ใครสักคนในกลุ่มเราที่ตาย

ในวัยที่มองไปข้างหน้าเห็นแต่อนาคตที่ดี ไม่ดีแตกต่างกันไป คงไม่เคยมีใครสักคนในกลุ่มที่คิดถึงว่า เวลาสุดท้ายของชีวิตอาจจะเข้ามาเยือนได้เช่นกัน …. 

คงมีแต่ภาพแสนหวานถึงช่วยวัยในแต่ละวัน เวลาที่ผ่านเข้ามา ทั้งเศร้า ทั้งสุข มีความสุข ได้หัวเราะ ร้องไห้ พวกเราก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่เกิดขึ้นมา และเดินตามๆอย่างที่คนอื่นๆก็ทำ เรียนจบ ทำงาน แต่งงาน ฯลฯใครจะไปรู้ว่าคนในกลุ่มของเรานี่เอง ที่จะมาบอกความจริงอีกด้านของโลกใบนี้ให้ได้คิด ประทับไว้ในใจถึง ความตาย ที่พวกเราก็รู้อยู่ว่าทุกคนนั้นต้องตาย เป็นคำพูดที่ติดปาก และนั่นก็เป็นความจริงที่มนุษย์ที่เราพบเจอไม่ว่าจะรู้จัก หรือไม่ก็ตาม ต่างก็ไม่เคยหนีรอดเลยสักคนเดียว รวมไปถึงตัวเราเอง แต่…ใครจะคิดได้แบบจริงๆว่า เราอาจต้องตายวันพรุ่งนี้ก็ได้แบบจริงๆจากหัวใจ 

“ ความตายยังมาไม่ถึงฉันหรอก สักวันหนึ่งมั้ง…. ”

  คงเป็นใครสักคนที่คิดแค่ว่ายังไม่ใช่วันตายของฉันหรอก และลืมมันไป จนไม่กล้าที่จะคิดถึงมันอีก 

**เค้าโครงจากเรื่องจริงและแต่งเติมเสริมบทสนทนาบางส่วนเพื่อความบันเทิงให้แก่นิยาย 

*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งขึ้นด้วยความคิดถึง อาจจะผิดและถูกบ้าง กราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้ . 

****หากมีคำติชมอยากแนะนำเพื่อให้พัฒนาแนวทางการเขียนให้ดีขึ้น ยินดีรับฟังและรอด้วยความดีใจสัญญาว่าจะเข้ามาอ่านทุกๆความคิดเห็นที่จะเกิดขึ้น หรือไม่เกิดขึ้นก็ตาม : ) 

                                                                        SVZ .