หัวขโมยแห่งบารามอส...ภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #10 : การขัดขวางของจ้าวเอวิเดส

                “เอ่อ...เฟลิโอน่า พี่ขอโทษเรื่องเมื่อวาน พี่ไม่ได้ตั้งใจ” เสียงคำขอโทษที่ลำล่ำละลักออกมาจากปากของเจ้าชาย



น้ำแข็งที่หาน้อยคนนักที่จะเคยได้ยิน



    “ไม่เป็นไรหรอกเพคะ...หม่อมฉันหลับไปก็ลืมไปหมดแล้ว” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบอย่างอารมณ์ดี ทำให้สีหน้าของ



เจ้าชายคาโลเริ่มดีขึ้นบ้าง



    “งั้นวันนี้เราจะไปเที่ยวที่ทุ่งใกล้ป่าหลงลืมรึเปล่า” เสียงเจ้าชายคาโลถามต่อ อย่างดูเชิง



    “ก็แล้วแต่เจ้าพี่สิเพคะ อยากไปหม่อมฉันก็จะพาไป ไม่อยากไป หม่อมฉันก็จะไปเอง” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบ



เชิงประชดประชัน



    “ไปสิ...จะไปกันเลยไหมล่ะ” เสียงเจ้าชายคาโลรีบตอบเพราะกลัวเจ้าหญิงชอบแกล้งจะเปลี่ยนใจ



    “อ้อ...เจ้าพี่เพคะ อีกอย่างถ้าจะไปเที่ยวกับหม่อมฉัน ก็อย่าทำหน้าตายอย่างนี้นะเพคะ เหมือนคนโดนบังคับอย่างนี้



หม่อมฉันเที่ยวไม่สนุกหรอกไปเที่ยวนะเพคะไม่ใช่ไปรบ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่ายังคงตอกเข้าให้



    “อืม...ก็ได้” ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็เผยอริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ



    “โอ เค ไปกันเลยก็ได้เพคะ” ว่าแล้วเจ้าหญิงเฟลิโอน่าก็เดินนำไป





    ระหว่างทาง ทั้งคู่ได้เดินชมความเป็นอยู่ของผู้คนในเดมอส หลายชีวิต หลายชนชั้น พร้อมทั้งซึมซับความใส่ใจ



ในชีวิตประชาชนเข้าไปอีกด้วย จนถึงใกล้เขตชายป่าหลงลืม ก็ถึงทุ่งทิวลิปสีขาว ชมพู ขึ้นอยู่ราวกับเมืองธรรมชาติ เมื่อเห็นภาพ



ทิวทัศน์เช่นนี้เจ้าหญิงเฟลิโอน่าก็ยิ้มแทบจะในทันที



    “ไปนั่งเล่นกันเถอะเพคะ เจ้าพี่” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าว่าแล้วจูงมือคาโลไปนั่งที่กลางทุ่งดอกไม้ ทำให้เพิ่งจะสังเกตว่า



เจ้าชายคาโลพกเจ้าผ่าปฐพีของพี่ชายมาด้วย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร



    เจ้าชายคาโลไม่ได้พิศมัยอะไรกับทุ่งดอกไม้นี่สักเท่าไหร่หรอก แต่ที่มาเพราะกลัวเจ้าหญิงแสนงอนจะน้อยใจมากกว่า



เขาจึงได้แต่นั่งมองเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเด็ดดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน ท่ามกลางธรรมชาติเช่นนี้ ทำให้นางดูงดงามกว่ายามใด ๆ



เลยทีเดียวฉับพลัน ความคิดก็สะดุดลง เมื่อมีเสียงแปลก ๆ ดังขึ้น แต่เจ้าหญิงเฟลิโอน่ายังคงไม่รู้สึกพระองค์เพราะยังทรง



เพลิดเพลิน อยู่กับบรรดาดอกไม้นั้น เจ้าชายคาโลจึงลุกขึ้นไปดูเงียบ ๆ เสียงยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ มันคือเสียงของคนประมาณ



2-3 คนเดินอย่างรีบเร่งดัง กรอบ แกรบ มาทางทุ่งดอกไม้ เขาจึงรีบวิ่งไปหาเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเพื่อหลบไปเสียก่อนจะเกิดเรื่อง



แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อคนหนึ่งในบรรดาผู้มาเยือนนั้น เห็นเจ้าชายคาโลเสียก่อน



    “เฮ้...กัส มีใครอยู่ทางโน้นแน่ะ ตามเร็ว” สิ้นเสียง ฝีเท้าถี่กระชั้นก็ตามคาโลมาติด ๆ จนถึงบริเวณที่เจ้าหญิงเฟลิโอน่า



ประทับอยู่



    “โถ...น้องชาย มาเที่ยวกับแฟนหรอกเหรอ คิ ๆ ๆมีความสุขกันจังนะ” เสียง คนตะโกนเมื่อสักครู่ดังขึ้นอีก



    “เฟลิโอน่ามานี่” เจ้าชายคาโลว่าแล้วดึงเจ้าหญิงเฟลิโอน่ามาอยู่ข้างหลัง



    “แฟนออกจะน่ารัก...แบ่ง ๆ กันไม่เสียหายนี่น้องชาย” เสียงเจ้าคนที่ 3 ดังขึ้น แววตาดูไม่น่าไว้ใจ



    “พวกโจรทมิฬอย่างพวกนาย กับสัตว์เดรัจฉานก็ไม่คู่ควร” เสียงเจ้าชายคาโลดังขึ้นอย่างมีอำนาจ



    “ฮึ้ย...เอ็งด่าพวกข้าหรือไงวะ แล้วรู้ได้ยังไงว่าพวกข้าเป็นโจร” เสียงเจ้าคนเดิมกล่าวอย่างหงุดหงิด



    “แล้วไอถุง 3 ถุงที่แบกมา มีเสียงเหรียญกระทบกันดัง มาตลอดทางนั่นน่ะ จะบอกว่าทำมาหากินมาได้ ก็คงจะต้องขอ



แบ่งทำเลบ้างซะละมั้งพี่ชาย” เสียงเจ้าชายคาโลพูดอย่างดูแคลน



    “รู้มากไปแล้วนะแก ฉันว่าจะแวะมาแหย่เล่น ๆ สงสัยคงจะไม่ได้กลับบ้านซะแล้วพวกแก” สิ้นเสียง เสียงชักดาบของ



แต่ละคนก็ดังขึ้น พร้อมย่างสามขุมเข้ามาหาคาโล ตอนนี้คนที่น่าสงสารคือเจ้าหญิงเฟลิโอน่าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ต้องมาเกี่ยวข้องกับ



เรื่องบ้า ๆ แบบนี้โดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย



    แต่ไม่ทันที่พวกโจรจะได้ตั้งตัว เจ้าผ่าปฐพีก็มาอยู่ในมือของเจ้าชายคาโลเรียบร้อยแล้ว ตวัดเพียงครั้งเดียว พวกโจรก็



แน่นิ่งไปราวกับโดนลมเวทมนต์



    “เฟลิโอน่าเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเจ้าชายคาโลถามถึงคนที่อยู่ข้างหลัง แต่เมื่อหันไปดู ก็พบว่าเจ้าหญิงเฟลิโอน่า



เป็นลมล้มลงไปแล้ว จึงรีบทรุดลงไปประคอง ทันที



    “เฟลิโอน่า เฟลิโอน่า ฟื้นสิ” เจ้าชายคาโลพร่ำเรียกชื่อ และเขย่าตัวเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเบา ๆ นางค่อย ๆ



เผยอเปลือกตาขึ้น



    “พวกมันไปกันหรือยังเพคะเจ้าพี่” เสียงเจ้าหญิงน้อยถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ



    “พวกมันไม่มีโอกาสไปไหนได้แล้วหล่ะ” เจ้าชายคาโลว่าพลางยิ้มน้อย ๆ เพื่อปลอบใจ



    “งั้นกลับกันเถอะเพคะ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าว่าแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน โดยมีเจ้าชายคาโลคอยประคอง



    “เจ้าพี่คาโลเพคะ แล้วเงินพวกนี้...” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าน้ำเสียงฟังดูเสียดายไม่น้อย



    “เราก็เอาไปแจกชาวบ้านขากลับสิ” เสียงเจ้าชายคาโลตอบอย่างอารมณ์ดี



                                                            =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=



    “ไปไหนกันมาคาโล ค่ำแล้วยังไม่กลับรู้ไหมว่าทุกคนเขาเป็นห่วง” เสียงเจ้าเอวิเดสเอ่ยขึ้นทันทีที่ก้าวเข้าสู่เขต



พระราชฐาน



    “ขอประทานภัยฝ่าบาท บังเอิญเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยพระเจ้าค่ะ” เจ้าชายคาโลตอบ



    “เอ่อ...เสด็จพ่อ คือพอดี ลูกเก็บดอกไม้อยู่ที่ทุ่งใกล้ป่าหลงลืม แล้วมีพวกโจรมันบังเอิญผ่านมา เจ้าพี่คาโลเลยสู้กับ



พวกมันเพคะ” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบอย่างแก้ตัวแทนคาโล



    “อืม...ถ้างั้นข้าก็ติดหนี้บุญคุณเจ้าละสิ คาโล” เสียงจ้าวเอวิเดสกล่าวอย่างดูเชิง



    “มันเป็นหน้าที่ของหม่อมฉัน ฝ่าบาท” เสียงเจ้าชายคาโลตอบอย่างภาคภูมิ “หากไม่มีพระสงค์ใดแล้วหม่อมฉันขอตัว”



ว่าแล้วเจ้าชายคาโลก็เดินกลับไปยังห้องพัก



    “งั้นหม่อมฉันก็ขอตัวเพคะ เสด็จพ่อ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าว่าพลางทำท่าจะเดินออกไปบ้าง



    “เดี๋ยว เฟลิโอน่า พ่ออยากให้ลูกรักนวลสงวนตัวไว้บ้าง ไม่ใช่ออกไปเที่ยวสองต่อสองกับเจ้าชายเมืองอื่นเช่นนี้ทุกวัน



มันจะไม่งาม ใครเห็นก็เอาไปนินทาเป็นขี้ปากเปล่าๆ นะลูก” เสียงจ้าวเอวิเดสกล่าวตักเตือนอย่างมีพระประสงค์แอบแฝง



    “เสด็จพ่อก็น่าจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของหม่อมฉันกับเจ้าพี่คาโลนี่เพคะ” เสียงเจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบอย่างเริ่มมีอารมณ์



    “ใช่ พ่อรู้ รู้ดีด้วย แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะหยุดหรือตัดขาดไม่ได้นี่นา” เสียงจ้าวเอวิเดสยังคงไม่ลดละ



    “ทำไมเสด็จพ่อทรงพูดเช่นนี้ เหมือนกับจะให้หม่อมฉันเลิกสนิทสนมกับเจ้าพี่คาโลอย่างนั้นแหละ” เสียงเจ้าหญิง



เฟลิโอน่าตอบอย่างน้อยใจเป็นที่สุด



    “ถ้าเป็นไปได้ พ่อก็อยากให้เป็นอย่างนั้น พ่อไม่คิดหรอกว่าการที่ลูกอยู่กับเจ้าชายคาโลแห่งคาโนวาล ผู้เย็นชาอย่างนั้น



แล้วจะมีความสุข” เสียงจ้าวเอวิเดสเริ่มขึ้นเสียง



    “ผิดแล้วเพคะ ถ้าไม่มีเจ้าพี่คาโลต่างหาก ลูกถึงจะอยู่อย่างไม่เป็นสุข” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าเถียงกลับอย่างไม่กลัวเกรง



    “ลูกกล้าขึ้นเสียงกับพ่อหรือเฟลิโอน่า” จ้าวเอวิเดสบัดนี้สีหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธ



    “ลูกขอทูลให้เสด็จพ่อทราบ พระสวามีของลูกในอนาคตจะต้องเป็นเพียง เจ้าชายคาโลแห่งคาโนวาลเท่านั้น และหากว่า



เสด็จพ่อคิดจะแยกลูกออกจากเจ้าพี่คาโลแล้วละก็ หม่อมฉันก็อาจจะมีรัชทายาทกับเจ้าพี่คาโล เพื่อเป็นข้อต่อรองกับเสด็จพ่อ”



เจ้าหญิงเฟลิโอน่าว่าแล้วก็วิ่งกลับไปยังห้องบรรทมทันที ส่วนเฟรินที่เพิ่งกลับมาจากในเมืองกับโกโดมก็กลับมาเห็นฉากนี้พอดี



    “น้องหญิงเป็นอะไรหรือเสด็จพ่อ” เสียงเฟรินถามด้วยความตกใจ



    “ไปถามน้องของเจ้าเองก็แล้วกัน” จ้าวเอวิเดสว่าแล้วเดินตึงตังจากไป



    เฟรินไม่รอช้ารีบตรงไปยังห้องของน้องสาวทันที



    “ก๊อก ๆ ๆ ๆ เฟลิโอน่าให้พี่เข้าไปได้ไหม” เสียงเฟรินละล่ำละลักตะโกนถึงคนในห้อง



    “เชิญเพคะ” เสียงที่ตอบกลับมาช่างเศร้าสร้อยเสียเหลือเกิน เฟรินค่อย ๆ แง้มประตูเข้าไปแล้วปิดเบา ๆ



    ดวงพระพักตร์ของเจ้าหญิงเฟลิโอน่ายามนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แห่งความเสียใจ สร้างความสะเทือนใจให้เฟริน



ไม่น้อย(เพราะพี่น้องคู่นี้เขาสื่อถึงกันได้ อย่างที่บอกไปเมื่อบทที่แล้ว)



    “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเฟลิโอน่า เล่าให้พี่ฟังได้ไหม” เฟรินว่าพลางลูบศีรษะน้องสาว เบา ๆ เพื่อปลอบ



    “เสด็จพ่อ ต้องการให้หม่อมฉันกับเจ้าพี่คาโลเลิกติดต่อกันเพคะ” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบแล้วสะอื้นน้อย ๆ



    “ทำไมล่ะ ก่อนหน้าพี่ก็ยังเห็นเสด็จพ่อเขาดีกับคาโลอยู่เลยนี่” เสียงเฟรินถามต่อด้วยความงุนงง



    “หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ อยู่ๆเสด็จพ่อก็เปลี่ยนไป เพราะอะไรหม่อมฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน”



เจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบ



    “แล้วที่เฟลิโอน่าบอกว่าจะมีรัชทายาทกับเจ้าคาโลน่ะ เอ่อ...” เฟรินถามตะกุกตะกัก



    “หม่อมฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะเพคะ พูดไปก็เพื่อขู่เสด็จพ่อเท่านั้น” เจ้าหญิงเฟลิโอน่าตอบอย่างโกรธ ๆ



    “พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้จะว่าอย่างนั้น” เฟรินรีบขอโทษน้องสาว



    “เอาอย่างนี้ เชื่อมือพี่ พี่จะทำให้เสด็จพ่อเปลี่ยนใจเอง งานเทศกาลครั้งนี้ พี่จะลงมือจัดการเอง” เฟรินว่าแล้วกอด



น้องสาว แววตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์





    ทางด้านเจ้าชายคาโล ทรงได้ยินเรื่องทั้งหมด ก็รู้สึกทั้งดีใจ และ ผิดหวังในตัวราชาแห่งเดมอสเป็นอย่างมาก



และแน่นอนก็รู้สึกรัก เจ้าหญิงเฟลิโอน่ามากขึ้นไปอีกเช่นกัน



    “แน่นอน เฟลิโอน่า ว่าที่ราชินีของคาโลแห่งคาโนวาล ก็ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น” คาโลให้คำมั่นแล้วหลับไป



    “เฮ้...โกโดม เดี๋ยวฉันจะให้รายชื่อเพื่อน ๆ ที่ฉันจะเชิญมาช่วยส่งบัตรเชิญให้หน่อยนะ” เสียงเฟรินว่าแล้วหยิบกระดาษ



ขึ้นมาร่างรายชื่อแขกทันที



    “ลืมไม่ได้ ก็ต้องเจ้าคิล แล้วที่คู่กันก็ต้องเจ้าหญิงเรนอน คิลเอ๊ย แกต้องขอบคุณชั้น แล้วก็เจ้าชายโรเวน จักรพรรดินี



วิเวียนนานีย่าแห่งเวนอล เรื่องอย่างนี้ จักรพรรดินีจอมซนพระองค์นี้ไม่มีพลาด แล้วก็เอ่อ...เออ ใช่ แองจี้ไง ลืมได้ไงฟะ...แล้วก็



มหาปราชญ์เลโมธีแล้วก็...ฯลฯ” เฟรินร่างเสียเมื่อย แล้วส่งให้โกโดม



    “กำชับคนส่งนะบอกแขกว่าให้มาให้ได้เข้าใจไหมเจ้ากวาง เข้าใจแล้วก็ไปซะฉันง่วงจะตายแล้ว” เฟรินว่าแล้วดัน



เจ้าโกโดมออกไปนอกห้อง โดยที่โกโดมไม่มีโอกาสขัดแม้สักพยางค์





    ในอาทิตย์นั้นทุกฝ่ายต่างรับผิดชอบหน้าที่กันอย่างแข็งขัน แม้แต่พระโอรสเฟริน เดอะ ปรินซ์ออฟเดมอส



ก็รู้สึกจะขันแข็งกับงานนี้เป็นพิเศษ  และเตรียมของบางอย่างด้วยตนเองและงานบางอย่างที่ไม่มีในกำหนดการ...



    “วันพรุ่งนี้แล้วสินะ ที่งานเทศกาลจะเริ่มขึ้น แล้วเสด็จพ่อจะต้องเข้าใจ” เฟรินคิดก่อนจะตรวจความเรียบร้อยในสิ่งที่ตน



จัดการเพื่อความแน่ใจ ว่าทุกอย่างพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ แต่คนที่เขาต้องนัดแนะด้วยก็คือ คาโล วาเนบลีเดอะปรินซ์ออฟคาโนวาล



                                                    =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=



น้องเราให้รหัสมาอัพให้...ไง ๆ ก็เม้นให้น้องเราด้วยละกันนะครับ