หัวขโมยแห่งบารามอส...ภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #5 : คาโล(ขโมย)จุมพิต

“พระธิดา เพคะ เช้าแล้วนะเพคะ” เสียงสาวใช้ประจำกายของเจ้าหญิงฟิโอน่าปลุก เจ้าหญิงจอมขี้เซา



“พระธิดา พระธิดา ปุ๊...” ยังไม่ทันขาดคำ สาวใช้ผู้เคร่งครัดในหน้าที่ก็โดนฤทธิ์หมอนลอยฟ้าปาเข้าให้เต็มเปา



“โธ่เอ๊ย...บาปรู้ไหมเนี่ย มาขัดความสุขการนอนของคนอื่นเขาน่ะ” เสียงเจ้าหญิงตัวดีดังขึ้นพร้อม ๆ กับพี่สาวใช้



เก็บหมอนวางไว้ที่ที่มันควรจะอยู่



“ก็ฝ่าบาทให้หม่อมฉันมาทูลเชิญไปเสวยอาหารเช้ากับฝ่าบาทนี่เพคะ...แล้วตอนนี้เจ้าชายคาโลก็ประทับรออยู่แล้วด้วย”



เสียงสาวใช้ยังคงเจื้อยแจ้วต่อ



“แล้วทำไมไม่รีบบอกข้าล่ะ...ปุ๊…” หมอนลอยเป็นรอบที่สองประทับสู่ใบหน้าของสาวใช้คนเดิม



                                    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -





“เสด็จพ่อรอนานไหม พระเจ้าค่ะ” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าดังข้ามห้องมาตั้งแต่ยังไม่เห็นตัว



“อุ๊ย...เพคะ” เจ้าตัวดีรีบแก้กลับ



“ลูกตื่นสายอีกแล้วนะเฟลิโอน่า การทำให้ผู้คนต้องคอย เป็นมารยาทที่ไม่ควรทำรู้ไหม” ราชาแห่งเดมอสปรามอย่างอ่อนโยน



“ขอประทานอภัยเพคะ...” เจ้าหญิงตัวดีก้มหน้างุด ไม่พูดไม่จาเหมือนสำนึกผิด



“เอ้า...เอ้า...ดูทำเข้าสิ...ไม่ป็นไร กินเถอะ คราวหลังอย่าก็แล้วกัน” ท่านจ้าวเอวิเดสทรงจำนนต่อลูกสาวในที่สุด



“เฮ้...คาโลเดี๋ยวไปเที่ยวงานในเมืองกันเหอะ...สนุกแน่” เสียงเจ้าหญิงชักชวนคนนั่งตรงข้ามอย่างไม่เกรงใจใคร



ทั้งที่อาหารยังเต็มปาก จนพูดเสียงอู้อี้



“เฟลิโอน่า”เสียงราชินีแห่งนครจันทราดังขึ้นยุติการเริ่มสนทนาของเจ้าตัวดีไปในทันที



“การจะรอให้เสวยเสร็จก่อนแล้วค่อยพูดเนี่ย หลานจะขาดใจตายไหม เฟลิโอน่า” ท่านอาลูน่ายังคงอบรมต่อ



“หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะท่านอา” เสียงของคนถูกอบรม อ่อนลงไปในทันที



    

                     แล้วระหว่างนั้นก็ไม่มีใครได้พูดจากันอีกจนเสวยเสร็จ



“วันนี้มีงานเทศกาลวันแรกแหละคาโล เราไปเที่ยวกันนะ” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเอ่ยชักชวนในที่สุด



“อืม...ฉันก็มาเพื่อเที่ยวงานนี้อยู่แล้วนี่นา” คาโลตอบน้ำเสียงเรียบเฉย



“เสด็จพ่อ เพคะ จะเสด็จไปเปิดงานเทศกาลเมื่อไหร่เพคะ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าหันไปสนทนากับผู้เป็นพ่อ



“ตอนบ่าย ๆ น่ะ...ลูกจะไปพร้อมพ่อก็ได้นะ...พอเปิดงานแล้วลูกก็ค่อยไปเที่ยวเล่นกับคาโลไง” ผู้เป็นพ่อยื่นข้อเสนอ



“เพคะ...งั้นเสด็จพ่อก็รอลูกด้วยนะเพคะ งั้นตอนนี้ลูกขอตัวพาคาโลเดินชมราชวังนะเพคะ” ว่าแล้วเจ้าหญิงจอมจุ้น



ก็ลากเจ้าชายคาโลออกไปจากห้องเสวยทันที



    



                      เจ้าชายคาโลตกใจไม่น้อยเพราะนึกว่าจะถูกลากมาคุยเรื่องเมื่อคืน



“เฮ้ย...อย่าเพิ่งหนีไปไหนนะโว้ย...คืนนี้จะได้เที่ยวกันให้สนุก” น้ำเสียงของเจ้าหญิงบอกถึงความตื่นเต้น



“เออ...ฉันรู้อยู่ว่าหนียังไงก็หนีนายไม่พ้นหรอก” คาโลตอบอย่างเบาใจ เขาน่าจะนึกได้ตั้งนานแล้วว่าเจ้าหญิงองค์นี้ความจำสั้น



“เอ้อ...คาโล นายมีเสื้อผ้ามาให้ฉันยืมซักชุด ไหม” น้ำเสียงของเฟลิโอน่าบ่งบอกถึงความรำคาญชุดที่ใส่อยู่เต็มทน



แถมยังเกายิก ๆ แสดงความจริงใจประกอบอีกด้วย



“ไอมีน่ะ...มันมีอยู่หรอก แต่ฉันว่าเสด็จพ่อของนายยำฉันแน่...ถ้าให้นายยืมใส่ไปเที่ยวน่ะ” คาโลตอบอย่างรำคาญ



“โธ่เอ๊ย งก ก็บอกมาเหอะ ทำมาอ้างโน่นอ้างนี่ เพื่อนกันเปล่าวะ ยืมแค่นี้ทำเป็น อะโธ่” เสียงของเฟลิโอน่าตอนนี้บ่งบอก



ถึงความเบื่อเป็นทวีคูณ



“เออ...ให้ยืมก็ให้ยืม” คาโลตัดบทเพราะเขาก็รำคาญหล่อนเต็มทน



“แต่...มีข้อแม้” นัยน์ตาของเจ้าชายน้ำแข็งบัดนี้ ดูจะ แวววาวไปด้วยความเจ้าเล่ห์



“อะไรอีกวะ จะเอาค่าเช่าหรือไง”เสียงเฟลิโอน่าตอบกลับแล้วหัวเราะ



“ไม่หรอกแต่จะขอมัดจำ” เจ้าชายคาโลบัดนี้ เขยิบเข้ามาใกล้เฟลิโอน่าในระยะประชิดทีเดียว



“เฮ้ย ๆ จะทำอะไร...จะเอาอะไรมัดจำก็ว่ามา” เฟลิโอน่ากระเถิบหนีมองหน้าคาโลอย่างไม่ไว้ใจ



“หลับตาก่อนสิ...แล้วจะบอก” เจ้าชายคาโลน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด



“อย่าลูกเล่นนะโว้ย” เสียงเจ้าคนตัวดีบอกก่อนจะค่อย ๆ หลับตา



    เพียงเสี้ยววินาทีนั้นที่หลับตา เฟลิโอน่ารู้สึกได้ถึงความคมสันของจมูกที่สัมผัสกับแก้มนวล ๆ ของเธออย่างแผ่วเบา



และทะนุถนอม ดัง “ฟอด” ใหญ่หลังจากนั้นรู้สึกว่าจะตัวชาไปพักหนึ่งกว่าจะรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวได้อีกครั้ง



ก่อนหันมามองเจ้าคนตัวการ ของเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ได้ว่าหน้าเธอสงสัยจะสุกขึ้นสีอีกแล้ว ถึงราชวัง



จะมีเสียงจอแจไปบ้าง แต่ขณะนี้ เธอสามารถ ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจตัวเองเต้นเป็นจังหวะ... เมื่อได้สติ





“ไอบ้า บ้า บ้า......คาโล ทำไมแกทำกับฉันอย่างงี้วะ” เฟลิโอน่ารีบแก้เก้อเข้าไปทุบคาโล...แล้วถูกแก้มขาว ๆ จนแดงถลอก



ไปหมดเหมือนเหตุการ์เมื่อกี๊น่าขยะแขยงเต็มทน แต่ใจลึก ๆ นี่สิไม่รู้ลอยไปไหนเสียแล้ว



“อ้าว...นี่จะยืมชุดฉันฟรี ๆ หรือไง ฉันก็ติดนิสัยนายมานั่นแหละ ของอะไรที่ได้มาก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” คาโลตอบวางมาดเฉย



“แล้วแกทำไมต้อง...ต้อง...ทำอย่างงี้แลกเปลี่ยนกับชุดเน่า ๆ ของแกด้วยล่ะ” เฟลิโอน่าขึ้นเสียงอีกเพราะรู้ตัวว่าตอนนี้หน้าเธอคง



แดงอย่างถึงที่สุด ก็จะไม่ให้แดงได้ยังไงล่ะ โดนขโมยจุมพิตแก้มจากเจ้าคนตัวดีมาดเจ้าชายน้ำแข็งแล้วยังมาทำเฉย ให้เธอทำตัว



ไม่ถูกอีก มันก็น่าแค้นอยู่หรอก



“คอยดูเหอะ...แกฉันจะแก้แค้นแกไอ้คาโล” เฟลิโอน่าตะคอกแล้วชี้หน้าด้วยมือที่ยังสั่นอยู่



“จะแก้แค้นยังไงล่ะ...จะหอมฉันคืนหรือไง ถ้างั้นตอนนี้เลยก็ได้นะ...” คาโลว่าแล้วยื่นแก้มไปข้างหน้า



“พลั่ก” ตามด้วยเสียง “โอ๊ย” ของเจ้าชายคาโล



“สมน้ำหน้า แกอยากมาทำอย่างงี้ก็ต้องเจอซะบ้าง เราหายกันแล้วนะโว้ย...” เฟลิโอน่าว่าแล้วก็เดินกลับไปยังห้องบรรทมเพื่อ



เตรียมตัวไปงาน   หวังหรือว่าถ้ามีเฟรินในร่างเฟลิโอน่าแล้วจะไม่มีความวุ่นวาย...คิดผิดซะแล้ว...



                                                       - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



                                                ทางด้านเจ้าชายคาโล



“เป็นอะไรหรือเปล่าฝ่าบาท หน้าเป็นรอยช้ำเชียว” เสียงเจ้าโกโดมซึ่งบังเอิญผ่านมาเจอถามขึ้น



“ไม่เป็นอะไรหรอก โกโดม เจ้าเคยได้ยินสำนวน ว่า หญิงตบแปลว่าหญิงรักไหมล่ะ...แต่นี่ หญิงชกแปลว่าหญิงรักมาก”



เจ้าชายคาโลลูกแก้มตรงที่โดนชกแล้วเดินยิ้มจากไปทิ้งให้โกโดมงงงวยอยู่กับคำพูดนั้นอยู่คนเดียว



“เอ...สำนวนนี้มันคุ้นๆ...เหมือนมีใครเคยพูดบ่อย ๆ น๊า” เจ้าโกโดมนึกอย่างสงสัย แล้วก็ปล่อยมันผ่านไป



เพื่อไปเตรียมงานเทศกาลบ่ายนี้



                                                - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



(คำตอบก็คือ *เฟรินที่ชอบใช้พูดกับแองจี้ไงล่ะ โดนประจำเลยปลอบใจตัวเอง*)



ชอบก็เม้นเยอะ ๆ นะคร้าบ...