...Miracle&Unbelievable Destination...[TVXQ-Yaoi][Episode2]

ลำดับตอนที่ #3 : Part 2

[Part 2]
   

                ร่างโปร่งยังคงดำเนินชีวิตราบเรียบไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย คู่รักของพี่ชายทั้งสองยังคงหวานเจี๊ยบยิ่งกว่าน้ำตาล แม้พี่จุนซูกับยูชอนจะทะเลาะกันบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่นานก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม ส่วนพี่แจจุงกับยุนโฮนั้นคงไม่ต้องพูดถึง ถ้าให้เปรียบเทียบกับนิทาน คงไม่ต่างอะไรกับเจ้าหญิงและเจ้าชายในเทพนิยายโรแมนติก 

  

                ชีวิตของเขาคงจะน่าเบื่อยิ่งกว่าเดิมถ้าเขาไม่เจอใครคนหนึ่งที่ดึงดูดตาเสียเหลือเกิน เวลาสามเดือนสำหรับการฝึกซ้อมเพื่อเป็นศิลปินนั้นอาจจะดูน้อยจนไม่น่าเชื่อทว่าเด็กคนนี้มีความสามารถมากจนไม่รู้จะฝึกอะไรเพิ่มเติม บรรดาครูฝึกทั้งหลายต่างลงความเห็นว่าฮันยูฮวานพร้อมแล้วที่จะก้าวขึ้นไปอีกระดับ แม้เขาเองจะไม่อยากเชื่อแต่ภาพในวันออดิชั่นที่ยังคงติดตายืนยันได้ดีว่าร่างเพรียวนั้นเก่งกว่าศิลปินวัยรุ่นทั่วไปด้วยซ้ำ มือหนาตวัดลายเซ็นบนเอกสารของบประมาณเพื่อจัดทำผลงานก่อนจะยกกาแฟถ้วยเล็กขึ้นจิบช้าๆ ใครจะเป็นยังไงก็ช่างเพราะเสียงของจุนกิคือเสียงที่เขาอยากฟังที่สุด เสียงที่เขารักและหลงใหล...

  

                หน้าต่างกระจกใสถูกปกคลุมด้วยหยดน้ำพราว ฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้การจราจรในกรุงใหญ่ดูวุ่นวายกว่าเดิม ชางมินกระชับเสื้อสูทตัวนอกเข้าหาตัวช้าๆเพราะความหนาวเย็น ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ถ้าอยากตกนักก็น่าจะตกหลังจากที่เขากลับถึงบ้านแล้ว ไม่รู้จักเวลาเอาซะเลย


  

                “ชินดง...ไปหาจุนกิ” คำสั่งสั้นๆเอ่ยบอกคนขับรถหลังจากร่างทั้งร่างขึ้นมานั่งบนรถคันหรู ชินดงออกไปรถตามเส้นทางคุ้นเคยด้วยความเร็วต่ำ ในใจนึกสงสัยถึงความต้องการของเจ้านาย ฝนตกขนาดนี้...คุณชางมินจะไปที่นั้นทำไมกัน

  

                “รอตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันมา” ว่าจบขาแกร่งก็ออกวิ่งไปยังสถานที่เดิมที่แวะเวียนมาบ่อยครั้ง ชางมินหยุดลงหน้าแท่นหินสีขาวก่อนจะยิ้มให้บางๆ


  

                วันนี้ฝนตกหนักมากแต่เขาก็ยังมาที่นี่เพราะเขารู้ดี...ถ้าจุนกิอยู่ตรงนี้ ถ้าฝนตกแบบที่เป็นอยู่ ร่างเพรียวคงจะซุกหาไออุ่นอยู่กับแผงอกกว้าง แล้วจะให้เขาใจร้ายทิ้งจุนกิไว้คนเดียวท่ามกลางสายฝนได้อย่างไรกัน มือหนาหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าที่คนรักเคยมอบให้ออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในก่อนจะซับลงบนชื่อที่สลักอยู่บนป้ายหินอ่อน วงแขนกว้างโอบรัดก้อนหินเย็นชืดแนบแน่นแล้วประทับจูบลงเนิ่นนาน 

   
  

                “ฉันรู้ว่านายหนาว...ฉันเลยมาหานายไง คงอุ่นขึ้นแล้วสินะ ฉันไปก่อนล่ะ หวังว่านายคงจะไม่โกรธเพราะขืนฉันยืนนานกว่านี้ คงไม่มีคนมาหามฉันกลับบ้านหรอก ฉันรักนายนะ” เสียงเข้มเอ่ยหนักแน่นก่อนจะเคลื่อนกายเย็นเฉียบกลับขึ้นไปบนรถแล้วมุ่งหน้ากลับสู่คฤหาสน์ชอง


  

 

...Miracle&Unbelievable Destination...

 


  

                ร่างเพรียวยืนรับลมอยู่นอกระเบียงของห้องนอน นัยน์ตาสุกใสมองดวงจันทร์อย่างเลื่อนลอย แขนเรียวที่โอบรอบกายตัวเองไม่ได้ช่วยบรรเทาความหนาวเหน็บจากสายลมเย็นได้เลย ตั้งแต่วันนั้นสินะที่ความอบอุ่นไม่เคยย่างกรายเข้ามาใกล้ชิดเขาอีกเลย ตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจบางสิ่งบางอย่าง เขาไม่เคยรู้เลยว่าการตัดสินใจเพียงครั้งเดียวจะทำให้ชีวิตทั้งชีวิตเปลี่ยนไปได้มากมายขนาดนี้


  

                “ยังไม่นอนอีกเหรอ...” เสียงทุ้มลอดผ่านผ้าม่านหลังบานกระจกเบาๆ

 

                “ยังครับ...ผมขอเวลาอีกหน่อย เดี๋ยวก็คงนอนแล้วครับ” หลังจากที่ได้ยินเสียงพึมพำตอบรับเขาก็หันกลับไปมองท้องฟ้าอย่างเดิม 


  

                มือเรียวสองประสานกันแน่น ในใจพร่ำภาวนาให้สิ่งที่ปรารถนาเป็นจริง แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่ก็ยังหวัง หวัง...ให้หัวใจยังคงมีแรงเต้นต่อไป หากสิ้นหวังแล้วชีวิตของเขาก็คงไม่เหลืออะไรอีก

   
  

                สมองยังคงจำแววตานั้นได้ดี ทุกความรู้สึกที่เคยเห็น แม้ว่าจะไม่ได้ใกล้ชิดแต่ก็ไม่เคยลืมเลือน...

  

                ...ความโหยหา...

  

                ...ความลุ่มหลง...

 

                ...ความโกรธ...

  

                ...ความเคียดแค้น...

  

                ...ความห่วงใย...

  

                ...ความอบอุ่น...

  

                ...ความรัก...

  

            ไม่ว่ายังไงก็จะรอ ต่อให้ใจต้องเจ็บปวดกว่าที่เคยเป็นก็ยอม ขอแค่ได้ฝันถึงภาพที่ได้อยู่ด้วยกัน ขอแค่ได้กลิ่นอายของไออุ่นนั้น มันก็มากเกินพอสำหรับคนอย่างเขาแล้ว แม้ไม่อาจเรียกร้องสิ่งใดจากคนๆนั้นแต่เขาก็ยังคงรัก รักเกินกว่าจะหาสิ่งใดทดแทนได้ แต่ในเมื่อเขาเลือกแล้ว...ในเมื่อเขาตัดสินชะตาชีวิตของตัวเองแล้ว ไม่มีสิ่งใดจะเปลี่ยนแปลงได้ นอกเสียจาก...

 

 

                ...ปาฏิหารย์... 


  

...Miracle&Unbelievable Destination...


  

 

            กว่าคนสวยจอมซนจะยอมให้เขาย้ายที่ทำงานมายังคิมกรุ๊ปก็เล่นเองเหนื่อยแทบตาย แถมจะต้องนั่งอดทนตลอดวันเพราะทุกท่วงท่าที่แจจุงแสดงออกนั้นช่างยั่วตายั่วใจเขาเสียเหลือเกิน คนสวยก็แสนใจร้าย...ได้ทำงานในห้องเดียวกันแต่ไกลกันคนละโยชน์ คิดว่าเขาจะไม่ความสุขไหมล่ะ!


  

               “คุณแจจุงคะ อีกสิบนาทีจะได้เวลาเข้าประชุมของหัวหน้าฝ่ายงบประมาณแล้วนะคะ ดิฉันเตรียมเอกสารไว้ให้แล้วค่ะ” เลขาส่วนตัวของร่างบางเดินเข้ามากล่าวเบาๆก่อนจะเดินออกไป


  

                ร่างบางยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไปบ้างแต่ก่อนที่จะได้ลับผ่านประตูห้องไปก็ต้องสะดุดกับสายตาอ้อนวอนของหมีอ้วนอีกมุมหนึ่งของห้อง เขาไม่จำเป็นต้องก้าวเข้าไปหาหรอกเพราะแค่มองไป หมีอ้วนก็แทบจะหายตัวมาในทันใด


  

                “จะไปประชุมเหรอ? คุณจะใจร้ายทิ้งผมไว้คนเดียวหรือไง” ตาคมกระพริบปริบๆเพื่อออดอ้อน
  

 

                “เดี๋ยวก็กลับมา อย่างอแงสิยุนโฮ” เสียงหวานเอ็ดเบาๆ โตจนหมีเรียกพี่แล้วยังจะมาทำตัวเป็นเด็ก 

  

                “จะกลับมากี่โมง” 

  

                “คงจะค่ำๆล่ะมั้ง นายกลับบ้านไปก่อนเถอะแล้วฉันตามกลับไป...นะ” ร่างบางว่าพลางยกมือลูบแก้มสากเบาๆอย่างแสนรัก ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากอยู่กับยุนโฮแต่ภาระหน้าที่การงานที่มีอยู่ทำให้เขาต้องรู้จักรับผิดชอบ

  

                “งอนเหรอ?” คนสวยถามอย่างล้อเลียนเพราะหมีอ้วนตัวเดิมกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยใบหน้าซังกะตาย ปากหนาเบาลมบู่ๆด้วยความน้อยใจ

  

                “งั้น...ฉันจะรีบกลับมาก็ได้ อย่างอนน่ายุนโฮ”

  

                “ถ้าไม่อยากให้งอนก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ” นิ้วเรียวจิ้มลงบนริมฝีปากของตัวเอง นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ปิดลงเพื่อรอรับสัมผัสของคนรัก

  

                “บ้า! ฉันจะไปประชุมแล้ว” ร่างบางว่าด้วยความเขินอาย ถึงขาขาวจะก้าวออกไปอย่างรวดเร็วแต่ความเร็วของแขนแกร่งก็ยังเหนือกว่า 


  

                ร่างทั้งร่างถูกโอบรัดด้วยอ้อมแขนอุ่น แก้มเนียนทั้งสองข้างถูกประคองด้วยมือใหญ่ กลีบปากอิ่มถูกประกบด้วยริมฝีปากอุ่น ลิ้นเล็กถูกรุกไล่โดยลิ้นร้อนอย่างไม่ลดละ จากมือเรียวที่ปัดสะเปะสะปะไปมาเปลี่ยนมายึดไหล่หนาไว้แน่น แจจุงทุบกำปั้นลงบนอกหมีแรงๆก่อนร่างสูงจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ทันทีที่หลุดรอดบ่วงพันธนาการ ร่างบางก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง ขืนอยู่นานกว่านี้ ปากของเขาคงจะช้ำจนใครต่อใครสังเกตเห็นน่ะสิ!


  

                “ท่านประธานคะ นี่เป็นสัญญาตัวใหม่ที่กลุ่มบริษัทจางเสนอมาค่ะ ดิฉันวางไว้ตรงนี้เลยนะคะ” เลขาส่วนตัวของร่างสูงว่าแล้ววางแฟ้มเอกสารหนาลงบนโต๊ะสีดำ เขาพยักหน้ารับก่อนเลขาสาวจะเดินออกจากห้องไปยังโต๊ะทำงานของเธอ


  

                มือหนาประสานกันบนหลังท้ายทอย ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบิดขี้เกียจไปมาเพื่อผ่อนคลายร่างกาย คืนนี้คงจะอยู่รอแจจุงได้สบายๆเพราะแฟ้มหนาๆแฟ้มนี้แล้วล่ะ ยุนโฮละความสนใจจากงานชิ้นใหม่ที่รออยู่เพื่อกลับมาสะสางงานเดิมที่มีอยู่ งานของเขากับแจจุงก็มากจนทำกันแทบไม่ทัน พอนึกถึงเรื่องงานความคิดก็แล่นไปยังน้องชายของคนรัก ชางมินมักจะค้างที่บริษัทหรือไม่ก็กลับไปนอนที่ห้องของพี่จุนกิ แต่ร่างโปร่งอาสาทำงานนู้นงานนี้เยอะเสียจนเขาเหนื่อยแทนทว่างานทุกงานกลับทำออกมาได้ไร้ที่ติ แค่เอกสารพวกนี้เขาก็จะทำไม่ไหวอยู่แล้ว นี่ถ้าเขาเป็นชางมิน เขาคงสลบตายคาโต๊ะทำงานแน่ๆ

  

                ฝนโปรยปรายลงมาเป็นสายหลังจากเลยเวลาบ่ายคล้อยไปได้ไม่นาน ร่างสูงเดินไปปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศก่อนจะกลับมานั่งทำงานตามเดิม ขนาดเขาใส่เสื้อสูทตัวใหญ่ยังรู้สึกเย็นแล้วแจจุงที่ทั้งผอมบางทั้งตัวเล็กจะไม่หนาวได้ยังไง ไม่ทันที่จะคิดจบยุนโฮก็ออกเดินไปยังห้องประชุมที่แจจุงอยู่ มือหนาเปิดออกแล้วเดินเข้าไปท่ามกลางสายตาสงสัยของผู้ร่วมประชุมและสายตาต่อว่าของคนรักแต่ก่อนที่เสียงหวานจะได้ดุอะไรออกไป มือหนาก็ถอดเสื้อสูทของตัวเองออกแล้วคลุมลงบนไหล่บาง ร่างสูงก้มลงจูบเบาๆบนขมับของคนสวยแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดไม่จา ทุกคนในห้องประชุมเล็กอึ้งค้างอยู่ครู่ใหญ่ก่อนแจจุงจะดึงทุกคนกลับสู่การสนทนาเรื่องงานอีกครั้งและดูเหมือนว่าสมองของเขาจะทำงานได้ดีกว่าเดิมมากทีเดียว ร่างบางลอบยิ้มกับตัวเองบางๆในความเอาใจใส่ของคนรัก มือเรียวกระชับเสื้อสูทเบาๆ ไออุ่นของยุนโฮยังติดอยู่เลย...

  

                แจจุงรีบจ้ำอ้าวกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองเพื่อเก็บของกลับบ้านแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นยุนโฮยังนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียดเพียงลำพัง ทั้งๆที่เขาเปิดประตูเสียงดังแต่ร่างสูงก็ยังคงจดจ่ออยู่กับงาน สงสัยจะเป็นงานสำคัญมากพอดู คนสวยทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมโตจับจ้องบนใบหน้าคม กลีบปากอิ่มยิ้มบางๆกับความตั้งใจของคนรัก ถ้าหากเป็นเรื่องงานแล้วล่ะก็ ยุนโฮไม่เคยปล่อยให้มันค้างค้าอยู่นานนักหรอก...

  

                เวลาพลบค่ำค่อยๆล่วงเลยจนกลายเป็นเวลาดึก ร่างสูงที่ยืดตัวขึ้นเพื่อคลายเครียดตกใจกับสายตาหวานที่จ้องมองมาทางเขา ยุนโฮเงยหน้ามองนาฬิกาก่อนจะลุกพรวดพราด เขาปล่อยให้แจจุงรออยู่นานเท่าไหร่แล้ว?

   
  

                “แจจุง...ทำไมไม่เรียกผม” ร่างสูงใช้น้ำเสียงดุคนรัก ไม่ใช่ว่าเขาจะโกรธเคืองร่างบางแต่เขากังวลว่าแจจุงจพักผ่อนไม่เพียงพอต่างหาก

  

                “ก็ยุนโฮทำงานอยู่...ฉันเลยไม่อยากรบกวน” ใบหน้าหวานก้มลงต่ำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ก็เขาไม่อยากให้ยุนโฮต้องเสียงานเพราะตัวเอง ร่างสูงถอนหายใจเบาๆในความขี้กังวลของคนสวยก่อนจะช้อนร่างบนโซฟาขึ้นแนบอก

  

                “แจจุงสำคัญกว่างาน...คุณสำคัญกว่าใครทั้งหมด อย่าพูดแบบนี้อีกนะ”

  

                “อื้ม” ร่างบางพยักหน้ารับทั้งรอยยิ้ม ใบหน้าขาวเนียนซบลงบนบ่ากว้าง

  

                “หิวรึปล่าว...งั้นกลับบ้านเรากันนะ” แจจุงส่ายหน้าไปมาเบาๆ ตอนนี้เขาไม่อยากกินอะไรทั้งสิ้นเพราะเปลือกตาของเขาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว

    
  

                ร่างสูงวางคนรักบนเบาะข้างที่นั่งคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้ เขาเดินไปอีกด้านก่อนจะรีบขับรถตรงสู่คฤหาสน์ตระกูลคิมอย่างรวดเร็ว เขานี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่แจจุงต้องนั่งประชุมอยู่หลายชั่วโมงแล้วยังจะปล่อยให้แจจุงต้องนั่งรออีก ให้ตายสิ...ชองยุนโฮห่วยชะมัดยาด!

 
  

                “อ๊ะ!! คุณยุนโฮ คุณหนูใหญ่ไม่สบายเหรอคะ?” แม่บ้านซองอาที่เดินออกมารับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงแต่คำตอบที่ได้รับคือการส่ายหน้าไปมาเบาๆของชายหนุ่มรุ่นลูก

  

                “ไม่ใช่หรอกครับป้า เขาแค่เหนื่อยจนหลับไปเท่านั้นเอง วันนี้แจจุงประชุมทั้งวัน เตรียมน้ำไว้ให้แล้วใช่ไหมครับ...ขอบคุณครับ” ร่างสูงเอ่ยขอบคุณหญิงชราเบาๆก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอน 


 

                แขนแกร่งปล่อยร่างของคนรักลงบนเตียงนอนสีขาว นิ้วเรียวไกล่ปอยผมที่ปรกหน้าหวานเล่นอย่างเพลิดเพลิน มือหนาทาบลงบนไหล่เล็กแล้วเขย่าไปมาเบาๆเพื่อปลุกให้ร่างบางตื่น ขืนนอนทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำแบบนี้คงได้เน่าคาเตียงกันทั้งคู่


  

                “แจจุง...ตื่นก่อนสิแจจุง ไปอาบน้ำก่อนนะ” เสียงหวานครางอย่างขัดใจลำคอ แขนเล็กโอบรอบคอแกร่งด้วยความขี้เกียจ

  

                “อืออออ...ยุนโฮอาบให้หน่อยสิ” แจจุงบิดร่างด้วยความขี้เกียจ ยุนโฮส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ร่างบางจะรู้บ้างไหมว่าพูดแบบนี้มันเหมือนเป็นการยั่วกันชัดๆ!


  

                ร่างสูงยกคนสวยจอมขี้เกียจเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะพาทั้งร่างของตัวเองและคนรักลงไปในอ่างน้ำอุ่นที่แม่บ้านซองอาเตรียมไว้ให้ มือหนาสัมผัสไปบนผิวเนียนด้วยความทะนุถนอม เสียงทุ้มหัวเราะในความขี้เซาของคนรักเบาๆ ขนาดเขาวักน้ำใส่หน้าแจจุงยังไม่ยอมตื่น คนสวยอะไรหลับลึกชะมัด...

  

                กว่าจะจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้คนรักได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก เพราะแจจุงที่หลับอยู่ทั้งจิกทั้งทิ้งผมเขาจนยุ่งเหยิง จะหลับก็หลับไปสิ...ทำไมจะต้องมาทำเกเรแบบนี้กับเขาด้วยล่ะเนี่ย...

  

                ร่างสูงนอนราบลงกับเตียงนุ่มเคียงข้างร่างบางที่ยังคงไม่ตื่นจากนิทราแม้ว่าจะโดนอาบน้ำหรือจับแต่งตัวเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ ยุนโฮมอบจุมพิตแสนหวานครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับเจ้าหญิงแสนสวยของเขาทว่าก็ไม่อาจปลุกเจ้าหญิงองค์นี้ได้สักที หมีอ้วนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวเพื่อตามคนรักไปอีกคน


  

                “ราตรีสวัสดิ์ครับเจ้าหญิง ฝันดีหมีอ้วนบ้างนะ จุ๊บ!”


****TBC


-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk :

อ๊า~~~ นี่เป็น Talk ครั้งแรกสำหรับฟิคเรื่องนี้สินะคะ 

เป็นยังไงกันบ้าง มาถึงภาค2กันแล้ว เบื่อกันบ้างมั้ยคะ?

ถ้ามีตรงไหนน่าเบื่อ ตรงไหนไม่สนุก บอกได้เลยค่ะ ส้มจะได้ปรับปรุง

อ่า...ที่จะมาบอกเรื่องสำคัญๆวันนี้ ก็มีเรื่องกำหนดการอัพนี่แหละค่ะ

ตั้งแต่วันนี้ไป ส้มอาจจะได้อัพแค่อาทิตย์ละครั้งหรือ2อาทิตย์ครั้ง แต่จะอัพทีละตอนยาวๆแบบนี้

คงไม่ว่าอะไรกันน้า ^^ เพราะถ้าลงทุกวัน มันจะได้ทีละนิดเดียวเอง

ตกลงกับผู้บงการไว้เรียบร้อยแล้ว(เจ้โบว์) เอาตามนี้แล้วกันนะคะ ^^

อ่าแล้วก็ ตอบคอมเม้นต์ที่ 37 คุณ -๑๑-นิJม่ou1316-๑๑

ส้มอายุ 16 ค่ะ ^^ เมื่อวันที่ 30 มีนาที่ผ่านมานี้เองน้า~~

ฮ่ะๆ หวังว่าจะไม่แก่เกินไปเนอะ

ไว้วันหน้าคุยกันใหม่นะคะทุกคน ยินดีรับฟังคำติชมเสมอ

แล้วก็ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ

~JustDoIt~