คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 9 นายมันปีศาจ 2/2
Chapter 9
นายมันปีศา
NC
แอมโบรีถอนนิ้วออา่อปาแสเียส ส่นิ้วอันเปียุ่มไป้วยอเหลวเ้าโพลปาอนเออย่าไม่นึรัเีย ูึพลา้อมอวาม้วยอารม์มามาย แ่ที่เ่นัือวาม้อารนยาะับไหว
เ้าพ่อหลอุ้มร่าาวึ้นในท่าอุ้มเ็พร้อมมอบูบเร่าร้อน ท่อนายาว้าวไปที่ห้อน้ำเพื่อทำารเรียมัวั้นอนแร ันแผ่นหลัเปลือยเปล่าิับผนัเย็นในะที่ริมฝีปายัไม่หยุัวแลรสอันและัน
ลมหายใสอประสานอุหภูมิเริ่มร้อนลวั่ไฟเผา
“อื้ม...”
แอมโบรีโอบรอบอแร่่วาหนีบไว้รเอวหนาัน ลาายแ็ึถูไถหน้าท้อแน่นามลไธรรมาิผ่านเนื้อผ้าเปีย สัมผัสุมพิล้ายูลืนวิาออนามไรฟันและเพานปา
ะละะลามร้อนแรประหนึ่เปลวเพลิ
ฝ่ามือให่ลูบไล้ไปทั่วลำัวอย่าหยาบโลน สะิยออสีหวาน นเาสะุ้เล็น้อยเพราะวามเสียว ระทั่ริมฝีปา่อย ๆ ผละอออ้อยอิ่
หน้าผาแะอวัยวะเียวัน เปล่น้ำเสียทุ้มพร่าเอ่ยำหวานไร้อาารลัวเรแม้อีฝ่ายะไม่พอใหรือไม่
“ที่รั ุ้อเรียมัว”
“อืม” แอมโบรีอบรับในลำอ ้ามประโยหวานเลี่ยนออีฝ่ายเนื่อาำลัเลิบเลิ้มับบทรัรั้ใหม่
แสเียสฝัใบหน้าลออาวุมลิ่นายอย่าอาวร์ ปล่อยร่าโปร่ลแะพื้นห้อน้ำในท่าหันหลัให้ สะบัผ้าเปียที่ยัออยู่บนเอวออีฝ่ายึ้นไปรวมันอยูุ่เียว ไม่รอ้านิ้วเรียวยาวส่เ้าทัทายรอยีบนุ่มหยุ่น ส่วนมือ้าพลาเปิน้ำฝับัวไหลผ่านายพวเาทัู้่
“อื้อ...”
แอมโบรีราในลำอเมื่อนิ้วเรียวยาวอแสเียสวา้อนไปทั่วผนั่อทาับแน่น สายน้ำเย็นสบายไหลหล่นาลาหลัรทาแยลาลำัวอย่าพอี วามเสียวสยิววบุมแทนที่ สร้าแรปรารถนานยาะาเา
“ที่รั ันะทำให้ลืมันไม่ลเลยล่ะ”
ะล่าวปลายนิ้วแร่เลี่ยรูีบสีสวยอย่าเื่อ้า
“เอาสิ ันะรอู...อ๊ะ!”
สัมผัสเปียื้นแะบริเวปาทารั ร่าโปร่สะุ้เล็น้อยวามระสันแล่นปราบ ใบหน้าาวเิหายเส้นผมสีอ่อนสะบัพลิ้วน้ำาปลายผมสาระเ็นรอบทิศทา
ปาื้นบยี้อนไเ้ารูีบ้วยเทนิอันแพรวพราว ริมฝีปาสีสวยพลันเม้มแน่นลั้นเสียไม่ให้อีฝ่ายไ้ใไปมาว่านี้ ทว่าารอบสนอร่าายลับสวนทา ลำัวแอ่นโ้โ่ระบั้นท้ายอนามบเบียเ้าหาน้านหลัโยไม่รู้ัว ท่อนเนื้อสะอาระุหึแทบปลปล่อยอยู่รอมร่อ
ถัมารีมอาบน้ำลิ่นุ้นเยถูโลมลบนผิวเนียนละเอีย ลายเส้นสีส้านหลัพร่าพราวไป้วยฟอสบู่ มือหนาลายมัรลูบไล้ให้แ่ันอย่าเบาแร าลำอลาผ่านลาสะบัหลัร้อนเนื้อนุ่มเ้ นิ้วให่หยุรุเิมหยอล้อรูรัมิบอ้าพร้อมรับบาอย่าที่ให่โว่านิ้วเย็นื
แอมโบรีหันหน้าเ้าหาแสเียส วาหส์แม้ในยามระสันยัสูส่มอลำัวเปลือยที่ถูปลเปลื้อไปั้แ่อนไหนไม่ทราบไ้อย่าสำรว พลาลูบไล้หน้าอแน่น สัเเห็นล้ามหน้าท้อบิเร็ั่วรู่ ริมฝีปายยิ้มพอใบีบรีมอาบน้ำลิ่นเียวันลผิวให้อีฝ่าย้วยวามใส่ใ
“อื้ม...ที่รั”
เสียทุ้มสั่นพร่าเมื่อมือาวลูบเ้าที่แ่นายอนเอัึ้นลในัหวะไม่เบาไม่แร
ร่าโปรุ่เ่าลหว่าามอแท่อวบับมืออย่าพิารา ่อนะละเลลิ้นรโนรปลายลาเลียมาที่พวไ่ ูึเ้าปานเิเสียั๊วบ๊าบเป็นระลอ เวลาเียวันมือเรียวยัไม่หยุทำานัแท่ร้อนึ้นลามวามพอใ ส่หัวป่านหยัเ้าโพลปานุ่มอุ่น ลิ้นระรัวุลาายลืนินน้ำสีใสึ่ถูปล่อยออมาามวาม้อารอร่าสูทุหยาหย
เสียทุ้มราระหึ่มในลำอมือหนายุ้มลุ่มผมนเบื้อล่าามแรอารม์ ส่เอวระทุ้ลูรัระแทลึแทบสุโน
“อ่อ! อ่อ!”
“ี๊ อื้ม! ที่รั ไปที่เียเถอะ”
เป็นรั้ที่แสเียสอทนไ้นานนานี้ อาเพราะเป็นรั้แรอพวเรา แม้ะไร้สถานะแ่เาอยาะสร้าวามประทับใเอาไว้ให้มาที่สุ
แอมโบรีโนอุ้มออมาาห้อน้ำ้วยท่าเิม ราวนี้ท่อนเนื้อแ็ืนอเาถูไถหน้าท้อแน่น้อนนมปัแปลู เนื้อสัมผัสเนื้อน้ำสีใสหลั่เปรอะเปื้อนเล็น้อย
เบื้อล่าลับถูแท่ร้อนแะรส่วนรูรัเ้าพอิบพอี นเผลอบสะโพเ้าหาอย่าหยอล้อ
เพี๊ยะ!
“เี๋ยวะโนไม่ใ่น้อย” ฝ่ามือหนาบเ้า้อนนุ่มเ้้วยวามมันเี้ยว
“ันรอแทบไม่ไหวเลยล่ะ...ที่รั”
เสีย่อนเยเรียบนิ่ในอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นยั่วยวนอย่าไม่น่าเื่อ นัยน์าสีสวยปริ่มหยาน้ำน่าหลใหลราวับเทพราะ
“นายมันปีศา”
ทว่าแสเียสลับิว่าอีฝ่ายือปีศาที่อยหลอล่อผู้นให้บ่วมาร มสู่พันธนาารอันหฤหรรษ์ไร้ึุ่สิ้นสุ
แผ่นหลัลวลายสีวิิรถูวาลบนเียแส ผิวาวระ่าโเ่นถนัาเบ่บานราวับเทวาสวรร์ เรียวาแยออว้าาม้วยลำัวแ็แร่ร่อมทับ
ร่าสูมอบุมพิสุเร่าร้อนสอปลายลิ้นเี่ยวระหวัทัทายไปทุสัส่วนามโพลปานุ่ม เสียื้นแะอเหลวปะปนันั้อทั่วห้อหรูหรา
สูบลมหายใอันและันอย่าไม่มีใรยอมใร
ผ้าปูที่นอนสีแเ้มถูน้ำาผ้าเปียุ่มึมับเป็นวว้า ระนั้นเ้าอมันลับหาไ้สนใ แอมโบรีวัาเี่ยวเอวหนาโอบอแร่เ้าหาัวแนบิแทบไร้่อว่า แสเียสไม่รอ้าส่ท่อนเนื้อแ็เ็มลำสอเ้า่อทา้านหลัอนใ้ร่าแล้ว่อย ๆ ันเ้าแผ่วเบา
“อ๊ะ อ๊า!” แอมโบรีร้อราเสียหวาน ส่วนหัวหยัแยลาลำัวอเาทั้เ็บและเสียวในราวเียวัน
“ี๊!”
ร่าสูัฟันแน่น ่อทารัอแอมโบรีรัรึท่อนเนื้อเานปวหนึบ
“ที่รัผ่อนลายหน่อยรับ อย่ารัพี่แน่นนัสิ”
แอมโบรีไม่อบรับำนั้นท่อนาเรียวยาวลับรัลำัวอแสเียสแนบใล้ นึ่ลาายที่ยั้าอยู่ระแทเ้าสุลำ
“อ๊า!”
สะโพหนา่อยยับให้่อทาสวาทปรับัวอีสัพั ริมฝีปาหยัะโบมูบไปามลำอสร้ารอยแ้ำอีหลายุ แอมโบรีไม่นึัเปิทายับลำอให้ทำถนัมาึ้นพลาบีบย้ำเส้นผมเปียื้นสีรัิาล เนื่อาอาารเสียว่านที่แล่นปราบไปทั่วร่า
เสียหอบหายใสอร่าสอประสานเป็นหนึ่ แรยับระเริรัเพิ่มัหวะึ้นทุารเลื่อนไหวเ้าออ เสียหน้าาปะทะบั้นท้ายนุ่มเ้ัหยาบโลน
แอมโบรีโยลอนไปามแรระทำอแสเียส วาสีสวย่ำเยิ้มไป้วยแรราะ นิ้วเรียวิเร็ามแผ่นหลัว้าเิรอยแผลลาเป็นทายาว แ่ลับปลุวามิบเถื่อนในัวเ้าพ่อหลมาึ้นหลายเท่า
“โอ้ว! ที่รั เอามันสุ ๆ ไปเลย ี๊”
นายท่านแอมโบรีเย่อหยิ่สูส่เวลาอยู่บนเียลับ่าออไปราวฟ้าับเหว เรียวาถูแยออว้าเปิเผยทุสัส่วนแสนามแ่ามริบ ริมฝีปาสีหวานร่ำร้อรวราหลุลอยไปในห้วสวาทอันร้อน่า ยิ่สื่อให้น้านบนส่วาม้อารมาล้นระแทระทั้นไม่ออมแร
“ะ แส อ๊ะ แรอี” แอมโบรีอ้อนวอนเสียระเส่า
แสเียสทำามำอนั้น ับเอวอไว้มั่นออัสะโพหนาระทุ้วาม้อารนับรั้ไม่ถ้วน โพลนุ่มล้ายำลับีบรัใล้ถึฝั่ฝันเ็มทน นิ้วมือนิ้วเท้าอแอมโบรีิเร็แอ่นบั้นท้ายรับทุารระแท
“อ๊า!”
ธาราสวาทีพ่นเ็ม่อทารั เ่นเียวับน้ำสีาวุ่นที่พุ่นระเ็นถึใบหน้าสวยปนหล่อ แสเียส้มแลบลิ้นเลียน้ำรั้าแ้ม้านวาอแอมโบรี ่อนะประบปาูบริมฝีปาที่ยัหอบเหนื่อย
“อื้ม”
ท่อนแนแ็แร้อนร่าโปร่อุ้มอีรั้ ้าวาไปที่มุมโ๊ะน้ำาสีทออร่าม ผ้าม่านสีเ้มถูเปิไว้ราวับเป็นใ แสเียสผละริมฝีปาออุหอมออาวแ่แ้มสีุหลาบแและ้ำประปราย มือหนาแบะ้นอวบบีบเล้นนผิวาวแเถือ ะเียวันน้ำเื้อัเ็บภายในไหลหยลพื้นเป็นสาย ่าเป็นภาพลามร้อเลือในายสูบีไ้ีเยี่ยม
แอมโบรีถูับหน้าเ้าหาระสูพื้นรเพาน นายท่านลูเียโน่ร่วมมืออย่าไม่อิออ ปลเปลื้ออารม์เสพสมให้เ็มอิ่ม แผ่นหลัรอยสันสีเพลิปราแ่สายามริบอีรั้ เหนี่ยวรั้ร่าสมส่วนเ้าประิแนบแน่น
“ฟีนิ์น้อยในวันนั้น เิบโั่พาหส์แล้วสินะ”
ฝ่ามือหนาฟาลเนื้อนุ่มเ้ัเพี๊ยะ แ่แทนที่นถูระทำะร้อโอโอยลับรวราเสียหวานหู ส่ายบั้นท้ายแเถือเ้าหาท่อนเนื้อนาเื่ออน้านหลัอย่าร่านร้อน
มือ้าวาที่เ็มไป้วยลายมัรลายาวไปถึหน้าอประบเ้าลำอระหแอมโบรีโ่ัวไป้านหน้า วัผ้าผ้ายาวึ้นไปอบนเอวออีรั้ มือ้ายส่แท่รัเ้า่อทาสีหวาน รับรู้ถึวามอุ่นร้อนและื้นแะอน้ำามที่ยัหลเหลืออยู่ภายใน
“ี๊...ที่รั รูอุ่าเ้าับลูรัผมไ้ีริ ๆ”
“อ๊ะ อ๊า!”
ลีลารัอันแสนพลิ้วไหวแฝไป้วยวามสุ อูแห่วามอยาและไฟรัุรุ่นนุไม่อยู่ แอมโบรีเาะเ้าอี้เอาไว้แน่นรับแรระทำาน้านหลั ริมฝีปาสวยเผยอร้อรวรา ใบหน้าสี่ำวาปรือปรอยเิมอผ่านระสีใส
แม้พร่าเลือนไปบ้าแ่เาเห็นป่าอุมสมบูร์ยาม่ำืน วันทร์ลมโเิ้าหลัพายุถูพัพาไปไลับวามมืมิอันลมลืน
“ที่รั สนใันบ้าสิ”
เสียทุ้มพร่าเอ่ยราวับน้อยใ ทว่าแรอระแทยัเพิ่มำลัึ้นเรื่อยไร้ารผ่อนปลน
“อ๊ะ อ๊า..”
“ร้อั ๆ เลยที่รั ผมอยาไ้ยินเสียหวาน ๆ อุ”
มือหนา้าหนึ่อบุมเส้นผมสีอ่อนึไป้าหลัเบา ๆ ส่วนอี้าเล้นลึสะโพผาย
หยาเหื่อไหลย้อยเลือบายทัู้่แม้เรื่อปรับอาารยัทำาน ท่อนเนื้อร้อนผลุบเ้าออถี่ระรัว
“Shit!”
ร่าสูเสียว่านถึีสุนเผลอสบถำหยาบออมา
“อ๊ะ แส แรอี อ๊า”
“ามบัารับนายท่าน”
แสเียสระทุ้ายามอารม์ที่พลุ่พล่าน วามรู้สึับแน่นู่โม่วล่า อาารวูบวาบแล่นไปทั่วแผ่นหลัและท้อน้อย ใบหน้าหล่อเิึ้นสูปา้วยวามเสียว่าน สอเสียประสานัระมไปทั่วห้อ ่อนลาวาอุ่นร้อนพวยพุ่ออมาในเวลาไล่เลี่ยัน
TBC
แำั้ึยีรเะีัหส่นะึหัๆพีบวสเห่วบถ_ๅหืใลึถรลใา้ียบ
อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ
ความคิดเห็น