เกิดใหม่ทั้งที ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้ฟะ!!!

ลำดับตอนที่ #3 : การพบพานของเด็กสาวและชายหนุ่ม

ผมมองไปรอบๆทุกอย่างหยุดนิ่งจริงๆ..แม้กระทั่งนกที่โบยบินอยู่ก็หยุดนิ่งกลางอากาศ..ก่อนจะเกิดประกายแสงสีทองเรืองรองภายในห้องเผยให้เห็นร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง..

ซึ่งเด็กสาวที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ วิญญาณที่แท้จริงของเจ้าของร่างเดิม..แต่ว่ามีบางอย่างที่แปลกออกไป..ใบหน้าของเธอนั้นยิ้มออกมาราวกับมีความสุข..ทั้งๆที่เธอพึ่งจะ…

“ ขอบคุณนะคะพี่ชาย…นอกจากคาน่าที่เป็นห่วงฉันก็มีพี่ชายนี่แหละที่เป็นห่วงฉันแล้วก็ว่าฉันว่า ยัยโง่…หึ!!หนูได้ยินนะ..”

วิญญาณขององค์หญิงเลเชีย พูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับเท้าสะเอว ทำหน้าบึ้ง..ผมเห็นแบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้…อีกอย่างผมก็ไม่เข้าใจด้วยเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคุยกันได้ลื่นไหลขนาดนี้..

“ นี่พี่ชายขำหนูอย่างงั้นสินะ…แต่ว่าหนูก็ขอบคุณจริงๆนะคะที่พี่โกรธแทนหนู ร้องไห้เพื่อหนูขนาดนี้ ส่วนการใช่คำพูดพวกนี้ หนูเอามาจากโลกเดิมของพี่ชาย..เพราะคิดว่าน่าจะคุยกับพี่ชายด้วยภาษาแบบนี้น่าจะง่ายกว่า ”

“ นี่เธอ..ไม่สิเลเชีย เธอบอกว่าเอามาจากโลกเดิมของฉันก็หมายความว่ายังไง.. ”

ผมรู้สึกสงสัยจะตัดสินใจถามเลเชียที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศพร้อมกับมีรัศมีสีทองห่อหุ้มเอาไว้…ให้ความรู้สึกเหมือนกับเทพธิดาตัวน้อยๆ..

“ หนูกับพี่แชร์แลกเปลี่ยนความทรงจำของกันและกัน พี่เห็นความทรงจำของหนู หนูก็เห็นความทรงจำของพี่ทั้งหมด..รวมถึงเรื่อง… ”

ผมที่เห็นเลเชียเริ่มหน้าแดงก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเธอไปเห็นอะไรในความทรงจำของผม!!!

“ อะไรคือการขัดจรวด—”

“ ไม่ต้องพูดถึงมันก็ได้นะ!!!..แต่ว่าที่เธอปรากฏตัวออกมาแบบนี้.. ”

ตัวของผมในตอนนี้แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย..ความทรงจำแบบนั้นมันน่าอัปอายที่สุด!!

เลเชียที่เห็นผมทำท่าทางเลิ่กลั่กก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเริ่มพูดบางอย่าง…

“ ตัวหนูจริงๆได้ตายไปแล้ว..วิญญาณของหนูไม่สามารถกลับเข้าร่างของตัวเองได้อีกเป็นครั้งที่สอง.. แล้วก็หนูอิจฉาน้องสาวของพี่นะ..ที่มีพี่ชายที่แสนดีขนาดนี้ ขนาดสิ่งที่เรียกว่า รถ พุ่งชนพี่ชาย พี่ก็ตัดสินใจช่วยน้องสาวของตัวเอง..แล้วก็ครอบครัวพี่..ดูอบอุ่นมากจริงๆ..ถ้าเป็นไปได้ หนูก็อยากเกิดมาในครอบครัวธรรมดาๆแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็แค่นั้นเอง..”

ยิ่งผมได้ฟังผมนึกไม่ออกเลยว่าเด็กตัวเล็กๆแบบนี้ต้องพบเจออะไรต่อมิอะไรมาตั้งมากมายขนาดไหนกัน..

“ พูดอะไรน่ะ ตั้งแต่ฉันมาอยู่มาอยู่ในร่างนี้ เธอก็เป็นน้องสาวของฉันนับแต่วินาทีนั้นแล้ว.. ”

เลเชียที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นน้ำตาของเลเชียก็เอ่อล้นออกมา..

“ อื้อ…”

“ ว่าแต่เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? ”

“ พี่ชายหมายถึง ที่ทำให้ห้องนี้เวลาหยุดลงเหรอคะ? ”

“ อืมก็ใช่ตามนั้นเลย หรือว่าวิญญาณที่ตายไปทำแบบนี้ได้ทุกคนเลยอย่างงั้นเหรอ? ”

ผมรู้สึกได้ว่าการหยุดเวลาเอาไว้จะต้องใช้พลังเวทย์แน่ๆ..แต่เลเชียไม่ได้มีพลังเวทย์มาตั้งแต่เกิด ทำให้ผมรู้สึกสงสัยจึงได้ถามแบบนั้นออกไป..

“ ไม่ใช่หรอกค่ะ ความจริงแล้วสายเลือดราชวงศ์เพนตาก้อนนั้นได้สืบเชื้อสายมาจากเทพเจ้าจริงๆเมื่ิอนานมาแล้ว..แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้พลังของเทพเจ้าได้แต่่พอหนูรู้สึกตัวอีกทีก็สามารถใช้พลังของเทพเจ้าได้ซะแล้ว แหะๆ..แล้วก็ถ้าหนูจำไม่ผิดมีตำราเล่มหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ในคลังหนังสือหลวง ได้บันทึกเอาไว้ว่า ในราชวงศ์จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้สืบทอดพลังและสำแดงพลังออกมาได้.. ”

เลเชียพูดพร้อมกับยิ้มติดตลก..ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆขยับตัวยืนขึ้น..สายเลื้อดเทพเจ้าอย่างงั้นเหรอ..สงสัยผมต้องสืบหาข้อมูลหลังจากนี้ซะแล้ว..

“ เพราะแบบนั้นหนูมีของขวัญที่อยากจะมอบให้กับพี่ชายที่แสนดีของหนู ถึงจะรู้จักกันเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ แต่หนูรู้สึกดีกับพี่ชายมากกว่า พี่แท้ๆ หรือพ่อของหนูซะอีกเพราะแบบนั้น.. ”

อยู่ๆร่างวิญญาณของผมก็ถูกดึงออกมาจากร่างของเลเชีย ซึ่งเป็นฝีมือของใครไปไม่ได้ ก็เป็นฝีมือของเลเชียที่ดึงวิญญาณผมออกมาจากร่าง..

ซึ่งร่างวิญญาณของผมนั้นเป็นผู้ชายจริงๆเพราะถึงแม้จะเป็นวิญญาณก็ยังมีกล้ามให้เห็นและรู้สึกมีเรี่ยวแรงกว่าเมื่อกี้เยอะเลย..แต่เดี๋ยวนะทำไมมัน..

“ เดี๋ยวๆนี่เธอกับฉันหน้าจะใกล้กันเกินไปแล้วนะ..เลเชีย!!…”

“ ฮิฮิ พี่ชายกำลังเขินหนูสิน้า..มองหน้าหนูสิ หนูมีของขวัญจะให้พี่ชายที่แสนดีเพียงคนเดียวของหนู..ถ้าไม่หันมาหนูก็ให้ไม่ได้น่ะสิ..”

ผมที่พยายามเบือนหน้าหนี แต่เมื่อได้ผมได้ยินแบบนั้นจึงลองตัดสินใจหันหน้าไปมองเลเชีย..แต่ทว่าทันทีที่ผมหันไปสบตากับเลเชีย..

“ นี่เธอจะ—- ”

วิญญาณของเลเชียนำปากมาประกอบกับริมฝีปากของผม!! ความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้นั้น..มันทั้งอุ่นแล้วก็นุ่ม..แล้วก็หวาน..แต่เดี๋ยวนะเราจะเคลิ้มไม่ได้!!! แต่วิญญาณทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ!! แล้วจูบมันมีรสชาติด้วยเหรอ!!!

ขณะนั้นเองแสงสีทองรอบๆตัวของเลเชียก็ค่อยๆถ่ายโอนมาทางปากของเลเชียแล้วเข้ามันก็เข้ามาภายในร่างวิญญาณของผม มันทั้งอุ่น แล้วก็รู้สึกดีแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…

หลังจากนั้นไม่นานผมก็ไม่สามารถขัดขืนเลเชียจากการประกบปากของผมได้เอา.ไม่สิหรือจะเรียกว่าสมยอมดี..ไอบ้าเอ๊ย!! ไอบ้าเอเดนแกหยุดคิดทะลึ่งเดี๋ยวนี้!!

“ ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ..”

เลเชียเลียริมฝีปากของตัวเอง..พร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่ไม่เหมือนน้องสาวกำลังมองหน้าพี่ชายเลยสักนิด!!!

“ ตอนนี้หนูถ่ายทอดพลังของเทพเจ้าให้กับพี่ชายแล้วนะคะ..จะใช้มันทำอะไรก็ตามใจพี่ชายเลยหนูสนับสนุน จะลบจักรวรรดิแห่งนี้ออกไป หรือจะฆ่าล้างราชวงศ์เพนตาก้อนทั้งหมดก็ได้นะคะ..อ้อ แล้วก็พลังที่หนูถ่ายทอดให้พี่ชายจะตราตรึงสลักลงไปในดวงวิญญาณของพี่ชาย เพราะแบบนั้น พลังนี้จึงเป็นของพี่ชายเพียงคนเดียว..ถึงจะยังใช้แบบเต็มที่ไม่ได้เพราะข้อจำกัดทางร่างกาย..แต่หนูมั่นใจว่าพี่ต้องทำลายข้อจำกัดนั้นได้อย่างแน่นอน.”

เลเชียพูดพร้อมกับยิ้มร่าเริงออกมาก่อนจะกอดแขนผมเอาไว้..ท่าทางที่แสดงออกมากับคำพูดเรื่องทำลายจักรวรรดิ มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง..

เธอคงไม่ได้อยากให้ผมทำจริงๆหรอก…ใช่ไหม..

เปรี๊ยะ!!

เสียงบางอย่างคล้ายกับแก้วที่แตกร้าว ผมมองรอบๆห้อง..มิติเริ่มมีการแตกร้าวแล้ว..

“ หนูคงต้องไปแล้ว ขอบคุณนะคะ ถึงจะเป็นเวลาที่แสนสั้นก็ตามที หนูมีความสุขมากๆเลย…”

“ เลเชีย..แล้วหลังจากนี้เธอจะเป็นยังไงต่อไป… ”

ผมรู้สึกเป็นห่วงเลเชีย เหมือนกับความรู้สึกที่ผมมีให้น้องสาวจริงๆ มันคือความรู้เป็นห่วง…

“ อืมมม..ถ้าตามตำนานว่าเอาไว้ หนูที่มีสายเลือดเทพเจ้าอยู่ในตัวแล้วทำการปลุกพลังได้สำเร็จ ก็คงจะกลับไปเป็นเทพนั่นแหละ..แต่พี่ชายไม่ต้องกังวลนะคะ..เพราะหนูจะเป็นฝ่ายที่คอยดูแลปกป้องพี่ชายในอนาคตเอง…ถึงเวลาแล้วบ้ายบายค่ะ..แล้วก็.. ”

เลเชียพูดพร้อมกับดึงหน้าของผมไปใกล้ๆ..ทันทีที่หน้าผมกับหน้าเลเชียชิดกันอีกครั้ง..เธอก็ใช้ปากประกบกับริมฝีปากของผมอีกครั้ง..แต่ครั้งนี้ผมมั่นใจแน่ๆว่าไม่ได้เป็นการถ่ายทอดอะไรแต่อย่างใด!!! เพราะเธอพยายามสอดลิ้นเข้ามา!! ซึ่งไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้!!

นี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของเลเชียล้วนๆ!!

“ บ้ายบายค่ะ พี่ชายไว้เจอกันใหม่นะคะ..แล้วก็ร่างกายนั้นเป็นของพี่นะคะ เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็ตามใจพี่ชายเลยนะคะ..หรือจะทำเรื่อง..ทะ..ลึ่ง..กับ…ร่าง..กาย..นั้นก็ได้นะคะ~~ ”

ไว้เจอกันอย่างงั้นเหรอ..เดี๋ยวแล้วไอเรื่องทะลึ่งนี่มัน..เธอกำลังหยอกล้อเราอย่างงั้นเหรอ!! เธอเห็นมันจริงๆด้วย..ความลับที่ผมปกปิดเอาไว้ที่แม้แต่พ่อกับแม่ยังไม่รู้!!

“ เดี๋ยวมันหมายความว่ายังไงที่เธอจะปกป้องฉันใน— ”

ผมยังพูดไม่ทันจบเลเชียก็ผลักร่างวิญญาณของผมให้กลับเข้าร่างอีกครั้ง..

เพล้ง!!

มิติที่ถูกหยุดเวลาเอาไว้ก็แตกออกเป็นเศษแก้วในทันที…ส่วนผมที่กลับเข้าร่างเลเชียก็นึกย้อนกลับไปและแตะที่ริมฝีปากของตัวเองก่อนที่ใบหน้าจะแดงฉ่าในทันที..

“ เลเชีย ยัยเด็กบ้า!! ”

จบตอน..