประสานวาอผมนิ่นานราวถูร่ายมนร์สะ
าู่นั้นอเา่าน่าหลใหลเหลือเิน
“ัวุหอมอีแล้วที่รั”
ฟีโรโมนลิ่นูเลียโรสลอยฟุ้ระายาผิวายาวเนียนละเอีย ปาหยับเม้มละเลียิมลีบปาบานุ่มุลีบุหลาบ เรียวลิ้นอุ่นสอแทรเ้าหาวามหวาน่ำวาวนไปนทั่วโพรปาอ่อนนุ่ม
“อะ อือออ...”
มือเล็บีบไหล่หนาแน่นปล่อยให้ผึ้ัวผู้ไ้ลืนินน้ำหวานามวาม้อาร ่อท้อปั่นป่วนล้ายมีผีเสื้อนับล้านแ่ันันระพือปี ร่าายเริ่มร้อนระอุราวถูไฟบรรลัยัลป์แผเผานมอไหม้
้อาร
ร่าายอผม้อารเา
้อารนแทบบ้า
“ที่รัมอหน้าผม”
ุมาร์โผละูบออ มือทั้สอประอแ้มนวลให้มอหน้าเา อารม์วามร้อนรุ่มภายในายพัโหมระหน่ำนยาเินวบุม
“อือ! ะ...ุมาร์โ”
วาปรือมออ้อนวอนนรหน้า วามระสันใร่อยาวิ่พล่านีื้นึ้นมาแทนที่สิที่เริ่มพร่าเลือน มือลลปลระุมเสื้อเิ้ออทีละเม็
“เวรเอ๊ย! ันะพาไรวินท์ลับห้อ นายอยู่เป็นัวแทนันไป่อนแล้วัน”
เสียสบถั้อระทบโสประสาท ร่าอ่อนระทวยลอยหวือึ้นเหนือพื้น มือยโอบอรอบลำอแร่พลาุหน้าลับแผ่นอว้า
อืม...ลิ่นแมเปบนัวเาหอมั
อยาิมแล้วสิ
“ุ ยาอยู่ไหน”
ุมาเฟียวาผมลบนเียนุ่มล้ายปุยเม ่อนเาะเินไปหยิบระเป๋าสะพาย้าอผมเพื่อหายาระับฮีท้วยวามร้อนรน เาวบุมอารม์อัวเอไว้ไ้ยัไันนะ ทำไมเาไม่รู้สึทรมานเหมือนที่ผมำลัเป็นอยู่ในอนนี้
“ทำไมไม่มีวะ!”
ถึแม้ว่าเาะหายาเอ แ่อนนี้ไม่ว่ายาอะไร็ไม่สามารถทัทานแรปรารถนาอผมไ้อีแล้ว
ผมเลื่อนมือปลเปลื้อเสื้อผ้าอาภร์ออาร่าายนล่อน้อน พลายันัวนั่ันเ่าอ้าาออพอให้มือไ้ลูบไล้แนลาายน่ารัไ้อย่าถนั ่อนเลื่อนปลายนิ้วเรียววนรอบรอยีบสีมพูอ่อนและ่อย ๆ มันผ่านเ้าไปใน่อทาอ่อนนุ่ม้า ๆ ฟันเรียสวยัริมฝีปา้วยวามระสันนลายเป็นสีแ้ำ
“อ๊ะ! นะ...นายท่าน!”
เสียสั่นเรือเอ่ยเรียนัวสูให้หันลับมา วาลมโมออ้อน อบาร้อนผ่าวเอ่อรื้น้วยหยาน้ำาใสาวามเสียเสียว
“อึ! ่วยทำรัน้อวินที”
------------------------------------
ฝาส่ฟีแบในทวิเอร์แท็ #มนัสวินทร์
้วยนะะ อบุ่ะ
อบุรีเอร์ทุท่านที่เ้ามาอ่านนะะ
ถ้าุรีเอร์อบ่วยันอมเม้นท์ หัวใ ให้ปอยหน่อยน้าาา ☺
และรบวนฝาส่ฟีแบหน่อยน้า เพราะฟีแบอุรีเอร์ทุนมีผล่อารเียนและ่วยทำให้นอื่นเห็นนิยายอปอยเพิ่มึ้น
อบุที่เอ็นูนะะ
อบุมาริๆ ่ะ ❤????
ถ้าุรีนไหนเล่นทวิเอร์เ้าไปพูุยันับไรท์ไ้ลอนะะ
ไรท์ะลเวิร์่าๆ นอเหนือาอนที่อัพ ในทวิเอร์นะะ
ามลิ้์นี้ไปไ้เลย่ะ > https://twitter.com/Rosesarin_novel
หรือทา Facebook
ความคิดเห็น