หัวขโมยแห่งบารามอส...ภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #6 : เที่ยวงานเทศกาล

ตอนนี้งานกำลังจะเริ่มแต่ก็มีปัญหา คือ กำลังรอ...จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหญิงเฟลิโอน่า





“เสด็จพ่อ...หม่อมฉันมาแล้วเพคะ...เชิญเสด็จเถอะเพคะ” เจ้าคนตัวดีรีบวิ่งมา พูดไปก็หอบไป



“แล้ว...แล้วทำไมลูกหญิงแต่งตัวอย่างนี้ ฮึ” จ้าวเอวิเดสถึงกับ อึ้งเพราะลูกสาวตัวเองแต่งตัวอย่างกับ“เจ้าชาย” เสียเต็มยศ



“ก็หม่อมฉัน...คิดว่าถ้าแต่งเป็นผู้หญิงเต็มตัวจะไม่สะดวกนี่เพคะ คนก็เยอะ เคลื่อนไหวก็ลำบาก อีกอย่างจะถูกเพ่งเล็ง



อีกต่างหาก”เจ้าหญิงเฟลิโอน่าจอมกะล่อนรีบหาข้อแก้ตัว



“แต่...” จ้าวเอวิเดสกำลังจะค้าน



“อุ๊ย...เสด็จพ่อได้เวลาเปิดงานเทศกาลแล้วนะเพคะ” เจ้าคนตัวดีรีบตัดบท แล้วจูงคาโลไปที่ประตูวังทันที



“เฮ้อ...คาโลเอ้ย...จะรับมือลูกหญิงของข้าได้อีกนานเท่าไหร่ รออีกหน่อยแล้วกัน ยาคงกำลังจะปรุงเสร็จแล้ว”



เอวิเดสรำพึงกับตัวเองอย่างท้อใจ



    

        งานเทศกาลเนืองแน่นไปด้วยผู้คนและผู้ไม่ใช่คน เพราะตอนนี้เมืองเดมอสและเอเดน ได้ยินยอมที่จะรวม



แผ่นดินเป็นผืนเดียวกันแล้ว...ผู้คนจากทุก ๆ เมืองจึงต่างมารวมกันที่งานเทศกาลสุดพิเศษนี้





“คนเยอะจังเพคะเสด็จพ่อ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่ากล่าวอย่างตื่นเต้น เพราะมีสิ่งที่ตื่นตาตื่นใจไม่น้อยในขณะนี้ ทั้งโชว์คนประหลาด



ร้านค้าอาหาร ซุ้มเกมการพนันต่าง ๆ



“งานนี้ลูกหญิงกินฟรี เที่ยวฟรีตลอดงานนะ” จ้าวเอวิเดสกล่าวเพราะกลัวลูกสาวตัวดีจะเผลอใช้นิสัยขโมยให้เสื่อมเสียอีก



“ดีจังเสด็จพ่อ ดีจังเนอะคาโล งานนี้แกกับฉัน พุงกางแน่ว่ะ” เจ้าหญิงตัวดีพูดกับเจ้าชายคนข้าง ๆ ที่นั่งเงียบอยู่นาน



“อืม มั้ง” คาโลตอบอย่างปัดๆ เขารู้สึกแปลก ๆ คงเป็นเพราะเจ้าหญิงองค์นี้ความจำสั้น หรือเป็นคนไม่สนใจอะไรมากมายมั้ง



ขนาดเรื่องเพิ่งเกิดเมื่อกลางวัน ยังไม่คิดติดใจ อะไรสงสัยจะลืมไปแล้วซะด้วยละมั้ง หรือแกล้งทำเป็นไม่สนใจเพราะกลัวอายก็ไม่รู้



“ท่านจ้าว และพระธิดาเสด็จแล้ว” เสียงราชองครักษ์ประกาศตามด้วยเสียงแตร ซึ่งเจ้าหญิงบ่นว่ามันเหมือนเสียงสัตว์ประปลาดร้อง



    

                ท่านจ้าวเอวิเดสประทับบนบัลลังก์ทอง...ส่วนเจ้าหญิงเฟลิโอน่ากับเจ้าชายคาโล ประทับอยู่ข้าง ๆ



“ได้เวลาแล้วฝ่าบาท” เจ้าโกโดมเสนอหน้ามาตามเคย



“ข้า เอวิเดส กษัตริย์แห่งเดมอส ของเปิดงานเทศกาล เนื่องในโอกาสที่ลูกข้าจบการศึกษาจากเอดินเบอร์ก   ขอให้ประชาชน



ของข้า และ นักท่องเที่ยวจากต่างเมือง มีความสุขกับเทศกาลอันสุดพิเศษ ข้าขอเปิดงานเทศกาล ณ บัดนี้” พูดจบเสียงเฮ



ก็ดังขึ้นจากประชาชน ประตูสู่งานเทศกาลถูกเปิดขึ้น ตอนนี้ เมืองแห่งปิศาจ นามเดมอส กลายเป็นเมืองแห่งความหรรษาไป



เสียแล้ว



“เสด็จพ่อ...หม่อมฉันขอพาคาโลไปเที่ยวนะพระเจ้าค่ะ เอ้ย เพคะ” เจ้าหญิงจอมจุ้นกล่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ภายในงานเริ่ม



คึกคักแล้ว



“อืม...ไปเถอะ...แล้วอย่ากลับวังค่ำนักล่ะ” จ้าวเอวิเดสกำชับแล้วหันไปคุยกับโกโดม



“เพคะ...ไม่กลับค่ำแต่อาจไม่กลับเลย อิ ๆ” วลีแรกตอบรับอย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่ประโยคหลังนี่สิ เบาจนแทบไม่ได้ยิน



ทำเอาเจ้าชายน้ำแข็งหันมาถลึงตาใส่กับคำพูดนั้น



“ไปเหอะ คาโล ในงานมีอะไรน่าสนใจกว่าตรงนี้เป็นสิบเท่า” ว่าแล้วเจ้าหญิงตัวดีก็ลากคาโลเข้าสู่งานเทศกาล



    

               เมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวดีเดินลับตาไปแล้ว



“ยาของคนแคระดำใกล้เสร็จหรือยัง ข้าชักจะไม่ไหวแล้วนะ โกโดม” เสียงจ้าวเอวิเดสเอ่ยอย่างเป็นกังวล



“อ้อ...ฝ่าบาท ยาเสร็จพร้อมสำหรับพระธิดาแล้วพระเจ้าค่ะ...ตอนนี้มันอยู่กับหม่อมฉันแล้ว” ว่าแล้วเจ้าโกโดมก็ชูขวดแก้วเล็ก ๆ



ที่บรรจุน้ำสีฟ้า ๆ ข้นคลั่กให้กษัตริย์เอวิเดสชม พร้อมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ



“ลูกหญิง วันนี้เที่ยวให้สนุกนะลูก วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ วิญญาณส่วนหนึ่งของชายนาม เฟริน จะอยู่ร่วมกับเจ้า”



เสียงเอวิเดสรำพึงอย่างอาลัยอาวรณ์



“เอ่อ...ฝ่าบาท แล้วพอแยกเจ้าหนุ่มน้อยเฟรินออกมาแล้วจะเอายังไงต่อล่ะพระเจ้าค่ะ” เจ้าโกโดมถามด้วยความสงสัย



“เฟรินก็ลูกข้าเหมือนกัน...ก็ดีข้าก็จะได้มีทั้งลูกสาวและลูกชาย ส่วนเขาจะอยู่กับข้าหรือไม่มันก็อีกเรื่อง ถ้าไม่อยู่ก็คงตาม



มาดัสไปน่ะแหละ” จ้าวเอวิเดสตอบอย่างสบายใจ



“พระเจ้าค่ะ ฝ่าบาท” โกโดมว่าแล้วทำท่าจะไป



“เอ่อ...เดี๋ยวโกโดม พรุ่งนี้ เจ้าจัดการด้วยนะ...ทำเหมือนกับพิธีตอนที่ทำให้ลูกข้าเป็นผู้หญิงน่ะแหละแล้วอย่าให้ข่าวรู้ไป



ถึงลูกข้าล่ะ” จ้าวเอวิเดสกำชับแล้วเดินทางกลับสู่ราชวังด้วยความสบายใจ



“พระเจ้าค่ะ ฝ่าบาท หม่อมฉันจะปิดไม่ให้พระธิดารู้และจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย” เสียงเจ้าโกโดมบอกถึงความมั่นใจ



            - - - - - - - - - - - - - - - *- - - - - - - - - - - - - - - - * - - - - - - - - - - - - - - -



“เออ...คาโล แกอยากไปไหนก่อนล่ะ” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าถาม



“นายอยากไปไหน ฉันก็อยากไปนั่นแหละ” เสียงเจ้าชายคาโลตอบ



“ไม่ต้องมาหวานแถวนี้นะโว้ย...ทำปากหวานระวังปากเจ่อแบบเมื่อกลางวันนะ หาว่าไม่เตือน” เสียงเฟลิโอน่าตอบแก้เขิน



เพราะตอนนี้คนรอบข้างมองกันเป็นตาเดียว จึงรีบลากเจ้าชายคาโล ไปที่ซุ้มมนุษย์ประหลาด



“นี่คาโลเข้าไปดูกันเหอะนะ...พวกเราดูฟรี ฉันอยากรู้ว่าจะประหลาดยังไงน่ะ” เสียงเฟลิโอน่าชักชวนแกมบังคับ



“อืม...ไปก็ไปสิ” คาโลทำหน้าเบื่อ ๆ แล้วเดินตามเข้าไป เพราะที่จริงเขาสนใจซุ้มที่สาธิตการตีดาบมากกว่า





“เอ้าเร่เข้ามาเร่เข้ามา...มาชมมนุษย์ประหลาด กันดีกว่าพ่อแม่พี่น้อง งานนี้ฟรี ไม่เสียค่าเข้าชม” เสียงเจ้าของซุ้มโฆษณา



“ก็แหงล่ะสิ ประชาชนไม่เสีย แต่ก็ไม่เก็บกับพ่อข้านี่หว่า” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเริ่มหงุดหงิด



“เอ้า...เราจะเริ่มจากมนุษย์ประหลาดคนแรก...มนุษย์หมาป่า” ว่าแล้วเจ้าของซุ้มก็เปิดผ้าคลุมกรง ภายในเป็นมนุษย์ที่ผิวกาย



มีแต่ขน แต่รูปร่างเหมือนมนุษย์หน้าคล้ายหมาป่า แต่เมื่อสังเกตดี ๆ



“เฮ้...พี่ชาย...ชุดขนสัตว์เนี่ยพี่ชายตัดร้านไหนเหรอ...เย็บมีฝีมือดีนี่นา” เสียงเจ้าคนปากไม่ดีดังขึ้น สร้างเสียงฮือให้กับผู้ชม



“เอ่อ...เอ่อ...” ผู้คุมเริ่มอ้ำอึ้งเพราะรู้ตัวว่าถูกจับผิดจนได้



“เอ้อ...น้องสาวตาแหลมคมดีนี่นา นี่แค่ประเดิมเท่านั้นแหละชุดต่อไปของจริง” เจ้าของซุ้มรีบแก้สถานการณ์



“ต่อไปขอเชิญพบกับนางเงือกของจริง” ว่าแล้วก็มีคนเข็นโต๊ะออกมา บนโต๊ะเป็นหญิงสาว เปลือยท่อนบน ผมยาว ท่อนล่าง



มีหางคล้ายปลา หน้าตาสะสวยทีเดียว



“เฮ้...พี่ชาย...ผ้าระบายสีเขียวที่เอามาทำหางปลาพี่ชายซื้อมาจากที่ไหนน่ะ...ข้าอยากได้มาตัดชุดบ้างจัง” เสียงเจ้าคนตัวดี



โพล่งขึ้นมาอีกเช่นเคย...คราวนี้เรียกเสียงฮือจากผู้คนได้มากกว่าครั้งก่อน ทำให้ผู้ชมทยอยเดินออกไปจนแทบจะไม่เหลือเลย



         ด้วยความอดรนทนไม่ได้ของเจ้าของซุ้มจึงตรงรี่มาที่เจ้าหญิงเฟลิโอน่าทันที



“นี่ยัยตัวดี แกมาพังร้านฉันหรือไง ใครจ้างแกมาบอกมาสิ” เจ้าของซุ้มตะโกนขึ้นเสียงทำท่าเอาเรื่อง



“อ้าว ก็พี่ชายอยากมาหลอกประชาชนทำไม หลอกเขา บาปรู้ไหม” เสียงเจ้าหญิงตัวดีเถียง



“นังตัวดี...แกต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง” ว่าแล้วเจ้าของร้านก็เงื้อมือขึ้น ก่อนที่มีได้ลงมือก็รู้สึกได้ถึง ความเย็นยะเยียบของ



แผ่นเหล็กคม ๆ ที่ประกฎอยู่บริเวณคอหอย



“นี่พี่ชาย...นี่คู่หมั้นข้า...ถ้าทำอะไรมากกว่านี้ เจ้าผ่าปฐพีคงไม่ยั้งมือแน่” เสียงเจ้าชายคาโลดุดันและท่าทางเอาจริงทำให้เจ้า



ของซุ้มยอมรามือ ด้วยความเกรงใจเจ้าผ่าปฐพี



“รู้ไหมว่าคู่หมั้นข้าเป็นใคร” เสียงอันเยือกเย็นของเจ้าชายคาโลพูดเป็นครั้งที่สองพร้อมกันเฟลิโอน่าเจ้าหญิงตัวดีมาไว้ข้างหลัง



ตนเองเพื่อปกป้อง



“จะเป็นใคร...ก็คงเป็นพวกจรจัดล่ะสิ เชอะมาทำอวดดี” เจ้าของซุ้มยังคงไม่ลดละ



“ข้าจะบอกให้สมองกลวง ๆ ของเจ้ารู้ไว้ ว่า นังนี่ ของเจ้าน่ะ คือ เดอะปรินเซสเฟลิโอน่า เกรเดเวล ออฟ เดมอส”



ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีกต่อไปอีก รีบจูงมือของเจ้าหญิงตัวดีออกจากซุ้ม ทิ้งเจ้าของซุ้มผู้ไม่รู้



ชะตาตัวเอง คุกเข่าขอโทษอยู่ด้านหลัง...



“เอ่อ...คาโล...ข้าขอโทษนะ ที่ทำให้วุ่นวาย แต่ถามไรอย่างดิ่” เจ้าคนตัวดีน้ำเสียงสำนึกผิด



“อะไร” เจ้าชายคาโลตอบโดยไม่มองหน้า



“ฉันไปเป็นคู่หมั้นแกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เจ้าหญิงตัวดีเริ่มขึ้นเสียง



“ตั้งนานแล้ว...แต่ไม่ได้บอกใคร...ไม่เชื่อก็ถามใจนายดูสิ” คาโลตอบตัดบท แล้วจูงเฟลิโอน่าไปซุ้มของกิน



“ไอบ้า...นึกเองคนเดียว...ฉันก็อายเป็นนะโว้ย” เจ้าคนตัวดีหน้าแดงแล้วนึกบ่นอยู่ในใจ



“นี่ อยากกินอะไรหรือเปล่าล่ะ” เสียงคาโลถาม



“ฉันอยากกินขนมหวานน่ะ” เฟลิโอน่าตอบ เพราะตอนนี้น้ำลายแทบหกเพราะเห็นสายไหมสด ๆ ที่เพิ่งทำขึ้นมา



“ฉันยังหวานไม่พออีกหรือไง ถึงอยากได้ของหวานอีก” เสียงเจ้าชายคาโลกระซิบข้าง ๆ หูทำให้หน้าร้อนผ่าวไปหมด



“เออ...เออ...ไม่กงไม่กินมันแล้ว” ว่าแล้วเจ้าหญิงตัวดีก็รีบเดินออกจากซุ้มไป



“เอ่อ...เอาสายไหมให้ 2 ครับ ของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า” เสียงคาโลสั่ง เมื่อได้ก็รีบวิ่งตามเจ้าหญิงขี้งอนมาติด ๆ



“รอด้วยซิ...จะกินใหมเขาทำพิเศษให้เลยนะเนี่ย หอม แล้วก็อร่อยมากด้วย” คาโลเจ้าชายมาดขรึมพลิกบทบาทโดยสิ้นเชิงเมื่อ



ต้องมารับบทเป็นฝ่ายง้อ



“กินก็ได้” เจ้าหญิงตัวดีทนไม่ไหว ในเมื่อของโปรดอยู่ตรงหน้าชวนกินขนาดนั้น ก็สลัดศักดิ์ศรีความงอนทิ้งไปในทันที



                                                      =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=              



    

                  ทั้งสองเที่ยวเล่นกันจนดึก เมื่อร้านรวงเริ่มเก็บข้าวของกันแล้วจึงกลับสู่ราชวัง

    

                   คาโลมาส่งเฟลิโอน่าที่หน้าห้อง



“คาโล...ขอบใจนะที่ไปเที่ยวเป็นเพื่อน” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่ากล่าวอย่างขอบคุณ



“ไม่เป็นไร...ฉันก็มาเพื่องานนี้อยู่แล้วนี่ พรุ่งนี้จะไปอีกก็บอกแล้วกัน” เสียงเจ้าชายคาโลตอบเป็นเชิงชวน



“อืม...ขอบใจว่ะ...นายเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ” เฟลิโอน่าว่าแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง



“ขอบใจต้องแถมกู๊ดไนท์คิสด้วยสิ” ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็ไม่รอช้า ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ทันที

    



                    เจ้าหญิงเฟลิโอน่ารู้สึกจะมึนไปชั่วขณะ เมื่อได้สติ เจ้าคนที่มอบกู๊ดไนท์คิสให้ก็วิ่งกลับห้องไปแล้ว



“ไอบ้าคาโล....แกทำอย่างงี้กับฉันอีกแล้วนะโว้ย...เจ็บใจจริง ๆ วันเดียวเสียรู้มันตั้ง 2 รอบ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าบ่นในใจที่จริง ๆ



แล้วดีใจ จนลิงโลด แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องบรรทม เพื่อรอวันสำคัญวันพรุ่งนี้ วันที่แม้เจ้าตัวก็ยังไม่รู้โชคชะตาของตัวเอง...



                                          =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=



หุ ๆ ๆ พรุ่งนี้เจ้าหญิงจะเป็นอย่างไร เมื่อถูกแยกร่าง...ติดตามให้ได้นะ...



ขอคอมเม้นเยอะ ๆด้วย ช่วงนี้เป็นไรไม่รุ ขาดคอมเม้นแล้วหงุดหงิดอ่ะ...อิ ๆ