คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : 11-2
“ลิน...ทำแบบนี้มันอันรายริๆ นะ” เสียอเะวันแหบพร่ามา
นทำัวอันราย้อนามอล้ายไม่ไ้ฟัสิ่ายหนุ่มพูสันิ ้ำยัูบบนฝ่ามือหนาราวับเนายั่วยวน
“...”
เะวันผะถอยห่า้วยสายาที่เ็มไป้วยวามเสียาย ่อนะทิ้ัวนอนหายล้าายนัวเล็พลาถอนใออมาเฮือให่ รู้สึปวร้าวไปทั้ร่าายที่ไม่อาปลปล่อยวาม้อารออไปไ้อย่าใอยา สุท้าย็ยับเ้าไปึร่าบาเ้ามาอไว้แน่น แล้วุใบหน้าลบนระหม่อมบาอนัวเล็ สูมลิ่นหอมอ่อนที่ให้วามรู้สึผ่อนลายแ่็เหมือนะปลุให้สัาิาิบที่เ็มไป้วยวาม้อารหลุออมาอยู่บ่อยรั้
“...ไม่ทำแล้วเหรอะ?” นัวเล็เหมือนะบ่นอุบอิบ
ำถามที่เ็มไป้วยวามเสียายอนในอ้อมแนราวับุวัใ
แ่่อให้อยาไป่อแ่ไหน เะวัน็รู้ีว่าวามสัมพันธ์อเรายั้อารเวลาที่มาว่านี้อีมานั! สุท้าย็ทำไ้แ่ถอนใแล้วยับถอยห่าเพื่อให้มอหน้าันไ้เ็มสายา
“อือ ไม่ทำแล้ว” เะวันอบามริพลาลูบแ้มนิ่มเล่นไปมา
“แ่...เราแ่านันแล้วนะ” นที่อยารู้อยาลอ และอยาไป่อให้สุทาบ่นเสียเบาในลำอ
“นั่น็ใ่” เะวันหัวเราะออมาเบาๆ ับท่าทาที่เ็มไป้วยวามเสียายอนรหน้า ่อนะยับเ้ามาูบระหม่อมบาหนัๆ แล้วลูบเรือนผมหนานุ่ม้วยสายาเอ็นู “แ่พี่อยาให้ลินแน่ใในัวเอ่อน”
“ะ?” ไลลาลินทำหน้าุนับำพูอนรหน้า
“ำที่พี่เยบอเราในวันแ่านไ้ไหม?” เะวันถาม้วยร้อยยิ้ม พอเห็นนัวเล็ว่าทำหน้าเหมือนำไม่ไ้ ่อยยายวาม “พี่บอลินว่า ในอนา...ลินะรัพี่”
“ออ” เธอพยัหน้าหึหั
“รอให้วันนั้นมาถึ่อนนะ...พี่ะไม่ยอมปล่อยให้ลินออาห้อนอนเลยทั้อาทิย์” วาสีน้ำาลเ้มมอ้อมาอย่าหมายมา ราวับิไว้หมแล้วว่าะทำอะไรบ้า!?
“ฮ่าๆ พี่ะวัน็เ้าใล้อเล่นนะะ” ไลลาลินหัวเราะแห้ รู้สึลัวสายาวาววับอเะวันึ้นมานิๆ
“...”
นที่ถูล่าวหาว่าล้อเล่นทำเพียแ่ยยิ้มแล้วึนัวเล็เ้ามาในอ้อมแนอีรั้ ยับหอมแ้มนิ่มนเิเสียั ‘ฟอ!’ แล้ว่อยบเบาๆ ที่แผ่นหลับาล้ายล่อมนอน แู่เหมือนะไม่่ายนานั้นเมื่อเธอยัยับัวหยุหยิไปมา
“เป็นอะไรไป?” เาถาม
“แสมันแยา่ะ นอนไม่ไ้” นัวเล็อบามริ
“เี๋ยวพี่ไปปิไฟให้นะ” พูบนัวโ็ลุไปปิไฟให้ แล้วลับึ้นมาบนที่นอนแล้วึร่าบาเ้าสู้อ้อมออีรั้
“...พี่ะวัน” นานทีเียวว่าไลลาลินที่ใล้เลิ้มหลับะนึบาอย่าึ้นมาไ้
“อือ”
“้อเพิ่มแอร์ไหม?” ำถามที่้าอยู่อนหัว่ำลับมาอีหน
“ไม่้อ นอนแบบนี้ีแล้ว” ำัวโปิเสธ
“ไม่หนาวเหรอะ?” น้ำเสียหวานๆ แลู่วหนั
“หนาวสิ แ่อบเวลาอัน เพราะมันอุ่นมาว่า” ว่าบ็ระับอ
“ออ” นที่ำลัมสู่ห้วนิทราพยัหน้ารับรู้
“นอนไ้แล้ว” เสียทุ้มระิบบอเสียเบา
“พี่ะวัน...”
“อือ” วาสีน้ำาลเ้มเ็มไป้วยวามเอ็นูแม้ในวามมื
“...รอหน่อย..นะ” เสียหวานเหมือนะเริ่มไม่ไหวแล้ว แ่็ยัพู่อพึมพำ “ลิน...ะรั..พี่”
เะวัน้มลูบระหม่อมบาอนที่หลับไปแล้วอีหน มือหนาลูบเรือนผมหนานุ่มอไลลาลินอย่าอ่อนโยน พอเห็นเธอยับัวหามุมสบาย แล้วถูไถใบหน้าหวานไปับแผอว้าอัวเอ็อไม่ไ้ที่ะระบายยิ้มออมา ่อนเาะ้มลระิบบอนที่หลับไปแล้วว่า..
“รับ พี่ะรอ”
ความคิดเห็น