[SF] พิมพ์คำว่ารักไว้..ไม่กล้าส่ง

ลำดับตอนที่ #3 : [SF] พิมพ์คำว่ารักฯ :: ตอนที่ 3 (จบ)

[ SF ]
พิมพ์คำว่ารักไว้..ไม่กล้าส่ง

............................................................................................................


///////////////////////// ------------ วันถัดมา ------------- \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

"อ่าวริท ไหนเมื่อวานไม่กลับไปนอนหอละ" กันทักทายด้วยคำถาม ในตอนเช้าๆ อันสดใส
"เอ่อ..พอดีเมื่อวานไปปาร์ตี้วันเกิดน้องชายรุ่นพี่รุ่นน้องมา เลยค้างเลยอะ ว่าแต่รู้ได้ไงวะ ว่าริทไม่ได้นอนหอ ?"
ริทตอบคำถามกัน ก่อนที่จะถามกลับอย่างสงสัย
"พอดีไปส่งสาวแถวหอพอดี เลยขอนอนด้วย ขี้เกียจกลับบ้าน" กันตอบพร้อมทำท่าเท่ห์ๆ
"เออๆ รู้ว่าสาวเยอะ ไม่ต้องทำโก้" ริทตบศรีษะเพื่อนรักไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
"ว่าแต่ ทำไมเซนไม่ไปปาร์ตี้กะริทละ ปกติตัวติดกันนักนิ แปลกเนอะ -o-" กันพูดพลางถาม
"สงสัยอะไรมากมายวะกัน ... ว่าแต่เซนยังไม่มาอีกเหรอ ? อีก 10 นาทีจะเข้าแถวแล้วนะ"
ริทไม่ได้สนใจกับคำถามของกันมากมาย แต่สนใจไปที่ประตูรั้วโรงเรียน ทำไมเพื่อนรักของเขายังไม่มา
ปกติเซนไม่ใช่คนมาสายอะไรขนาดนั้น .... .

.... จนกระทั่ง เลิกเรียน ริทมองไปยังที่นั่งข้างๆ ซึ่งวันนี้มันว่างเปล่า
ไม่มีเพื่อนรักของเขามานั่งด้วย ไม่มีเพื่อนรักของเขามานอนหลับข้างๆ ไม่มีเพื่อนรักของเขามาให้บ่น

"น้องริทครับบบ กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่รุจไปส่ง" เสียงใสๆของรุ่นพี่ดังขึ้นมา ทำเอาริทหลุดจากภวังค์
"คือ พี่รุจครับ ริทมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่รุจน่ะครับ" ริทเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอารุจอยากรู้
"มีอะไรหรือเปล่าครับ" รุจถามริทขึ้นมา
"คือ.... เราเลิกกันเถอะนะครับพี่รุจ" ริทรวมความกล้าทั้งหมดบอกเลิกรุ่นพี่หน้าหล่อ
"ทำไมละครับ ? เราเพิ่งคบกันได้ 2-3 วันเองนะ ริทจะเลิกแล้วหรอ"
"คือ ริทขอโทษนะครับ ที่ริทตอบรับพี่รุจ เป็นเพราะว่า ริทอยากตัดใจจากคนบางคนให้ได้
ริทตอบรับไป เพราะอาจเป็นอีกทาง เพื่อตัดใจ ริทไม่เคยรักพี่รุจเลยสักนิดเดียว
ริทคิดกับพี่รุจเป็นได้แค่พี่ชายกับน้องชายแค่นั้นเองครับ คือริทขอโทษนะครับ
ริทไม่ได้ตั้งใตที่จะใช้พี่รุจเป็นเครื่องมือ ริทไม่ได้ตั้งใจปิดบังพี่รุจ" ริทบอกความจริงทั้งหมด ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลออกมา

รุจพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะดึงริทเข้าไปกอด
"ริทรักเซนใช่มั๊ย ?" รุจถามริท วาจาชัดเจน

ริทผละออกจากอ้อมกอดรุ่นพี่ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย "พี่รุจรู้ ... ?"
"ทำไมพี่จะดูไม่ออกละ แววตาที่ริทมอบให้พี่ทุกครั้ง มันเยือกเย็นเหลือเกิน
แตกต่างกับแววตาที่ริทมอบให้เซน ริทดูสดใส ร่าเริง แต่พอมาอยู่กับพี่
ริทดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ริทเกร็งตลอดเวลาเลย .."

"พี่รุจไม่โกรธริทนะครับ .." ริทยกมือไหว้รุ่นพี่คนตรงหน้า
"พี่ไม่โกรธริทหรอกนะ ^^ แต่พี่จะโกรธริท ถ้าริทไม่ไปตอบรับเซน" รุจพูดก่อนจะฉีกยิ้มให้

"รีบกลับไปหาเซนซะ" รุ่นพี่อย่างรุจเอ่ยบอกริท ก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้องเรียนของริท


การเลิกราของริทและรุจนั้น ทำให้รีบริทเดินกลับไปที่หอ เผื่อว่าจะพบเซน ... .
และก็ตกลงตอบรับความรักที่มีให้กัน.. . แต่ปรากฏว่า ไม่พบใครในห้อง
' เซนหายไปไหน ? ' ริทคิดในใจ ก่อนที่จะเดินหารอบห้อง แต่ก็ไม่เจอ ....

เจอเพียงเศษกระดาษสีฟ้าลายทอมแอนด์เจอรี่ และมีข้อความจากลายมือเละๆ
ซึ่งแน่นอน .. มันเป็นข้อความของเซน เพื่อนรักเขาแน่ๆ เขาจำไม่ผิดแน่ๆ

'ถึงริท

          เซนขอโทษนะ ที่เซนต้องทำแบบนี้
แต่ถ้าเซนบอกริทเร็วกว่านี้ เราทั้งสองคงไม่ต้องเสียใจ
นับตั้งแต่วันนี้ เซนจะไม่ทำให้ริทไม่สบายใจอีกแล้วนะ
เซนจะเดินออกไปเอง ริทจะได้ไม่ต้องสับสน
ขอให้รักกับพี่รุจนานๆนะครับคนดีของเซน
อยู่หอก็ดูแลตัวเองดีๆด้วละ ส่วนค่าเช่าห้องจ่ายเองนะ ฮี่ๆ

                                                 รักริทนะครับ
                                                          เซน'

...
"เซนนนนนนนนนนน" ริทตะโกนชื่อเพื่อนรักที่เขารักลั่นห้อง
มันคงช้าไปจริง ๆ เขาบอกเลิกกับรุ่นพี่ เพื่อที่จะมาเริ่มต้นใหม่กับเพื่อนรักของเขา
แต่มันก็สายเกินไป ...... สายที่จะแก้ทุกอย่าง
เพราะ คนที่เขารักนั้น ได้เดินจากเขาไปแล้ว .....

และคำพูดประโยคนึง ที่ทั้งสอง คงคิดเอาไว้ตอนนี้ .... .
คงเป็นประโยคที่พูดกันเมื่อวาน

"ถ้าริทและเซนต่างกล้าส่งคำว่ารักในเบอร์ของตัวเอง ป่านนี้เราก็คงมีความสุขดีแล้วเนอะ"

ถ้าเขาไม่กลัวที่จะต้องบอกรักคนที่เขารัก
ถ้าเขาไม่กลัวที่จะต้องเสัยเพื่อนไป

เขาก็คงไม่ต้องมา เจ็บ ... และเสียใจ อย่างเช่นในวันนี้ .... ...

~ ได้แต่พิมพ์คำว่ารักเอาไว้ ไม่เคยกล้าส่งไปสักครั้ง
เพราะกลัวฉันกลัวสะเทือน ความเป็นเพื่อนกันที่มี
ว่าจะลอง ลองกดไปกี่หน ชั่งใจ แล้วสุดท้ายก็ต้องกดทิ้ง
ไม่กล้าจริงๆ คงต้อง เพ้อ..เพ้อ..เพ้อข้างเดียว ~

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ขอบคุณที่ติดตามฟิคสั้น (ที่ไม่สั้นเท่าไหร่) นะค่ะ :))