...Miracle&Unbelievable Destination...[TVXQ-Yaoi][Episode2]

ลำดับตอนที่ #6 : Part 5

[Part 5]
 

                วันนี้เป็นอีกวันที่งานเอกสารมากมายวางกองรอให้ลายเซ็นของคนสวยประทับลงไปเพื่อดำเนินงานนั้นต่อ บางโครงการที่ชางมินทำค้างไว้และต้องการการอนุมัติจึงตกมาเป็นหน้าที่ของเขาในเมื่อเจ้าตัวดีหนีไปอเมริกาเสียแล้ว แจจุงขยี้ตาไปมาด้วยความง่วงงุน เมื่อคืนเขาได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงและคืนนี้ก็คงจะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน เขาอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้ายุนโฮมาก่อกวนหรือเกิดอาการหมีหื่นขึ้นมาอีกเขาจะเป็นยังไง...คงจะต้องสลบคากองเอกสารกันไปข้างนึง


  

                “แจจุงจ๋า~” เสียงทุ้มลอยมากระทบโสตประสาทในหูแต่ร่างบางก็ยังทำเป็นไม่สนใจ ทำไมน่ะเหรอ? ถ้าเขาสนใจวันนี้งานก็ไม่เสร็จน่ะสิ!

  

                “แจจุง~” คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันเบาๆด้วยความรำคาญ ยุนโฮเป็นบ้าไปแล้วหรือไงถึงได้เรียกเขาทั้งวันแบบนี้ งานการไม่มีให้ทำรึไงนะ...

  

                “แจจุ๊งงงง~”

  

                “เป็นอะไรเนี่ย! ฉันจะทำงานนะยุนโฮ” เสียงหวานเอ็ดคนรักด้วยความหงุดหงิด เขาอ่านเอกสารฉบับนี้ใหม่มาเป็นรอบที่หกแล้ว!

  

                “ก็ผมอยากเห็นหน้าคุณนี่นา...” ร่างสูงออดอ้อน

  

                “ก็ฉันนั่งอยู่ตรงหน้านายเนี่ย! ไม่เห็นรึไง แจจุงไม่ใช่ผีนะ! หยุดเลยนะยุนโฮ...แจจุงจะทำงาน ถ้าวันนี้งานไม่เสร็จแล้วไม่ได้กลับบ้านแจจุงไม่รับผิดชอบนะ” ร่างบางเอ่ยยาวเหยียดก่อนจะกลับไปสนใจกับตัวเลขน่างุนงงตรงหน้าอีกครั้ง ปากหนายกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยคำพูดกำกวม

  

                “งั้น...ถ้าทำงานเสร็จแล้วได้กลับบ้าน แจจุงต้องรับผิดชอบนะ!” เนื้อเสียงทุ้มร่าเริงจนคนสวยแอบงงว่ามันมีอะไรให้น่าสนใจนักหนา แต่พอลองคิดหาแล้วไม่ได้คำตอบเขาจึงไม่ได้คิดอะไรต่อจากนั้นอีก


  

                หมีอ้วนจอมเจ้าเล่ห์รีบทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อให้ทันเวลากลับบ้านกับคนสวย ตั้งแต่โดนดุยุนโฮก็หยุดเรียกชื่อของคนรักซ้ำไปซ้ำมาทว่าสายตาคมนั้นแทบจะจ้องมองไปยังใบหน้าหวานทุกสิบวินาที คู่ควงคู่ขาคนเก่าๆของเขาคงจะหัวเราะที่ชองยุนโฮมาติดแหง็กอยู่กับคนๆนี้ แม้ว่าจะถูกใจหญิงสาวหรือหนุ่มหน้าสวยคนไหนแต่เขาก็ไม่เคยรักและหลงใหลได้เท่ากับแจจุงเลยสักคน  ไม่มีใครที่เขาจะคิดว่าเป็นอีกครึ่งของชีวิต ไม่มีใครที่เขาจะคิดว่าเป็นเจ้าของของหัวใจ ไม่มีใครที่เขาจะยอมให้มีสิทธิ์ในตัวของเขาทุกๆสิ่ง นอกเสียจาก...คิมแจจุง

   

                ฟ้าเริ่มมืดแสดงถึงเวลาพลบค่ำ ยุนโฮที่ทำงานเสร็จแล้วเริ่มระริกระรี้เพราะมันถึงเวลาปกติที่จะต้องกลับบ้าน ร่างบางที่ทำงานเสร็จแล้วแกล้งหมีอ้วนโดยการนั่งขีดเขียนอะไรไปมาอย่างไร้จุดหมาย สงสัยยุนโฮจะเป็นเอามาก นั่งไม่นิ่งสักที...


  

                “แจจุง~ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? ยุนโฮหิวแล้วน้า~” ร่างสูงพูดยืดยาดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร ไอ้หิวข้าวน่ะไม่ทำให้กระเพาะอาหารหมีระคายเคืองนักหรอก แต่หิวคนสวยทีไรเขาเป็นอันต้องลงแดงทุกที

  

                “อีกนิดนึงนะยุนโฮ จะเสร็จแล้ว” แจจุงพูดพลางทำหน้าจริงจัง มันน่าแกล้งไหมล่ะ แกล้งเขามาหลายครั้งแล้ว เขาแกล้งกลับบ้างจะเป็นไรไป!


  

                ยุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่หลายครั้งจนร่างบางเริ่มสงสาร แจจุงปิดแฟ้มเอกสารแล้วหันไปปิดคอมพิวเตอร์ ร่างสูงที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่พักใหญ่แปรเปลี่ยนเป็นเริงร่าได้รวดเร็วจนแจจุงแอบตกใจ 


  

                “กลับบ้านได้แล้วยุนโฮ” เสียงหวานกระซิบเบาๆข้างหูแล้วเดินนำออกไปยังลานจอดรถด้านนอก


  

                รถหรูราคาแพงเคลื่อนตัวเร็วกว่าปกติจนร่างบางที่นั่งอยู่ข้างคนขับเริ่มรู้สึกกลัวแต่ยุนโฮก็พาเขากลับมายังคฤหาสน์ตระกูลคิมได้อย่างปลอดภัย สองร่างกุมมือแล้วพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน ป้าซองอาผู้แสนใจดีนั้นยืนต้อนรับอย่างเช่นทุกวัน แจจุงปฏิเสธมื้อค่ำแสนอร่อยแล้วลากคนรักที่แสดงท่าทีงอแงให้ขึ้นไปด้านบน ตอนนี้เขาไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น...เขาอยากพักผ่อน

  

                ร่างบางรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนอน การชำระล้างร่างกายเท่านั้นที่พอจะเรียกสติพร่าเลือนของเขาให้กลับมาได้ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงด้วยความเซ็งสุดขีดเมื่อเห็นคนสวยดูเหนื่อยล้า สมองชาญฉลาดพยายามคิดหาทางหลอกล่อคนรักแต่จนกระทั่งแจจุงอาบน้ำเสร็จเขาก็คิดหาวิถีทางไม่ได้สักที สงสัยความสามารถทางด้านนี้จะลดลงเพราะเขาห่างเหินไปนาน...

  

                กลิ่นสบู่อ่อนๆบนกายแกร่งโชยมาแต่ไกล ร่างบางเอนอิงลงกับแผ่นอกกว้างเมื่ออีกฝ่ายวางลำแขนพาดบนเอวคอดแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว ลมเย็นๆที่พัดโชยทำให้ร่างสูงกอดกระชับร่างบางให้แนบแน่น แจจุงไม่กลัวจะไม่สบายรึไงนะถึงได้มายืนนอกระเบียงดึกๆดื่นๆแบบนี้ แต่...มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาหรอก

  

                ยุนโฮโน้มลงประกบกลีบปากอิ่มช้าๆก่อนจะค่อยๆรุกรานทีละน้อย ลิ้นเล็กถูกหยอกล้อไปมาจนร่างทั้งร่างอ่อนระทวย แขนเรียวโอบคอของคนรักไว้เพื่อพยุงตัวก่อนจะพยายามดันให้หมีอ้วนผละออกเพราะเขากำลังจะหมดลมหายใจ


  

                “แฮ่กๆ...ทำอะไรน่ะยุนโฮ อ๊ะ! ยุนโฮ” มือนิ่มจับข้อมือใหญ่ไวแน่นเพื่อหยุดยั้งความซุกซนที่ค่อยๆสอดเข้ามาใต้เสื้อนอนแต่ก็ไม่ได้ผล


  

                นิ้วเรียวลากผ่านหน้าท้องเรียบแล้วละเลียดวนไปทั่วทั้งแผงอกแบนราบ ยุนโฮสะกิดส่วนปลายทำให้เสียงครางหวานหูเล็ดรอดออกมาเบาๆ มือหนาอีกข้างเริ่มเลื่อนลงก่อนจะค่อยๆคลึงเคล้นบั้นท้ายนุ่มไปมาอย่างเพลิดเพลิน ปากอุ่นวางจุมพิตครั้งแล้วครั้งเล่าไปทั่วทั้งใบหน้าและคอขาวจนปรากฏเป็นร่องรอยชัดเจน 


  

                “ไม่เอานะยุนโฮ...แจจุงเหนื่อย อ๊ะ! อย่าสิ! ยุนโฮ~” เสียงหวานแข็งกระด้างที่ห้ามปรามเปลี่ยนเป็นครางเรียกชื่อคนรักหวานจ๋อยเมื่อส่วนไวต่อความรู้สึกถูกกระตุ้น มือสากที่กำลังปลดเปลื้องชิ้นส่วนเบื้องล่างลูบผ่านเนื้อผ้าเบาๆจนเขาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ร่างสูงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้างด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกด้านนั้นยังคงมอบสัมผัสให้ร่างบางอยู่ตลอด

  

                “ยุนโฮ...ยุนโฮ...อื้อ...ยุน” ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าผากมนก่อนจะหยุดลงบนริมฝีปากแดงเพื่อแลกจูบร้อนแรง ความเปียกชื้นค่อยๆเคลื่อนที่ผ่านผิวขาวเนียนช้าๆแล้วหยุดลงบนยอดอกสีชมพูสด ริมฝีปากอุ่นพรมไปทั่วทั้งหน้าท้องของคนรักก่อนจะค่อยๆโลมเลียไปมาบนแก่นกายสั่นระริก

  

                “อย่าสิ...อ๊าาา...นี่มัน นอกระเบียง อ๊าาา...ยะ...หยุดนะ อื้มมม...” เสียงที่พยายามร้องห้ามว่าหวานแล้วกลับมีเสียงครวญครางที่หวานยิ่งกว่าลุดลอยออกมาควบคู่กันและมันยิ่งทำให้สติของร่างสูงแตกกระเจิง

  

                “คุณบอกว่าถ้าไม่ได้กลับบ้านคุณจะไม่รับผิดชอบ...แต่นี่เราได้กลับบ้านกันแล้ว...มารับผิดชอบซะดีๆ” ยุนโฮกระซิบเหตุผลไม่เข้าท่าให้ร่างบางฟัง ใบหน้าที่แดงซ่านยิ่งทวีดีกรีความเข้มเพราะเขินอาย มิน่าเขาถึงเห็นสายตากรุ้มกริ่มของยุนโฮเมื่อตอนกลางวัน...คิดอกุศลกับเขาแต่หัววันเลยสินะเนี่ย!

  

                “บ้า...อ๊ะ...อย่าสิ...ฉันบอกว่าอย่างนั้นนะ...อื้อออ...หยุดสิ” ไรฟันขาวขบกลีบปากด้านล่างแน่นเพื่อกลั้นเสียงน่าอายทว่าไม่อาจทำได้ ความต้องการที่ถูกร่างสูงปลุกปั้นขึ้นนั้นมากมายจนเขาเองไม่อาจทนไหว

  

                “ยุนโฮ...อ๊าาา” เสียงหวานกรีดร้องด้วยความสุขสมก่อนจะเหลือเพียงเสียงหอบเหนื่อย ร่างสูงเก็บกวาดน้ำขุ่นหวานเข้าสู่โพรงปากหมดทุกหยาดหยดจนแจจุงต้องเอียงใบหน้าหนี

  

                “ตาผมบ้างนะ...ที่รัก” แม้ยุนโฮจะเรียกเขาอย่างนี้หลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ทำให้ใจเต้นรัวทุกครั้งไป ยิ่งในเวลาแบบนี้แล้วมันยิ่งทำให้ร่างกายของเขาเรียกร้องหายุนโฮเพิ่มมากขึ้น

  

                “อึ๊!!...ยุนโฮ” ลมหายใจของร่างบางขาดห้วงเมื่อสิ่งแปลกปลอมล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย 


  

                นิ้วเรียวกวาดวนอยู่ในความอุ่นเพื่อขยายช่องทางให้แก่คนรัก ยุนโฮค่อยๆเพิ่มจำนวนทีละนิ้วก่อนจะถอนออกเมื่อเห็นว่าร่างกายของแจจุงพร้อมที่จะต้อนรับร่างกายของเขาแล้ว ขาแกร่งดันเรียวขาขาวให้แยกออกจากกันก่อนจะค่อยๆทาบทับลงไปบนร่างบางจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่ ความต้องการของร่างสูงค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในช่องทางคับแน่นอย่างยากลำบาก


  

                “ยุนโฮ...ยุน...ยุนโฮ...” เสียงหวานได้แต่เรียกชื่อของคนรักซ้ำไปซ้ำมา แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ก็ทำให้น้ำตาไหลเพรื่อ

                
  

                “ผมรักคุณ...” คำบอกรักเอื้อนเอ่ยก่อนเสียงทั้งหมดจะเงียบลงเพราะจุมพิตร้อนแรง ยุนโฮดูดดึงริมฝีปากอิ่มจนแดงช้ำ ลิ้นร้อนไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างดุดัน มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวกายเนียนนุ่มจนร่างบางสั่นระริก

 

                “อ๊า...ยุนโฮ...ยุน...อ๊าาา” ร่างบางครางระงมเมื่อร่างสูงเริ่มขยับกาย จากเชื่องช้ากลายเป็นเร็วจนสะโพกมนยกขึ้นเพื่อรับสัมผัส แขนใหญ่ยกแจจุงขึ้นแนบกายเพื่อโอบกอด แขนเรียวรัดรอบเอวหนาแน่นเพราะเรี่ยวแรงที่มีอยู่หายไปจนแทบไม่เหลือ กลีบปากอุ่นประเล้าประโลมมอบจูบอยู่ไม่ขาดทำให้บทรักดูอบอุ่นมากกว่าร้อนรุ่ม

  

                “ยุน...อ๊ะ...แจจุงยืนไม่ไหวแล้ว...ยุนโฮ” คนสวยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ร่างกายของเขาในตอนนี้แทบจะหลอมละลายลงไปกองกับพื้นอยู่แล้ว


  

                ยุนโฮที่ยังคงขยับกายอยู่โอบกระชับคนรักให้แน่นขึ้นก่อนจะกระแทกกายเข้าใส่ด้วยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น แจจุงเชิดใบหน้าขึ้นเมื่อร่างสูงไม่ปล่อยให้ริมฝีปากของตัวเองไร้หน้าที่ ซอกคอขาวถูกแต่งเติมด้วยรอยจุดสีแดงจางและเข้มสลับกันไป เนินไหล่ขาวเต็มไปด้วยร่องรอยการทำรักจนแทบไม่เหลือพื้นที่สีขาวละเอียดเช่นเดิม


  

                “อ่า...แจจุง...แจ...อือ...” เสียงทุ้มครางในลำคออย่างพอใจ ร่างกายของแจจุงตอบสนองกับส่วนนั้นของเขาอย่างดีเยี่ยม ถ้าเป็นแจจุง...จะมากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ในเมื่อร่างบางทั้งสวยและบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้าตกสวรรค์

  

                “อ๊า...ยุนโฮ...อ๊าาาา...อ๊ะ...อ๊า” เสียงรื่นหูเริ่มติดขัดเมื่อความต้องการกำลังจะถูกปลดปล่อย 


  

                ยุนโฮกระแทกกระทั้นอย่างแรงก่อนจะปล่อยให้น้ำรักฉีดพล่านเข้าไปในร่างของคนรักพร้อมกับน้ำสีขุ่นขาวจากร่างบางที่เปรอะหน้าท้องแกร่ง แขนเรียวทั้งสองโอบรอบคอของร่างสูงไว้เพื่อเป็นหลักในการพยุงตัว น้ำหนักที่ทิ้งลงมาจนหมดทำให้ยุนโฮรู้ว่าคนสวยของเขาหมดแรงไปเป็นที่เรียบร้อย

 
  

                “แจจุง...”

 

                “อะไรเหรอ?” ประกายของดวงตากลมโตปนไปด้วยความสงสัย

  

                “คุณสวยจัง” เพียงแค่คำไม่กี่คำทำให้แจจุงต้องรีบซุกซ่อนใบหน้าแดงแจ๋กับแผงอกกว้าง จะไม่อายได้ยังไง...ทั้งสายตาของยุนโฮที่มองเขาเหมือนจะกินเข้าไปทั้งตัว ไหนจะมือซนๆที่ป่ายแปะอยู่บนเนินเนื้อนุ่มนิ่มทั้งสองด้าน

  

                “เข้าไปข้างในกันนะ” ใบหน้างามพยักขึ้นลงหงึกหงัก ความอ่อนเพลียจากกิจกรรมเมื่อครู่ทำให้เขาอยากจะทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับพักเอาแรง

   
  

                แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คนสวยหวังไว้สักนิด ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียงกว้าง เขาก็ต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาคมกล้าที่มองมายังเขาอย่างแสนรักทำให้ร่างบางดื้นขัดขืน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายุนโฮกำลังคิดจะทำอะไร!


  

                “ยะ...ยุนโฮ...อย่านะ...จะทำอะไรน่ะ” แจจุงว่าด้วยความขลาดกลัว วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันกับงานที่กองอยู่ท่วมหัว เมื่อกี๊นี้ก็โดนหมีอ้วนทำทะลึ่งใส่ ยังจะให้เขาเหนื่อยอีกรอบรึไง...

  

                “ไม่ได้ทำอะไร...ทำคนสวยต่างหาก” หลังจากสิ้นสุดคำพูดประโยคนี้ การดิ้นรนเพื่อหาทางหนีของแจจุงก็ดูจะไร้ความหมายเพราะหมีหื่นนั้นสติเตลิดไปไกล ทั้งกลิ่นตัวเย้ายวน ใบหน้าสุดแสนเซ็กซี่กับเสียงหวานๆตอนกำลังทำอย่างว่า มันทำให้ใจเขาเต้นแรงสุดๆไปเลย! จะไม่ให้เขาคลั่งได้ยังไงกัน!

  

                “อื้อ...อื้มมม...อื้อ” เสียงอู้อี้พยายามประท้วงจูบเร่าร้อนของร่างสูง ทว่าเสียงขัดขืนก็ถูกฝ่ายรุกเปลี่ยนให้เป็นเสียงครางหวานแทนจนได้

  

                “สวยที่สุดเลยแจจุง...สวยมาก” น้ำเสียงเอาจริงเอาจังและสายตามั่นคงทำให้ร่างบางอายจนแทบมุดหนีลงไปใต้เตียง

  

                “ผมรักคุณ...ชั่วนิรันดร์” คำสัญญาลึกซึ้งมาพร้อมกับจุมพิตออดอ้อน ไม่ได้แฝงไปด้วยตัณหาอย่างเมื่อครู่ทว่าอัดแน่นด้วยความรัก จะให้เขาเสียอะไรก็ได้ นอกจากคนๆนี้ นอกจากคิมแจจุงที่เขารัก


  

                เสียงที่เกิดจากการแลกเปลี่ยนจูบดังเบาๆ มือหนาทำงานอีกครั้งด้วยการหยอกเย้ายอดอกที่เริ่มแข็งชัน แก่นกายที่เริ่มตึงแน่นถูไถกันขาอ่อนขาวจนร่างบาขนลุกเกรียว ยุนโฮค่อยๆลดใบหน้าลงต่ำ ลากลิ้นร้อนวนไปมารอบสะดือสวยแล้ว

สร้างร่องรอยไว้ทั้งหน้าท้องแบน ส่วนอ่อนไหวของแจจุงเริ่มตื่นตัวเมื่อถูกปลุกเร้า มือใหญ่กอบกุมส่วนนั้นแล้วรูดไปมาช้าๆ นิ้วเรียวสะกิดบนส่วนปลายที่ปกคลุมด้วยน้ำฉ่ำเยิ้มจนร่างบางหยุดเสียงครางลั่น ยุนโฮโลมเลียซอกขาที่เปรอะไปด้วยน้ำรักของเขาและแจจุงจนสะอาดสะอ้านก่อนจะหันมาครอบครองอีกสิ่งที่กำลังเรียกร้องสัมผัสจากเขา


  

                “อ๊า...อ๊าาา...ยะ...ยุน...อื้ออออ” เรียวลิ้นที่ตวัดอย่างช่ำชองทำให้สติของร่างบางหลุดลอย ภาพในหัวว่างเปล่า...เหลือเพียงใบหน้าของยุนโฮเท่านั้นที่เขานึกถึง มีเพียงร่างตรงหน้าเท่านั้นที่เขาอยากให้เป็นเจ้าของ


  

                ร่างบางกระตุกแรงเมื่อถึงขีดสุด เหงื่อชื้นปรากฎทั่วบนใบหน้าสวย น้ำหล่อลื่นที่มีอยู่ทำให้การขยับขยายช่องทางเป็นไปอย่างราบรื่น แจจุงร้องอุทานอย่างตกใจเพราะจู่ๆร่างสูงก็จับให้เขาอยู่ในท่าคลานแล้วโน้มตัวลงประกบอย่างรวดเร็ว


  

                “ท่านี้...คุณเซ็กซี่มากเลยที่รัก รู้ไหม” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างกกหู แจจุงสะดุ้งเมื่อยุนโฮสอดใส่เข้ามาในตัวของเขาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว 

  

                “อ๊าาา!...อย่าแกล้งกันสิ...อ๊า” ยุนโฮแกล้งคนสวยด้วยการถอนกายออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปอย่างแรงก่อนจะหยุดนิ่ง

  

                “ยุนโฮ...ยุนโฮ...อื้อ...เป็นอะไร” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น ยุนโฮกำลังทำให้เขาค้างเติ้ง!!!

  

                “อยากให้หยุดไม่ใช่เหรอ?” คำพูดกวนเบื้องล่างของยุนโฮทำให้แจจุงแทบจะลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายกดเองซะให้รู้แล้วรู้รอด

  

                “จะบ้าเหรอ...หยุดตอนนี้ได้ยังไง” ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความขัดเขินกี่ครั้งๆเขาก็ไม่เคยต้องเอ่ยให้ยุนโฮทำแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม

  

                “แล้วอยากให้ผมทำยังไงล่ะ” ร่างสูงพยายามบังคับให้เสียงของตัวเองนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ร่างบางรับรู้ว่าเขาแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว...

  

                “อย่าแกล้งกันสิยุนโฮ~” ร่างบางพูดอย่างน่ารัก ร่างกายบิดเร่าด้วยความร้อนรุ่มจนแทบระเบิด 

  

                “แล้วจะให้ผมทำยังไง” ยุนโฮว่าพลางวนแก่นกายไปมาทั่วทั้งช่องทางรัดรึง ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงน่าอายแต่ความต้องการของร่างบางสูงจนทนต่อไปไม่ไหว

  

                “ช่วยฉันทียุนโฮ...ขยับเถอะ...อ๊าาาา!!!” เพียงแค่คำร้องขอถูกเอื้อนเอ่ย ร่างสูงก็กระแทกเข้าหาร่างบางอย่างหนักหน่วง อารมณ์ที่ถูกสะกัดกลั้นบวกกับเสียงครางหวานของคนที่อยู่ใต้ร่างเขาทำให้ร่างกายของเขาเรียกร้องถึงคนๆนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เสียงเนินเนื้อกระทบกับหน้าขากว้างดังไปทั่วห้องนอน เสียงครางใสคู่กับเสียงทุ้มต่ำดังระงม ร่างกายที่สอดผสานกันทำให้ทั้งคู่แทบกระอักด้วยความสุข

  

                “ยะ...ยุนโฮ...กอดแจจุง...กอดสิ...อ๊าา...อ๊า” เสียงหวานอ้อนวานคนตัวโตเมื่อรู้สึกถึงช่องว่างระหว่างตัวเองและคนรัก


  

                คำขอร้องของร่างบางถูกร่างสูงตอบสนองอย่างทันใจ ยุนโฮใช้มือข้างหนึ่งค้ำร่างตัวเองไว้และอีกด้านหนึ่งโอบรัดลำตัวเนียนนุ่ม แผ่นหลังบางชื้นเสียดสีกับแผงอกหนาไปตามแรงกระแทกกระทั้นของร่างสูง


  

                “อ๊าาาา...ยุนโฮ...ยะ...ยุนโฮ...อ๊า...”


  

                ร่างสูงยังคงไม่หยุดแสดงความเป็นเจ้าของครอบครองคนสวย ปากหนาดูดดึงผิวขาวจนกลายเป็นจ้ำทั่วทั้งแผงคอด้านหลัง ปลายลิ้นอุ่นลากไปตามแนวกระดูกสันหลัง ไรฟันขาวที่ครูดเบาๆบนผิวทำให้ปลายเล็บของร่างบางจิกลงบนที่นอนจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาว

  

                มือบางสั่นเครือยกขึ้นช้าๆก่อนจะวางลงบนแก้มยุ้ยของคนที่กำลังดื่มด่ำกับร่างกายของเขา ยุนโฮก้มใบหน้าลงต่ำจนแก้มเนียนและแก้มสากสัมผัสกัน ใบหน้าหล่อเหลาละออกมาจากใบหน้าก่อนจะขบเบาๆบนใบหูขาว แจจุงขนลุกซู่ด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่


  

                “อ๊ะ...ยุนโฮ...อื้มมมม...อ๊า” 

  

                “แจจุง...อือ...อ่า...แจจุง”       


  
                เสียงสองโทนยังคงสอดประสานกันราวกับต้องการมอบความรู้สึกดีๆให้กันและกัน ร่างบางที่เริ่มฝืนแรงไม่ไหวทรุดลงกับเตียง สะโพกที่ยกสูงขึ้นทำให้แก่นกายของร่างสูงแทรกเข้ามาได้ลึกขึ้นอีก ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่าน ใครจะไปรู้ว่าแค่ลดตัวต่ำหน่อยเดียวจะทำให้บทรักยิ่งทวีความร้อนแรงขึ้นอีกหลายเท่า


  

                “แจจุง...แจ...” เสียงทุ้มเรียกชื่อคนรักพร้อมกับดันตัวเข้าหาอย่างแรงสองสามครั้งก่อนน้ำสีขาวจะพุ่งออกมาจนเปรอะไปทั่วทั้งซอกขาเนียน

  

                “ยุนโฮ...อึ๊...ยุน...ช่วยแจจุงที...ยุนโฮ” ร่างบางร้องครวญครางด้วยความทรมาน ร่างกายที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยร้อนรุ่มจนเขาแทบบ้า

  

                “อือออ...อ๊า...อ๊า...ยุนโฮ...อ๊าาา” เสียงครางหวานกลายเป็นเสียงหอบฟืดฟาด ของเหลวข้นสีน้ำนมเลอะเปื้อนบนผ้าสีขาว ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนพร้อมกับร่างสูงที่เอนตัวทาบทับลงมา

  

                “เหนื่อยจังยุนโฮ...แจจุงเหนื่อย” เสียงหวานสั่นเทาอย่างอ่อนแรงเรียกเสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูง

  

                “ฟอด~~ แก้มเจ้าหญิงที่หอมชื่นใจดีจังเลย” ยุนโฮฉอเลาะหลังจากที่ขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่จากร่างบาง

  

                “บ้า~...แจจุงนอนแล้วนะ” ดวงตาหวานหลับพริ้มลงด้วยความง่วงงุน แขนแกร่งสอดเข้าใต้ศีรษะเล็กเพื่อทำหน้าที่แทนหมอนนุ่มก่อนจะคว้าเอวบางไว้อย่างหวงแหน

  

                “รักที่สุดเลยนางฟ้า~”

  

 

                ...ได้นั่งมอง ได้กิน ได้กอด แค่นี้เขาก็สุขใจจนแทบจะบินได้อยู่แล้ว...



****TBC

Talk : 

อ๊า~~ มาเจอกันอีกครั้งแล้วนะคะ (คนอ่านเบื่อแน่ๆเลย)

ไหนๆก็วันปีใหม่ไทย NC ฉลองเลยแล้วกัน 555+!!

วันนี้อยากจะมาบอกว่า ท่านใดที่ได้รับหนังสือแล้วช่วยไปติชมกันหน่อยนะค้า ที่นี่ค่า

http://justdoit15.exteen.com/20080408/event-miracle-unbelievable-destiny-epi-1

ต้องขอช่วยทุกๆคนด้วยนะค้า ^^

อ่า ถึงจะมีภาค2แต่ว่ามันจบในภาคนะคะ ^^ ภาคสองแค่มีอะไรมาให้ลุ้นต่อเพิ่มนิดหน่อย แหะๆ

เอาเป็นว่า...เจอกันในแบบรูปเล่มอีกทีประมาณกลาง-ปลายปีนะคะ ^^

บ๊ายบายค่า

ปล. ขอให้สนุกกับสงกรานต์นะคะทุกคน