เกิดใหม่ทั้งที ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้ฟะ!!!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ทุกคนเคยคิดเหมือนผมไว้ว่าโลกหลังความตายเป็นสถานที่แบบไหนกัน จนถึงตอนนี้ตัวผมเองก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าโลกหลังความตายมีอะไรรอเราอยู่กันแน่..มนุษย์อย่างพวกเรา ถ้าตายแล้วจะไปไหน คำถามพวกนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม..

“เอเดน ลงมากินข้าวได้แล้วลูก เดี๋ยวก็ไปมหาลัยสายหรอกวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกไม่ใช่เหรอ ไปปลุกน้องในห้องด้วย สายทั้งพี่ทั้งน้องเลย พี่น้องคู่นี้นี่!!!..”

เอาล่ะมาอยู่ในความเป็นจริงกันดีกว่า เพราะยังไงตอนนี้ผมก็แค่อายุ20 ปีเป็นหนุ่มมหาลัยเต็มตัว..แล้วก็ยังบริสุทธิ์อยู่อีกด้วยละนะยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องแฟน..ส่วนเสียงเมื่อสักครู่เป็นเสียงแม่ของผมเอง..

“ครับแม่ได้ตามบัญชาเลยครับ ท่านแม่..”

“เด็กคนนี้นี่!! เห็นแม่เป็นเพื่อนเล่นรึยังไง..ฉันเป็นแม่แกนะ...ถ้าเล่นแบบนี้ไม่ต้องเรียกแม่ว่าแม่ก็ได้นะ”

แม่ผมถึงยังพูดออกมาแบบนี้แต่ท่านก็รักและดูแลพวกเรามาตั้งแต่เด็กๆ พร้อมกับพ่อของผม..

“พูดเองนะครับ คุณเพื่อน—”

“นี่แก...วันนี้อดค่าขนมไปก็แล้วกัน หึ!!”

“แม่ครับผม ลอเล่นนน!! งั้นเดี๋ยวผมไปปลุกยัยคาร่าก่อนนะครับ..”

คาร่าที่ผมพูดถึงก็คือ น้องสาวของผมเอง..ด้วยความที่น้องผมเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักเลยมักจะโดนตามจีบเป็นประจำ..แต่ยัยนี่เรียนเทควันโดมาตั้งแต่เด็กๆ พร้อมกับผม ทำให้ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาหาแล้วทำให้ยัยนี่รำคาญละก็..โดนสอยล่วงลงไปคุยกับรากมะม่วงตามระเบียบ..แล้วก็

เตรียมตัวตัวใจสละกล่องดวงใจเจ้าน้องชายจุนจุนมารุตัวน้อยตรงระหว่างขาได้เลย..

ก๊อก!! ก๊อก!!

“พี่เข้าไปนะ..”

อ่า..สภาพดูไม่ได้เลย แล้วไอกางเกงขาสั้นที่ใส่นอนนั่นมันอะไรกัน..แล้วทำไมกระดุมเสื้อผ้าถึง...โอ้ย ยัยคาร่า!! ผมได้แต่คิดในใจก่อนจะใช้เท้าสะกิดคาร่า น้องสาวแท้ๆ ของผม..

“คาราตื่นได้แล้ว วันนี้เป็นวันเปิดเรียนเทอมแรกของพวกเราสองคนจะไปสายในวันเปิดเรียนรึยังไง..”

คาร่า ที่ดูเหมือนจะได้ยินเสียงผมก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วก็มองหน้าผม..ด้วยท่าทีงัวเงียพร้อมกับเสื้อผ้าที่หละหลวมจนทำให้ผมต้องเบนสายตาไปทางอื่น…

“พี่ อรุณสวัสดิ์..แล้วก็ขออีก 1 นาที..”

“ตื่นได้แล้วหนึ่งนาทีไม่มีอยู่จริง!! ถ้าไปสาย แม่จะตัดเงินค่าขนมของพวกเราสองคนตื่นได้แล้ว..ตื่น!! ตื่น!! ตื่น!!”

“โอ้ยยพี่!! ตื่นก็ได้เชอะ!!”

นั่นแหละครับน้องของผม ครอบครัวของพวกเรามีด้วยกัน 4 คน คือ พ่อ แม่ ผม แล้วก็ยัยคาร่าน้องของผมเอง..ผมหวังว่าในทุกๆ วันมันจะเป็นแบบนี้ไปตลอด..

หลังจากที่ผมปลุกคาร่าผมก็ไปอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวเพื่อไปเรียนมหาลัย...คราวนี้แหละจะต้องหาสาวๆ สวยๆ มาเป็นแฟนเราให้ได้และจะได้สละซิงสักที!!!..ถ้ายัยคาร่าไม่ทำอะไรบ้าบิ่นลงไปกับสาวๆ พวกนั้นละก็นะ..

“กับข้าววันนี้อร่อยจังเลยนะครับ..ไว้ตอนกลับมาผมจะกลับมากินอีกนะครับ..”

“พูดอะไรของพี่เนี่ย..พูดอย่างกับว่าจะไม่ได้กลับมาอีก..หนูไม่ยอมเสียพี่ไปหรอกนะ..แล้วก็อย่าหวังว่าสาวๆ คนไหนจะได้แตะตัวพี่..ไม่มีวัน!!”

นั่นแหละครับที่ผมหมายถึง ท่าทางแบบนั้นยันคาร่าเอาจริง!!..

ใช่เวลาไม่นานผมกับคาร่าก็กินข้าวเสร็จก่อนจะรีบออกจากบ้านตอน 8 โมงเช้าเพราะพิธีปฐมนิเทศจะเริ่มตอน 8.30 แต่ว่าแปลกแหะ ปกติจะมีรถประจำทางขับผ่านเป็นประจำแต่ทำไมวันนี้ไม่ค่อยมีรถเลย..

“พี่แบบนี้พวกเราอาจจะสายกันจริงๆ ก็ได้ไปขึ้นรถตรงนั้นกันเถอะ”

“งั้นเอาแบบนี้เป็นไง ไหนๆ ก็มหาลัยไม่ได้ไกลจากบ้านเราเดินกันไปก็แล้วกัน ถ้าเจอรถประจำทางระหว่างเดินก็ค่อยเรียกรถให้เขาพาไปส่ง..”

ผมลองถามยัยคาร่าดูเพราะถ้ารอต่อไปคงจะไปสายแน่ๆ สู้เดินไปเผื่อมีรถประจำทางผ่านมาพอดีก็โชคดีไป..

“อื้อ..หนูไม่ขัดอยู่แล้ว ไปกันๆ ”

รอยยิ้มของน้องสาวผมนั้นเรียกได้ว่าเปรียบดั่งรอยยิ้มของเทพธิดาแต่ว่าความจริงแล้วนั้นไม่ใช่รอยยิ้มของเทพธิดาผมรับประกันได้เลย..

ถ้าจะให้พูด..สำหรับผมก็เป็นรอยยิ้มของเทพธิดาแต่ถ้าเป็นคนอื่นละก็รอยยิ้มของยัยนี่ก็ไม่ต่างจากรอยยิ้มของซาตาน!!!

“ตอนเย็นนี้พี่ต้องเล่นเกมกับหนูนะ พี่ต้องช่วยดันแรงค์เกม RV ให้เท่าพี่ด้วยอย่าลืมเดี๋ยวหนูเล่นซัพพอร์ตให้เอง..”

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เอามือมาขยี้หัวยัยคาร่าในทันที

“โอ้ยยเจ็บๆ นี่พี่ทำอะไรเนี่ย..หรือว่าพี่จะไม่เล่นกับหนูจริงๆ เหรอ..”

สายตาแบบนี้อีกแล้ว..ท่าไม้ตายของยัยค่าสายตาแห่งการอ้อนวรของเทพธิดาส่งผลให้ผมใจอ่อน 100%!!

“ทำการบ้านเคลียงานค้างเสร็จ..เล่นก็ได้..”

“เย้ๆๆๆ หนูรักพี่เอเดนจ๋าที่สุดเลย..”

นั่นแหละครับ..แต่ว่าในตอนนั้นเองจู่ๆ ผมได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังมาจากทางด้านหลังผม ทำให้ผมจึงตัดสินใจหันไปมองด้านหลังเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

ร่างกายผมขยับไปตามสัญชาติญาณ ผมผลักคาร่าออกไปให้ห่างจากตัวผมไป..เท่าที่จะทำได้..ร่างกายมันตอบสนองไปเองอัตโนมัติ เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น..

“พี่ทำอะไร—”

ตึงง!!!

เพียงชั่วพริบตารถบรรทุกก็อัดร่างผมติดกับกำแพงบ้านแถวนั้นท่ามกลางสายของผู้เป็นน้องสาวที่กำลังอยู่ในสภาวะช็อคแต่ว่า..

“เจ็บชะมัด..เจ็บเจียนตายแบบนี้เองสินะ..”

ไม่สมเป็นตัวเราเลย..พี่ที่แสนดีอย่างงั้นเหรอ..ยัยคาร่าอย่าร้องสิ..ผมอยากจะพูดออกไปแต่ทว่า กลับไม่มีเสียงออกมาแม้แต่น้อย..

เจ็บจัง..ส่วนร่างกายไม่รู้สึกอะไรเลย..นี่เราจะมาตายแบบนี้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ..พ่อ แม่ คาร่า...นี่เรากำลังจะตายทั้งๆ ที่ยังโสดซิงเป็นหนุ่มบริสุทธิ์แบบนี้อย่างงั้นเหรอ!!..

“ไม่!! ไม่!! ไม่!! ม่ายยยย!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้พี่!! ขยับสิ ขยับ!!”

ส่วนคาร่าก็อย่าร้องสิ..อย่าร้องไห้นะ..สิ่งที่ผมได้เห็นในตอนนี้ก็คือคาร่ากำลังร้องไห้และพยายามผลักรถบรรทุกออกไป...ยัยน้องซื่อบื่อนี่ไม่ใช่ในหนังซุปเปอร์ฮีโร่หรือนิยายแฟนตาซีสักหน่อย..

นี่เป็นความจริง..ชีวิตหลังความตายที่เราคิดไว้เมื่อเช้า ไม่คิดเลยว่ามันจะเร็วแบบนี้..รถบรรทุกนี่เบรกแตกอย่างงั้นเหรอ..ตายเพราะรถบรรทุก..จะว่าไป ในนิยายหลายๆ เรื่องที่เราเคยอ่านก็เป็นแบบนี้สินะ...ถ้าเราตายไป..เราจะไปเกิดใหม่เป็นตัวเอกไหมนะ หรือจะไปเป็นหนุ่มหล่อสร้างฮาเร็มในต่างโลก.. อ่าแบบนั้นก็ไม่เลว..แต่ว่าง่วงชะมัด

ถ้าผมหลับไปยัยคาร่าต้องโกรธแน่ๆ ..แต่ถึงแม้ผมจะพยามฝืนประคองสติ..แต่เลือดที่ออกมามากเกินไปทำให้สติของผมค่อยๆ เลือนรางแล้ว..ผมจึงพยามเค้นพลังเฮือกสุดท้ายออกมา..ถึงมันจะเจ็บเจียนตายก็ตามทีเพราะยังมีเรื่องสำคัญที่ผมต้องบอกยัยน้องคนนี้ให้ได้รู้…

“พี่ขอโทษที่รักษาสัญญาไว้ไม่ได้...อย่าโทษตัวเอง คาร่าน้องสาวที่น่ารักของพี่…อีกอย่างพี่อยากให้ช่วยเผาหนังสือใต้เตียงให้พี่หน่อยนะ..อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาดเลย..”

ผมพูดออกมาได้เพียงเท่านี้ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าใกล้จะถึงขีดจำกัดของผมแล้ว

“เจ้าพี่บ้า!! ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ พี่ตั้งสติเอาไว้!! รถพยาบาลกำลังจะมาแล้ว อย่าหลับนะ ฮึก.. ฮึก ถ้าพี่เป็นอะไรไปพวกเราจะอยู่กันยังไง ไม่เอาแบบนี้ ทำไมถึงช่วยหนูเอาไว้ ทำไม..ถ้าพี่เป็นอะไรไปหนูจะเอาหนังสือโป๊ที่พี่ซ่อนเอาไว้มาให้พ่อกับแม่ดู!!!..เพราะแบบนั้น อย่าทิ้งหนูไปนะ..”

ถึงยัยคาร่าจะพูดแบบนั้นแต่สติของผมในตอนนี้ไม่ไหวแล้ว..โสดซิง อายุ20 ปีก็ตายซะแล้ว..ถึงอยากจะขยับร่างกายแต่มันก็ไม่ตอบสนองแล้ว..นี่ผมคงจะต้องตายจริงๆ สินะ..สาวๆ ในมหาลัยก็ยังไม่ได้ส่องสักคนเลย..ชีวิตของผมนี่มันซวยจริงๆ

ในที่สุดสติของผมค่อยๆ เลือนลางจนผมหมดสติไปในขณะที่เสียงร้องไห้ของคาร่ายังคงดังอยู่แบบนั้น..

จนเสียงนั้นเงียบหายไปในที่สุด...