เกิดใหม่ทั้งที ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้ฟะ!!!

ลำดับตอนที่ #8 : ความเกลียดชัง

แน่นอนว่าทันทีที่ผมก้าวเข้ามาทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ผม..แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้แม้แต่คนเดียวราวกับว่าเด็กพวกนั้นกำลังเว้นระยะห่างจากผม..เอาเถอะยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องสนใจอยู่แล้ว…

ผมเดินไปที่ชั้นหนังสือก่อนจะหยิบตำราเล่มสีแดงที่มีสัญลักษณ์พระจันทร์และพระอาทิตย์ประทับอยู่..ชื่อหนังสือเล่มนี้คือ…

“ ตำราควบคุมมานาและประวัติความเป็นมาของจักรวรรดิ รวมไปจนถึงประวัติศาสตร์เก่าแก่ของราชวงศ์….ไม่คิดว่าองค์หญิงเลเชียจะอ่านหนังสือแบบนี้ด้วย”

ทันทีที่ผมที่ได้ยินเสียงคนอ่านชื่อตำราเล่มนี้ที่ผมถืออยู่..ซึ่งเป็นเด็กนักเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆผม..แต่ที่น่าแปลกใจมากไปกว่านั้นคือเด็กคนนี้สามารถเข้ามาในระยะประชิดแบบนี้ได้ยังไง..

แต่ว่าทันทีที่ผมได้เห็นใบหน้าของเด็กคนนั้นผมก็จำได้ในทันทีว่าเด็กคนนี้คือคนที่มีพลังเวทย์มหาศาลตรงทางเข้าหน้าโรงเรียน…แต่พอดูใกล้ๆแล้วก็หล่อใช่เล่นนะเนี่ย เส้นผมสีดำที่ดูลึกลับ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนกับท้องมหาสมุทร ส่วนสูงราวๆ 185 ใบหน้าขาวใส..นี่มันเบ้าหน้าฟ้าประทานชัดๆ!!

“ แปลกนะครับ หน้าผมมีอะไรติดอยู่อย่างงั้นเหรอครับองค์หญิง? ”

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ดึงสติกลับมาก่อนจะสวมบทเป็นเลเชียอีกครั้ง..

“ เปล่า ข้าก็แค่สงสัยว่าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ใกล้ข้า..ทั้งๆที่คนอื่นพยายามทิ้งระยะห่าง.. ”

“ องค์หญิงทรงคิดแบบนั้นเหรอครับ..ลองดูสายตาของพวกนั้นให้ดีๆสิครับว่าพวกนั้นมองมาที่พระองค์ด้วยสายตาแบบไหน…”

สายตา…สายตาแบบนั้นมัน..ความโกรธและความเคียดแค้นสินะ…แต่เลเชียไปทำอะไรให้พวกนั้นกัน..ไม่สิ..ถ้าจะเรียกให้ถูกก็เชื้อสายราชวงศ์สินะ..

“ ความโกรธ ความเคียดแค้น..สินะ.. ”

ผมตอบไปแบบนั้นพร้อมพยายามจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะอ่านหนังสือแต่ว่า…

“ ในเมื่อรู้แบบนั้นแล้วยังสงบจิตสงบใจอยู่ได้แบบนั้น..เพราะคิดว่าเป็นราชวงศ์แล้วพวกเราจะไม่กล้าแตะต้ององค์หญิงอย่างงั้นเหรอ!! ”

ไอหมอนี่…มาจับแขนฉันทำไม..อีกอย่างแรงบีบนี่มัน..เจ็บนะเห้ยไอเด็กบ้า!!!

“ มันเจ็บนะ..ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายทุกคนที่อยู่ที่นี่มีความแค้นอะไรกับราชวงศ์แต่ว่า ถ้ายังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้างก็หัดแยกแยะหน่อยว่ากำลังทำอะไรอยู่..ฉันใช่เป้าหมายของพวกนายเพียงเพราะเป็นราชวงศ์หรือเพราะว่ากำลังหาที่ระบายอารมณ์กันแน่… ”

หน้าของเด็กผู้ชายพวกนั้นดูเหวอไปเลยแหะ..โดยเฉพาะไอเจ้าผู้ชายคนนี้ สูงชะมัดแม่ต้มเสาไฟฟ้่าให้กินตอนเด็กรึไง..อีกอย่างไอนิสัยชอบเอาอารมณ์มาลงกับคนอื่นนี่มัน!!

“ จะโกรธจะเกลียดฉันมันก็เรื่องของพวกนายแต่หัดแยกแยะหน่อย..เพราะฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายและสนามรองรับอารมณ์ของใครทั้งนั้น!!.. ”

ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับท่าทีแข็งกระด้าง..ใบหน้าพวกนั้นที่ได้ยินผมพูดต่างพากันหน้าถอดสี…แต่ว่าดูเหมือนจะมีตัวปัญหาที่จับแขนผมยังไม่ปล่อย…แต่แรงบีบก็ผ่อนลง..แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น..

“ องค์หญิง..รู้ใช่ไหมครับว่าผมสามารถทำอะไรองค์หญิงได้บ้าง..อย่างเช่น.. ”

อยู่ๆก็ปรากฏวงเวทย์ตรงหน้าผมพร้อมกับดาบยาวที่ถูกดึงออกมาจากตราเวทย์..เหล่านักเรียนที่ได้เห็นแบบนั้นต่างแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในทันที..

“ ไคล์พอได้แล้ว!! ”

“ ใช่ไคล์หยุดเถอะน่า..ยังไงเธอก็เป็นองค์หญิงถ้าเราลงมือมากเกินไปมันจะเป็นเรื่องเอานะ.. ”

“ หยุดได้แล้วไคล์!! ”

ไอผู้ชายคนนี้ชื่อ ไคล์สินะ…แต่ว่าดาบยาวนั่นมันออกมาจากวงเวทย์..หรือนี่จะเป็นเวทย์มิติที่ใช้เก็บของ!!

“ องค์หญิงชักจะพูดมากเกินไปแล้วนะครับ..ถ้าเจอแบบนี้ยังจะปากเก่งได้อยู่— ”

ทันทีที่ไคล์ชี้ดาบมาที่คอของผม..ตัวผมที่เห็นแบบนั้นก็ใช้มือเปล่าๆ จับดาบและดึงมันมาจ่อที่ลำคอ..ปลายดาบแหลมจิ้มที่ลำคออันขาวนวลของผม..ก่อนที่จะมีเลือดซึมออกมา..พร้อมกับมือที่ผมใช้กำดาบเอาไว้…เลือดมันค่อยๆหยดลงพื้นเพราะคมดาบ..แต่ว่านะ..

เจ็บโว้ยยย!! เจ็บ!! เจ็บ!! เจ็บจนอยากจะลงไปนอนกับพื้นอยู่แล้ว..เราแค่อารมณ์ขึ้นที่ไอเด็กบ้านั่นจ่อดาบมาที่เรา..อยู่ๆร่างกายก็ทำตามนิยายที่เคยอ่านซะงั้น!! แบบนี้มัน…

อีกอย่างสายตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว..โดยเฉพาะไคล์ที่ตอนนี้นัยน์ตาสีสมุทรคู่นั้นกำลังสั่นไหวพร้อมกับมือที่ถือดาบกำลังสั่น..

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เลือดของผมหยดลงพื้น…แต่ว่าในเมื่อเป็นแบบนี้ก็มีทางเดียว!!

“ ถ้าการที่นายทำแบบนี้แล้วมันมันทำให้นายสบายใจก็ลงมือเลย…มัวรอช้าอะไรอยู่ ยังไงฉันมันก็เป็นแค่องค์หญิงขยะที่ไม่มีแม้กระทั่งมานาอยู่แล้ว..จะอยู่หรือตายก็ไม่สำคัญ..เร็วสิมัวรออะไรอยู่แค่จิ้มลึกเข้ามาอีก…เป็นอะไรไป มือสั่นหมดแล้วนะนั่น.. ”

ไคล์ที่ได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์พร้อมกับความสับสน..

“ นี่ท่านทำบ้าอะไร!! ”

“ นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่รึไง? ”

เป็นไงล่ะ แทงใจดำละสิ!! หึ

“ รีบรักษาแผลให้องค์หญิง!! ”

ไคล์ออกคำสั่งแก่เพื่อนนักเรียนพร้อมกับสลายดาบนั้นทิ้งไป..ก่อนจะมีผู้หญิงสองคนเดินมาที่ผมพร้อมกับร่ายเวทย์รักษา…วงแหวนเวทย์สีเขียวปรากฏพร้อมกับละอองแสงที่ช่วยฟื้นฟูบาดแผล…นี่มันคือ เวทย์ฟื้นฟูสินะ..

“ องค์หญิงทำไมถึงทำแบบนั้น..ไคล์เพียงแค่— ”

“ วางใจเถอะฉันไม่แจ้งหรือบอกใครเรื่องนี้อยู่แล้ว…แต่ฉันขอเตือนครั้งหน้ามันจะไม่มีแบบนี้อีกแล้ว..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกเธอ จงเกลียดจงชังอะไรกับราชวงศ์นักหนา..แต่ฉันไม่ใช่…สิ่งที่พวกเธอทำลงไปมันก็ไม่ต่างจากการระบายอารมณ์ที่อัดอั้นออกมาก็เท่านั้น..ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของใครทั้งนั้น..เพราะฉะนั้นแล้ว ไคล์!! ”

ผมพูดขึ้นพร้อมกับใช้เท้าขวาเตะไปที่กล่องดวงใจของไคน์.โดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว.ทันใดนั้นคล้ายกับว่ามีเสียงบางอย่างแตก..เหล่าเพื่อนผู้ชายของไคน์ที่เห็นแบบนั้นก็ต่างหุบขาย่อตัว ก้มตัวพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย!!

“นะ..นี่เจ้า!! ”

“ โทษฐานที่นายกล้าหันคมดาบใส่ฉัน..แล้วก็ขอบคุณพวกเธอสองคนนะที่รักษาบาดแผลให้..”

ผมยิ้มอ่อนออกไปก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกไปนั้นผมได้ใช้เวทย์โทรจิตสื่อสารกับไคล์…เพื่อต้องการถามข้อสงสัยบางอย่าง แต่จะให้ถามตรงๆก็ไม่ได้เพราะแบบนั้น..

“ ไคล์ ดิอาร์ค..พลังเวทย์ระดับนั้นไม่ทำให้ช้างน้อยของเจ้าได้รับบาดเจ็บหรอกนะ..เลิกแสดงละครได้แล้ว..หรืออยากจะรับรู้ถึงรสชาติความเจ็บปวดจริงๆ..เลิกแสดงแล้วตามข้ามา..ทำความสะอาดเลือดตรงนั้นด้วย ถ้าใครมาเห็นเข้าพวกเจ้าเองที่จะเป็นฝ่ายลำบาก.. ”

“ !!!!!!!! ”

จบตอน