MY BONUS [ NOMIN ] #ลูกเพื่อนNM

ตอนที่ 1 : MY BONUS 01

MY BONUS

01

          เสียงดนตรีถูกบรรเลงโดยวงดนตรีชั้นนำระดับประเทศ ได้เข้าสู่โสตประสาทของชายหนุ่มร่างสูง ที่ตอนนี้ได้เข้ามายืนอยู่ภายในงานมงคลสมรสของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่ไม่ได้เจอหน้าค่าตามากว่าสิบปี พอมาเจออีกทีก็ดันแต่งงานเสียแล้ว

          ภายในงานถูกตกแต่งด้วยสีขาวเป็นซะส่วนใหญ่ ทั้งดอกไม้ ผ้าม่าน ริบบิ้น จนกระทั่งการแต่งกายของผู้คนที่มาร่วมงานครั้งนี้

                     B ♡ L

         ชื่อเล่นของบ่าวสาวที่ถูกย่อมาแค่อักษรตัวเดียวปรากฏเด่นหรากลางเวที ไม่ต้องเดาชื่อให้เสียเวลาเพื่อนคนนี้ยังคงจำได้อยู่เสมอ ชื่อของเพื่อนรักทั้งสองสมัยมัธยม จนตอนนี้กลับกลายมาเป็นคู่บ่าวสาวในวัยสามสิบสี่ปีแทน

        บัมพ์และลินเป็นเพื่อนในแกงค์เดียวกันกับเขา ทั้งสองเริ่มรู้จักกันผ่านทางเขาเอง ลินเป็นเพื่อนบ้านของเขาจึงสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ ส่วนบัมพ์เราเพิ่งมารู้จักกันเมื่อตอนเข้าเรียนชั้นมัธยมปีที่หนึ่งในวันปฐมนิเทศ ทั้งสองจึงเริ่มทำความรู้จักทักทายจนกลายเป็นเพื่อนกันไปในที่สุด ความสัมพันธ์ถูกพัฒนามาเรื่อยๆ จนเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกัน สี่ปีต่อมาทั้งสองจึงได้เริ่มคบกัน เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่เจ้าเพื่อนตัวดีอย่างบัมพ์ได้ลินไปครอบครอง เพราะถ้าหากเป็นคนอื่น เขาและเพื่อนๆ คงต้องช่วยกันสแกนอีกยาว

         เพราะลินเป็นผู้หญิงที่สวย จิตใจดี ไม่เคยคิดทำร้ายใคร จึงเป็นเหตุให้เพื่อนๆ ในกลุ่มคอยปกป้องและดูแลดั่งไข่ในหินอยู่เสมอมา 

         ในช่วงปีสุดท้ายของเด็กอายุสิบแปดปี เพื่อนในกลุ่มให้ความสนใจกับการอ่านหนังสือสอบและการหามหาวิทยาลัย แต่ไม่ใช่กับบัมพ์และลิน...

         ทั้งสองได้ลาออกจากโรงเรียนนี้ไปเสียก่อนโดยที่ไม่มีใครได้ล่วงรู้เลยว่าทำไม เกิดอะไรขึ้น ทางบ้านของลินก็ถูกย้ายออกไปเสียก่อนที่เขาจะได้เข้าไปแวะถามไถ่ ส่วนบัมพ์ก็ขาดการติดต่อตั้งแต่นั้นมา

        จนเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเขาได้รับการ์ดเชิญเข้าร่วมงานมงคลสมรสของผู้ที่หายไปเมื่อสิบหกปีก่อน โดยมี สาม เพื่อนในกลุ่มเดียวกันส่งการ์ดเชิญมาให้ เจ้าตัวได้บอกกับเขาว่าตัวมันเองก็ได้รับการ์ดนี่มาจากเพื่อนอีกทีนึงเหมือนกัน

       " ฮัลโหล "

         [ มึงอยู่ไหนวะ กูอยู่ลานจอดรถเนี้ย ]

         " กูเข้างานมานานแล้ว มึงอ่ะลีลา "

        [ เรอะ แล้วเจอบ่าวสาวยัง ]

          " เหอะ มึงรีบขึ้นมาเถอะ กูตัวคนเดียว "

         [ เออ ขึ้นลิฟต์แล้ว... เพื่อนๆ เก่าอ่ะ มึงไม่เห็นใครเลยอ่อ ]

         " จำหน้าไม่ได้ "

        [ แก่ ]

          ตึ้ด!

         เขากดวางสายอย่างไม่ใยดี เพื่อนคนนี้ชอบทำให้เขาโมโหอยู่เรื่อย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็อายุอานามเท่ากัน กลับมาว่าเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่กระดากปากตัวเองบ้างรึยังไงกัน

          " เจนนนนน! " เสียงใสที่คุ้นเคยตะโกนดังลั่นภายในงาน เจ้าของชื่อหันหน้าไปตามเสียงที่ได้ยิน เมื่อพบกับต้นเหตุของเสียง เจ้าตัวเกิดผุดรอยยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

         " คิดถึง "

         เจ้าสาวของงานวิ่งเข้ามาโอบกอดเข้ากับกายหนาของเขา โดยไม่สนไอ้เจ้าบ่าวตัวดีที่วิ่งตามมาจะเหนื่อยแต่อย่างใด พร้อมกับเอ่ยคำที่อยู่ภายในใจของเขาตอนนี้เช่นกัน

         " ตาบัมพ์บ้าง " เป็นทีของเจ้าบ่าวที่จับตัวเขาแยกออกมาจากลิน แล้วแทนที่ด้วยอ้อมกอดของตัวเองที่ห่างหายไปนานมากกว่าสิบปี 

         ความคิดถึงถาโถมเข้ามาเมื่อเพื่อนทั้งสองได้กอดกันอีกครั้ง หันมองไปที่ลินพบว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังใช้มือเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลรินจรดแก้ม

        " ร้องทำไม เดี๋ยวไม่สวยนะ " เขาผละออกจากอ้อมกอดของเจ้าบ่าว แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาซับน้ำตาของผู้หญิงที่สวยที่สุดในงานนี้

         " ลินคิดถึงเจน ลินขอโทษที่ไม่บอกอะไรเจนเลย แล้วก็...." 

          " ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่เป็นไร เจนไม่ได้โกรธลินนะ " เขาพูดตัดบทไปเสียก่อน

         " เป็นไงมึง สบายดีมั้ย " เป็นบัมพ์พูดขึ้นมาบ้าง

          " ก็ดี....มึงหล่อนะ "

          " โม้อีกตามเคย "

         " ก็รู้หนิ "

         " ไอ้สัส! " เจ้าบ่าวชกมือไปที่หัวไหล่ของเขา พลางหัวเราะให้กับความกวนที่ยังคงอยู่กับเพื่อนคนนี้อย่างเสมอมา ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

          " ไอ้สามอ่ะ มันจะไม่เทใช่มั้ย " บัมพ์ถาม

          " กำลังมา- "

          " เพื่อนบัมพ์ เพื่อนลินนนน " 

          ไม่ทันขาดคำจริงๆ...

          แถมยังสร้างความอับอายด้วยเสียงที่มันตะโกนมานี่อีก...

          " คิดถึงพวกมึงว่ะ สบายดีกันใช่มั้ย  บัมพ์วันนี้มึงหล่อสัส ลินเธอโคตรสวยเลย " 

          " พูดกะไม่ให้ตอบเลยนะสาม " ลินพูด แล้วเดินเข้าไปกอดสามเหมือนอย่างที่ทำกับเขา

          " เมียกู " บัมพ์พูดเมื่อเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวดีทำลอยหน้าลอยตาเมื่อได้กอดลิน

          " นี่เพื่อน " ลินหันมาพูดบ้าง

          " กลัวเมียนี่หว่า "

          " เสือก "

          " ถ้านายกลัวเมีย นายออกจากแกงค์เราไปเลย " คำพูดยียวนกวนบาทาของสามทำเอาเขากับลินขำพรืดกันออกมา ผิดกับเจ้าบ่าวของงานนี้ที่พร้อมจะกระโดดถีบเพื่อนตัวดีแล้ว ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันดีนะ

         " ไปนั่งก่อนดิ โต๊ะนู้นพวกไอ้จอร์จนั่งอยู่อ่ะ " บัมพ์ชี้ไปทางบริเวณโต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ครองโต๊ะอยู่ริมฝั่งเวที เมื่อมองไปพบว่าเป็นเพื่อนๆ สมัยมัธยมกันทั้งนั้น

         " โอเค " ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังเป้าหมาย โดยมีเพื่อนสามเดินนำลิ่วไปแล้ว

          เสร็จพิธีมาได้ซักพักแล้ว เพื่อนๆ ต่างไปแสดงความยินดีให้กับบ่าวสาวก่อนที่จะเข้าเรือนหอกัน 

          ความจริงเขาควรจะเข้าไปแสดงความยินดีด้วย แต่สายตาตอนนี้กลับเห็นเด็กหนุ่มหัวชมพูแต่งกายภูมิฐานยืนร้องไห้อยู่คนเดียวข้างเวที พลัดกับมองไปยังช่วงเวลาแห่งความสุขของคู่บ่าวสาว เด็กคนนี้เป็นใครกัน 

         สงสัยได้ไม่นาน ขายาวก็เดินมาถึงเจ้าตัวเสียแล้ว

          " น้อง เป็นอะไรรึเปล่าครับ " น้ำเสียงทุ้มลึกแต่อ่อนโยนถูกถามไปยังคนตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว

          " ...... "

          " น้องครับ "

          " ...... " ไม่ตอบ

          " น้องมากับใคร พ่อแม่ไป- 

          " พี่เป็นใคร " 

          น้ำเสียงเล็กเอ่ยถามออกมา พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา แววตาไร้เดียงสาทำเอาเขาแทบชะงัก คราบน้ำตาอาบไปทั่วแก้มเนียน ดวงตาแดงก่ำที่เกิดจากการร้องไห้ไม่ทำให้คนตรงหน้าดูแย่เลยซักนิด ปากแดงที่ถูกเม้มอยู่คลายออกมาและเอ่ยปากพูดอีกครั้งกับคำถามเดิม

          " พี่เป็นใคร " 

          " พี่ชื่อเจนครับ เป็นเพื่อนกับบ่าวสาว " เขาตอบกลับไป

         " งั้นก็ต้องเป็นลุง ใช่มั้ย " ประโยคแรกเหมือนกับร่างเล็กจะพูดกับตัวเอง ส่วนประโยคหลังเป็นการถามความคิดเห็นจากเขา

          " น้าก็ได้มั้งครับ " 

          " จะเรียกลุง " เด็กน้อยตอบกลับมาทันควัน

          เกรี้ยวกราด...

          " เราอายุเท่าไหร่ "

          " สิบหก "

          ลุง...ก็ไม่เสียหาย

         แต่น้าน่าจะดีกว่านะ...

          " โอเค แล้วพ่อแม่อยู่ไหนครับ ทำไมถึงอยู่คนเดียว " 

          " พ่อกับแม่....จะไปแล้ว " 

          " อ่าว แล้วทำไมเราถึงอยู่นี่ล่ะครับ " 

          " ...... "

          ไม่ตอบ แต่กลับมองไปยังกลุ่มเพื่อนของเขาที่กำลังยืนพูดคุยอยู่กับเจ้าของงานทั้งสองอย่างออกรส

          คงจะเป็นลูกของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่มนั้นน่ะสินะ..

          " พ่อแม่อยู่นั่นเหรอ ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ " 

          " ลุง " 

          เห้อ

          " ครับ "

          " ฝากไปบอกหน่อยว่าโบนัสรอ "

          " บอกใครครับ " 

          " บ่าวสาวคู่นั้น " 

          " ชื่อโบนัสเหรอ "

          " ._. "

          " น่ารัก "

         พูดไปพลางยกมือขึ้นมาลูบหัวชมพูอย่างไม่ตั้งใจ จน....

          แป๊ะ! 

          " ลูบทำไม " 

          " เอ่อ...ขอโทษครับ พี่ลืมตัว " เปลี่ยนจากลูบหัวน้องกลายเป็นต้องมาลูบหลังมือตัวเองแทน เพราะความแสบจากการที่เจ้าหัวชมพูตีมือเขาดังแป๊ะจนเกิดรอยแดงขึ้นที่หลังมือ เจ็บ

          " เดี๋ยวพี่ไปบอกให้นะ " ว่าจบก็เดินจากไปแล้วมุ่งหน้าไปยังจุดที่คู่บ่าวสาวยืนอยู่

          " มึง น้องหัวชมพูฝากกูมาบอกว่า โบนัสรออยู่ " ทันทีที่พูดจบ บัมพ์รีบออกจากบทสนทนาแล้วหันไปพูดกับลินแทน

          " ลิน ไปหาน้องก่อน เดี๋ยวบัมพ์ตามไป "

          " อืม สงสัยจะอาย " ลินส่งยิ้มแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไป

          " บัมพ์ มึงรู้จักปะ " ชี้ไปยังเด็กหัวชมพู

         " ทำไม มีอะไร " มันถามกลับมา

          " ทำหน้าเหี้ยไร กูถามแค่นี้ " เขาถามบัมพ์เมื่อเห็นว่าสีหน้ามันดูไม่อยากจะตอบ

          " ...... " 

          " น้องมึงเหรอ " เขาถาม พลางจ้องมองไปยังลินที่ตอนนี้กำลังกอดกับเด็กหัวชมพูอยู่

          " ลูกกู! "

          อึ้งอยู่

          " ไอ้บัมพ์ กูถามจริง " 

          " เออ ลูกกูกับลินเอง " 

          " ไอห่า งง งงเหมือนกูเมื่อกี้เลย " คราวนี้เป็นสามที่ทักขึ้นมา

          " ....ได้ไง " เขาถาม

          " ก็....ที่กูกับลินลาออกอ่ะ คือ..... "

          " ...... "

          " ลินท้อง "

          " เรื่องใหญ่อย่างนี้ทำไมไม่บอกกู! " เขาพูดเสียงดัง

          " ก็เรื่องมันใหญ่แบบนี้ไง กูถึงไม่บอก "

          " ...... "

         " แล้วมึงก็ไม่ต้องมาโกรธพวกกูด้วย อย่างน้อยกูก็รับผิดชอบไม่เอาเด็กออกแหละวะ " บัมพ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

         " ลินกูเข้าใจได้ แล้วมึงจะลาออกทำไม " 

          " กูก็ต้องไปอยู่กับลินมั้ยล่ะ พ่อแม่เขาสั่ง "

          " ที่ไหน "

         " ญี่ปุ่น "

          " กะไม่ให้พวกกูหาเจอเลยเนอะ " เขาประชดมันกลับไป

          " มันกระทันหัน ขอโทษด้วยที่ไม่บอก " 

          " ...... " เขาไม่พูดต่อ แต่กลับแย่ง cocktail มาจากมือเจ้าบ่าวมาอย่างหน้าด้านๆ

          " แล้วมึงมีอะไรกับลูกกู " มันวกกลับมาถาม เกือบจะลืมไปแล้วเพราะฤทธิ์ความโมโหเมื่อกี้นี้ ถ้าไม่ทักก็คงจะลืม topic ของเขาไปเสียแล้ว

          " เปล่า แค่ถาม " 

          " ให้มันจริงเถอะ " ไอ้สามยกยิ้มกริ่ม สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ รู้ใจไปซะหมด 

          " มึงคิดอะไรเหี้ยๆ กับลูกกูอยู่เหรอ! " 

          เขาเพิ่งรู้ว่าการเป็นพ่อคนมันจะหัวร้อนง่ายขนาดนี้

         ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบ ลินก็เดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของชายหนุ่มทั้งสาม

          " เจน สาม นี่น้องโบนัส ลูกชายเราเอง " ลินกล่าวแนะนำเด็กหัวชมพูที่ตอนนี้คราบน้ำตาได้หายไปเสียแล้ว คงเป็นลินที่เช็ดน้ำตาของลูกชายจนหมดจรด สีหน้าเรียบนิ่งของเด็กอายุสิบหกปีจ้องมองไปที่สามและหยุดสายตาไว้ที่เขา

          " สวัสดีครับ ลุง " 

          เป็นการกล่าวทักทายกันตามปกติทั่วไปตามมารยาทที่เด็กควรจะเคารพผู้ใหญ่ แต่มันจะไม่ปกติตรงคำว่า ลุง ที่ลูกของเพื่อนมองมาที่เขาอย่างจงใจ แล้วรอยยิ้มที่มุมปากนั่นอีก

          เด็กคนนี้ดูก็รู้ว่าคงจะดื้อเอามากๆ 

          แต่ถึงจะบ่นไปอย่างนั้นเขาก็รับไหว้ไว้อยู่ดี

         " ลุงเป็นเพื่อนพ่อบัมพ์เหรอ? " เด็กน้อยหันมาพูดกับเขา

          " ครับ เพื่อนพี่เอง " 

          " ลุง " 

          เด็กหนอเด็ก ยังคงย้ำศักดิ์และยัดเยียดความเป็นลุงให้แก่เขาจนได้ เรียกได้ว่าตัวเองเอ่ยคำว่าพี่ไม่ได้เลย เพราะมักจะถูกสวนกลับมาหลายต่อหลายครั้งว่าลุง

          " นี่น้าสาม ส่วนนี่.... "

          " ลุงเจน " 

          " รู้จักชื่อแล้วเหรอคะ " ลินถาม

          " ครับ อยู่ดีๆ เขาก็มาบอกชื่อกับโบนัส ทั้งๆ ที่โบนัสถามแค่ว่าพี่เป็นใครแค่นั้น ไม่ได้อยากจะรู้ชื่อซักหน่อย ไม่รู้จักกันแล้วมาบอกชื่อกันทำไมก็ไม่รู้ "

          คราวนี้ตอบยาวยืดกว่าครั้งไหนๆ แถมยังหักหน้าเขาโดยการบอกว่าไม่ได้อยากจะทำความรู้จักซักเท่าไหร่ ทำเอาคนฟังอย่างเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว

           " ทำไมหนูพูดแบบนี้คะ นิสัยไม่ดีเลย ขอโทษน้าเจนเดี๋ยวนี้ " เป็นลินที่ต่อว่าลูกสุดที่รัก ไม่วายโดนเจ้าเด็กหัวชมพูแสดงสีหน้าไม่พอใจกลับออกมา

          " ไม่เป็นไรลิน เราไม่ถือ " ว่าจบก็ส่งยิ้มกลับไปให้เด็กนิสัยไม่ดี 

          " กูว่านะ มันต้องมีอะไรกับลูกมึงแน่ๆ " นายสามหันไปกระซิบกับคุณพ่อหน้าหล่อ ไม่วายโดนมองกลับมาด้วยสายตาเพ่งเล็งมาที่เขา ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะรู้ก็เถอะว่าเขาน่ะได้ยินที่ไอ้สามกับบัมพ์กระซิบกันเต็มๆ ทำได้แค่ส่งยิ้มมุมปากกลับไปให้เพียงเท่านั้น

          " นั่นลูกเพื่อนนะไอ้เจน " ยังคงเป็นสามเจ้าเดิม ที่เดินมากระซิบกับเขาจนอดไม่ได้ที่จะตอบกลับไป

          " แล้วยังไงต่อ " 

          " ถามจริงไอเหี้ย " สามอุทานลั่นมีหรือที่คนรอบข้างจะไม่ได้ยิน

          " อะไรเหรอ " ลินถาม

          " เปล่า ไม่มีอะไร เราว่าลินกับบัมพ์ควรไปได้แล้วนะ เลยเวลามามากแล้ว " เป็นเขาที่ตอบกลับไป 

          " โบนัสต้องคิดถึงแม่ลินมากแน่ๆ เลย.... พ่อบัมพ์ด้วย " เด็กน้อยพูดออดอ้อนจนคนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะเข้าไปหอมแก้มแดงทั้งซ้ายขวา

          ฟอด ฟอด

          ทำไมกูอยากหอมบ้างวะ....

          " เม้มปากทำไม " ไอ้สาม

          " ปากแห้ง " เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

          หึ

          เป็นไอ้สามที่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ บอกแล้วว่าเพื่อนคนนี้รู้ดีเป็นที่สุด ถึงแม้เขาจะไม่ได้เอ่ยสิ่งที่คิดออกไปก็ตาม

          " งั้นกูกลับแล้วนะ เจอกันอาฟเตอร์ปาร์ตี้ เราไปก่อนนะลิน " เขากล่าวลาคู่บ่าวสาวทั้งสอง ก่อนจะเดินเข้าไปลูปหัวสีชมพูอย่างแผ่วเบา และเคลื่อนหน้าเข้าไปจ้องดวงตาคู่สวย

          " พี่ไปก่อนนะครับ น้องโบนัส " 

          เปี๊ยะ!

          อ่า....ครั้งนี้เจ็บกว่าเดิมอีก

          " อย่ามาลูบ! " 

          " ทำอะไรลูกกู เอาหน้าออกไปไกลๆ เลยไอ้เจน! " 

          " ลูกมึงนั่นแหละที่ทำกู "

          เขาพูดพลางโชว์รอยแดงที่หลังมือที่ถูกตีเข้าอย่างเต็มแรงโดยเด็กอายุสิบหกปี

          " น้องโบนัสไปหาคุณย่าได้แล้วครับ เพราะพ่อจะต้องไปแล้ว " บัมพ์ไม่สนใจคำพูดของเขา 

 

          " ครับ " 

          เด็กน้อยเชื่อฟังคำสั่งของผู้เป็นพ่อ และก่อนจะเดินออกไปเจ้าเด็กหัวชมพูได้หันหน้ามาพูดกับเขาโดยไร้เสียง 

          ซึ่งพอจะอ่านจากปากได้ว่า...

          

          'รีบกลับไปได้แล้วลุงเจน! '

          " เด็กแสบ "

          TBC...

          ฝากด้วยนะคะ ปกติเราจะแต่งจอย นึกไงไม่รู้มาแต่งบรรยายอย่างนี้ได้ คงสนองนี้ดตัวเองด้วยแหละ55555 

เรายังถือว่าเป็นมือใหม่อยู่ถ้าผิดพลาดยังไงบอกกันได้เด้ออ

ปล. เราแต่งในโทรศัพท์การจัดหน้าหรืออะไรต่างๆ อาจจะยังไม่เรียบร้อยนะคะ

ปลล. คำผิดก็ยังไม่ตรวจ ว้อย

          

โน่มิน & มินโน่ จงจาเริน