คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #0 : นกน้อยเพิ่งหัดบิน
ำนำ
เพราะเราือเพื่อนัน ัวละรหลัมี สามน.ที่่าน่ามาและ่าน่า็แหว่วิ่นในแบบอนและ้อโรมาพบันอีรั้โยไม่บัเอิ,ในะที่สอหนุ่มะเียะายไล่ล่าสานามฝัน,อีหนึ่หิลับเลือที่ะอยู่แ่ในโลที่ัวเอสร้าึ้นไม่ยลไม่ยินับนภายนอแล้วโล็เหวี่ยนสามนเ้าวโรที่้อหนีหัวุหัวุน้วยัน
อนที่๑
นน้อยเพิ่หับิน
รุเทพมหานร อมรรันโสินทร์ ื่อเมือยาวเหยียที่เาไม่เยรู้วามหมาย.เ็รุ่นเาไม่สนใับเรื่อพวนี้และพนันไ้เลยว่าะมีสัี่นที่ำื่อไ้แบบไม่หล่น.นรุ่นเ่าอบทำเรื่อ่ายให้เป็นเรื่อยา.แสไฟามท้อถนน.่ำืนึื่นแ่ไหน.ถนนไม่เยร้ารถ.ฟุบาทไม่เยร้าน.เพราะมันือมหานรแห่รัิาล.
รเไ้ยิน.เสียเพลิถึบ้าน้ออยูในหัวัวเอ."ินอะไรี" นิวัน์ถาม
"หา้าวิน" รเไ้ยินเสียัวเออบ
หัวหมา, รเพึมพำในใแล้ววาสายาพยายามมอฝ่าวามมืหา้นหมาามื่อแ่ไม่เห็นสั้น.มันอาะเยมีแ่อนนี้ไม่เหลือเพราะมันือำนาน..
หลัเรียนบ ม.3.เานึไม่ออว่าะไป่อยัไ.เพื่อนๆวนให้ลอไปสอบเ้าโรเรียนประำัหวั.เมี่อรเบอพ่อ
"็ลอไปสอบ" นายมนัสบอลูาย
"ไปนอนบ้านน้าเนื่อ" สินีบอ น้าเนื่อเป็นน้อสาวนเียวอแม่ที่แ่านแล้วย้ายเ้าไปเปิร้านายอาหารามสั่ที่ัวัหวัและไม่เยลับมาอีเลย. “ ะไปเมื่อไหร่ละ แม่ะบอน้าให้ัห้อไว้ให้” แม่ับน้อสาวิ่อันลอเวลา
เาสอบไ้ที่ 5 อัหวั.ำนันโทรมาบอพ่อ เานึไม่ออว่าทุวามเลื่อนไหวอเาเป็นุสนใอใร่อใรหลายนไ้ยัไ เาลายเป็นนัภายใน้ามวัน
“พ่ออใหุ้พินิ่วยฝาลูเ้าโรเรียน” มนัสำลัพูถึุพินิ้าราารั้นผู้ให่อัหวั
“ุพินิให้ำนันมาบอพ่อว่า ลูสอบไ้เอ” มนัสบอ
ุรูและนอื่นๆที่บ้านท้ายลาพลอยีใับเา้วย.เาลายเป็นหน้าาอนบ้านท้ายลาที่ใรๆ.พูถึไปอีนาน.แ่วามไม่เที่ยมันมีอยู่ริ.
"นั่นไ เลูายาร์" เสียพูันในลา "เ่นะสอบไ้ที่ 5 อโรเรียนในัหวั"
"ะแนนสูแบบนี้เรียนสายวิทย์็แล้วัน" รูให่บอ "บ้านเราะไ้มีนเป็นหมอสัน"
"ผมอยาเป็นผู้พิพาษา" รเอบน้ำเสียเ็าหนัแน่น พลัน สายาทุู่หันวับมาทาเาเหมือนนัันแล้วเา็ไ้ยินเสีย "อ้าว" แล้วบาน็ยโย่ยหยลุึ้นเินออไป.
“แทนที่ะเป็นหมอนมันเสือเลือเป็นหมอวาม” เสียุบิบ
เมื่อไหร่ันนะที่ทุนในหมู่บ้านิว่าเาืออนาอหมู่บ้าน รเพึมพำในใ.
ลเหลียววับมามอน้อาย “ แทำเรื่ออีแล้ว”เาบอ
"็แ่พูามที่ิ" เาเหลียวมอไปรอบๆ"ผิรไหน"
"ไปเถอะลับบ้าน" พี่ลึแนเาให้ลุึ้นแล้วทั้ันทั้ผลัเาไปที่รถมอเอร์ไ์ในำนาน
"ลับบ้าน" พี่ลสั่ .
่าวอเาแพร่สะพัไปถึหูพ่อับแม่รวเร็วยิ่ว่าารเินทาอแส
"ทำไมลูไม่อยาเรียนหมอ" นาสินีถามลูาย
"เป็นหมอมันีรไหน" รเพูลอยๆ “อีอย่าผมไม่อบท่อำ”
"เรียนหมอนี่้อยันท่อเหรอลู" นาสินีเอ่ยถาม
รเพยัหน้า
"สบายใแบบไหนทำแบบนั้นนะลู” นาสินีบอแล้วเินผ่านไป
สาบานไ้นะว่าแม่ไม่ไ้ประประัน รเรำพึับัวเอ
นายมนัสเินลับเ้ามาพอี เาวาหมวใบลานู่ายบนหลัู้ หยิบวน้ำเย็นในู้เย็นออมารินใส่แ้ว ไอเย็นอน้ำเาะแ้วเป็นละออาว
"อบอะไร็เรียนแบบนั้น เรียนให้รับที่เราอบ" มนัสื่มน้ำเย็นในแ้วนหมแล้วึผ้า้าวม้าาเอวึ้นมาับเหื่อแล้วหันหน้าไปพูับลูายอย่าไม่ลัเล "อีั้หลายปีะมาพูอะไรันอนนี้ นนอบ้านยัไ็เป็นนนอบ้านะไปสนใทำไมว่าเาะิยัไ ะทุ์ะสุ็เราใระมาทุ์มาสุับเรา” เาย้ำ
"ผมว่าพ่อพูถู ผมเห็น้วยพันเปอร์เน์" ลสนับสนุน "เรื่ออเราะมาวุ่นวายทำไม อีอย่าเาไม่ไ้ให้เราิน"ลยัพู่อ ั้แ่เป็นพี่น้อันมา็มีราวนี้ละที่ลิเ้าท่า
บประโยล็ลุึ้น อยเท้าลไปามั้นบันไับมอเอร์ไ์ในำนานออไปแวน์่อ.
“มันพูแบบนี้เพราะมันเยบอพ่อับแม่ว่ามันะไปสอบนายสิบ” นาสินีหันมาุยับลูายนเล็ “ำไ้ไหมพี่แมันหายหัวไปเือบสอปีไม่เยส่่าวมานเราิว่ามันายแล้ว” วาแม่เหล่อลอยเมื่อพูถึอี “อนนั้นเราไปแ้วามไว้้วยใ่ไหมพ่อ” นาหันไปถามสามี “แล้วมัน็ลับมาแล้ว็เป็นแบบที่เห็นนี่แหละ”
“ผมนึออแล้ว” รเเล่าบ้า “พ่อับแม่ไปโรพั ผมไป้วย” เาลอา “ลับมาพ่อับแม่็ไปหาหลวา”
“หลวาบอว่าอีสัพัมันะลับมาเอ” แม่สาน่อ “แล้วมัน็ลับมาริๆ” ราวนี้แม่หัวเราะ
"แล้วนั่นมันไปไหนอีละ" นายมนัสบ่น "ใอมันไม่ิะ่วยพ่อแม่เลย"
ระหว่ารอ้าวในนาสุ.นายมนัสปลูผัทั้ะน้า,วาุ้ ผัี,้นหอม แล้วนไปส่แม่้าายส่ที่ลาในัหวั้วยรถระบะู่ใที่อยู่ันมาเนิ่นนานนเหมือนสมาิในรอบรัวอีนหนึ่.
“บอมันให้เปลี่ยนถ่ายน้ำมันเรื่อทั้รถระบะทั้รถมอเอร์ไ์” นายมนัสบ่น “นี่ี่วันเ้าไปแล้ว” เาบ่น่อ
“แ็นะ” นาสินีบอ “เินผ่านเถียนานะเยเหลียวลับไปมอบ้าไหม มันื้ออมาหมแล้ว” นาพู่อ “รอทำแ่นั้นะบ่นอะไรนัหนา”
“อ้าวันไม่เห็น”
“ถ้ามันเป็นูมันัแให้แล้ว เินผ่านไปมาไม่รู้ัสัเบาทีแ็เินไป” นาสินีบอ
รเเหลือบมอนาฬิาที่้าฝาแล้วบอับัวเอ“ไ้เวลารน้ำผัแล้ว”
เาหยิบหมวใบลานปีว้าอัวเอมาสวม แล้วเินลเรือนไป
่อนไปเรียนในัหวั.นายมนัสพาเาไปหาหลวา "บวเร่อนนะ เผื่อเอแสสี" เาบอลูาย
"แล้วใระ่วยพ่อ" รเถาม
เหมือนพ่ออเาะเ้าใผิประเ็น"บวเร็่วยพ่อไ้แล้ว"
บวัน่ายๆ ในรอบรัว สี่นพ่อแม่ลูหิ้วปิ่นโไปถวายวั แล้วโนหัวบวเรในทันที
เ้ารู่เาเินามหลัหลวาับพระลูวัอี สอรูป ไปบิบาร
"อ้าว เฮ้ย" เสียอุทาน "แบวเมื่อไหร่"
"โยม เรบวเมื่อไหร่" หลวาปราม
"ผมอโทษรับหลวลุ ผมลืมัว"
"อย่าลืมบ่อยนะโยม" หลวาบอ
"ทำไมพ่อเรไม่บอล่าวันบ้า นบ้านเียวันแท้ๆ" เมื่อถูถามพ่อพยัหน้าหึหั แล้วอบว่า"ไว้ราวหน้า.ราวนี้บว่ายๆ".
"ไม่้อเรใเลย ะไ้มา่วยาน" อีฝ่ายยัยืนยัน
"ราวหน้า็แล้วัน" พ่อับท
ลับหลั พ่อบอว่า “เรามันนหัวเ่า บวเบิ้อัานที่ไหนันแ่โนหัวเ้าวัมีสบีวร็บแล้ว นสมัยนี้มันอะไรันนัหนา บวทีัานให่โ ” มนัสบ่น
“อย่าพูไปเี๋ยวเาะว่าเราี้เหนียว” สินีบอสามี
“ะเหนียวทำไม ไม่มีอะไระให้เหนียว” พูบมนัส็หัวเราะ “มีเินเป็นหมื่นเป็นแสน็ไม่ัาน” เาพู่อ “พระพุทธเ้าไม่เยบอให้ัาน”
หลัสวมน์ทำวัรเย็น.หลวาเินุ่มๆมาหาทีุ่ิ.ถ้าหลวาไม่ส่เสียมา่อน.วัระเิ.
"แ่ห่มเหลือไม่ไ้ถือว่าเป็นเรนะ เร" หลวาพูแล้วทิ้ัวลนั่
แ่ไหนแ่ไรเาเห็นนห่มเหลือโนหัวเา็นึว่าพระแ่หลวาลับบอะอย่านี้
"แล้วแบบไหนถึเรียว่าเรละหลวา"
"เอาไปอ่านแล้วศึษา" บประโยหลวา็ยื่นหนัสือ อานนท์พุทธอนุา ับ นวโวาท ให้.
"ศึษานะไม่ใ่อ่านท่อำอย่าเียว" หลวาบอแล้วพู่อ "สสัย็ถาม"
แ่รเยัไม่หายสสัย "อย่าี้ถ้าเห็นนห่มเหลือเรา้อถาม่อนไหมหลวาว่าใ่พระไหม"
"เอา เร็พาื่อ" หลวาบอ
"็ูแล้วพิาราิ"
"พิารา" รเทวนำ
"ทั้สอเล่มนี่ละอ่านแล้วศึษาพิาราไป" หลวาลุึ้นยืน "หลวาะลับแล้ว"
วันหนึ่หลวาบอเา “วันนี้วันพระ นะเร”
“ทำวัรเย็นเสร็แล้วามหลวาไปทีุ่ิ เอาหนัสือที่หลวาให้อ่านไป้วยละอย่าลืม” หลวาำับ
เรบวใหม่นึถึที่นอนอันแสนสุหลัทำวัรเย็น ที่วัมีอะไรแปลๆ หลวพี่ทีุ่ิใล้ๆ็เินไปเินมาหน้าุิเือบทั้วัน
“หาอะไรรับหลวพี่” เาถาม
หลวพี่ยิ้มแ่นอาไม่อบแล้วยัไม่แม้แ่หันมามอ.ถามบ่อยๆเ้าหลวพี่อบว่า “หาัวเอไ” เรบวใหม่หนัเ้าไปอี
หลวาบอ วันนี้วันพระ “แล้วไ” เาพึมพำับัวเอ ไม่มีอะไรมาหลวาอาะถามว่าอ่านไปถึไหนแล้ว เรื่อ้อยๆแบบนี้เาอบไ้ เาเินามหลวาไปทีุ่ิ หลวา้มราบพระ “เอ้าทำอะไรละเร” หลวาหันมาถาม “ราบพระิ” เรบวใหม่ถอนหายใพร้อมๆับ้มราบพระ
“ไหนอ่านหนัสือให้ฟัิ”
“เล่มไหนรับ”
“อยาอ่านเล่มไหนละ”หลวาย้อน
“อานนท์พุทธอนุานะรับ”
“เออ ามนั้น” พูบหลวา็นั่ัสมาธิแล้วหลับา
“แล้วะฟัรู้เรื่อไหมนี่” เรบวใหม่นึพึมพำในใ
“รู้เรื่อิเร” หลวาอบทั้ๆที่ยันั่หลับา
ะที่เรบวใหม่อ่านหนัสือ เสียอ่านหนัสือัึ้นๆแล้ว่อยๆแผ่วหายไป
“อืมๆ” เสียหลวาระแอม
เรบวใหม่สะุ้ื่นาภวั์หลับใหล เพราะนี่ือเวลานอน
“อะไรันนัหนา” เรบวใหม่ิในใ
“ไม่มีอะไรนัหนาหรอเรไม่ไ้บอให้ไปแบไปหาม” หลวาอบทั้ๆที่ยันั่หลับา เรรเสะุ้ อย่าบอนะหลวารู้ว่าเาิอะไร เาิ่อ
“อ่านแล้วเป็นยัไบ้าละ”
“อะไรรับที่เป็นยัไ”
“เื่อที่พระพุทธเ้าบอับพระอานนท์ไหม” หลวาั
“ไม่ทราบรับ” เรอบรๆ
“เื่อที่พระพุทธเ้าบอไหม” หลวาถามำถามเิม
“ทั้เื่อทั้ไม่เื่อรับ”
“ีแล้ว” หลวาบอ “รู้ไหมพระพุทธเ้าไม่ให้เราเื่ออะไร่ายๆ”
“อ้าวแล้วพระพุทธเ้าสอนทำไม”เรย้อน
“พระพุทธเ้าไม่ไ้สอนแ่พระอ์บอ”หลวาี้แแล้วพู่อ “ที่เหลือเรา้อพิสูน์เอ”
“มีหนัสืออยู่รนั้นอีเล่ม” ราวนี้หลวาลืมาึ้น “เล่มบาๆ เียนว่า าลามสูร เอาไปอ่านแล้วมาเล่าให้หลวาฟั”
“ั้นผมถามไ้ไหมรับ”
“ะถามว่านั่หลับาทำไมใ่ไหมละ” หลวารู้ไ้ยัไว่าเาะถามอะไร เรรเิ
“เรียว่านั่สมาธิฝึวามเพียรทาิให้ิมีพลั” หลวาอบ “ ร่าายเรายั้อารอาหารให้แ็แร” หลวาบอ่อ “ิ็เหมือนัน อยาลอไหม” ราวนี้หลวาลืมา
แทนอบำถาม เรบวใหม่ถาม “สมาธิืออะไรรับ”
“อืมม” หลวายิ้มอย่าถูใ “ั้มั่น”
“อะไรือั้มั่นรับ”
“เยรู้สึัวไหมว่า เราไม่เยหยุิ ิไปเรื่อยๆไม่เยหยุ”
“มานั่ัสมาธิรนี้หลับาแล้วิถึลมหายใเ้าอออัวเอไว้ หายใเ้า็รู้หายใออ็รู้ ถ้ามันิพ้นไปาลมหายใ็รู้” หลวาบอ “เอ้าลอู”
“ถ้าิมันิวุ่นวายนั ็ลอเอา พุทโธไปำับ หายใเ้าท่อว่าพุธ หายใออท่อว่าโธ”
“ทำไมพ่อไม่บอให้พี่ลมาบวบ้า”รเพึมพำในใ
“นายลไม่ยอมบว” หลวาอบเสียัแ่เาสะุ้
“รู้ไ้ไวะ” รเรำพึ“อุวะ อย่านี้หลวา็รู้หมิว่าเราิอะไร บรรลัยไม่เิอนนี้แล้วะไปเิอนไหน”เาิ่อ
“บรรลัยไม่เิหรอเร” หลวาี้แ “บาเรื่อรู้แล้วไม่ไ้อะไร็แ่รู้” หลวาอบ
เาลาสิา่อนไปรายานัวที่โรเรียนประำัหวั 3วัน
“อย่าลืมาลามสูรละโยมเ” หลวาำับ่อนเาับพ่อะ้าวาลาุิ
“าลามสูร” เรสึใหม่ทวนำ “อย่านี้เวลารูสอนอะไรผม็ไม่้อเื่อใ่ไหมรับ”ไม่วายที่เาะมีำถาม
“ใ่และไม่ใ่” หลวาอบ “เื่อเวลาใ้ไปสอบ” หลวาบอ “ถ้าไม่เื่อไม่ำ็สอบ” หลวาพู แล้วหันไปุย่อับพ่อ “ โรเรียนในไทยสอนให้ท่อำไม่ไ้สอนให้ิ”
“หลวาพูยัะเยไปเรียนที่อื่น”รเพึมพำเบาๆ
มนัสหันมาึาใส่ลูาย่อนบอว่า“หลวาเรียนบาออสเรเลีย่อนมาบว” พ่อรีบเลย่อนเรื่อะเลยเถิ นี่็เป็นเรื่อใหม่อีเรื่อ
“อ้ออีอย่า สมาธิมีันเือบทุศาสนานะ” หลวาอบทิ้ปริศนาไว้ให้ิ่อเสมอๆ
“แล้วพระพุทธเ้าทรพบอะไรที่แ่า” รเพึมพำับัวเอ
“เรื่อหลายเรื่อไม่ใ่หาอ่านแล้วะเ้าใ้อใ้ประสบาร์ร” หลวาบอลอยๆ
ระหว่าที่พ่อับเรเพิ่สึำลั้าวลไปามั้นบันไ
“พ่อรู้ไหมหลวาเป็นนัสอแนม” เรเพิ่สึบอพ่อ
“อุว้ะ” พ่อบอ “ิไ้ยัไ”
“ผมสัเหลายรั้แล้ว” รเบอ้วยสีหน้ามั่นใ “หลวารู้ว่าผมิอะไรในใ” เาบอพ่อ “เวลาอยู่ใล้หลวาพ่ออย่าิอะไรสัปนละ” เาเือน
“ถ้ามีสรามผมิว่าน่าะส่หลวาไปอยู่หน่วยสอบสวนสายลับนะพ่อ” เรเพิ่สึแนะ
“อืมม” เาไ้ยินพ่ออืออออยู่ในลำอ “ พ่อนึว่าบวเรแล้ววามิะเปลี่ยนไปบ้า”พ่อบ่นพึมพำะที่้าวยาวๆเินรไปที่รถ
รเอยาบอพ่อว่าเาเปลี่ยนไปอย่าที่พ่อับแม่าหวันั่นละ เปลี่ยนไปรที่เพิ่มวามสสัยึ้นมาว่า “แล้วพระพุทธเ้ารัสรู้เรื่ออะไร แ่เอาเถอะหลวาบอ ารอ่านอย่าเียวไม่ไ้่วยให้รู้ริแล้วให้ทำยัไถึะรู้ริ”
เาเยไ้ยินมาว่า “วามรู้แท้ริไม่ใ่วามรู้ที่มาาารอ่านารท่อำแ่อ่านแล้ว้อลมือทำ้วย”
เสียใบระาที่ายาหลัาโบสถ์ัรุ้ริ้ัวานพริ้วละเลียไปับสายลมสวนทาับเสียปึปัือเสียประูรถระบะันเ่าแ่อพ่อ
........................................................................................................................................
ความคิดเห็น