คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทส่งท้าย เบื้องหลังความตายของนายกวี
"คุณมุกครับ วันนี้กระผมไม่ว่างนะขอรับ"กวีเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ใกล้ๆเรือนหลังใหญ่ของคุณหลวงแสงพ่อของคุณมุก กวีเป็นแค่เด็กหนุ่มชาวบ้าน อาจจะไม่จนมากนักแต่ก็ไม่มียศบรรดาศักดิ์อะไร แต่เรื่องความรู้นั่นกวีก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครโดยเฉพาะเรื่องกาพย์กลอนต่างๆ และการเป่าขลุ่ย แต่ในสายตาคุณหลวงแสงนั่นกวีเป็นเพียงเศษดินที่ไม่คู่ควรมายุ่งกับลูกสาวของท่านเลย แต่คุณหนูมุกก็ไม่เคยฟังคำห้ามของพ่อไม่ เธอยังแอบหนีมาหากวีบ่อยๆและขอให้เขาพาเธอไปเที่ยวตลาด ให้เขาเป่าขลุ่ยให้ฟัง ให้เขาสอนเธอแต่งกลอนด้วย
"ทำไมละ พี่กวีไม่ว่างงั้นรึ"คุณมุกถามและจ้องหน้าอย่างรอคำตอบ
"ไม่ต้องมาหากระผมแล้วนะขอรับ กระผมไม่อยากให้คุณมุกต้องเดือดร้อน แล้วคุณมุกยังดึงดันมาหาอีก พ่อแม่ผมคงต้องตายเป็นแน่ ขุนมั่นส่งคนมาทำร้ายพ่อกับแม่ของกระผม และสั่งให้ผมเลิกยุ่งกับคุณมุกนะขอรับ"
"โธ่ พี่กวี มุก มุกอยากจะช่วยพี่จริงๆ มุกควรจะทำยังไงดีละค่ะ"
"กลับไปเถอะครับ กระผมไม่อยากจะทำให้ชื่อเสียงของคุณต้องมัวหมอง"
"อย่าพูดอย่างนั่นสิพี่กวี" ไม่ว่านายกวีจะหลบหน้าไม่อยากจะเจอคุณมุกแค่ไหน แต่เธอก็ยังมาหาเขาอยู่เป็นประจำ จนผลสุดท้ายเขาทั้งคู่ก็ตัดสินใจจะหนีไปด้วยกัน
"อย่าทำอย่างนี่สิพี่ คิดหรอว่าจะไปกันรอดนะ"ดาเอ่ยทักท้วงกวี เธอแอบหลงรักเขามานาน แต่เขาไม่เคยสนใจเธอเลย
"ทำไมพี่ถึงได้รักนังคุณหนูนั่นได้ มันนะไม่เห็นจะดีตรงไหน พาแต่ความเดือดร้อนมาให้พี่ทั้งนั่น พี่จะไปยุ่งกับมันทำไม"ดาว่าตัดพ้อที่กวีไม่เคยสนใจเธอ
"หยุดนะดา เอ็งอย่ามาพูดอย่างนี้ พี่ไม่ชอบ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่เกี่ยวกับคุณมุกเขาเลย แล้วข้ากับเขาก็รักกัน เอ็งก็เห็นนิ"
"รักหรอ แล้วที่ฉันรักพี่ละ พี่เคยสนใจฉันบ้างไหม ฉันช่วยพี่ตั้งเท่าไรพี่กวี อย่าพามันหนีไปด้วยเลย อย่าหาเรื่องเลยนะพี่" แต่กวีหาได้ฟังคำทัดท้านนั่นไหม ในคืนนั่นเองที่เขาพาตัวคุณมุกและหนีลงเรือจะไปอยู่ที่เมืองอื่น
แต่ดาเองยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นนังมุกที่ทำให้พี่กวีหลงรักได้ กลางดึกคืนนั่นเองเธอก็เป็นคนไปบอกกับคุณหลวงแสง
"คุณหลวงแสงเจ้าค่ะคุณหลวง"ดาตะโกนเรียกเสียงดัง จนบ่าวในบ้านลงมาจับตัวเธอเอาไว้ และพยายามจะลากเธอออกไป
"คุณหลวงเจ้าค่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนะเจ้าค่ะ เรื่องคุณมุกกับไอกวีนะเจ้าค่ะ"ดารีบพูดหน้าระรื่นทั้งๆที่กำลังถูกลากไปนอกเขตรั้วบ้านของคุณหลวง
"เห้ยๆ หยุด พาตัวมันขึ้นมาบนเรือน"คุณหลวงสั่งให้พาตัวดาขึ้นมาบนเรือนทันทีที่ได้ยินชื่อของคุณมุกกับไอกวี
"เอ็งมีเรื่องอะไรจะบอกไหนว่ามาสิ"
"คือว่า ไอกวีมันพาตัวคุณมุกหนีไปเจ้าค่ะ"
"หนี งั้นหรอ เอ็งเอาที่ไหนมาพูด ลูกข้าเขาก็นอนอยู่ในห้องเนี่ย"
"จริงๆนะเจ้าค่ะ ไม่เชื่อท่านก็ลองไปดูสิเจ้าค่ะว่าคุณมุกนะอยู่ไหม"
"เออๆ นังเรียมเข้าไปดูในห้องคุณมุกสิ" นังเรียมก็รีบเคาะประตูห้องคุณมุก
"คุณมุกค่ะ คุณมุก"นังเรียมเคาะอยู่นานสองนานก็ไม่มีเสียงตอบกลับ
"คุณมุกไม่เปิดประตูค่ะ"นังเรียมรีบกลับมารายงาน
"หา ว่าอะไรนะ ไอเทียนเอ็งลองปีนไปดูสิ"คุณหลวงสั่งไอเทียน แล้วมันก็รีบลงไปใต้ถุนบ้านเอาบันไดพาดกับขอบหน้าต่างห้องคุณมุกและปีนเข้าไปในห้อง คุณมุกไม่อยู่จริงๆด้วย มันรีบไปปลดกลอนออกและเปิดประตูให้คุณหลวงเข้ามาในห้อง
"เห็นไหมละเจ้าค่ะว่าไม่อยู่"ดายิ้มกริ่มในใจ
"ไอกวีมึง มึงต้องตาย"คุณหลวงว่าแล้วก็หันมาใช้มือจับไหล่ดาอย่างแน่น
"มึงบอกมาสิ ว่ามันพาลูกกูไปไหน มึงบอกมา"คุณหลวงตะคอกถามดาและยังบีบไหล่ของเธอแน่ขึ้นเรื่อยๆด้วย
"โอย เจ็บนะ ปล่อยก่อนสิ"ดาว่า แล้วคุณหลวงก็ปล่อยมือออก
"ว่ายังไงละอยู่ที่ไหน มึงจะบอกหรือไม่บอก"
"บอกนะบอกได้ แต่ว่าห้ามทำอะไรพี่กวีนะ"
"หึ มันพาลูกกูไปแล้วมึงจะให้กูทำอะไรมันงั้นหรอ"
"ถ้าคุณหลวงไม่รับปากว่าจะไม่ทำร้ายพี่กวี ข้าก็ไม่บอกเหมือนกัน"
"เออๆ กูจะไม่ทำร้ายมัน กูรับปากมึงบอกมาสิมันอยู่ไหน"
"ตอนนี้คงอยู่แถวๆบ้านโสนละมั่ง"ดาตอบ
"ไปเร็ว พวกมึงไปตามลูกกูกลับมา แล้วกูจะฆ่าไอกวีด้วยมือกูเองเลย"
"เห้ยไหนบอกจะไม่ทำร้ายแล้วไงละ มึงโกหกงั้นหรอ ไอทุเรศ"ดาว่าคุณหลวงออกไปโดยไม่เกรงกลัวท่านเลย
"มึงคิดว่ามึงเป็นใครจะมาต่อรองกับกู อีโง่ ไอเทียนมึงจับตัวอีกนังนี้ไว้นะ กลับมา กูมีอะไรสนุกๆจะทำกับมัน ระหว่างรอมึงเฝ้าไว้ให้ดีด้วยละ แล้วไอชัยมึงไปบอกกับขุนมั่นด้วยนะ"คุณหลวงสั่งนายเทียนเอาไว้
"ขอรับคุณหลวง"นายเทียนและนายชัยรับคำต่างคนต่างไปทำตามหน้าที่ ว่าแล้วนายเทียนก็รีบตรงเข้าไปจับดาเอาไว้ เธอทั้งถีบทั้งดิ้นแต่ก็สู้แรงผู้ชายอย่างนายเทียนไม่ได้ นายเทียนกำลังจะพาดาเข้าไปในห้อง ส่วนนายชัยนั่นรีบลงจากเรือนไปที่บ้านของขุนมั่นเพื่อบอกให้ทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"มึงจะทำอะไรไปก่อนก็ได้นะ กูไม่ว่า"คุณหลวงหันกลับมาสั่งนายเทียนเล็กน้อยแล้วก็รีบพาบ่าวไพร่ลงเรือทั้งหมดที่มีในบ้าน พายไปที่บ้านโสนทันที
ส่วนดาก็ถูกนายเทียนพาเข้าไปในห้อง
"มึงจะทำอะไรกู"ดาถามด้วยความกลัว
"ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่คิดจะเล่นอะไรสนุกๆก็เท่านั่นแหละ"นายเทียนว่าและวิ่งเข้ามาหาดา เธอได้แต่หนีเข้าไปจนติดมุมห้อง เธอทั้งดิ้นทิ้งถีบให้มันปล่อย แต่เมื่อนายเทียนต่อยลงที่ท้องน้อยของเธอแล้วนายเทียนก็กระชากผ้าแถบที่ปิดหน้าอกเธอออก และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่นายเทียนคิด ดาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้ต่อไปอีกแล้ว เธอได้แต่นอนนิ่งๆรับชะตากรรมของตัวเธอเอง เมื่อนายเทียนเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัว แล้วก็หันมามองดาที่นอนกองอยู่ที่พื้น
"คุณหลวงคงจะชอบมึงนะ"นายเทียนว่าและเดินออกจากห้องไป ดาพยายามจะยันตัวเองขึ้นเพื่อจะหาทางหนี แต่มันเจ็บที่หว่างขาจนเธอลุกขึ้นไม่ไหว เธอได้ยินเสียงลงกลอนจากด้านนอก ห้องนี้มีหน้าต่างเปิดอยู่แต่ติดลูกกรงเอาไว้ เธอได้แต่นอนรอชะตากรรมต่อไป เธอรู้สึกเจ็บใจ รู้ว่าตัวเองนิโง่จริงๆ ไม่น่าเลย ทำไมโง่อย่างนี้นะ แค่ไม่อยากให้พี่กวีไปอยู่กับนังมุก ทำไมเราโง่อย่างนี้เนี่ย เราหาเรื่องทำให้พี่กวีต้องตายแท้ๆเลย แต่เมื่อมาสำนึกได้ตอนนี้มันก็สายไปซะแล้ว
กวีกับคุณดาไปได้ไม่ไกลก็ถูกคุณหลวงตามมาทัน คุณมุกถูกกระชากกลับไป เธอได้แต่ร้องไห้ “พี่กวีๆ คุณพ่อค่ะ มุกรักพี่กวีนะค่ะ อย่าทำอะไรเขาเลย”คุณมุกว่าและพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการของบ่าวของพ่อที่จับตัวเธอไว้
"แต่ลูกรักกับมันไม่ได้ ถ้ามันตาย ลูกก็จะได้แต่งงานกับขุนมั่น ผู้ชายอย่างนี้มันดีตรงไหน ยศถาบรรดาศักดิ์ก็ไม่มีอย่าไปยุ่งกับมันเลย"คุณหลวงบอกลูกตัวเอง
"แต่หนูรักเขานะค่ะพ่อ หนูรักเขา"คุณมุกยังคงตะโกนเรียกต่อไป
"ผมก็จะรักคุณมุก ทุกชาติ ทุกชาติไป"นายกวีตะโกนบอกคุณมุกๆทั้งๆที่ยังสู้อยู่ จนโดนฟันเข้าไปที่กลางหลังอย่างแรง เลือดไหลเป็นทางแต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะสู้ เขายังคงสู้ต่อไป
"มุกก็จะรักคุณ ทุกชาติ ทุกชาติไป"มุกตะโกนบอกกลับและเธอก็ยังคงถูกบ่าวไพร่ลากตัวออกห่างจากนายกวีไปเรื่อยๆ
ส่วนนายกวีก็กำลังสู้กับบ่าวไพร่ของคุณหลวงที่ดาหน้ากันเข้ามา และแล้วขุนมั่นก็ตามมาทัน เขาหยิบปืนขึ้นยิงไปที่ร่างของกวี แล้วนายกวีก็ร่วงตกน้ำไป
"พี่กวี ม่ายยยยยยยยยยยยย"นั่นคือเสียงกรีดร้องสุดท้ายของคุณมุก คุณมุกถูกพาตัวกลับไปที่บ้านของเธอ และหลังจากพักฟื้นได้ไม่นานเธอก็ถูกจับให้แต่งงานกับขุนมั่น เธอไม่เคยมีความสุขเลย แต่เธอก็จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ เธอจำได้แต่พ่อและขุนมั่นเท่านั่น เธอลืมเรื่องพี่กวีไปเสียสนิท ราวกับเธอไม่อยากจะจำว่าคนที่เธอรักได้ตายไปแล้วถึงแม้สภาพร่างกายเธอจะเหมือนเดิมแต่สภาพจิตใจเธอนั่นไม่ แม้เธอจะจำนายกวีไม่ได้ แต่เธอก็ไม่เคยมีความสุขกับการอยู่ร่วมกับขุนมั่น ซึ่งขุนมั่นเองก็แต่งงานกับเธอเพื่อหวังยศเพียงเท่านั่น มันก็เลยทำให้ขุนมั่นไม่ได้สนใจนักว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่ แล้วขุนมั่นเองก็มีเมียหลายคนจนไม่สนใจคุณมุกเลย วันๆเธอได้แต่นั่งนิ่งๆ เป็นโรคซึมเซา ไม่พบผู้คนจนไม่นานก็ตรอมใจตาย
นายกวีนั่นไม่มีใครได้พบศพแต่คิดว่าคงจะจมน้ำตายไปแล้วซึ่งตรงที่นายกวีจมน้ำตายก็เป็นจุดเดียวกับที่โรงเรียนได้ถูกสร้างขึ้นพอดิบพอดี เขาจึงได้โยกย้ายสำมะโนครัวจากที่อยู่ในน้ำขึ้นมาอยู่บนบก และด้วยความที่คุณมุกนั่นชอบเลย๓
นายกวีจึงเลือกที่จะไปสิงอยู่ที่ห้อง๓๓๓
ส่วนดานั่นหลังจากที่เป็นเมียนายเทียนแล้ว เมื่อขุนหลวงกลับมาก็มาเอาเธอเป็นเมียเช่นกัน แล้วก็ให้เธอกลับบ้าน นับตั้งแต่วันนั่น เธอก็พ่ายผอมลงเพราะไม่ยอมกินอะไรเลย เธอได้แต่นั่งเศร้ารอให้พี่กวีกลับมา แต่เขาก็ไม่มา
กลางดึกคืนหนึ่งดาพายเรือไปตามหานายกวี แต่เพราะเธอแทบจะไม่ได้กินอะไรมานาน เธอจึงไม่มีเรี่ยวแรง และเมื่อพายไปถึงตรงจุดที่นายกวีตาย ดาเองก็หยุดพาย ปล่อยให้เรือลอยอยู่ตรงนั่น แล้วเธอก็หลับไปบนเรือ ลมหายใจของเธอค่อยๆอ่อนลง อ่อนลง จนหมดไป
แล้วดาก็ได้พบกับกวีตามที่เธอต้องการ แต่ความแค้นที่มียังไม่หมด เธอคิดเอาไว้ว่าสักวันต้องแก้แค้นนังมุกนั่นให้ได้ แต่เธอก็ไม่เคยบอกให้กวีรู้ เธอกับกวีจึงสิงอยู่ห้อง๓๓๓มาตลอด แต่ด้วยความที่ดาเป็นผีที่ไม่ชอบผู้ชายสักเท่าไร เพราะเธอโดนผู้ชายทำร้าย เธอจึงมักจะออกมาหลอกนักเรียนชายในโรงเรียนที่กลับบ้านดึก คุณครูหรือว่าอ.ก็โดนหลอกด้วย
จนเมื่อมีหมอผีมาปราบดาแล้วจับขังเอาไว้ในยันต์นายกวีก็เข้ามาช่วย จึงได้ถูกสะกดวิญญาณขังเอาไว้ในนั้นด้วย
แต่อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของดาที่มีอยู่เยอะ หรือแรงแค้นอาฆาตก็ไม่รู้เธอจึงยังออกมาหลอกหลอนคนได้ แต่ก็ทำให้เห็นได้บางเท่านั่น ไม่สามารถไปทำร้ายใครๆได้ แต่ถึงกระนั่น ทุกคนก็ยังกลัวห้อง๓๓๓มันจึงถูกปิดตายไปที่สุด
สงสัยละซิว่าทำไมปีที่ฟางเข้าเรียนมันถึงได้เปิดใช้งาน ก็นายบีมเป็นคนดลใจให้ผู้อำนวยการของโรงเรียน ซึ่งเป็นผู้หญิงซะด้วย สั่งให้เปิดห้อง๓๓๓มาใช้งาน เพราะนายกวีอยากจะเจอกับฟาง เขาแค่อยากจะเจอกับเธอทุกวันก็เท่านั่นไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรเธอเลย ส่วนดานั่นเมื่อรู้ว่าฟางคือคุณมุกกลับชาติมาเกิดก็ใจจดใจจ่อรอวันที่จะได้ล้างแค้นซะที
ดาเป็นคนดลใจให้เด็กผู้ชายที่ชื่อบอลแกะผ้ายันต์ออกเพราะมันจะทำให้พลังที่เคยมีอยู่เต็มๆนั่นถูกปล่อยออกมา เธอสามารถจะไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องติดอยู่แต่ในโรงเรียนนี้อีกแล้ว แต่เมื่อเธอแก้แค้นเกือบจะสำเร็จนายกวีก็เข้ามาขัดขวางจนได้ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอและคล้อยตามเธอ เพราะการที่ต้องอยู่กับดามาเกือบร้อยปี ได้ยินแต่เรื่องความแค้นของดา จนบางทีกวีก็คิดอยากจะให้มุกต้องชดใช้ และเขาก็รู้สึกได้ว่าเขาเผลอตัวร่วมทำผิดไปกับดา เมื่อเขาได้อยู่ใกล้ๆฟางก็ทำให้ความรู้สึกรักที่เคยมีมันกลับมา และเมื่อวันที่ดาจะทำให้ฟางติดอยู่ในมิติที่4 กวีก็เกิดความรู้สึกผิด และไม่อยากจะทำร้ายฟางไปมากกว่านี้ เขาจึงใช้ดาบกระชากวิญญาณที่หัวหน้าหน่วยปราบปรามวิญญาณร้ายให้ยืมมา มันคงทำให้ดาต้องสลายไป เขาเองก็รู้สึกผิด แต่คงไม่มีวิธีไหนดีกว่านี้อีกแล้ว
แล้วเราคงจะได้เกิดมาใช้กรรมร่วมกันอีกนะคุณมุก กวีคิดในใจขณะที่กำลังเดินทางไปสู่โลกหลังความตายเพื่อจะไปเกิดใหม่
แต่จริงๆแล้วดายังไม่ตายแม้เธอจะสลายไปแต่เธอก็ยังเหลือพลังอยู่ เธอกลับมาแก้แค้นฟางตามที่ต้องการ เธอใช้พลังที่เหลือฆ่าพ่อของฟาง ส่วนฟางเองเมื่อทุกอย่างที่เธอควรชดใช้มันจบลงแล้ว เธอจึงนอนตายตาหลับ
จบแล้วละ เหอๆ ถ้าอ่านแต่ต้นจนจบแล้วไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะ เพราะเพื่อนเราเองก็ยังงงๆเลย เราเองก็งง ยังไงก็ขอบคุณมั่กๆเลยที่ทนอ่านมาถึงบรรทัดนี้ เราเพิ่งลองแต่งมันก็เลยออกมาบ้าๆบอๆไปหน่อย แต่เรื่องหน้าคงจะบ้ากว่านี้ละ เหอๆ
ความคิดเห็น