เกิดใหม่ทั้งที ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้ฟะ!!!

ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งที่เรียกว่าเวทย์มนต์

สิ่งที่หน้าแปลกไปมากกว่านั้นคือ ผมเห็นคนโดนตัดศรีษะไปต่อหน้า..กลับไม่รู้สึกสั่นกลัวแม้แต่น้อย..หรือมันอาจจะเป็นผลของพลังเทพเจ้าที่เลเชียส่งต่อให้กับผม…

อีกทั้งดูเหมือนว่าจอมเวทย์ทั้งสิบคนนั้นจะหัวเสียน่าดู..

“ ใครอธิบายได้บ้างว่านี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น หน้าโรงเรียนแบบนี้!! ”

“ มะ..มันเป็นคนสังหารทหารอารักษ์ขาของโรงเรียนเวทย์มนต์!! ”

“ ใช่..ข้าเป็นคนสังหารทหารองครักษ์คนนั้นจริง..แต่นั่นก็สมควรต่อโทษฐานที่มันจะได้รับ การดูถูกเชื้อราชวงศ์ ดูหมิ่นเหยียดหยามต่อองค์หญิงเลเชีย ท่านคิดว่าข้าสมควรทำหรือไม่..”

ผมที่ได้ยินโนอาห์พูดออกไปแบบนั้นด้วยแววตาที่เยือกเย็นพร้อมกับดาบในมือที่กำเอาไว้แน่…อีกอย่างดูเหมือนว่า ผู้เฒ่าจอมเวทย์พวกนั้นก็อารมณ์ชะงักไปตามกัน..

“ องค์หญิงเลเชียไม่ทราบว่าเรื่องที่องครักษ์ของพระองค์กล่าวเป็นเรื่องจริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ.. ”

คำถามของหนึ่งในเฒ่าจอมเวทย์เหนือความคาดหมายไปเล็กน้อยแต่ว่า มีเหรอที่ผมจะไม่ได้เตรียมการรับมือเอาไว้..อีกอย่างต้องจบเรื่องวุ่นวายนี้ให้เร็วที่สุด..

“ เป็นอย่างที่องครักษ์ของข้ากล่าว หากพวกท่านยังมีความเคลือบแคลงใจ ข้าก็ย่อมมีหลักฐาน..คาน่า นำสิ่งนั้นออกมา.. ”

ก่อนหน้านี้ผมได้แอบให้คาน่าใช้เวทย์มนต์ในการบันทึกบทสนทนาต่างๆเอาไว้พร้อมกับภาพการสนทนาเผื่อเอาไว้ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริงๆ..

“ รับทราบเพค่ะ ”

คาน่าที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นก็ร่ายเวทย์ก่อนหน้านี้ออกมาก่อนจะปรากฏภาพที่เป็นบทสนทนาก่อนหน้านี้ทั้งภาพทั้งเสียงชัดเจน..ยิ่งกว่ากล้องวงจรปิดในโลกเก่าของผมอีก..

{ นี่มัน นี่มัน ..องค์หญิงเลเชียแห่งราชวังหยก..พวกข้าได้ข่าวว่าท่านพลัดตกน้ำสลบไปครึ่งเดือน อาการเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ..แล้วก็การที่ท่านมา ที่แห่งนี้คงไม่ใช่มาเรียนเวทย์มนต์เป็นแน่..เพราะองค์หญิงไม่มีมานา..โอ๊ะ..ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ.. }

ทันทีที่เหล่าผู้เฒ่าจอมเวทย์พวกนั้นได้เห็นสิ่งที่ทหารองครักษ์คนดังกล่าวพูดจบ ใบหน้าก็คล้ายกับ..คนที่กำลังโกรธแบบขีดสุด..

“ ผะ..ผู้อาวุโสข้าอธิบายได้— ”

“ พาตัวมันไปลงโทษสถานหนัก!! ”

“ ขอรับ!! ”

สั่งลงโทษในทันทีเลยอย่างงั้นเหรอ..เอาเถอะอย่างน้อยเรื่องวุ่นวายมันจะได้จบลงสักที..

“ พวกข้าเหล่าผู้อาวุโสรู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่ง กระหม่อมขอรับรองในนามของ จอมเวทย์ผู้พิทักษ์ จะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ”

“ ข้ามาที่นี่เพียงแค่จะอ่านหนังสือในห้องสมุดเท่านั้น หากไม่มีอะไรแล้วพวกข้าต้องขอตัวก่อน..”

ผมพูดไปแบบนั้นเหล่าเฒ่าจอมเวทย์พวกนั้นดูเหมือนจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจพอสมควร..ท่าทีที่พวกเขาแสดงออกมาต่อผมเมื่อตอนก่อนหน้านี้..

“ ข้าไม่ถือสาหาความพวกท่านหรอก..ข้าต้องขอตัวก่อน..ไปกันเถอะ โนอาห์ คาน่า.. ”

ทั้งสองคนที่ได้ยินก็เดินมาประกบข้างผมในทันทีด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก..

“ ช้าก่อนองค์หญิง..หากท่านต้องการไปที่หอสมุดหลวงข้าจะอาสานำทางให้กับท่านเอง อีกอย่างพวกนักเรียนก็ต่างพากันแตกตื่นกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น..ถ้าหาก.. ”

“ เอาสิ..ขอรบกวนท่านด้วยก็เเล้วกัน..ท่าน? ”

“ กระหม่อมมีชื่อเรียก่า ผู้อาวุโสลำดับ 2 เรียกกระหม่อมว่าผู้อาวุโสสองก็ได้..ส่วนจอมเวทย์พวกนี้อยู่ใต้การบังคับบัญชาของกระหม่อมเอง องค์หญิงโปรดวางใจ.. ”

แม้คาน่ากับโนอาห์จะส่งสายตามาหาผมเชิงประมาณว่าไม่เอา..แต่ว่าดูๆไปแล้วผู้อาวุโสคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด..ละมั้ง..ส่วนผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองเช่นเดิมและพาตัวทหารอารักษ์ขาที่ดูหมิ่นผมก่อนหน้านี้ไปด้วย..

อีกอย่างทหารคนนั้นจะถูกเวทย์มนต์บางอย่างติดอยู่ที่ปากทำให้ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้..แต่ว่านะ..

ทันทีที่ผมเดินเข้ามาภายในโรงเรียนเวทย์มนต์..สายตาทุกคู่ไม่ว่าใกล้หรือไกลต่างจับต้องมาที่ผม..เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหลายหลายความรู้สึกแต่เหนือสิ่งอื่นใด..

กลุ่มคนทั้ง 20 คนนั้นไม่สามารถตามผมเข้ามาข้างในนี้ด้วยด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ผมรู้สึกมีความเป็นส่วนตัวมากขึ้นละนะ…

“ องค์หญิงทรงดูแตกต่างไปจากข่าวหรือมากเลยพ่ะย่ะค่ะ.. ”

“ แตกต่างจากข่าวลือที่ได้ยินมา..ก็นะ แล้วอะไรที่ทำให้ท่านคิดแบบนั้นกันผู้อาวุโสลำดับที่สอง .. ”

ผมตัดสินใจลองเชิงถามผู้อาวุโสคนนี้ไป…ส่วนโนอาห์กับคาน่าก็เดินใกล้ชิดผมจนผมคิดว่าถ้าใกล้ขนาดนี้ สิงได้คงสิงไปแล้ว..

“ บรรยากาศและท่าทางละมั้งพะยะค่ะองค์หญิง..อีกอย่างกระหม่อมขอเสียมารยาทถาม.. ท่านไม่มีมานาจริงๆอย่างงั้นหรือองค์หญิงเลเชีย? ”

โนอาห์ที่ได้ยินแบบนั้นก็แสดงท่าทีไม่พอใจออกมาในทันที..

“ นี่เจ้า!! ”

“ ไม่เป็นไรโนอาห์..แล้วท่านสัมผัสมานาในตัวของข้าได้รึเปล่าล่ะ…”

โนอาห์ที่ได้ยินผู้อาวุโสลำดับที่สองกล่าวถามแบบนั้น..ก็แสดงท่าทีไม่สบอารมณ์ผ่านสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน..อีกอย่างมานาที่ผมสัมผัสได้จากตัวโนอาห์นั้นกำลังเพิ่มมากขึ้นจนตัวผมเอง อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า..

ระดับความแข็งแกร่งของโนอาห์อยู่ระดับไหนกันแน่..อีกอย่างที่ผมสงสัยคือทำไม โนอาห์ต้องแสดงความโกรธออกมาแทนผม..การแสดงอย่างงั้นเหรอ..มันก็อาจจะเป็นไปได้ทั้งหมด..ก็นะคงต้องดูกันต่อไป..อีกอย่างผมก็อยู่ในสภาพนี้คงจะทำอะไรมากไม่ได้..

“ ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง.. ”

“ ก็ตามที่ท่านเห็น..ว่าแต่ว่าทำไมพวกนักเรียนถึงได้… ”

สายตาที่มองผมนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลายทั้ง ความสงสัย ทั้งความชื่นชม..และความเกลียดชัง..ผมสามารถเห็นสีของมานาของเด็กๆพวกนี้ได้บ้างเล็กน้อย…

“ พวกเขาไม่เคยเห็นราชวงศ์มาใช้ห้องหนังสือมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ..อีกอย่างมี บางกลุ่มนั้นไม่ชอบเชื้อพระวงศ์ แต่ด้วยโรงเรียนเวทย์มนต์แห่งนี้ไม่ได้ขึ้นตรงต่อจักรวรรดิซะและราชวงซ์ซะทีเดียว ทำให้ความคิดของพวกเขาจึงไม่เป็นความผิด เพราะโรงเรียนเรียนเวทย์มนต์นั้นส่วนใหญ่จะขึ้นตรงหอคอยเวทย์มนต์ ซึ่งให้อิสระทางความคิดอย่างไม่มีขีดจำกัด..เว้นแต่การกระทำพ่ะย่ะค่ะ.. ”

“ การกระทำ? ”

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาในทันที..ทั้งหอคอยเวทย์มนต์ และข้อมูลต่างๆ..แต่ดูเหมือนว่าจะถึงห้องสมุดที่ผมต้องการแล้ว..ถึงมันจะเป็นแค่ป้ายที่เขียนไว้ด้วยอักษรแปลกๆ แต่ผมก็สามารถอ่านมันได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ..

“ ดูเหมือนว่ากระหม่อมจะอธิบายได้เพียงเท่านี้..ข้างในนี้เป็นห้องสมุดที่รวมตำราต่างๆไว้มากมาย ซึ่งหากท่านเข้าไปดูด้วยตนเองกระหม่อมเชื่อว่าท่านจะเข้าใจได้เร็วกว่า…อ้อ อีกอย่างกระหม่อมจำเป็นต้องชี้แจงว่า ผู้ติดตามจำเป็นจะต้องรออยู่ด้านนอก ไม่มีสิทธิ์เข้าไปข้างใน..เพราะถือเป็นกฎระเบียบของโรงเรียนแห่งนี้.. ”

ผู้อาวุโสลำดับที่สองพูดชี้แจ้งมาถึงตรงนี้..คาน่าและโนอาห์ก็แสดงสีหน้าเป็นห่วงผมออกมาในทันที…ดูจากท่าทางที่ไม่โวยวายแล้ว..ทั้งสองคนคงจะทราบเรื่องนี้อยู่แล้วสินะ…

“ ถ้าเช่นนั้นแล้วกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง..แล้วก็ข้าในฐานะที่เป็นตัวแทนของเหล่าจอมเวทย์ผู้พิทักษ์คนอื่นๆ ต้องขออภัยที่ทำท่างล่วงเกินท่านเมื่อตอนก่อนหน้านี้ด้วย.. ”

ตาแก่คนนี้..ดูท่าจะไม่ได้เลวร้ายจริงๆแฮะ…

“ ข้าเข้าใจพวกท่านดี เรื่องนั้นข้าไม่ติดใจเอาความพวกท่านหรอกนะ.. ”

“ ขอบพระทัย..ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอตัว.. ”

ผู้อาวุโสลำดับสองพูดแบบนั้นออกมาก่อนที่ใต้เท้าของผู้อาวุโสจะปรากฎวงแหวนสีขาวขนาดเล็กขึ้น..ต่อมาสิ่งที่ผมเห็นคือตาแก่ผู้อาวุโสคนนั้นจะกลายเป็นแสงแล้วสลายหายไป!!..

นี่มันเทเลพอร์ต!! นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าเวทย์มนต์..ชักจะอดใจไม่ไหวแล้วสิ..เรื่องที่มีอยู่ในแต่ นวนิยายที่ผมเคยอ่าน อนิเมะแนวต่างโลกที่ผมเคยดู ทั้งหมดนั่นเป็นความจริง..แต่ก่อนอื่นเลย..

“ ไม่เป็นไรนะคาน่า ไม่เป็นไรนะโนอาห์ รอข้าอยู่ตรงนี้นะ ไม่นานเดี๋ยวข้าจะกลับมา..แต่ถ้าผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้วข้ายังไม่กลับมา..ก็ช่วยข้าด้วยนะทั้งสองคน.. ”

ผมลูบหัวของโนอาห์และหัวของคาน่าด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ..แต่ทว่าโนอาห์และคาน่าพลันหน้าแดงพร้อมกับแสดงท่าทีตกตะลึงออกมา..

“ พวกเจ้าเป็นอะไรอย่างงั้นเหรอ? ”

หื้มม ดูจากปฏิกิริยาของทั้งสองคน..คงจะเขินผมแน่ๆก็นะผมน่ารักออกจะขนาดนี้!!..แต่ดูท่าโนอาห์นายจะเป็นเอาหนักนะถึงขั้นเอาฮู้ดคลุมหัวพร้อมกับดึงผ้าปิดปากขึ้น..เหมือนกับจะไปสังหารใครยังไงยังงั้น..

คงจะต้องแกล้งโนอาห์ให้น้อยลงซะแล้วสิ…

“ มะ..ไม่มีอะไรเพค่ะองค์หญิง หม่อมฉันแล้วก็โนอาห์จะปฏิตามคำสั่งของท่าน..รักษาตัวด้วยนะเพค่ะ.. ”

“ อื้มม.. ”

ผมพยักหน้าตกลงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องสมุด..และทันทีที่ผมก้าวขาโดนเข้ามาในห้องสมุดแห่งนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทย์มหาศาลหนึ่งจุด..ซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะกำลังจับตามองดูผมอยู่..

อีกอย่างมานาแบบนี้เป็นมานาที่ผมสัมผัสได้จากเด็กที่หลบอยู่หลังต้นไม้ในตอนนั้น..

ดูท่าการอ่านหนังสือของผมจะไม่ง่ายซะแล้วสิ..

จบตอน