คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้หญิงคนนั้น และผู้ชายคนนี้ 100%
‘เพล้...เพล้..เพล้!’
เรื่อแ้วิ้นสุท้ายอห้อถูว้าทิ้นแระายอย่าไม่ใยี
้วยสอมือบอบบานุ่มนิ่มทีู่ไม่น่ามีเรี่ยวแรมามาย วาลมหวานลอเล้าไป้วยหยาน้ำใสๆาม่านน้ำาที่เลือบลบ
แม้ะไม่มีหยาน้ำาร่วหล่นลมา็ามที
“พี่ลมใร้าย
ผู้ายใร้าย!” พูบเอสารมามายบนโ๊ะรวมถึแบบร่าเรื่อประับอลเล็ัน่าๆ็ถูปัระัระายนเลื่อนพื้นห้อ
ุ๊าระเบื้อเลือบแสนสวยหายใหอบ
มอสภาพห้อทำานสีรีมที่เยน่าอยู่
อนนีู้ไม่่าาถูพายุระหน่ำนไม่เหลือสภาพเิม ่อนวาลมหวานะสะุับล่อแหวนรหน้า
มือบอบบาหยิบล่อใบเล็ึ้นเปิพร้อมระบายยิ้มออมา
สร้อย้อมือเินแท้เส้นยาวที่ประับล้อมรอบ้วยพลอยสีเียวเม็เล็รอบสายสร้อยปราแ่สายา
เธอหยิบสร้อยเส้นเล็้อยที่ถูสั่ทำพิเศษสำหรับใรบานึ้นมาลูบลำอย่าทะนุถนอม
ในใวาหวัว่าสัวันเธอะไ้ใส่สร้อยเส้นสวยนี้ลบน้อมือแร่อนที่เธอรันหมหัวใ
และยัแอบหวัว่าเาะยัเ็บสร้อย้อมืออเธอที่ถูออแบบมาู่ันไว้ับัว เ่นที่เธอเ็บสร้อย้อมือเส้นนี้ไว้
ภาพวามทรำแรที่ไ้พบันไหลย้อนลับเ้ามาในห้วำนึทันทีที่นึถึ
ราวับเรื่อราวเหล่านั้นเพิ่ผ่านพ้นไปเมื่อวานนี้เอ วันนั้นเธอทำสร้อย้อมือเส้นโปรหล่นหายไป
มันเป็นสร้อย้อมือเส้นที่เธอรัมาที่สุ เพราะสร้อยเส้นนั้นเป็นสัลัษ์อื่อเธอและเป็นสร้อยเส้นแรที่เธอออแบบเอ
“มีอะไรให้ผม่วยไหมรับ”
ำถามสั้นๆที่ทำให้เธอ้อหันมอ
ในวินาทีที่ไ้พบับมารุ
พลอยมพูรู้สึเหมือนโลอเธอำลัหยุหมุนนทุสิ่ทุอย่ารอบายูว่าเปล่า
เวลานั้นในโลอเธอมีเพียเา ใบหน้ามายที่ประับรอยยิ้มว้าับวาู่มสีน้ำาลอมำทีู่เปล่ประายน่า้นหา
มันทำให้โลอเธอูมีีวิีวาอย่าบอไม่ถู
ำถามสั้นๆที่แสนสุภาพอเาทำให้เธอยิ้มออ
หลัา่วยันหาสร้อยไปไ้เพียรู่เียว
เา็อให้เธอนั่รอเพราะไม่อยาให้เธอลำบา ึ่สิ่นั้น็ทำให้เธออประทับในรหน้าไม่ไ้
'เา่าแสนี...และเป็นสุภาพบุรุษ'
เพราะวามประทับใที่มี
พลอยมพูึให้สร้อย้อมือเส้นสวยที่เธอแสนรัแสนหวแ่ผู้ายนนี้
นที่ทำให้โลอเธอสใสและสว่าไสว ใระาิว่าหลัานั้นเพียไม่นานมารุะเ้ามาทำานในบริษัทิวเอลรีอมาราเธอ
ายหนุ่มเป็นรุ่นพี่นสนิทอะรัน้อสาวเธอ ที่ถูทาบทามแมร้ออให้ายหนุ่มมาทำาน้วย
รั้ที่สอที่เธอไ้เอเาอีรั้...เธอรู้ไ้ทันทีว่าผู้ายนนี้ ือนที่เธอามหามาทั้ีวิ
แ่ไม่ว่าเธอะทำอย่าไร
ะพยายามมาสัเพียไหน มารุ็ยัเมินเย
และมอเธอ้วยแววาว่าเปล่าไม่เหมือนที่ไ้พบันรั้แร...บาทีเาลืมไปแล้ว้วย้ำ
ว่ารั้หนึ่เธอและเาเยเอันมา่อน
“ุพลอย่ะ”
ิาเอ่ยเสียเบา้วยวามลัเล
เมื่อเห็นร่าบอบบาราวุ๊าระเบื้อเลือบอผู้เป็นนายยืนนิ่สนิทอยู่ลาห้อ
“มีอะไร! ไม่ไ้เรียใรใ้ให้เ้ามา”
นที่มอยู่ในภวั์อนวาเสียุ่น
รู้สึไม่อบใับวามไร้มารยาทอเลาหน้าห้อ
ที่มัะเ้ามาถามไถ่โยไม่เาะประูเ่นนี้ทุๆสิบห้านาที
ทำราวับเธอเป็นนป่วยอาารใล้ายที่้อมีนาพยาบาลเ้ามารวูวามเป็นวามายอยู่บ่อยรั้
เธอไม่อบ!
เพราะมันทำให้หวนนึถึสมัยยัเ็ที่เย้อเ้าออโรพยาบาลเป็นประำ
“ุะรัให้เิไปพบที่ห้อ่ะ”
ิาเอ่ยเสียเบา่อนะถอยออไปาห้อในทันที
เพราะเรว่าวามอารม์ร้ายอผู้เป็นนายะทำให้ัวเอบาเ็บเ้าสัวัน
พลอยมพูรอามอเพานล้ายเหนื่อยหน่าย
บาทีเธอ็เริ่มไม่แน่ใว่า ะรัเป็นน้อสาวหรือพี่สาวอเธอันแน่
แ่ที่แน่ๆไม่พ้นเรื่อที่เธอ่อวนมารุอีามเย
แ่ใระสนใเรื่อเ่นนั้นในเมื่อเธอหาผู้ายนนี้เอแล้ว เมื่อเธอมีสายาไว้เพื่อมอเา
เธอ็ะทำทุอย่าเพื่อให้เามีสายาไว้มอเพียแ่เธอนเียวเ่นัน!
‘นอย่าพลอยมพู...ถ้าอยาไ้อะไรแล้ว็้อไ้เท่านั้น!’
ความคิดเห็น