คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
๊อ ๊อ เสียเาะประู
" เ้ามาไ้ "
"ท่าน่ะ นี่ือ ูอัน เฟเอริ าวาิัน่ะ "
ร่าบาอสาววัยทำานในุอสาวออฟฟิศนำสมัยสีโทนเทาและำเอ่ยล่าวับผู้บัับบัา พร้อมับที่เธอะถอยไปยืน้านหลัอผม
"นั่่อนสิ "
"เอ่อ..อบุรับ"
ผมเอ่ย้วยวามประหม่า เพราะายรหน้าผมนั้นมีรอยรอยแผลเป็นนาให่พายาวอยู่บนใบหน้าอเา มัน่าสะุา และมอูน่าลัวมาว่าน่ายะแยเพราะวามไม่เ้าันับทรผมยาวเหมือนอินเียแันมาส่วมสูทำ
"ั้แ่วันนี้ไปที่นี่ือบ้านหลัใหม่อนายเ้าหนู และนี่ือออ์ร อ่านทั้หมและปิบัิามอย่าเร่รั้วย "
หนัสือหนาเล่มหนึ่ถูเลื่อนมาวารหน้าผม และบนหนัสือนั้นมีำว่า " ้อบัับสูสุ " นอานั้นยัมีาร์สีำอบสีเินใบหนึ่วาอยู่บนหนัสืออยู่้วย
" ันถามว่านายเ้าใใ่ไหม อบมาัๆสิเ้าหนู "
" ะรับ..รับทราบรับผม "
ผมพยายามอบรับ้วยเสียอันัที่สุเท่าที่ผมะทำไ้
" ีมา นั่นือออนาย, ไปไ้แล้วเ็ใหม่ "
ายหน้าบาเปลี่ยนอิริยาบถไปสนใับอเอสารที่อยู่้าๆแทน
ผมึหยิบเอาหนัสือและาร์บนโ๊ะ ทันทีที่มืออผมสัมผัสับทั้ 2 อย่า หนัสือและาร์ไ้สลายลายเป็นละออฝุ่นมันระายฟุ้และพุ่เ้ามาหลอมรวมับร่าายอผมนผม้อร้อเหวอออมา้วยวามใ
...
"โอ้ว.."
ผมร้ออุทานเมื่อระบวนารเมื่อรู่บล
" อืม..มีพลัเวทอยู่ในร่าริๆสินะเ้าหนู ,รีบไปไ้แล้วทุนที่นี่หวัพึ่นายน่ะำไว้้วยล่ะ "
ายหน้าบาพูอย่าไม่ใส่ใโยที่เ้าัวยัยุ่อยู่ับแฟ้มเอสาร
ประูห้อเปิอีรั้และปิลเมื่อผมไ้ออมายัทาเินอัวอาาร หิสาวร่าอรรยัเินนำหน้าพาผมไปยัลิฟ์ ้วยารเว้นระยะห่าและไร้ึ่บทสนทนา ทำให้ผมมีโอาสทำวามเ้าใับสิ่ที่เิึ้นับัวผมในอนที่ผมอยู่ในห้อเมื่อรู่
ในอนนี้ภายในห้ววามนึิอผม เพียแ่ผมิถึ้อบัับสั้อใ้อหนึ่ อยู่ๆวามรู้เี่ยวับรายละเอียอนั้นๆ ็ายภาพให้ผมเห็นและทำให้ผมเ้าใโยอัโนมัิ นี่มันเวทมน์ัๆ...
นั้นือวามิแรที่ผมิ ระทั่ผมไ้เินเ้าไปในลิฟ์ และเมื่อประูลิฟ์ปิล
ิ่!! เสียสัาลิฟ์ัึ้น
" นั่นือพลัพิเศษอท่านผู้อำนวยาร " วิาระบบปรสิ " มันือวามสามารถที่ใ้ระบุัวนอทุนในอ์ร ไม่้อัวล มันไม่มีผล้าเียใๆ และไม่้อระแวว่าะโนล้ว้อมูล เพราะมันไม่ใ่ารสิสู่ หรือารวบุม เี๋ยวนายใ้านมันไปเรื่อยๆนายะเ้าใเอ "
หิสาวล่าวนิ่ๆ ะที่ปุ่มสัลัษ์แปลๆ และผมเพิ่ะสัเว่ามันไม่มีหมายเลั้น
ราแรที่ผมมายัที่แห่นี้ผมถูเรียัวาุพ่อที่โบสถ์เน์ไมเิล
อนนั้น มันือวันเสาร์ เ็ำพร้าทุน่วยันทำวามสะอาทุที่พื้นที่อโบสถ์ ผมับเพื่อนอีสอน มาร์และปิแอร์ พวเรา่วยันนยะไปทิ้
ถุยะถูผมับมาร์่วยัยยึ้นรถที่ปิแอร์เป็นผู้เ็นรถ ้วยวามึะนออพวเรา ปิแอร์ทำามที่ผมับมาร์ร้ออ พวเราเ็นรถ้วยวามเร็วออาประูโบสถ์และมันหยุไม่ไ้ ้าหน้าือบันไที่ทอยาวลไปถึ 4 เมร
ราวับเวลาถูหยุนิ่ทั้ที่วามรินั้นมันไม่ใ่
เมื่อรถเ็นยะที่บรรทุเ็าย 3 นลอยพุ่ออมาาลานประูและำลัะลสู่ั้นบันไหินแรนิ
วามิในสมออผมว่าเปล่า มันาวโพลนพร้อมับนัยาที่เบิว้า มืออผมำแน่นับราวเหล็อรถเ็น และมัน็ระเบิออมาาหัวใอผมที่ำลัเ้นรัวๆ ราวับะระเบิออมาาร่าายอผม ลื่น? ม่าน? ละออ?
ระแสลื่นออะไรบ้าอย่าระายออมาและมันแผ่ออไปพร้อมๆับแปรสภาพอรถเ็นที่มือผมับไว้อย่าแน่นมาๆ รถเ็นเหล็โปร่พอราวับลูโป่สัมผัสที่เปลี่ยนไปลายเป็นนุ่มนิ่ม แล้วมัน็ลายเป็นเบาะนิรภัยนาให่แทน
ใ่แล้วรับ อนนี้ไม่มีรถเ็นยะอี่อไป มันลายเป็นเบาะนิรภัยป้อันารระแทาที่สูไปแล้วรับ
ุบ ุบ ุบ!
"โอ้ย..."
"เหลือเือ..พระเ้า.."
"นายเห็นเหมือนันใ่ไหมปิแอร์"
"เฟร นาย..นายยเป็นพ่อม"
........
หลัานั้นุพ่อสมิธไ้พาผมไปพบับโปป ศาสนัรใลานรวาิัน ผมถูัสินให้ถูอำ เพราะบาปาพรแห่าาน ารใ้เวทมน์ือหนึ่ในนั้น
ะำลัะนำัวผมไป ็มีายนหนึ่ เามีผมสีบรอน สวมแว่นารอบทอ ุบาทหลวสีาวประับ้วยผ้าลุมไหล่สีแ เป็นุบาทหลวที่แปลสะุาอผมมา
ายนนั้นล่าวบาอย่าับโปป และไม่นาน เา็เ้ามาูมือผมให้เินไปับเา น่าแปลมาที่ผมไม่สามารถ่อ้านหรือัืนใๆับเาเลย ราวับว่าผมโนมน์สะ
แ่ผมลับิว่ามันไม่ใ่เลย สีหน้าและแววาอายร่าสูภายใ้เลนส์อันระ่าใสและรอบแว่นสีทอนั้น มันทำให้ผมรู้สึว่า มันปลอภัย
เมื่อผมึ้นไปนั่บนรถ เพียไม่นานที่นั่อยู่ในรถ ผมิว่าผมไม่มีทาะหลับ แ่ผม็นอนหลับไปอย่าไม่รู้ัว ลืมามาอีรั้็พบว่า ผมไ้มาอยู่รุลอนอน ประเทศอัฤษ เป็นที่เรียบร้อย
" หวัว่าเธอะอบที่นี่ , นั่นือนที่มารับเธอไปยับ้านใหม่ อพระเ้าอำนวยพรแ่เธอ ูอัน เฟรเอริ บุรแห่พระเ้าผู้อยู่ในอ้อมแนอพระอ์ "
ายผู้สวมแว่นรอบทอนเิมยัล่าวับผม้วยรอยยิ้ม
"อบุรับ ท่านสาธุุ โรเอร์"
ผมล่าวอบุออมาแบบมึนๆ ผมไม่รู้ัื่ออเาเสีย้วย้ำ แ่อนนี้ผมลับเอ่ยื่ออเาไ้เยเลยราวับว่ารู้ัหรือุ้นเยับเามานาน
"...." ท่านสาธุุยิ้มรับ่อนะาไป้วยรถที่ับเลื่อนออาลานอรถอึๆหนึ่แถว ลารุลอนอน
"โปรามันมา, สัมภาระอนายถูส่มาที่นี่แล้ว"
เสียเย็นนุ่มนิ่มอสาวออฟฟิศร่าบาเอ่ยับผมเบาๆ
"รับผม..มาแล้วรับ"
อืม..สวยแ่เย็นาไปหน่อยแหะนนี้
ความคิดเห็น