หัวขโมยแห่งบารามอส...ภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #7 : แยกร่าง เฟลิโอน่า&เฟริน

            ท้องเช้าวันนี้แจ่มใส เหมือนเป็นใจให้เกิดปาฏิหาริย์ เสียงนกร้องดังกังวาล สดับดังเสียงดนตรี ต้อนรับอรุณรุ่งแห่งวันใหม่



ต้นไม้คืนใบ ให้ชีวิตชีวาแก่ธรรมชาติ ดวงอาทิตย์สาดแสงอ่อน ๆ ให้อากาศอบอุ่น แต่แม่เจ้าหญิงตัวดีก็ไม่ได้ลิ้มรสธรรมชาติ



เหล่านี้หรอก เพราะป่านนี้คุณเธอยังไม่ตื่น...



    “เจ้าหญิงเฟลิโอน่าเพคะ เจ้าหญิงเพคะ” เสียงสาวใช้ปลุกอย่างเกรงใจ

    

                “เจ้าหญิงเพคะ เช้าแล้วนะเพคะ...ฝ่าบาทให้มาตามพระองค์ไปพบเพคะ” เสียงสาวใช้คนเดิมยังคงปลุกต่อ

    

                “ห๊า...เสด็จพ่อเรียกแต่เช้าอย่างงี้เนี่ยนะ” เจ้าหญิงจอมขี้เซาลุกพรวดขึ้นมา ทั้งยังงัวเงีย

    

                “เพคะ...นี่ก็ทรงเรียกให้หม่อมฉันมาปลุกเจ้าหญิง พระองค์ทรงรีบแต่งพระองค์เถอะเพคะ” เสียงสาวใช้เร่ง

    

                “เออ...ก็ได้ ก็ได้...มันอะไรกันนักหนานะ...เมื่อคืนก็เที่ยวจนเพลีย จะนอนต่อซักหน่อย” ว่าแล้วก็จัดการแต่งตัว



อย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปยังห้องโถงใหญ่

    

    

                แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะวันนี้ เหล่าข้าราชบริพารขุนนางน้อยใหญ่ ต่างมารวมกันโดยพร้อมเพรียง รวมทั้งท่าน



อาทั้ง 2 ด้วย เมื่อเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเสด็จมาถึง สายตาทุกคู่ต่างก็จ้องมาที่เจ้าหญิงตัวดีโดยไม่ได้นัดหมาย ซึ่งตนก็ได้แต่ยิ้ม



เก้อ ๆ ส่งไปให้



    “เสด็จพ่อ...วันนี้งานรวมญาติหรือเพคะ แต่เอ...มันก็ไม่น่าใช่” เสียงเจ้าหญิงตัวดีถามขึ้นเมื่อไปถึงที่ประทับ



ข้างบัลลังก์

    

                “เอ่อ...คือเอ่อ...อ๋อ พวกบรรดาข้าราชบริพาร เขาอยากมาแสดงความยินดีกับลูกน่ะ เฟลิโอน่า ในโอกาสที่ลูก



จบการศึกษาไง” เสียงจ้าวเอวิเดสตอบอย่างตะกุกตะกัก เพราะเหตุผลนี้ก็ฟังไม่ค่อยเข้าท่านัก

    

                “อ้าว ก็คราวงานเทศกาลก็อวยพรไปแล้วนี่เพคะ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าชักจับพิรุธได้ แต่ไม่ทันจะได้ซักต่อ

    

                “ฝ่าบาท พร้อมแล้วพระเจ้าค่ะ” เสียงเจ้าโกโดม ดังขึ้น ไม่รู้มาจากไหน อยู่ๆก็โผล่ขึ้นมาทันควัน แล้วเดินมา ที่หน้า



ที่ประทับของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า พร้อมถือขวดแก้วใสที่ข้างในบรรจุของเหลวสีฟ้าข้นคลั่ก มาถวายแก่เจ้าหญิงจอมจุ้น

    

                “เอ่อ...เฟลิโอน่า ลูกดื่ม เพื่อเป็นเกียรติแก่บรรดา ข้าราชบริพารนะลูก ดื่มลงไปให้หมดขวดเลย” เสียงจ้าวเอวิเดสเอ่ย

    

                “มันยาอะไรเนี่ยเพคะ เสด็จพ่อ ไม่ยักจะเคยเห็น” เจ้าหญิงตัวดีขี้สงสัย สำรวจขวดแก้วอย่างพิจารณา แล้วหันไปทาง



เจ้าชายคาโลอย่างขอความเห็น แต่ก็ได้รับการส่ายหน้าแบบเดียวกันเป็นการตอบกลับ

    

                “ยาปรุงพิเศษ เหมือนยาบำรุงแหละลูก ไม่ไว้ใจพ่อหรือ” เสียงเจ้าเอวิเดสถามน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ

    

                “ก็ได้เพคะ ดื่มก็ดื่ม” เจ้าหญิงเฟลิโอน่ากลั้นใจดื่มยาลงไปเสียหมดขวด

    

                “อี๋ เสด็จพ่อ ยังกับโคลนแน่ะ” เจ้าหญิงทำหน้าเหย แล้วส่งขวดคืนเจ้าโกโดม

    

                “ไม่เป็นไรหรอกลูกมันจะทำให้ลูกดีขึ้น” เสียงจ้าวเอวิเดสกล่าวแล้วยิ้ม

    

                “โอ๊ย...เสด็จพ่อ หม่อมฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ปวดท้องมากเลยเพคะ โอ๊ย...เหมือนท้องจะฉีกเลยเพคะ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าโ



อดครวญแล้วจับบริเวณท้องอย่างทรมาน ทำให้สายตาขุ่นเคืองจากจ้าวเอวิเดสส่งไปให้เจ้าโกโดมอย่างทันที

    

                “โกโดม เจ้าเอายาอะไรให้ลูกข้ากิน” พระสุรเสียงดังกึกก้องราวฟ้าผ่า มองหน้าเจ้าคนต้นคิดอย่างเอาเรื่อง



แต่ไม่ทันที่ลางร้ายจะมาเยือนเจ้าโกโดม

    

                “เฮ้ ดูสิ เจ้าหญิงเฟลิโอน่าลอยจากที่ประทับขึ้นมากลางห้องโถงแน่ะ” เสียงข้าราชบริพารคนหนึ่งดังขึ้น

    

                “เอ...แต่ทรงสลบอยู่นี่” เสียงอีกคนแทรก และแล้วทั้งห้องก็เงียบสนิท



    เมื่อมีประกายสีเงินออกมาจากร่างของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ส่องสว่างดังแสงดวงอาทิตย์อันเจิดจรัส ร่างของเจ้าหญิง



หมุนเป็นวงกลมอยู่ สองถึงสามรอบ ก็เปลี่ยนเป็นแสงสีทอง แล้วร่างของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าก็แยกออกจากกันเหมือนกับการ



แยกร่างเพราะร่างที่แยกออกมา ก็มีร่างกายเหมือนกันครบทุกส่วน เหมือนการแบ่งออกเป็น 2 ร่าง เพียงแต่ร่างหนึ่งบอบบาง



น่าทะนุถนอม ผมสีน้ำตาลยาวสยาย ดวงหน้าพริ้มละไม ผิวพรรณผ่องผุดดังราชนิกูล อีกร่าง เป็นชาย รูปร่างสันทัด ดูแข็งแรง



สีหน้าทะเล้น มีแผลเป็นที่ใต้ตา ผมสีน้ำตาล ไล่ ๆ ต้นคอ  ผิวหยาบเหมือนกับนักผจญภัย  แล้วร่างทั้งสองก็ลอยลงมาฟุบอยู่ที่



พื้นห้องโถง สร้างความประหลาดใจและเสียงอื้ออึงให้กับข้าราชบริพารเป็นจำนวนมาก... จ้าวเอวิเดส และท่านอาทั้ง 2 ต่างก็รีบ



วิ่งมาดูทั้ง 2 ร่างนั้น ที่สลบอยู่กลางห้องโถง



    “ฝ่าบาทต้องรอซักพักกว่าพระธิดา และ พระโอรสจะฟื้น ตอนนี้พาทั้ง 2 ไปพักผ่อนที่ห้องก่อนดีกว่าพระเจ้าค่ะ”



เสียงเจ้าโคโดมให้คำแนะนำอยู่ข้าง ๆ



    “คาโลเจ้าให้เฟรินพักฟื้นที่ห้องเจ้าก่อนได้ไหม” เสียงเจ้าเอวิเดสกล่าวเชิงขอร้อง ไปทางเจ้าชายอาคันตุกะ



จากคาโนวาล ที่ยังทรงนั่งตกพระทัย กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เมื่อสิ้นเสียงจ้าวเอวิเดส เจ้าชายก็คาโลก็สะดุ้งแล้วตอบรับ



อย่างเต็มใจ



    “พระเจ้าค่ะ ฝ่าบาท งั้นหม่อมฉันขอตัวนะพระเจ้าค่ะ” ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็เดินออกไปทางสวนหลังพระราชวัง



    “เจ้าชายคาโลเพคะ มีจดหมายมาถึงเจ้าชายเพคะ” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้น



    “เอ่อ...ขอบใจมาก” เจ้าชายคาโลรับจดหมายแล้วเดินต่อไปยังสวนหลังวัง ทรงเลือกประทับใต้ต้นไม้ใหญ่แล้วแกะ



จดหมายออกอ่านอย่างรวดเร็ว



           ถึงคาโล



    เป็นไงบ้างอยู่กับเจ้าเฟริน เอ๊ย เจ้าหญิงเฟลิโอน่าแห่งเดมอสแล้วมีความสุขดีไหม...วิธีที่ฉันบอกใช้ได้ผล



    หรือเปล่า ฉันว่าได้ผลแหง ๆ ถ้านายยอมสลัดคราบเจ้าชายน้ำแข็งอย่างที่ฉันบอก แล้วกลายเป็นเจ้าชายที่



    ชอบเอาใจ ขี้เล่น เลียนแบบเจ้าเฟรินน่ะ หวังว่านายจะทำได้นะ เพราะอย่างเจ้าเฟรินต้องเจอแบบนี้แหละ



    ถึงจะเอาอยู่ เพราะมันยิ่งเห็นนายนิ่งมันก็ยิ่งได้ใจ ถ้านายเป็นผู้เริ่มก่อนซะบ้าง รับรอง เจ้าเฟริน ต้องอึ้งและ



    เขินจนพูดอะไรไม่ออกแน่ ๆ ฉันเป็นห่วงน่ะ...อยากรู้ว่ากลเม็ดของนักฆ่าอย่างฉันจะใช้ได้ผลดีเกินไป



    หรือไม่ได้ผลเลย  หรืออีกอย่างก็เกาะติดสถานการณ์ไง ก็ขอให้นายโชคดีนะคาโล กู๊ดลัค กู๊ดเลิฟนะเพื่อน





    *ป.ล. ถ้าว่างก็มาแวะเวียนมาเยี่ยมกันบ้างนะ...ฉันยังอยู่เอดินเบอร์กนี่แหละ



                                                                                                                                                                         คิดถึง

                                                      

                                                                                                                                 คิล...



           “ฮึ...คิล จะถือว่าใช้ได้ผล ก็ใช้ได้นะ...ต้องขอบคุณคำแนะนำของนาย แต่ฉันว่าต่อจากนี้ฉันคงไม่ต้องพึ่งตัวตนจอมปลอม



แบบนั้นแล้วหล่ะ ฉันจะได้พบกับเจ้าหญิงเฟลิโอน่าคนใหม่ และฉันก็หวังว่าเขาจะชอบในตัวตนแบบที่ฉันเป็น แบบเจ้าชายน้ำแข็ง”



เจ้าชายคาโล ตอบกลับในใจ แต่ลึก ๆ ก็อดกังวลบางอย่างไม่ได้ทั้งที่เขาแทบจะไม่รู้สาเหตุเลยด้วยซ้ำ



            “เจ้าชายคาโล พระธิดา กับพระโอรสฟื้นแล้วพระเจ้าค่ะ” เสียงเจ้าโกโดมเดินมารายงาน



            “อืม...ขอบใจนะโกโดม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็เดินจากไปพร้อมด้วยสายตาอันเย็นชาดุจน้ำแข็งที่กลับมา



อีกครั้ง เมื่อมาถึงยังห้องทั้ง 2 ห้องแล้วก็หยุดตรงหน้าประตู



            “เอ...แล้วเราจะเข้าไปห้องไหนก่อนดีล่ะ” เจ้าชายคาโลยืนพึมพำอยู่หน้าห้องทั้ง 2 เมื่อไปถึง เพราะใจหนึ่งก็อยากเจอ



เพื่อนเก่า อีกใจก็อยากจะพบเจ้าหญิงเฟลิโอน่าคนรัก ในที่สุดก็ทรงตัดสินไปผลักประตูห้องเจ้าหญิงเฟลิโอน่า



            เมื่อเข้าไปถึง ก็มีเพียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่า นั่งอยู่บนเตียง และบรรดาสาวใช้



            “เอ่อ พระธิดา หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ” เสียงเหล่าสาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างรู้ตัวแล้วลุกหนีออกไป



             สิ่งแรกที่เจ้าชายคาโลได้พบกับเจ้าหญิงเฟลิโอน่าพระองค์ใหม่ ก็คือรอยยิ้มอ่อนหวานละมุนละไม บนพระพักตร์



ตามด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวาน



           “เอ่อ...ขอบพระทัยที่มาเยี่ยมเพคะ เจ้าพี่คาโล” เจ้าหญิงเฟลิโอน่ากล่าวขึ้น ดวงพระพักตร์เป็นสีชมพู



         เป็นน้ำเสียงที่กอบกุมหัวใจทั้งดวงของเจ้าชายคาโล ให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง มาดน้ำแข็งที่วางเอาไว้มลายหายไปเสียสิ้น



                                   =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=



ขอโทษนะ...พอดีไม่สบายเมื่อวานเลยไม่ได้มาอัพอ่ะ...พอดีเป็นภูมิแพ้อากาศพออากาศเปลี่ยนก็จะไม่สบาย



ชอบไม่ชอบยังไงก็ขอคอมเม้นนะคะ...ส่วนที่ว่าคาโลหลุดบทอย่าเพิ่งว่าเราเลยนะ...อ่านบทนี้แล้วก็จะรู้อ่ะ



คือประมาณว่า คิล แนะนำให้คาโลเปลี่ยนตัวเองใหม่ เพื่อเจ้าหญิงเฟลิโอน่าคนเก่าน่ะ... แล้วติดตามนะว่า



หญิงเฟลิโอน่าคนใหม่กับเจ้าชายคาโลจะเป็นอย่างไร...ขอบคุณสำหรับทุก ๆ แรงใจค่ะ