ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4
[Part 4]
ความรักระหว่างประธานบริษัทหน้าหวานในเครือคิมกรุ๊ปและผู้ช่วยมากฝีมือคงจะเป็นไปอย่างเช่นคู่รักคู่อื่นๆหากสื่อมวลชนอย่างหนังสือพิมพ์ นิตยสาร เว็บไซต์ต่างๆหรือรายการเกี่ยวกับแวดวงสังคมบนจอโทรทัศน์ไม่เพ่งเล็งไปยังปาร์คยูชอน แม้อีกฝ่ายจะยืนยันหนักแน่นมากเพียงใดแต่จิตใจของเขาก็ยังคงวูบไหวทุกครั้งที่เห็นตัวหนังสือที่เขียนถึงความต้อยต่ำของเขา ทุกตัวอักษรเหมือนจะกลายเป็นเข็มทิ่มแทงหัวใจของเขาอย่างไม่รู้จบสิ้น
แม้คู่ของยุนโฮและแจจุงจะสวีทต่อหน้าสาธารณะชนได้แบบไม่อายใครแต่ก็ไม่เคยโดนเขียนข่าวเสียๆหายๆเพราะทั้งคู่ต่างมีฐานะที่เหมาะสมและคู่ควร ส่วนคู่ของชางมินและจุนกิที่เคยมีอยู่ก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงเท่าเขา มันเป็นเรื่องปกติที่นักข่าวจะให้ความสนใจกับคนรักของนักร้องอันดับหนึ่งของประเทศแต่ที่เรื่องมันไม่ใหญ่โตอย่างเรื่องของเขาก็เพราะชางมินคงไปหมายหัวบรรณาธิการของสื่อแต่ละอย่างเอาไว้เป็นแน่
มือหนาเกลี่ยเส้นผมนุ่มอย่างเบามือ วินาทีแล้ววินาทีเล่าของยามวิกาลผ่านพ้นไปท่ามกลางความปวดร้าวของร่างสูง สายตาคมอ่อนล้ามองไปบนร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ดวงตาเรียวที่หลับพริ้มอย่างเป็นสุขทำให้เขายิ่งรู้สึกเจ็บ ฐานะ รูปลักษณ์ ความน่าทะนุถนอม ความสามารถ ทุกอย่างที่จุนซูมีล้วนเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าร่างตรงหน้าเหมาะสมกับใครคนอื่นที่ดีกว่าเขา ใครคนอื่นที่คู่ควรกับนางฟ้าที่กำลังหลับใหลในอ้อมกอดของชายเดินดินธรรมดาคนนี้
“องค์หญิงแสนสวยเหมาะกับองค์ชายรูปงามมากกว่าสามัญชนทั่วไป มันคงจะดีใช่ไหมถ้าผมปล่อยให้คุณก้าวไปสู่อ้อมแขนของใครที่อุ่นยิ่งกว่า มันคงจะดีถ้าปล่อยให้คุณมีอนาคตกับคนที่เขาสามารถมอบให้คุณได้ทุกสิ่ง ไม่ใช่คนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผม ไม่ใช่คนที่ไม่มีแม้แต่ครอบครัวอย่างผม... ถึงคุณจะบอกสักกี่ครั้งกี่หนว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่คุณจะทนได้เหรอจุนซู ทุกย่างก้าวที่จะต้องมีคนนับร้อยไล่ล่าคุณ ทุกฝีเท้าที่คุณเดินไปมีแต่คำว่าร้ายนินทาราวกับคุณไปแย่งของรักของหวงมาจากพวกเขาเหล่านั้น ผมไม่สนใจหรอกนะที่รักว่าเขาจะด่าผมในทางร้ายแค่ไหน แต่คุณ...คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยสักนิด มีแต่ผมที่สมควรโดนลงโทษ...ที่บังอาจเอื้อมไปแตะของล้ำค่า ผมควรจะเห็นแก่ตัวรั้งคุณไว้หรือควรจะปล่อยคุณไปดีจุนซู...ฮึก” ร่างสูงสะอื้นเบาๆก่อนจะกลืนมันกลับเข้าไปเพราะกลัวว่าเสียงจะไปรบกวนการนอนของร่างตรงหน้า เขาเป็นแค่ผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร มีเพียงความรู้สึกอันแสนบริสุทธิ์ที่มอบให้ได้ ต่างจากคนอื่นในสังคมเดียวกันกับร่างเล็กที่มีทั้งความมั่นคงของชีวิตและความรู้สึกอันแสนหวานในเวลาเดียวกัน เท่านี้...มันก็พิสูจน์แล้วว่า ช่องว่างระหว่างเขาและจุนซูนั้นมีมากเกินไป มาก...เกินกว่าที่เขาจะไขว่คว้าเอาไว้ได้
“อือออ...ยูชอน” ร่างสูงกระชับวงแขนให้แนบแน่น แม้แต่ยามอยู่ในห้วงนิทราจุนซูก็ยังคงนึกถึงเขา เหมือนกับเขาที่มีร่างเล็กเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต
เพียงแค่คิดว่าใครสักคนจะเข้ามาแทนที่เขาในหัวใจดวงน้อย เพียงแค่คิดว่าเขาจะต้องถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง ชีวิตที่เคยอยู่คนเดียวมาเป็นสิบปีก็แทบจะดับสิ้น ในเมื่อเขาพบดาวดวงที่แสนล้ำค่ามาให้แสงสว่างแก่ชีวิตแล้วใครจะอยากกลับไปหาความมืดมนอย่างเดิมอีก แค่คิด...ยังแทบลืมหายใจ แล้วถ้ามันเป็นจริงล่ะ ร่างของเขาจะไม่แหลกสลายเลยหรืออย่างไรกัน
...Miracle&Unbelievable Destination...
หลายเดือนผ่านไปไวอย่างกับโกหก ฤดูกาลผ่านพ้นจนมาหยุดอยู่ในช่วงหน้าฝนอีกครั้ง ร่างโปร่งที่วุ่นอยู่กับการจัดการค่ายเพลงที่กำลังมีศิลปินหน้าใหม่ที่ดังเปรี้ยงปร้างยังคงเสมอต้นเสมอปลายกับคนรักที่จากไปไม่เปลี่ยนแปลง ร่างบางที่งานหนักจนแทบจะนอนหลับคากองเอกสารก็ยังคงมีคนที่งานหนักไม่แพ้กันคอยดูแลไม่ห่าง ผิดกับร่างเล็กที่คนรักของตัวเองดูจะแย่ลงทุกวัน...แม้ฮีชอลจะออกมาต่อว่าสื่อจนแตกกระจายไปคนละทิศละทางแต่มันก็ไม่ช่วยอะไร
“จุนกิ...ฉันจะไปอเมริกาเกือบเดือน นายคงจะเหงาสินะ ฉันเลยเอานี่มาฝากนาย เจ้าตัวนี้ไง ให้ตายสิ...หน้าเหมือนนายเดี๊ยะเลย อีกสองสามเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว ไว้ฉันซื้อผ้าพันคอสวยๆมาฝากนายนะ อ่า...ฉันไปนะ อย่าดื้อล่ะ
ฉันรักนาย...แล้วฉันจะรีบกลับมา” ร่างโปร่งวางตุ๊กตาหมีตัวโตลงตรงหน้า กลีบปากอุ่นประทับบนแท่นหินเปียกชื้นเนิ่นนานกว่าที่เคยเป็นเพราะความคิดถึง เขาจะเดินทางไปอเมริกาตั้งหลายวัน...คงจะคิดถึงจุนกิมากแน่ๆ
“ชินดง...ไปสนามบิน” เสียงเข้มสั่งก่อนรถคันหรูจะทะยานมุ่งตรงไปยังท่าอากาศยานแห่งชาติของเกาหลี
ชายร่างใหญ่ที่ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของร่างโปร่งเดินนำไปสู่ลานบินขนาดกว้าง ริคกี้และยามะพีกำลังจะไปทำการเปิดตัวที่อเมริกาและเขาก็มีงานที่จะต้องทำอยู่พอดี เขาจึงอาศัยโอกาสนี้โดยสารเครื่องบินส่วนตัวไปพร้อมกับซุปเปอร์สตาร์ทั้งสอง อีกอย่าง...เขาก็ไม่ได้อยากจะไปแออัดเบียดเสียดกับผู้คนจำนวนมากสักเท่าไหร่
นกเหล็กขนาดยักษ์ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง ร่างโปร่งนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในห้องโดยสารรวม ดวงตาดุดันจ้องออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
...มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเขาอยู่คนเดียว แม้ว่าจุนกิจะจากไปนานเท่าไหร่ คนที่เขารักก็ไม่เคยจางหายไปจากใจเลยสักครั้ง ความคิดถึงที่น่าจะค่อยๆจืดจางกลับทวีความรุนแรงขึ้นจนรู้สึกทรมานจนแทบขาดใจ...
“อ๊ะ! ขอโทษครับที่เสียมารยาทแต่...คุณชางมินจะรับเครื่องดื่มอะไรหน่อยไหมครับ” ร่องรอยไม่พอใจบนใบหน้าทำให้ร่างเพรียวต้องรีบเอ่ยขอโทษ เสียงคุ้นหูทำให้ร่างโปร่งที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งเฮือก
“ไม่ล่ะ...ผมอยากอยู่คนเดียว ริคกี้...คุณเป็นนักร้อง ไม่จำเป็นต้องเบ๊ของใคร คุณสมควรพักผ่อน งานที่สังกัดจ่ายให้คุณก็มากพออยู่แล้ว” ชางมินว่าสั่งสอนในขณะที่สายตายังคงไม่ละไปจากท้องฟ้าสีสด ยูฮวานรับคำเบาๆก่อนจะเดินไปพักผ่อนในห้องส่วนตัวอย่างที่ร่างโปร่งว่า เขาถูกส่งมาเพื่อจับผู้ชายคนนี้เอาไว้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แม้จะหวั่นไปกับความน่าหลงใหลของร่างนี้แต่เขากลับมองไม่เห็นทางเลยสักนิด...ในเมื่อชางมินยังคงรักจุนกิมากกว่าสิ่งใด ไม่มีทางที่เขาจะครอบครองหัวใจของชางมินได้เลย...ไม่มี
“เฮ้ย! ยูฮวาน ยูฮวาน! จะร้องไห้ทำไมน่ะ!” เจ้าของใบหน้าสวยเอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนร่วมอาชีพนั่งน้ำตาซึม ตั้งแต่เข้าวงการมาเขายังไม่เคยเห็นยูฮวานทำตัวอ่อนแอเลยสักครั้ง แล้วทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้?
“อ๊ะ! พอดีฉันแสบตา ฉันไปล้างหน้าก่อนนะ” ท่าทีลนลานของร่างเพรียวทำให้ยามะพียิ่งสงสัย การซ้อมใหญ่ครั้งสุดท้ายที่เกาหลีก็เป็นไปได้ด้วยดี ไม่มีท่าทีว่ายูฮวานจะประสบปัญหาอะไรเลยสักนิด
เครื่องบินลำหรูลงจอดบนรันเวย์บนผืนแผ่นดินต่างทวีปอย่างราบรื่น ชางมินถอนหายใจช้าๆราวกับต้องการบอกว่าการเดินทางที่สุดแสนจะน่าเบื่อได้สิ้นสุดลงแล้ว รถตู้สีขาวเคลื่อนตัวเข้าใกล้นกยักษ์ที่จอดนิ่งสนิทเพื่อรับผู้โดยสารกิตติมศักดิ์สามคนไปยังโรงแรมที่อยู่ในเครือของชเวกังอินเตอร์เนชั่นแนล
“อะไร! คุณพูดว่ายังไงนะ! พี่จีฮุนก็จัดการเรื่องห้องพักให้ผมแล้วแต่คุณกลับมาบอกว่าห้องพักเต็ม! อยากหางานใหม่มากนักหรือไง!” ชางมินตวาดด้วยอารมณ์โมโหจัด นอกจากจะต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางที่ยาวนาน ยังจะต้องมาฟังแก้ตัวข้างๆคูๆของพนักงานต้อนรับที่ฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยใจร้อนวู่วามแต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทำให้เขาอยากจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆเสียตรงนี้!
“โอ้...ชายหนุ่มเลือดร้อน ใจเย็น...ใจเย็น พี่มารับนายกลับไปพักที่บ้าน บริษัททัวร์เขามาขอลงลูกค้าพี่ก็เลยอนุญาตไป อย่าทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลยน่า” แม้จะอยากเถียงเต็มแก่แต่ก็ยอมสงบปากสงบคำเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพวกพนักงานคงเห็นว่าเขากับพี่จีฮุนทะเลาะกันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต!
“นายสองคนด้วยสินะ...ทีมงานกี่คนล่ะ สิบงั้นเหรอ?...เอางี้ พวกนายไปพักที่บ้านของฉันแล้วกัน เธอสั่งให้คนเอารถมาพาพวกเขาไปส่งด้วยแล้วกัน ฉันจะพาได้เด็กโข่งนี่กลับเอง” ว่าจบร่างใหญ่ก็คว้าคอของน้องชายก่อนจะลากออกไปนอกล็อบบี้โดยที่ชางมินตะโกนโหวกเหวกประท้วงอยู่ตลอดทาง
อีกสิบสามชีวิตที่เดินทางมาจากเกาหลีร่วมกับร่างโปร่งมาถึงหลังจากที่เขาเดินทางมาถึงก่อนแล้วไม่นานนัก แม่บ้านและคนใช้ที่มีอยู่เกินพอเห็นจะมีประโยชน์ก็วันนี้ล่ะ...
“เยอิน ช่วยดูแลแขกให้ฉันด้วย อ้อ!...เตรียมห้องให้เจ้าชางมินด้วยล่ะ จริงสิ! เย็นนี้ทุกท่านอยากได้อะไรเป็นมื้อเย็นงั้นเหรอ?” ท่าทางของจีฮุนร่าเริงเกินเหตุจนแขกผู้มาเยือนตกใจ แม้แต่ชางมินที่เคยเห็นอยู่บ่อยๆยังทำใจให้ชินกับท่าทางอัธยาศัยดีเกินไปของพี่ชายร่วมสายเลือดไม่ได้สักที
...คิดว่าใครจะไปพูดทันพี่ใหญ่เจ้าของบ้านบ้างล่ะ เพราะพี่ท่านเล่นสั่งเองเสร็จสรรพตั้งแต่คนอื่นยังไม่ได้ปริปากบ่นเลยด้วยซ้ำ ชเวกังจีฮุนผู้มีอำนาจในทวีปอเมริกากลายเป็นชายหนุ่มพูดมากยามอยู่ที่บ้านและมันทำให้น้องชายอย่างเขาเบื่อสุดๆไปเลย!...
หลายครั้งหลายคราวที่ชางมินมาเยือนคฤหาสน์แห่งนี้เมื่อมาดำเนินธุรกิจในประเทศอเมริกา ที่พักแห่งนี้ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นในรูปแบบที่เขาชอบและที่สำคัญที่สุดเห็นจะเป็นทำเลที่ตั้ง คฤหาสน์หลังนี้ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองเพียงเล็กน้อยทำให้เขาไม่จำเป็นต้องเดินทางไปมาให้เสียเวลา
ร่างโปร่งขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัวโดยที่สัมภาระต่างๆถูกคนงานยกขึ้นมาให้เป็นที่เรียบร้อย น้ำเย็นที่ไหลผ่านร่างกายแกร่งช่วยเรียกความสดชื่นให้กลับมาอีกครั้ง ชุดลำลองสบายๆถูกมือหนาเลือกหยิบมาใส่ก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่างเพื่อหาอะไรฆ่าเวลา งานของเขาจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ เขาคงจะไม่ได้พักผ่อนเต็มๆอีกยาว เพราะฉะนั้นวันนี้เขาก็ขอหาอะไรแก้เบื่อสักหน่อยเถอะ
ร่างโปร่งตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องสมุดของบ้าน เขาเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบเลือกหนังสือที่น่าสนใจมาอ่านในเวลาว่าง สายตาคมจับจ้องไปทั่วทั้งห้องก่อนจะสะดุดกับร่างเพรียวที่กำลังไล่นิ้วไปตามสันหนังสืออย่างเบามือ ท่าทางจะสนใจหนังสือประเภทเดียวกับเขาอยู่ไม่น้อย...
“อ๊ะ! คุณชางมิน ผมไม่ทราบว่าเป็นห้องส่วนตัวของคุณ ขอโทษครับ อ๊ะ!!!” เสียงใสอุทานดังขึ้นอีกเมื่อร่างที่กำลังจะถลาออกไปจากห้องถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ ชางมินคงโกรธมากแน่ๆที่เขาเข้ามาในที่หวงห้ามโดยพลการแบบนี้
“คุณเริ่มงานวันไหน”
“เอ่อ...พรุ่งนี้ครับ แต่...ช่วงนี้คงจะต้องซ้อมการแสดงไปก่อนอาจจะไม่ได้ไปไหนมาไหนนัก มีอะไรให้ผมรับใช้งั้นเหรอครับ?”
“ปล่าว...ที่นี่เป็นห้องที่ผมใช้เก็บหนังสือทั้งหมดของผม พวกมันทุกเล่มสำคัญสำหรับผม ถ้าอยากอ่านก็เลือกอ่านได้แต่อย่าทำให้ยับหรือเป็นรอย ผมไม่ชอบ เข้าใจไหม” ร่างโปร่งเอ่ยอนุญาตแล้วต่อด้วยข้อบังคับของเขา แม้ว่าหนังสือพวกนี้จะไม่ได้ทำด้วยทองหรือล้ำค่าอะไรนักทว่าเขาเองให้ความสำคัญมากพอดู
“จริงเหรอครับ! ขอบคุณครับ!” ร่างเพรียวว่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง บางเล่มในห้องนี้ไม่ได้หาอ่านกันง่ายๆแล้วเขาจะไม่ดีใจได้ยังไง!
“อืม...ตามสบาย อย่าให้หนังสือของผมยับก็พอ”
“อ่ะ...เอ่อ...ครับ” ยูฮวานมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องเพราะเห็นว่าเจ้าของตัวจริงกำลังมีสมาธิกับการอ่าน
“อย่าเอาหนังสือออกไปจากห้อง ผมไม่ชอบให้มันเพ่นพ่านหรือเก็บไม่เป็นที่เป็นทาง ถ้าอยากจะอ่าน...ก็อ่านที่นี่” ร่างโปร่งว่าทั้งที่ยังไม่ได้ละสายตาออกจากตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ
“ครับ...” เสียงใสรับคำ ดวงตารีสะดุดกับเก้าอี้ตัวใหญ่นอกระเบียง ลมอ่อนๆและแสงแดดที่มีอยู่น้อยนิดทำให้เขาไม่ลังเลที่จะเดินออกไปตรงนั้น
ร่างเพรียวเปิดหนังสือออกอย่างทะนุถนอม เหตุการณ์แล้วเหตุการณ์เล่าที่ผู้เขียนเรียบเรียงไว้อย่างประณีตถูกซึมซับเข้าไปในจินตนาการของเด็กหนุ่ม เขาแอบเหลือบมองไปทางท่านประธานของบริษัทใหญ่ก่อนจะแย้มกลีบปากน้อยๆเมื่อเห็นสายตาจริงจังจ้องเขม็งอยู่บนกระดาษแผ่นเรียบ เขาไม่คิดเลยว่าคนที่ทำอะไรรวดเร็วและเก่งกาจอย่างชางมินจะนั่งอ่านหนังสือในยามว่างเหมือนกับเขา หลายชั่วโมงคล้อยผ่านจนยามเที่ยงวันละเลยเป็นบ่ายแก่ ชางมินที่เริ่มเมื่อยตัวจากการนั่งอยู่กับที่นานๆลุกขึ้นบิดกายไปมา ดวงตาสีดำมองไปยังอีกร่างที่ผล็อยหลับไปแล้วค่อยๆเดินไปใกล้ๆ
ประกายตาเคร่งเครียดกลายเป็นโอนโยนโดยฉับพลัน รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าสีน้ำผึ้ง ไม่ใช่แค่ท่วงท่ายามมีชีวิตชีวาหรือยามเหนื่อยอ่อน แม้แต่ยามหลับพริ้มอย่างสุขสบายก็ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับจุนกิเลย...
คิดถึง...เสียงใสที่เจื้อยแจ้วอยู่ข้างกาย
คิดถึง...ดวงตาสวยที่เต็มไปด้วยความรัก
คิดถึง...จุมพิตแสนหวานที่หอมกรุ่นกว่าสิ่งใด
คิดถึง...อ้อมกอดที่มอบไออุ่นให้เขา
คิดถึง...ทั้งวันและคืนที่มีร่วมกัน
คิดถึง...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นนาย
...คิดถึง...ฉันคิดถึงนายนะจุนกิ คิดถึงจนแทบจะทนไม่ไหว ใครกันที่บอกว่าเวลาจะช่วยรักษาแผลที่เจ็บแสนเจ็บ ฉันจะบอกให้นายรู้เลยว่ามันไม่จริง ตั้งแต่วันนั้นที่นายทิ้งฉัน ฉันพยายามจะไม่คิดถึงนาย...แต่ความคิดถึงที่มีมันไม่เคยลดลง มีแต่จะมากขึ้นเหมือนความเจ็บปวดของฉันที่นายเป็นคนสร้างมัน ฉันเคยนึกอยู่ว่ามันคงจะจางหายไปในไม่ช้านักหรอกแต่มันไม่ใช่...
...เคยได้ยินบ้างไหมว่าฉันพร่ำบอกว่านายใจร้ายมากแค่ไหน เคยได้ยินบ้างไหมว่าฉันตัดพ้อต่อว่านายกี่หมื่นกี่พันครั้ง...
...อย่าปล่อยให้ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกเลยนะ...
...กลับมาหาฉันเถอะ...
****TBC
****TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น