[Omegaverse] Sinner&Tianquan

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เธอไม่ได้ฮีท และหล่อนก็ไม่ได้รัท
ความมึนเมาก็ไม่ใช่ ความรักก็ไม่มี มันเป็นเพียงแค่…


"อื้ม~"

ลิ้นอุ่นทั้งสองพัวพันกันเสียจนน้ำลายเปรอะเปื้อนไหลลงมาจากข้างริมฝีปาก แต่ทั้งสองก็ได้หาสนใจใยดีไม่ มีเพียงอารมณ์ที่คุกกรุ่นและเสียงครวญครางจากภายในลำคอ ณ ห้องที่เงียบสงัดแห่งนี้

เตียงมาตรฐานถูกใช้เพียงรองรับเจ้าของเรือนผมขาว ก่อนที่จะทาบทับมาด้วยใครอีกคน

เสื้อผ้าอาภรณ์หายไปในทุกจังหวะที่แนบริมฝีปากและเลื่อนต่ำลงมา

หล่อนหยอกล้อเธอด้วยปลายลิ้น และดูดเม้มซอกคอเบาๆ ลิ้นอุ่นเลื่อนเลียลงมาจนถึงอก มือข้างหนึ่งขย้ำอีกข้าง นวดคลึงจนเป็นรอยแดง เรียกเสียงร้องของเธอได้ดี อีกข้างไม่น้อยหน้า ดูดเม้มปลายยอดและขบเล่นเบาๆ

"อา อัศวินเขารังแกประชาชนด้วยหรอ"

เธอถามอย่างหยอกล้อกับอีกคน พลางมองไปและดันสบสายตาสีเหลืองอมม่วงคู่สวยที่ส่องประกายในยามค่ำคืน

และแม้ว่าอุณหภูมิและร่างกายทั้งคู่จะเริ่มร้อนขึ้นมา แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าเรือนกายหล่อนมีความเย็นแผ่ออกมาจางๆ จะบอกว่าจากวิชั่นหล่อนหรือการคลุกคลีกับความเย็นของหล่อนก็ไม่เชิง

"ฉันจะแก้แค้นกับสิ่งที่เธอทำไม่เกี่ยวว่าจะเป็นประชาชนไหม"

ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ย เธอก็เหมือนจะพอเดาถึงนิสัยของเพื่อนนักกฎหมายคนเก่งที่เธอเคยฟังมาได้เล็กน้อย

เพียงแต่คำพูดที่ดูราวกับว่าตนถือไพ่เหนือกว่ามันก็ทำให้เธอไม่ชอบใจโดยส่วนตัวและทำให้นึกถึงใครบางคนจนใช้แรงในขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้พันธนาการเธออย่างจริงจัง พลิกให้หล่อนลงไปนอนบนเตียงและเธอก็ขึ้นคร่อมหน้าท้องหล่อนไว้

"แหม ก่อนจะแก้แค้นใคร ทำให้ตัวเองมีแรงเหลือไปแก้แค้นในวันพรุ่งนี้ก่อนนะ"

เทียนเฉวียนเอ่ย พร้อมแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามา ทำให้อัศวินสาวเห็นถึงนัยน์ตาสีทับทิมที่ส่องประกายสีฟ้าของดอกเกรซลิลลี่ที่เพื่อนนักกฎหมายหลีเยว่เธอชอบนักหนา

มาวันนี้หล่อนก็รับรู้ได้ว่าทำไมเพื่อนครึ่งเซียนหล่อนจึงชอบ เพราะตอนนี้หล่อนก็หลงใหลในความงดงามที่ลงตัวไปเสียหมดทุกอย่างของคนตรงหน้า

"แค่นี้เธอก็ตื่นแล้วหรอเด็กน้อย"

มือข้างหนึ่งของเทียนเฉวียนคนเก่งเอื้อมไปหลังและลูบไล้ท่อนแกร่งของอัลฟ่าสาว และมันก็กระตุกตอบรับเธอ ทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูเด็กน้อยที่กำลังนอนกัดฟันไม่ให้ส่งเสียงออกมา

ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองแม้จะแนบชิดกัน แต่ก็ยังไม่ได้รวมเป็นหนึ่งเดียว นักธุรกิจคนเก่งจึงยกตัวขึ้นและขยับไปให้สิ่งที่ผงาดสู้จดจ่อกับช่องทางรักที่ฉุ่มช่ำของเธอ

ดวงตาทั้งสองจ้องทองกันอย่างหยาดเยิ้ม กลิ่นฟีโรโมนทั้งคู่คละคลุ้งไปทั่ว มือของสาวผมฟ้าอ่อนลูบไล้ขาอ่อนของโอเมก้าสาว

คนโดนลูบก็ค่อยๆกลืนกินความใหญ่โตเข้าไปอย่างช้าๆ แต่เหมือนมันจะไม่ทันใจอัลฟ่าอายุน้อยกว่า

"อ๊า!"

ใบหน้าสวยเหยเกเมื่ออีกคนยันตัวเองขึ้นมาแล้วกดเธอให้กลืนกินท่อนลำใหญ่รวดเดียวเสียจนจุกท้อง น้ำตาคลอขึ้นบนดวงตาสวย มือทั้งสองจิกไหล่ขาวนวลของคนอีกจนอีกนิดคงเห็นเลือดไหลซิบออกมา เธอกอดหล่อนไว้แน่นเสียจนอกอวบเบียดเสียดกับของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้ความเสียวแผ่ซ่านซะจนตอดรัดหล่อนแน่นมากขึ้น

"ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว"

"อึก"

กล่าวจบ เทียนเฉวียนสาวก็ไม่สามารถตอบสิ่งใดได้มากนอกจากเสียงครางกระเส่าและตอดรัดอีกฝ่ายแน่นซะจนได้ยินเสียงอีกคนครางออกมาอย่างพึงพอใจ

สองร่างรุกรับกันอย่างรู้จังหวะ เสียงร่างกายที่กระทบกันดังลั่นห้อง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ใครลดแรงที่กระแทกและขย่มลงเลย กลับกันมีแต่เพิ่มขึ้นเสียมากกว่า

จวบจนแรงรัดที่คล้ายจะเสร็จสมทำให้สาวผมฟ้าอ่อนเร่งจังหวะจนเธอเสร็จสม

น้ำรักสีใสอกมาเปรอะเปื้อนขาหล่อน เธอตัวสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดที่ปลอบประโลมของอัศวินสาว เมื่อเห็นว่าเธอพร้อมจะไปต่อ หล่อนก็เปลี่ยนท่าให้เธอคลานบนเตียง ก้นของเธอถูกยกขึ้นไปและสอดใส่เตรียมจะสานต่อเพลงรัก

ก็อก! ก็อก!

เพียงแต่ประตูห้องถูกเคาะ และนั่นทำให้อัศวินสาวชะงักไป รวมถึงคนใต้ร่าง

เธอเตรียมจะถอดถอนเอ็นอุ่น เพียงแต่อีกคนกดเข้ามามิดด้ามและกดเธอลงแนบเตียง ก่อนจะขยับเอวเบาๆจนความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่างจนเธอต้องกดหน้าลงกับหมอนเพื่ออดกลั้นเสียง มือจิกหมอนและผ้าปูที่นอนเสียจนจะขาด หน้าอกข้างหนึ่งถูกบีบนวดคลึง มืออีกข้างของหล่อนยันเตียงไว้

"ยูล่า!"

"อย่าเพิ่งเปิดเข้ามาแอมเบอร์ ตอนนี้ฉันยังไม่สะดวก"

"เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หรอ ยังไงก็เคยเห็นหมดแล้วนะ"

แอมเบอร์ นักธนูสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"แอมเบอร์"

ยูล่าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลงมาเล็กน้อยและจริงจัง แต่หากใส่ใจและจับผิดอีกนิดก็คงรับรู้ว่าเสียงของหล่อนสั่นเครือไม่เบา เหตุผลคงไม่พ้นความเสียวจากแรงตอดรัดของคนที่ตัวสั่นนั้นมากขึ้นเสียจนหล่อนแทบอยากจะปล่อยลูกๆไปให้เต็มท้องเธอซะ

"คืองานเทศกาลจบลงแล้วนะ แต่เมื่อกี้เห็นเค่อฉิงถามหาท่านหญิงหนิงกวงอยู่น่ะ เธอพอจะเห็นไหม?"

แอมเบอร์แม้จะอยากหยอกล้อและเข้ามาคุยหรือทำกิจกรรมเรียกเหงื่อสักหน่อย แต่ก็ยอมเคารพกับการที่ยูล่าไม่อยากให้รุกล้ำ จึงเอ่ยบอกถึงจุดประสงค์ไป

"ไม่รู้สิ ฉันไม่ใช่ซิสเตอร์โรซาเรียที่มักจะจับตามองคนน่าสงสัยหรือคนต่างแดนนะ เธออาจจะกลับไปกับผู้หญิงที่ใส่ผ้าปิดตาข้างหนึ่งหรือผู้หญิงผมเทาก็ได้"

ยูล่าตอบกลับไป แม้จะดูไม่มีอะไร แต่หล่อนกลับเพิ่มแรงบีบและกระแทกแรงขึ้นจนอาจเกิดเสียงขึ้นมาได้

"ถึงเธอจะบอกไม่สนใจ แต่ก็ยังจำคนจากหลีเยว่ได้นะ ฮ่าๆ"

แอมเบอร์พูดอย่างสดใส ผิดกับบรรรยากาศภายในที่ตอนนี้คนใต้ร่างคล้ายจะเสร็จสมอยู่เต็มที

"ฉันจะนอนแล้วแอมเบอร์ ฝั.../อ๊า"

แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่เสียงครางที่กักเก็บไม่อยู่เมื่อเสร็จสมจากการที่ยูล่ากระแทกโดนจุดเสียว ทำให้เธอเผลอครางออกมา

"ยูล่า มีอะไรรึเปล่า?"

แอมเบอร์ถามด้วยความสงสัย มือคล้ายพร้อมจะพังประตู

"เธอคงหูแว่วไปเองแอมเบอร์ เมื่อกี้ดื่มไปเยอะด้วยใช่ไหมล่ะ"

"นั่นสิน้า~ งั้นฉันไปก่อนนะยูล่า! ฝันดี!"

"อื้ม~"

เสียงที่ปนทั้งตอบรับและพึงพอใจของยูล่าทำให้เธอแทบอยากจะสวมใส่ปลอกนิ้วแหลมมาข่วนสักทีสองที แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงการแซะคนอายุน้อยกว่าเท่านั้น

"เธ.../เสียวหรอเมื่อกี้ ชอบรึเปล่าล่ะ"

คำพูดที่ตระเตรียมมาถูกกลืนลงลำคอ คำตอบนั้นกลับมีเพียงครางและสบถต่างๆเท่านั้นเมื่ออัศวินสาวไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตอบ ทั้งเร่งจังหวะและความรุนแรงยันจูบปิดปากเธอไว้

และสุดท้ายคนอึดก็เสร็จสมเสียที

เพียงแต่อาการคับแน่นและไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้ทำให้เทียนเฉวียนสาวจากที่หน้าซีดเพราะความเหนื่อยล้ากลับยิ่งขาวขึ้นกว่าจากเป็นคนที่ผิวพรรณขาวสวยอยู่แล้ว

"เธอ...น็อทหรอ"

แน่นอนว่ามีเพรยงความเงียบที่เกิดขึ้นจนท่อนเอ็นสามารถดึงออกได้ เพียงแต่ยูล่า หล่อนไม่ทำ

และไม่ยอมจบเพียงรอบเดียว

หล่อนอัดกระแทกต่อโดยไม่ปล่อยให้น้ำรักไหลออกมา แม้จะมีที่ทะลักออกมาเพราะน้ำเชื้อของเธอเยอะ ปต่เธอก็ไม่ได้สนใจและทำกิจกรรมต่อจนเจ้าของเรือนผมขาวหมดสติไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ที่นอนที่เปรอะเปื้อนน้ำกาม คงไม่เท่าร่องรักที่ทำให้เธอแทบไม่อยากจะขยับตัวเลยสักนิด ระหว่างขาอ่อนเธอยังคงมีท่อนเอ็นที่แม้จะไม่ได้แข็งตัวพร้อมรบเหมือนเมื่อวาน แต่ก็ไม่ได้อ่อนยวบลงไปขนาดนั้น

เธอค่อยๆยันตัวเองขึ้นและหันมองหาคนข้างหลัง

"เด็....ยูล่า สินะ เฮ้อ ให้ตายเถอะเยียนเฟย"

แม้จะกังวลถึงอาการน็อทสองสามรอบเมื่อวาน แต่เธอก็คิดว่าตนจะต้องรีบออกไปหายาคุมมาทานคงจะดีที่สุด เพราะอัตราการตั้งครรภ์ของโอเมก้ากับอัลฟ่าจากการน้อทนั้นสูงไม่แพ้การฮีทเลยสักนิด

แต่จะให้เธอไปหายาฉุกเฉินจากไหนในสภาพเช่นนี้ก่อน

"ใต้ลิ้นชัก"

เสียงจากคนที่เธอคิดว่าหลับทำให้ตกใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เอื้อมมือไปหยิบอยู่ดี ก่อนจะกลับมานึกได้ว่าเธอกำลังเปลือยเปล่าให้อีกคนมองเล่น....

"ขาวจริงๆนั่นแหละ"

ที่เคยบอกว่าอยากข่วน ตอนนี้เธอคงอัปเกรดเป็นการซัดหน้าสักทีสองทีก็ดีไม่น้อยแทนแล้วล่ะ

"เดี๋ยวจะไปหยิบน้ำมาให้"

ไร้ยางอายใดๆทั้งสิ้นเมื่ออีกคนลุกขึ้นอวดร่างกายสมส่วนและดูดีฉบับอัศวินที่ออกกำลังกาย ทำให้เธอหน้าร้อนขึ้นมาไม่น้อย ส่วนของอัลฟ่าคงหายไปในตอนที่หล่อนตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้มีอารมณ์จะกลืนกินเธอ

ปล่อยให้เธอคิดทบทวนไม่นาน อีกคนก็กลับมาพร้อมน้ำ ก่อนจะนั่งลงข้างๆบนเตียง

"ยูล่า ยูล่า ลอร์เรนซ์"

"หนิงกวง..."

เมื่อเห็นอีกฝ่ายแนะนำตัวมา เธอก็แนะนำตัวกลับ

"หื้ม เธอคือ..."

"เป็นทั้งนักธุรกิจ และเทียนเฉวียนในบรรดาเจ็ดดารา"

เธอตอบไป พลางพยายามจะลุกขึ้นจะไปชำระร่างกาย แต่ก็ไม่ทันอีกคนที่ลุกขึ้นรวบเธออุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง พร้อมทั้งเดินไปยังห้องน้ำ

"จะเพิ่มสถานะว่าที่ภรรยาของอัศวินด้วยเลยก็ได้นะ"

"ชอบฉันหรือยังไง"

"หึ แค่อยากให้อยู่ในตำแหน่งที่ฉันแก้แค้นได้เท่านั้นเอง"

.

.

.

.

.

.

.

แถมเล็กน้อย

((หากคืนนั้นคุณเขาไม่ได้ติดมือนัวเนียไปกับคุณยูล่าล่ะ!!!?!))

ณ ห้องของผู้บัญชาการกองอัศวิน

แกร๊ก

เสียงลงกลอนประตูทำให้คนที่กำลังนั่งทำเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองแขกผู้มาใหม่

"เธอยังจริงจังกับการทำงานเหมือนเดิมเลยนะ"

"คุณก็ดูไม่น่าไว้ใจเหมือนเดิมเลยนะท่านหญิง"

สองสายตาสบกัน ก่อนที่ท่านหญิงคนงามจะเดินเข้าไปใกล้กับร่างสูง

"เราเคยพูดคุยกันอย่างแนบชิดขนาดนั้นแล้วนะจีน"

"มันคือความผิดพลาดเท่านั้นหนิงกวง"

"หึ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเจ้าระเบียบที่รับผิดชอบไปเสียทุกอย่างอย่างเธอจะพูดแบบนี้นะจีน"

หล่อนเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม ขัดกับจีนที่ยังคงใบหน้าที่จริงจังเสียจนใจของเธอมันรู้สึกได้ถึงหนามแหลมที่เสียดแทงเบาๆ

"ถ้าเราทำอะไรที่ผิดพลาดเราก็ต้องยอมรับยังไงล่ะท่านหญิงหนิงกวง"

"แล้วถ้ามันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองเธอจะบอกว่ามันผิดพลาดหรือเปล่าล่ะ จีน?"

ระยะการพูดนั่นคงเหลือน้อยลงจนชื่อเรียกของร่างสูงนั้นห่างใบหน้าไม่มาก

ดวงตาสีทับทิมสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าเทาสบกัน ราวกับต้องมนต์ กลิ่นฟีโรโมนคละคลุ้งปนเปทั่วอากาศ แต่ความอดทนแน่วแน่ของผู้รักษาการณ์ผู้บัญชาการกองอัศวินนั้นกลับไม่ลดละ

"หึ ไว้ครั้งหน้าเราค่อยมาสานต่อกันนะ จีน"

หนิงกวงชะงักไปกับบางสิ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมเดินจากไป

ปัง

ประตูไม้ปิดลง หากหนิงกวงยังอยู่คงได้พบเห็นเหงื่อที่ไหลออกมาของอัศวินแดนดิไลออนคนนี้ ไหนจะส่วนล่างที่มีโต๊ะบดบังนั้นตึงกางเกงเสียจนอยากปลดปล่อยออกมาเผชิญโลก

"อันตราย"

จีนพึมพำเบาๆและพยายามทำให้ใจของตนเองนิ่งสงบ ไม่นึกถึงเจ้าของเรือนผมขาวและดวงตาสีทับทิมที่ดึงดูดนั่น