{Fic Lookism} King คิงแห่งแจวอล

 นัยน์ตาสีม่วงมองไปทางร่างสูงโปร่งของนักเรียนใหม่ก่อนจะละสายตาเลื่อนไปมองนอกหน้าต่าง "ปาร์ค ฮยองซอกครับ" 

 "ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" ฮยองซอกพูดแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างหรือข้างจินซอง

 "กรี๊ดดดด หล่อพอๆกับคิงเลย!" เสียงนั้นทำให้ฮยองซอกหันไปสนใจ "คิง?" 

 "อัน โซจัง ไงละ!" ว่าแล้วฮานึลก็ชี้ไปที่ร่างบางผมสีขาวนัยน์ตาสีม่วงที่นั่งข้างแจยอล

 คนที่ถูกพูดถึงก็เหลือบตาไปมองก่อนจะหันมองออกนอกหน้าต่างอีกครั้ง

 "หุบปากซะก่อนที่ฉันจะฉีกปากพวกแกทิ้ง" โซจังพูดขึ้นมาลอยๆทำเอาทั้งห้องเงียบสงบ

 ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน โซจังเดินอย่างเอื่อยเชื่อยไปทางร้านสะดวกซื้อที่เปิด24ชั่วโมงก่อนจะหยุดลงที่หน้าเคาน์เตอร์

 "ฉันจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน" โซจังบอกกับร่างอ้วนเตี้ยหลังเคาน์เตอร์ก่อนจะยื่นแบล็คการ์ดให้แล้วเดินไปนั่งข้างกระจกที่ฉายให้เห็นภาพภายนอก

 "นี่" เสียงนั้นทำให้ฮยองซอกร่างอ้วนสะดุ้งโหยงก่อนจะขานรับ

 "นายชื่ออะไรงั้นหรอ ฉัน อัน โซจัง" โซจังแนะนำตัวแล้วมองร่างอ้วนท้วมด้วยนัยน์ตาสีสวย

 "ป-ปาร์ค ฮยองซอก ค-ครับ" ฮยองซอกตอบด้วยความกลัวก่อนจะเดินมายื่นแบล็คการ์ดคืนให้เจ้าของ

 "หรอ เด็กใหม่ห้องฉันก็ชื่อนี้เหมือนกัน บังเอิญจังเนอะ อ้อ ยังไม่ต้องคืนบัตรก็ได้ ฉันคงเดินหยิบของกินไปเรื่อย นายก็รูดการ์ดได้เลย" ว่าแล้วก็เดินไปหยิบน้ำแอปเปิ้ลมากล่องนึงแล้วเจาะหลอดดูด

 "สังคมสมัยนี้น่ารังเกียดเนอะว่ามั้ย" โซจังที่นั่งทำงานอยู่จู่ๆก็พูดขึ้นทำเอาพนังงานอย่างฮยองซอกงงแตก

 "ครับ?" 

 "ก็สังคมสมัยนี้ชอบแบ่งแยกชนชั้น หน้าตา รูปร่าง ทั้งยังกลั่นแกล้งกันเองอีก นายก็เป็นเหยื่อเหมือนกันใช่มั้ยฮยองซอก" 

 "ครับ...." มุมมองของฮยองซอกที่มองโซจังเปลี่ยนไปแล้ว

 "ยกเลิกการคืนดี" เสียงนั้นทำให้โซจังพุ่งตัวไปรับหมัดของจินซอง

 มือบางบีบมือหนาของจินซองจนเจ้าตัวร้องออกมา "อย่ารังแกคนอ่อนแอสิจินซอง" 

 ได้ยินเช่นนั้นจินซองก็เดือดกว่าเดิมสะบัดมือออกจากการจับกุม

 "แกคิดว่าตัวเองได้ชื่อว่าคิงแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ?" แล้วก็ปล่อยหมัดซ้ายพุ่งตรงไปที่หน้าโซจัง 

 แต่โซจังก็หลบได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังทีบท้องอีกฝ่ายกระเด็นไปข้างหลัง

 "จะสู้กับฉันงั้นหรอจินซอง?" ผู้ได้ชื่อว่าคิงตั้งท่าเตรียมชก

 "ฮึ๋ย ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!" ว่าแล้วจินซองกับเพื่อนๆก็หนีกันออกไป

 โซจังหันไปหาฮยองซอก "ไม่เป็นไรนะ?" ฮยองซอกพยักหน้าพลางเอ่ยขอบคุณ

 "เอาเบอร์ฉันไปนะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาได้ตลอดนะ" ว่าแล้วก็รับแบล็คการ์ดคืนแล้วเดินออกจากร้านไป

 

 วันนี้โซจังหยุดเรียนเพราะมีธุระต้องไปทำ จริงๆก็ไม่รู้หรอกว่าธุระอะไรแค่ถูกเรียกตัวมาเท่านั้น "จงกอน จงกู หยุดเกาะแกะฉันที" โซจังเอ่ยออกมาอย่างรำคาญ

 "ม่ายยยยยย จูบฉันก่อนสิแล้วจะปล่อย" จุนกูว่าแล้วก็ยื่นหน้ามาหาโซจัง

 โซจังมองด้วยแววตาตายซากก่อนจะถอนหายใจแล้วจูบบดเบียดปากแห้งของร่างตรงหน้า

 "อื้อ!" ร้องออกมาเมื่อลิ้นร้อนโลมเลียคอขาวของตนจากข้างหลัง

 จงกอนขบกัดคอขาวของโซจัง จนเป็นรอยสีกุหลาบทั่วหลังคอ

 ไม่นานจงกูก็ถอนจูบออกเพื่อให้ร่างบางได้หายใจ

 "ขอนะ/ขอนะ" สองคู่หูพูดออกมาพร้อมกันโดยกระซิบข้างหูทั้งสองข้างของโซจังที่โดนประกบหน้าหลังอยู่

 "ค-แค่ครั้งเดียวนะ" 

 "Roger/รับทราบ" 

 หลังจากกิจกรรมใต้ร่มผ้าเสร็จสิ้นสองร่างสูงก็ปล่อยให้ร่างบางหลับไปก่อนจะเดินออกไปเพื่อจัดการงานของตน

 ไม่นานโซจังก็ตื่นขึ้นหยิบเสื้อผ้าขึ้นสวมแล้วเดินออกจากโรงแรมหรูไป

 "แบะ แบะ" เสียงนั้นทำให้โซจังหันไปมอง "เด็กที่ไหนเนี้ย?" ว่าแล้วก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาด้วยรอยยิ้มหวาน

 "พี่ชื่อโซจังนะ ยินดีที่ได้เจอ" ว่าแล้วก็น้วยแก้มเด็กน้อยอย่างเมาส์มันส์

 "โจ โจ" เสียงของเด็กน้อยทำให้ร่างบางก้มลงมองเด็กในอ้อมกอด

 "ครับ ว่าไงครับ?" เด็กน้อยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชี้ไปที่ตุ๊กตาลูกเสือโคร่งขาวตัวหนึ่งหน้าตาบ่องแบ้ว

 "อยากได้หรอครับ? บอกว่าขอนะคะก่อน" ว่าแล้วก็เดินเข้าร้านขายตุ๊กตาไป

 เด็กน้อยทำหน้าตาบ่องแบ้วก่อนจะพูดออกมา "ขอนะคะ" 

 "ได้ครับ^^" ว่าแล้วก็หยิบตุ๊กตาให้เด็กหญิงแล้วไปจ่ายตังค์

 เมื่อเดินออกมาจากร้านก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น "เยนา! คิง!" เมื่อหันไปมองก็พบกับจางฮยอน

 "จางฮยอน?" มองคนที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า

 "พ่อ!" เยนากล่าวเรียกคนที่ยืนหอบอยู่

 "พ่อหรอ?" โซจังกระพริบตาปริบๆ อายุแค่นี้มีลูกแล้วหรอ!? 

 "ขอบใจที่ดูแลเยนาให้นะคิง" เมื่อหายหอบแล้วก็รับเยนามาอุ้มพลางกล่าวขอบคุณ

 "ไม่เป็นไร เยนาเป็นเด็กดีจะตาย เรียกฉันว่าโซจังก็ได้นะ" โซจังยิ้ม

 โซจังมองรอบๆก่อนจะหยุดที่สองพ่อลูก "นายเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวหรอ?" 

 จางฮยอนที่ได้ยินก็พยักหน้ารับเป็นคำตอบ "จะว่าไปได้ยินว่านายทำงานพิเศษหนิ เอาเงินไว้เลี้ยงเยนาหรอ?" โซจังถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 "อืม" ตอบก่อนจะลูบหัวเยนาที่หลับไปแล้วในอ้อมกอด

 โซจังค้นกระเป๋าตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหยิบแบล็คการ์ดออกมายื่นให้จางฮยอน "หะ!? ห-ให้ฉันหรอ?" 

 "อือ เลี้ยงคนเดียวแถมยังต้องทำงานพิเศษอีก ลำบากแย่ ถ้าเกรงใจก็ให้ฉันช่วยดูแลเยนาเป็นการตอบแทนก็ได้" ว่าอย่างสบายๆแล้วยัดใส่มืออีกฝ่าย

 "ขอบคุณมากนะ" ว่าแล้วก็โค้งตัวให้โซจัง

 "ไม่เป็นไรหรอก งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" 

 วันถัดมาตอนไปกินข้าวก็ได้เห็นความแข็งแรงของฮยองซอกที่ต้านวาสโก้ได้

 แต่พอตกเย็นก็โดนห้อมล้อมด้วยเด็กต่างโรงเรียน

 "แกงั้นหรอที่ได้ชื่อว่าคิงแห่งแจวอล" หนึ่งในเด็กต่างโรงเรียนได้พูดขึ้น

 "ถ้าใช่แล้วไง?" หลังจากนั้นก็เกิดเกาหลีมุงขึ้น

 "งั้นก็ตายซ่ะ!" แล้วก็วิ่งเข้ารุมโซจังแต่โซจังก็หลบได้หมดทั้งยังปล่อยหมัดไปที่หน้าของนักเลงถ้วนหน้า

 ภายในไม่ถึงนาทีเด็กต่างโรงเรียนทุกคนก็ล้มลงโดยโซจังไร้บาดแผลใดๆแสดงว่าชื่อคิงไม่ได้ได้มาเล่นๆ

 "กรี๊ดดดดดด เท่มากเลยค่าคิงงงงงง" สาวๆกรี๊ดกร๊าดออกมาเมื่อเห็นเช่นนั้น

 "ชู่ว~" ผู้ได้ชื่อว่าคิงเอานิ้วชี้แนบปากส่งเสียงเบาๆออกมาทำเอาสาวๆเงียบและหน้าแดง

 "อ่ะ จางฮยอน!" โซจังรีบแหวกเกาหลีมุงออกมาแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปทางจางฮยอน

 "อ่าว โซจัง จะไปหาเยนาหรอ?" ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักทำให้จางฮยอนยิ้มออกมา "งั้นตามมาเลย" ว่าแล้วก็เดินจับมือกันออกจากโรงเรียนไป