ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ทันรู้ตัว ครั้งแรกที่ผมได้เห็นเขา มันเหมือนมีแรงชักจูงบางอย่างให้ผมไม่อาจละสายตาจากเขาได้ ผมคอยมองตามเขาตลอด แต่แค่เพียงเข้าไปทักหรือสบตาสักนิด อะไรมันคงจะดีขึ้นกว่านี้ดีกว่าที่ผมจะคอยมองตามเขาฝ่ายเดียว ผมไม่สามารถส่งผ่านความรู้สึกนี้ให้เขารับรู้ได้ แม้เพียงสักนิดก็ตาม บางทีผมอาจจะมีความกล้าไม่พอหรืออาจจะปิดกั้นตัวเองมากไป ปิดกั้นสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก”
...................................................................................................................................................................................
เสียงนกร้องเพลงประสานแว่วมา สายลมอ่อนๆโบกพัดยอดไม้ปลิวไสว แสงแดดที่โรยตัวลงมาปกคลุมนั้นช่างดูอบอุ่นอย่างจะตอกย้ำถึงอรุณรุ่งที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ชายหนุ่มยังคงทอดมองไปยังหัวมุมถนนซึ่งบัดนี้ไร้ร่างที่เขารอคอย พลางปากก็ทำหน้าที่ประจำบ่นจุบจิบกับเสาไฟฟ้าที่เขามาขอพึ่งพิง และถ้าเสาไฟฟ้าพูดได้ก็คงจะบอกได้คำเดียวล่ะว่า “เบื่อที่จะฟังเต็มทน” ก็เพราะร่างที่เขาเฝ้ารออยู่นั่นมาสายผิดปกติพลอยทำให้เขาสายไปด้วย เพียงครู่เดียวเมื่อร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มในชุดฟอร์มโรงเรียนเดียวกับเขาปรากฏขึ้น ปากที่เคยบ่นจนเสาหลับก็หยุดลงแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าอย่างมีความสุข แต่ก็แฝงไปด้วยความเจ็บช้ำและโกรธตัวเองอยู่ลึกๆที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากแอบมอง
....................................................................................................................................................................................
“ทำไมมาสายนักวะ” เสียงใสยิงคำถามใส่ด้วยความหงุดหงิด
“ตื่นสาย” คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“ตื่นสาย!!! โห ประวัติศาสตร์เลยแหละ หน้าอย่างนายเนี่ยนะจะตื่นสาย” เธอพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“แล้วทำไมหน้าอย่างฉันจะตื่นสายไม่ได้” เขาตอบเสียงเรียบ
“ก็ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะตื่นสายเป็นอะดิ”
“อืม...ฉันนอนดึก” ปากยังคงเฉไฉหาข้ออ้างมาต่อ
“ฉันรู้หรอกน่าว่านายไปทำอะไรมา”
“อะไร” ชักเริ่มใจคอไม่ดีเจ้าเพื่อนคนนี้มันยิ่งฉลาดแกมโกงซะด้วย แต่ก็ยังคงรักษาระดับเสียง
“เจ้าชายรูปงามเค้ามาสายใช่ไหมล่ะ” เป็นคำถามที่ตรงประเด็นมากจนคนฟังแทบสำลักคอตัวเอง
“เธอจะลอกงานวิทย์ใช่ไหม” และคำตอบที่หาข้อตรงประเด็นกับคำถามไม่ได้เลย
“อื่ม...เอ้ย...ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง งานก็ส่วนงานเดี๋ยวค่อยลอกได้ ว่าแต่ฉันบอกให้นายรุกทำไมยังทำเฉยอยู่อีก”
“เปล่าซักหน่อย” น้ำเสียงเริ่มฉุนก่อนที่จะเอะใจกับคำพูดตัวเองที่ทำให้เจ้าเพื่อนชะเง้อมองอย่างสนใจ “อะ...เออ...ชั้นหมายถึง...เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ”
“อย่าทำเป็นไก๋ ฉันรู้หรอกน่าว่านายน่ะคิดอะไร ชักช้าระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกินนะจ๊ะ แล้วนี่สมุดใช่ไหม ปายละน้าาาา” พูดจบก็วิ่งกรู่ไปที่โต๊ะเพื่อตั้งหน้าตั้งตาลอกงานอย่างเมามัน
เฮ้อ ก็สมควรจะโดนแล้วหละ แค่คาดสายตาไปเพียงแวบเดียวก็กลายเป็นหนุ่มป๊อปไปซะอย่างนั้น ที่ได้ฉายา “เจ้าชาย” มาก็เพราะเหตุนี้ ถ้าคิดอีกแบบก็คงจะอิจฉาละมั่งที่มีผู้หญิงมาลุ่มล้อมให้เลือกมากขนาดนั้น ถ้าหากเป็นอย่างที่ชาพูดจริงๆเขาคงจะตัดสินใจช้าไปละมั่ง
....................................................................................................................................................................................
ตอนแรกน้อยๆแต่พอดีค่ะ ขี้เกียจพิมพ์มาก แหะ ไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะคะ นักเขียนมือใหม่คัดแต่งค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
[โรมันติก้า]
...................................................................................................................................................................................
เสียงนกร้องเพลงประสานแว่วมา สายลมอ่อนๆโบกพัดยอดไม้ปลิวไสว แสงแดดที่โรยตัวลงมาปกคลุมนั้นช่างดูอบอุ่นอย่างจะตอกย้ำถึงอรุณรุ่งที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ชายหนุ่มยังคงทอดมองไปยังหัวมุมถนนซึ่งบัดนี้ไร้ร่างที่เขารอคอย พลางปากก็ทำหน้าที่ประจำบ่นจุบจิบกับเสาไฟฟ้าที่เขามาขอพึ่งพิง และถ้าเสาไฟฟ้าพูดได้ก็คงจะบอกได้คำเดียวล่ะว่า “เบื่อที่จะฟังเต็มทน” ก็เพราะร่างที่เขาเฝ้ารออยู่นั่นมาสายผิดปกติพลอยทำให้เขาสายไปด้วย เพียงครู่เดียวเมื่อร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มในชุดฟอร์มโรงเรียนเดียวกับเขาปรากฏขึ้น ปากที่เคยบ่นจนเสาหลับก็หยุดลงแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าอย่างมีความสุข แต่ก็แฝงไปด้วยความเจ็บช้ำและโกรธตัวเองอยู่ลึกๆที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากแอบมอง
....................................................................................................................................................................................
“ทำไมมาสายนักวะ” เสียงใสยิงคำถามใส่ด้วยความหงุดหงิด
“ตื่นสาย” คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“ตื่นสาย!!! โห ประวัติศาสตร์เลยแหละ หน้าอย่างนายเนี่ยนะจะตื่นสาย” เธอพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“แล้วทำไมหน้าอย่างฉันจะตื่นสายไม่ได้” เขาตอบเสียงเรียบ
“ก็ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะตื่นสายเป็นอะดิ”
“อืม...ฉันนอนดึก” ปากยังคงเฉไฉหาข้ออ้างมาต่อ
“ฉันรู้หรอกน่าว่านายไปทำอะไรมา”
“อะไร” ชักเริ่มใจคอไม่ดีเจ้าเพื่อนคนนี้มันยิ่งฉลาดแกมโกงซะด้วย แต่ก็ยังคงรักษาระดับเสียง
“เจ้าชายรูปงามเค้ามาสายใช่ไหมล่ะ” เป็นคำถามที่ตรงประเด็นมากจนคนฟังแทบสำลักคอตัวเอง
“เธอจะลอกงานวิทย์ใช่ไหม” และคำตอบที่หาข้อตรงประเด็นกับคำถามไม่ได้เลย
“อื่ม...เอ้ย...ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง งานก็ส่วนงานเดี๋ยวค่อยลอกได้ ว่าแต่ฉันบอกให้นายรุกทำไมยังทำเฉยอยู่อีก”
“เปล่าซักหน่อย” น้ำเสียงเริ่มฉุนก่อนที่จะเอะใจกับคำพูดตัวเองที่ทำให้เจ้าเพื่อนชะเง้อมองอย่างสนใจ “อะ...เออ...ชั้นหมายถึง...เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ”
“อย่าทำเป็นไก๋ ฉันรู้หรอกน่าว่านายน่ะคิดอะไร ชักช้าระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกินนะจ๊ะ แล้วนี่สมุดใช่ไหม ปายละน้าาาา” พูดจบก็วิ่งกรู่ไปที่โต๊ะเพื่อตั้งหน้าตั้งตาลอกงานอย่างเมามัน
เฮ้อ ก็สมควรจะโดนแล้วหละ แค่คาดสายตาไปเพียงแวบเดียวก็กลายเป็นหนุ่มป๊อปไปซะอย่างนั้น ที่ได้ฉายา “เจ้าชาย” มาก็เพราะเหตุนี้ ถ้าคิดอีกแบบก็คงจะอิจฉาละมั่งที่มีผู้หญิงมาลุ่มล้อมให้เลือกมากขนาดนั้น ถ้าหากเป็นอย่างที่ชาพูดจริงๆเขาคงจะตัดสินใจช้าไปละมั่ง
....................................................................................................................................................................................
ตอนแรกน้อยๆแต่พอดีค่ะ ขี้เกียจพิมพ์มาก แหะ ไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะคะ นักเขียนมือใหม่คัดแต่งค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
[โรมันติก้า]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น