หัวขโมยแห่งบารามอส...ภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #3 : ริมทะเลสาบ...

“ฮึ...คาโล แกจะต้องชอบเพราะห้องของแกเสด็จพ่อเป็นคนเลือกให้เชียวนะโว้ย” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าพูดอวด ๆ



“ฉันแค่มาพักนะ...ไม่ได้จะมาชื่นชมห้องหับ พักผ่อน ของปราสาทราชวังเมืองเดมอส” คาโลตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ



“เออ...ก็ขอให้ไม่สนใจจริง ๆ เถอะ ไอคนปากไม่ตรงกับใจ” เจ้าหญิงกล่าวบัดนี้ออกอาการแมนมากะทันหันเสียแล้ว



“นี่จะถึงหรือยังเนี่ย เดินมาตั้งนานแล้วนะ” คาโลบ่น



“นั่นไง ห้องทางซ้ายมือนั่นหน่ะแหละ” เฟลิโอน่าว่าแล้วผลักคาโลเข้าไปในห้อง



“นี่ พอได้แล้วฉันเดินเองได้ไม่ต้องมาผลัก” คาโลหันมาบ่นใส่



“เออ...เออ เข้าไปดูไปว่าจะพอนอนได้ไหม ถ้าไม่ได้จะให้ไปนอนคอกมังกร” เฟลิโอน่าตอบประชด



    คาโลเดินเข้าไปในห้องอย่างสำรวจ เขาเดินดูรอบ ๆ ราวกับจะหาว่าห้องนี้มีทางหนีทีไล่หรือ



มีอาวุธอะไรซ่อนอยู่บ้างหรือเปล่า





“แกไม่ต้องคิดมากหรอก คาโล นอนได้ก็นอนไปเหอะ ไม่มีใครเขาคิดจะมาฆ่าแกถึงในราชวังชั้นในหรอก”



เฟลิโอน่าเปรยขึ้นมาหลังจากรำคาญอาการขี้ระแวงของ เจ้าชายคาโลเต็มทน



“อืม...ถึงเป็นราชวังชั้นในก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ห้องหับก็จัดเรียบร้อยดี มีระเบียบ ไม่สกปรก



ทิศทางระบายอากาศก็ดี น่า อยู่แล้วยังมีวิวสวย ๆ ให้มองอีก ท่านจ้าวเลือกห้องดี” คาโลตอบซึ่งทำให้เฟลิโอน่า



แยกไม่ออกเลยว่ามันเป็นคำบ่นหรือคำชมของเจ้าชายน้ำแข็งผู้เข้าใจยากคนนี้



“จะไปเดินดูรอบ ๆ ไหมล่ะ ธรรมชาติที่นี่ก็ไม่แพ้ คาโนวาล หรอกนะ” เฟลิโอน่าชวนหลังจากเห็นคาโลเงียบอยู่นาน



“อืม...ก็ดี ฉันไม่มีอะไรทำ” คาโลตอบแล้วลุกขึ้นเดินไปยังประตู



    จริงอย่างที่เฟลิโอน่าว่า บรรยากาศที่นี่ชวนให้หลงใหลเสียจริง ทั้งมวลหมู่ดอกไม้นานาพรรณ สีสันสดใส



กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของธรรมชาติ และอากาศบริสุทธิ์ ซึ่งนับวันจะหาไม่ได้แล้วในคาโนวาล แต่เดมอสดินแดนแห่งปิศาจ



กลับมีสถานที่สวย ๆ งาม ๆ เช่นนี้อยู่



                 บรรยากาศอย่างนี้มันชวนให้คิดถึง วันนั้น....วันที่เขาสารภาพรักกับเจ้าหญิงเฟลิโอน่า



    เมื่อเฟลิโอน่าเห็นคาโลนั่งเงียบไปนาน เอาแต่จ้องมองทะเลสาบ แล้วอมยิ้ม ก็อดนิสัยชอบแกล้งไม่ได้



จึงเดินเข้าไปข้างหลังหวังแกล้งให้คาโลตกใจ



“แหว่...”เสียงเฟลิโอน่าทำลายความคิดอันแสนสุขแทบจะในทันที คนถูกแกล้งกลับเฉย แต่คนแกล้งนี่สิ พลาดท่า



หลอกแล้วดันกลิ้งหลุน ๆ  ไปริมสระซึ่งเป็นพื้นลาด ถ้าเจ้าชายคาโลไม่ไปประคองไว้ก่อน สงสัย กลายเป็น



ลูกหมาตกน้ำที่น่าสมเพช



“ปล่อย ได้แล้ว ไอ้คาโล คิดจะแต๊ะอั๋งเหรอ” เสียงเฟลิโอน่าดังแก้เขิน



“ไม่...ไม่ปล่อย...วันนั้นฉันยังไม่ได้ฟังคำนั้นจากปากเธอเลย” คาโลพูดดวงตาอันเย็นยะเยียบสบตากับเธอ



“วันไหน...ฉันจำไม่ได้” เฟลิโอน่าเจ้าหญิงผู้แข็งกร้าว บัดนี้กลับหน้าขึ้นสีชมพูเข้ม อยู่ในสภาพอ้ำอึ้ง หยุดดิ้นทันทีในอ้อมกอดเขา



“ก็วันที่ฉันบอกว่า...” คาโลกระซิบข้าง ๆ หู แล้วแล้วรวบตัวเธอมากอดแน่นขึ้นไปอีก ตอนนี้บรรยากาศดูเหมือนจะเต็มใจยิ่งนัก



ลมพัดเบา ๆ ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ท้องนภาเป็นสีส้มอมชมพู มวลหมู่รุกขชาติพลิ้วไหว เหมือนดังเริงระบำ รอการสดับรับ



ฟังคำคำนั้น ซึ่งออกมาจากปากเจ้าหญิงเฟลิโอน่าผู้ซึ่งบัดนี้ดวงหน้าของเจ้าหล่อนการเป็นสีเดียวกับท้องฟ้าไปเสียแล้ว



\"เอ่อ...คือ...ฉัน..ฉัน..\" เฟลิโอน่าอ้ำอึ้ง



\"ฉันอะไร...เร็ว ๆ ไม่งั้น\" คาโลขู่แล้วทำท่าจะเอาจมูกอันคมสันของเขามาชนกับแก้มนวล ๆ ของเธอ



แล้วช่วงเวลาอันแสนโรแมนติกอันระทึกใจของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าก็สิ้นสุดลงเมื่อ



“องค์หญิง ราชบุตรเขย ฝ่าบาทให้มาทูลเชิญเสวยพระกระยาหารค่ำพระเจ้าค่ะ” เสียงเจ้าโกโดมโผล่มาขัดจังหวะขณะ



กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม(เสียดายเนอะ อีกนิดเดียวแท้ ๆ มีอะไรอย่าโทษเราน๊า ไปจัดการกับเจ้าโกโดมเอาแล้วกัน อิ ๆ )



“อุ๊ย...ขอประทานอภัย หม่อมฉันเข้ามาขัดจังหวะ” แล้วเจ้ากวางก็รีบจ้ำกลับไป เพราะกลัวจะเจอทวินพาวเวอร์ของจริง



เจ้าชายคาโลน่ะไม่เท่าไหร่หรอก...แต่เจ้าหญิงที่อยู่ในอ้อมนี่สิ...หน้าสีแปร้ดอย่างกู่ไม่กลับ รีบผละออกจากเจ้าชาย



คาโลแทบจะในทันที...



\"ไอคาโลบ้า...เวลาอยากให้หวานน่ะ ไม่ค่อยจะหวานหร๊อก...แต่พอเวลาแบบนี้โอ๊ย...เขินโว๊ย\" เสียงเจ้าหญิงสบถเบา ๆ กับตัวเอง



แล้วรีบเดินไปยังโถงรับประทานอาหารทันที ทิ้งให้เจ้าชายมาดน้ำแข็งยืนหัวเราะอยู่กับอาการของเธอ



=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-



อิ ๆ ความหวานของคู่นี้จะไม่หมดเพียงแค่นี้แน่ แต่ข้าน้อยต้องขอกำลังใจในการคอมเม้นมาเพิ่มความหวานด้วยนะขอรับ



ไม่งั้นไม่มีคนอ่าน สงสัยหวานเก้อ...เรื่องราวสนุก ๆ ยังมีอีกเพียบจะพยายามมาอัพทุกวันนะขอรับ...



อย่าลืม ! อยากให้มีคู่ไหนเพิ่มบอกข้าน้อยได้ จัดให้คร๊าบ...