ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
เช้าวันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนดั่งเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา เขายังทำตัวเป็นสโต๊กเกอร์พิศวาสเสาไฟฟ้าเหมือนเคย นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย โง่ชัดๆถึงทำไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกน่า เขาคิดอย่างปลงอนิจจังกับการกระทำของตัวเอง แต่ก็ไม่อาจห้ามสายตาที่จับจ้องไปได้ จนร่างนั้นเดินพ้นมุมซอยออกมาแต่แทนที่จะดีใจกลับเพิ่มความสงสัยเสียมากกว่าเมื่อข้างกายของเขาที่เคยว่างเปล่าบัดนี้มีผู้หญิงเดินเคียงคู่มาด้วย มันตกใจจนแทบ ช๊อกและมันจะไม่คับแครงใจมากเท่านี้ ถ้าผู้หญิงที่เดินคู่มาด้วยจะไม่เป็น “ชา” เพื่อนสนิทของเขา
บ้านชาไปอีกทางหนึ่งไม่ใช่หรอแล้ว...ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ พลันความคิดก็ย้อนไปถึงคำพูดหนึ่ง
“ชักช้าระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกินนะจ๊ะ”
ถูกหักหลัง เป็นคำเดียวที่เขาคิดออกในขณะนี้ ทั้งที่ชาก็รู้ว่าเขาคิดยังไงกับบีม
กะแล้วเชียวว่าซักวันหนึ่งเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้น มันคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการยิ้มรับกับความยินดีของเพื่อนหรอก แม้มันจะขมขื่นก็ตาม น้ำใสๆมันจะเอ่อล้นทะลักออกมาเต็มทนหากเพียงเจ้าของร่างจะไม่หักห้ามเอาไว้ เธอพูดถูกสินะ
แต่...ทำไมพวกเขาจะต้องเดินมาทางนี้ด้วย!! ต้องเลี้ยวไปอีกทางไม่ใช่หรอ แล้วเขาจะไปหลบที่ไหนทัน สภาพน่าอดสูแบบนี้ให้เห็นไม่ได้หรอก จะทำไงดี โอ๊ยยยย หากพระเจ้ามีจริงโปรดบัลดาลให้พวกเขาเปลี่ยนใจหันกลับไปทีเถอะ ระหว่างที่คิดอยู่นั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับตู้โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากตัวเขามากนัก
เอาวะ เป็นไงเป็นกันไอ้ตู้นั้นหละ
ชากับบีมเดินตรงมายังเขาทั้งสองดูพูดคุยกันสนุกสนานอย่างกับว่าสนิทสนมกันมานาน อาจจะนานยิ่งกว่าที่เธอคบกับเขาก็ได้ เป็นภาพที่เขาลอบถอนหายใจเบาๆ
“อ้าวปาล์มมาทำอะไรที่นี่” เธอทันขึ้นอย่างร่าเริง เห็นได้ชัดว่าแสร้งจนหน้าถีบ เล่นเอาเขาตกใจเฮือกอยากจะช๊อกซะยิ่งกว่าตะกี้ซะอีกหรือไม่งันก็อันตรธานหายไปซะตรงนี้เลย
โอ้แม่เจ้า ไม่สิพระเจ้าไม่มีจริงต่างหาก ยัยชาตัวแสบ
“อะ...เออ...คือ...ทะ...โทร...โทรศัพท์อยู่” เขาค่อยๆหันมาตอบเธอ
“หือม์...ฉันว่านายโทรเสร็จแล้วนะ”
“ยะ...ยัง” ตอบพลางยิ้มแห้งๆ
“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันคงจะเชื่อมากกว่านี้นะถ้านายจะพูดโดยใช้เงินสักหน่อย”
“เอ๋...” เมื่อหันไปมองแล้วถึงกับเหงื่อตกพราก ก็เขาไม่ได้หยอดเงินสักบาทเลยนี่ โธ่...จะเล่นแผนอะไรก็น่าจะให้มันแนบเนียนหน่อยไม่ต้องคอยให้พี่ศูนย์มาคอยรายงานตัว
“ไม่ใช่เอ๋สิ ออกมาเลย”
“ฮ่า..แหะๆนั่นดิเดี๋ยวเอาเงินก่อนนะ” ไม่ว่าเปล่ายังทำท่าลุกลี้ลุกลนควานหาเงินในกระเป๋า
“พอ...พอเลย ไปโรงเรียนได้แล้วออกมา” เธอพูดในขณะที่กำลังพยายามดึงเขาออกจากตู้โทรศัพท์ด้วยพละกำลังเกินพิกัดของเธอ
“เอ่อ...ออกแล้วๆยัยช้าง”
“ชา ไม่ใช่ช้าง ขอย้ำ ชา”เธอย้ำเสียงสูงที่คำหลังเป็นพิเศษ
“เหอะแรงยังกะช้าง” เขาพูดขึ้นลอยๆแต่เธอดันมีหูทิพย์ได้ยินไปเสียหมด
“อะไร”
“พวกเธอสนิทกันจังเลยนะ” บุคคลที่สามที่เกือบถูกลืมเอ่ยขึ้นพร้อมกับแอบหัวเราะเบาๆซึ่งหาได้ยากจากคนๆนี้
“เออใช่...นี่ปาล์ม แล้วปาล์มนี่บีมนะ”เธอแนะนำบุคคลทั้งสอง
ฉันรู้แล้วแกไม่ต้องมาบอก ปาล์มคิดในใจอย่างอยากจะพูดออกมาเต็มทน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะปาล์ม”บีมพูดแล้วยิ้มอย่างสุภาพให้เขา
“อะ...เออ...ยะ...ยินดี...เช่น...กัน” ปาล์มเอ่ยตะกุกตะกัก เขาก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาอีกฝ่ายจนบีมสงสัยจ้องเขาขึ้นไปอีก อย่าจ้องดิ มันอายนะเว้ย ชาเห็นเลยทนไม่ได้รีบตัดบทก่อนที่เพื่อนหนุ่มจะระเบิดตายซะก่อน
“เอาเหอะ ไปโรงเรียนกันเถอะ”
เฮ้อ...อ ขอบคุณเพื่อนรัก ที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากสายตาพิคาดนั่นสักที
วันนี้เป็นวันแรกสำหรับปาล์มที่ได้เดินไปโรงเรียนร่วมกับบีม คนที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปทัก นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาได้พูดกับบีมมันช่างยากเย็นเสียจริงๆ ระหว่างทางเดินเขาพยายามหันหน้าไปทางอื่นให้มากที่สุดเพื่อจะหลบหนีการต้องสบตากับสายตาคู่นั้น ทั้งที่อยากมองมากแท้ๆ ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมบุคคลทั้งสามจนกระทั่งชาทำลายขึ้นก่อนคนแรก
“นี่...ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ เพิ่งนึกได้พวกนายเดินกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะตามไป”
หา!!!
ประโยคที่สะเทือนใจปาล์มเป็นอย่างมาก นั่นหมายความว่าเขาจะต้องเดินไปกับบีมกันแค่สองคนหรือนี่ เมื่อกี่ยังเดินกันอยู่ดีๆอยู่เลยไหงแม่เจ้าพระคุณเปลี่ยนใจง่ายอย่างนี้
“อะ...เดี๋ยว ฉันว่า...”
“ช่างเถอะ ไปก่อนเลยฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพวกนายนะ” เธอพูดพลางผลักไสไล่ส่งพวกเขาให้เดินกันไปก่อน ก่อนที่จะเข้าไปกระซิบกับปาล์มว่า “โดยเฉพาะนาย”
เพียงแค่นี้ใบหน้าเขาก็ร้อนวูบวาบไปหมด แววตาของชานั้นมีประกายขบขันระริก พอจะรู้แล้วว่าทำไมวันนี้มันเดินมากับบีม แถมยังพาเดินมาอีกทางด้วย งานนี้จะขอบคุณหรือถีบมันดี อย่าให้เจอกันอีกรอบนะ แกตายแน่ยัยชา!! อย่างน้อยก็ในฐานะที่เธอทำให้เขาเสียน้ำตาฟรี
“ไปกันเถอะปาล์ม เดี๋ยวชาก็คงตามไปเองไม่ต้องห่วงหรอก” บีมพูดกับเขาด้วยโทนเสียงปกติ แต่มันกลับทำให้หัวใจเขาเต้นรัวผิดปกติ
“อ...อืม” แล้วเขาจะตอบอะไรได้นอกจากคำนี้
ความเงียบเริ่มโรยตัว มันเป็นความเงียบที่ชวนอึดอัดสำหรับปาล์ม เขาเดินก้มหน้าตลอดทางไม่อาจคิดได้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้ายก็เพราะอย่างไหนมันก็ใช่หมด หลายครั้งที่บีมพยายามจะพูดเพื่อทำลายความเงียบแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมมือด้วย ไอ้ใจมันก็อยากจะตอบเต็มทนแต่ปากเจ้ากรรมนี่สิมันดันหนัก กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง ยังนึกอิจฉาเจ้าชานัก ที่มันสามารถพูดกับบีมได้เป็นปกติ แต่ทำไมเขาถึงพูดไม่ออกแบบนี้ ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดทางจนถึงโรงเรียน แต่ท้ายสุดพวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
....................................................................................................................................................................................
ตอนนี้เล่นแบบรวดเดียวจบเลยยาวไปหน่อยค่ะ แหะๆ วันหลังจะพยายามย่ออย่างสุดกำลังนะคะ เดี๋ยวคนอ่านจะขี้เกียจอ่านไปเสียก่อน*******///////////******* ไงก็ขอบคุณทุกท่านมากกกกเยยนะคะที่กรุณาเข้ามาอ่าน
ถ้าว่างๆก็ไปติชมผลงานของ แต่น...แต้น....................
Violet School [โรงเรียนเกย์ล้วน!!] โดย rainbowboiz
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=72936&from_entertain=1
ซามูไรพ่อลูกอ่อน ของล่องลม
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=81105
กันด้วยนะคะ
บายค่ะ
โรมันติก้า
บ้านชาไปอีกทางหนึ่งไม่ใช่หรอแล้ว...ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ พลันความคิดก็ย้อนไปถึงคำพูดหนึ่ง
“ชักช้าระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกินนะจ๊ะ”
ถูกหักหลัง เป็นคำเดียวที่เขาคิดออกในขณะนี้ ทั้งที่ชาก็รู้ว่าเขาคิดยังไงกับบีม
กะแล้วเชียวว่าซักวันหนึ่งเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้น มันคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการยิ้มรับกับความยินดีของเพื่อนหรอก แม้มันจะขมขื่นก็ตาม น้ำใสๆมันจะเอ่อล้นทะลักออกมาเต็มทนหากเพียงเจ้าของร่างจะไม่หักห้ามเอาไว้ เธอพูดถูกสินะ
แต่...ทำไมพวกเขาจะต้องเดินมาทางนี้ด้วย!! ต้องเลี้ยวไปอีกทางไม่ใช่หรอ แล้วเขาจะไปหลบที่ไหนทัน สภาพน่าอดสูแบบนี้ให้เห็นไม่ได้หรอก จะทำไงดี โอ๊ยยยย หากพระเจ้ามีจริงโปรดบัลดาลให้พวกเขาเปลี่ยนใจหันกลับไปทีเถอะ ระหว่างที่คิดอยู่นั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับตู้โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากตัวเขามากนัก
เอาวะ เป็นไงเป็นกันไอ้ตู้นั้นหละ
ชากับบีมเดินตรงมายังเขาทั้งสองดูพูดคุยกันสนุกสนานอย่างกับว่าสนิทสนมกันมานาน อาจจะนานยิ่งกว่าที่เธอคบกับเขาก็ได้ เป็นภาพที่เขาลอบถอนหายใจเบาๆ
“อ้าวปาล์มมาทำอะไรที่นี่” เธอทันขึ้นอย่างร่าเริง เห็นได้ชัดว่าแสร้งจนหน้าถีบ เล่นเอาเขาตกใจเฮือกอยากจะช๊อกซะยิ่งกว่าตะกี้ซะอีกหรือไม่งันก็อันตรธานหายไปซะตรงนี้เลย
โอ้แม่เจ้า ไม่สิพระเจ้าไม่มีจริงต่างหาก ยัยชาตัวแสบ
“อะ...เออ...คือ...ทะ...โทร...โทรศัพท์อยู่” เขาค่อยๆหันมาตอบเธอ
“หือม์...ฉันว่านายโทรเสร็จแล้วนะ”
“ยะ...ยัง” ตอบพลางยิ้มแห้งๆ
“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันคงจะเชื่อมากกว่านี้นะถ้านายจะพูดโดยใช้เงินสักหน่อย”
“เอ๋...” เมื่อหันไปมองแล้วถึงกับเหงื่อตกพราก ก็เขาไม่ได้หยอดเงินสักบาทเลยนี่ โธ่...จะเล่นแผนอะไรก็น่าจะให้มันแนบเนียนหน่อยไม่ต้องคอยให้พี่ศูนย์มาคอยรายงานตัว
“ไม่ใช่เอ๋สิ ออกมาเลย”
“ฮ่า..แหะๆนั่นดิเดี๋ยวเอาเงินก่อนนะ” ไม่ว่าเปล่ายังทำท่าลุกลี้ลุกลนควานหาเงินในกระเป๋า
“พอ...พอเลย ไปโรงเรียนได้แล้วออกมา” เธอพูดในขณะที่กำลังพยายามดึงเขาออกจากตู้โทรศัพท์ด้วยพละกำลังเกินพิกัดของเธอ
“เอ่อ...ออกแล้วๆยัยช้าง”
“ชา ไม่ใช่ช้าง ขอย้ำ ชา”เธอย้ำเสียงสูงที่คำหลังเป็นพิเศษ
“เหอะแรงยังกะช้าง” เขาพูดขึ้นลอยๆแต่เธอดันมีหูทิพย์ได้ยินไปเสียหมด
“อะไร”
“พวกเธอสนิทกันจังเลยนะ” บุคคลที่สามที่เกือบถูกลืมเอ่ยขึ้นพร้อมกับแอบหัวเราะเบาๆซึ่งหาได้ยากจากคนๆนี้
“เออใช่...นี่ปาล์ม แล้วปาล์มนี่บีมนะ”เธอแนะนำบุคคลทั้งสอง
ฉันรู้แล้วแกไม่ต้องมาบอก ปาล์มคิดในใจอย่างอยากจะพูดออกมาเต็มทน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะปาล์ม”บีมพูดแล้วยิ้มอย่างสุภาพให้เขา
“อะ...เออ...ยะ...ยินดี...เช่น...กัน” ปาล์มเอ่ยตะกุกตะกัก เขาก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาอีกฝ่ายจนบีมสงสัยจ้องเขาขึ้นไปอีก อย่าจ้องดิ มันอายนะเว้ย ชาเห็นเลยทนไม่ได้รีบตัดบทก่อนที่เพื่อนหนุ่มจะระเบิดตายซะก่อน
“เอาเหอะ ไปโรงเรียนกันเถอะ”
เฮ้อ...อ ขอบคุณเพื่อนรัก ที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากสายตาพิคาดนั่นสักที
วันนี้เป็นวันแรกสำหรับปาล์มที่ได้เดินไปโรงเรียนร่วมกับบีม คนที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปทัก นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาได้พูดกับบีมมันช่างยากเย็นเสียจริงๆ ระหว่างทางเดินเขาพยายามหันหน้าไปทางอื่นให้มากที่สุดเพื่อจะหลบหนีการต้องสบตากับสายตาคู่นั้น ทั้งที่อยากมองมากแท้ๆ ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมบุคคลทั้งสามจนกระทั่งชาทำลายขึ้นก่อนคนแรก
“นี่...ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ เพิ่งนึกได้พวกนายเดินกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะตามไป”
หา!!!
ประโยคที่สะเทือนใจปาล์มเป็นอย่างมาก นั่นหมายความว่าเขาจะต้องเดินไปกับบีมกันแค่สองคนหรือนี่ เมื่อกี่ยังเดินกันอยู่ดีๆอยู่เลยไหงแม่เจ้าพระคุณเปลี่ยนใจง่ายอย่างนี้
“อะ...เดี๋ยว ฉันว่า...”
“ช่างเถอะ ไปก่อนเลยฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพวกนายนะ” เธอพูดพลางผลักไสไล่ส่งพวกเขาให้เดินกันไปก่อน ก่อนที่จะเข้าไปกระซิบกับปาล์มว่า “โดยเฉพาะนาย”
เพียงแค่นี้ใบหน้าเขาก็ร้อนวูบวาบไปหมด แววตาของชานั้นมีประกายขบขันระริก พอจะรู้แล้วว่าทำไมวันนี้มันเดินมากับบีม แถมยังพาเดินมาอีกทางด้วย งานนี้จะขอบคุณหรือถีบมันดี อย่าให้เจอกันอีกรอบนะ แกตายแน่ยัยชา!! อย่างน้อยก็ในฐานะที่เธอทำให้เขาเสียน้ำตาฟรี
“ไปกันเถอะปาล์ม เดี๋ยวชาก็คงตามไปเองไม่ต้องห่วงหรอก” บีมพูดกับเขาด้วยโทนเสียงปกติ แต่มันกลับทำให้หัวใจเขาเต้นรัวผิดปกติ
“อ...อืม” แล้วเขาจะตอบอะไรได้นอกจากคำนี้
ความเงียบเริ่มโรยตัว มันเป็นความเงียบที่ชวนอึดอัดสำหรับปาล์ม เขาเดินก้มหน้าตลอดทางไม่อาจคิดได้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้ายก็เพราะอย่างไหนมันก็ใช่หมด หลายครั้งที่บีมพยายามจะพูดเพื่อทำลายความเงียบแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมมือด้วย ไอ้ใจมันก็อยากจะตอบเต็มทนแต่ปากเจ้ากรรมนี่สิมันดันหนัก กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง ยังนึกอิจฉาเจ้าชานัก ที่มันสามารถพูดกับบีมได้เป็นปกติ แต่ทำไมเขาถึงพูดไม่ออกแบบนี้ ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดทางจนถึงโรงเรียน แต่ท้ายสุดพวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
....................................................................................................................................................................................
ตอนนี้เล่นแบบรวดเดียวจบเลยยาวไปหน่อยค่ะ แหะๆ วันหลังจะพยายามย่ออย่างสุดกำลังนะคะ เดี๋ยวคนอ่านจะขี้เกียจอ่านไปเสียก่อน*******///////////******* ไงก็ขอบคุณทุกท่านมากกกกเยยนะคะที่กรุณาเข้ามาอ่าน
ถ้าว่างๆก็ไปติชมผลงานของ แต่น...แต้น....................
Violet School [โรงเรียนเกย์ล้วน!!] โดย rainbowboiz
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=72936&from_entertain=1
ซามูไรพ่อลูกอ่อน ของล่องลม
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=81105
กันด้วยนะคะ
บายค่ะ
โรมันติก้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น