คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1[100%]
...Miracle&Unbelievable Destination...
รถราในกรุงโซลวิ่งวนบนถนนกันขวักไขว่จนแทบไม่เหลือที่ว่าง ยานยนต์ราคาแพงหนึ่งหยุดลงหน้าคิมกรุ๊ปช้าๆ หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านในรั้งเด็กหนุ่มวัยยี่สิบก่อนที่เขาจะได้ก้าวลงจากรถ
“เดี๋ยว! ฟังฉันก่อน” เขาพยักหน้าอย่างง่ายดาย จะให้เขาขัดได้อย่างไรในเมื่อหญิงสาวคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้เมื่อเจ็ดปีก่อน
“เป้าหมายของแกคือจับไอ้ชางมินให้ได้”
“คิมชางมินทำอะไรผิดเหรอครับคุณผู้หญิง?”
“มันฆ่าน้องสาวของฉัน!!!” เธอว่าแล้วผลักให้เด็กหนุ่มลงจากรถก่อนจะสั่งให้คนขับรถเคลื่อนตัวออกไป
ยูฮวานคลำหัวป้อยๆด้วยความเจ็บก่อนจะตะลึงงันด้วยความอลังการของงานเบื้องหน้า แม้จะเป็นเพียงการเปิดออดิชั่นเพื่อรับศิลปินหน้าใหม่เข้าสู่ค่าย แต่ก็ดูยิ่งใหญ่กว่างานเปิดตัวของศิลปินค่ายอื่นเสียด้วยซ้ำไป ร่างเพรียวรีบพาตัวเองเข้าไปยังซุ้มของผู้สมัครก่อนจะหาที่นั่งเพื่อรอทำการแข่งขัน
ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าที่เด็กหนุ่มหน้าใสต้องนั่งทนร้อนอยู่ในลานกว้าง ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะต้องแสดงความสามารถ ทั้งการร้องการเต้นและการแสดงที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีถูกนำมาใช้จนหมด เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อยแล้วเดินลงจากเวทีประกวดเมื่อการแสดงสิ้นสุดลง ก้อนเนื้อในทรวงอกเต้นระส่ำแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้แสดงฝีมือแต่สายตาคมที่จ้องมองลงมานั้นดูลึกลับทำให้เขาอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียตอนนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร
ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวแสนสวยในชุดล่อแหลมหรือชายหนุ่มหน้าตาดีกับเสียงนุ่มรื่นหูก็ไม่อาจทำให้ท่านประธานผู้นี้สนใจได้จนกระทั่งเด็กหนุ่มคนนึงก้าวขึ้นมาบนแสตนประกวด ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่น เสื้อผ้าหน้าผมก็ไม่ได้ส่อเค้าแววว่าจะได้เป็นดาราใหญ่แต่ฝีไม้ลายมือนั้นเกินตัว ไม่ใช่ความสามารถที่ทำให้เขาสนใจร่างตรงหน้าแต่เป็นความเหมือนจนน่าตกใจ ทั้งสไตล์ของการใช้เสียงและวิธีการเคลื่อนไหวร่างกาย เด็กคนนี้เหมือนจุนกิเหลือเกิน...
“ซีวอน เด็กคนนั้นเป็นใคร” เสียงเข้มหันไปกระซิบกับคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านข้าง ซีวอนเดินออกไปหาข้อมูล ไม่นาน...เขาก็ได้คำตอบกลับมา
“ฮันยูฮวาน ทราบเพียงแค่ว่าเป็นเด็กที่โตขึ้นมาในแถบชาญเมืองของโซลครับ นอกจากนั้นก็ไม่ได้แจ้งรายละเอียดอะไรไว้อีกเลย”
“งั้นเหรอ? ดูซิว่าท่าทางแบบนี้จะไปได้สักแค่ไหนเชียว” แม้น้ำเสียงจะดูสบายๆแต่ซีวอนก็สังเกตเห็นถึงประกายตาที่ดูตื่นเต้นผิดปกติของผู้เป็นนาย ทำงานรับใช้มาตั้งนาน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณชางมินสนใจเด็กคนนี้เพราะอะไร
“ไม่ต้องไปบอกใครทั้งนั้น...เด็กนั้นเก่งพอตัว ปล่อยเขา” แขนแกร่งรั้งผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาที่กำลังจะออกตัวไปบอกกรรมการตัดสินไว้แล้วหันไปสนใจการแข่งขันอย่างเดิม
“บางครั้ง...วันออดิชั่นก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดนะ...”
ประสบการณ์การทำงานเป็นท่านประธานของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ในเครือคิมกรุ๊ปทำให้การคาดเขาของร่างโปร่งเป็นไปอย่างแม่นยำ ฮันยูฮวานถูกคัดเลือกให้เข้ามาเป็นหนึ่งในยี่สิบคนสุดท้าย ปากหนาแย้มออกน้อยๆเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขาว หลังจากที่ทนนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่นานเขาก็ลุกขึ้นแล้วบิดร่างไปมาเพราะความขบเมื่อย
“ไปหาพี่ฮีชอลก็ได้นะ...ฉันจะแวะไปหาจุนกิแล้วจะกลับบ้าน” ร่างโปร่งว่าก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกไปอย่างรวดเร็ว
ชางมินสั่งให้สารถีชินดงเลี้ยวไปทางสุสานที่ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลคิมเล็กน้อยก่อนจะลงจากรถเมื่อถึงจุดหมาย ร่างโปร่งสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดแล้วนั่งลงหน้าป้ายหินอ่อน ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยร่องรอยของความคิดถึง หลายเดือนแล้วที่ไม่มีร่างนั้นในอ้อมกอด หลายคืนแล้วที่เขาต้องทนเหงากับค่ำคืนเงียบสงัด หลายวันแล้วที่ผ่านไปโดยไม่มีใครบางคนอยู่รอบกาย หลายครั้งแล้วที่ต้องเสียน้ำตาเพราะคนๆนี้...คนที่ใจร้ายทิ้งเขาอย่างไม่มีวันหวนคืน
“วันนี้มีออดิชั่นที่บริษัทด้วยล่ะจุนกิ ฉันเจอเด็กคนนึง หน้าเหมือนนายชะมัดเลยทั้งวิธีร้องทั้งวิธีเต้นก็เหมือนนาย ฉันคิดถึงนายมากนะ...รู้ไหม คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว กลับมาหาฉันสักทีเถอะจุนกิ... เฮ้อ...ถึงฉันจะดูเหมือนคนบ้าที่เอาแต่รอนายอยู่คนเดียว ใครจะว่าไงก็ช่างเพราะฉันก็จะรอนายต่อไป...ฉันรักนายนะ หนาวไหม...เอ้านี่! หายหนาวได้แล้วนะ เด็กดื้อ!” ร่างโปร่งเอาผ้าพันคอสีฟ้าสดใสที่ติดมือมาด้วยคลุมให้เบาๆก่อนจะประทับจุมพิตอุ่นบนแท่นหินอย่างเคย
ขาแกร่งก้าวกลับขึ้นไปบนรถคันสีดำแล้วมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านอันแสนอบอุ่น รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าสีน้ำผึ้งเมื่อเห็นร่างบางของผู้เป็นพี่ชายก่อนจะหายไปในพริบตาเมื่อเหลือบเห็นมือหมีที่เกาะแกะอยู่บนเอวเล็ก
“วันนี้พี่มานอนด้วย...ทำไมวันนี้กลับดึกจัง เหนื่อยรึปล่าว พี่ทำข้าวเย็นไว้รอแล้ว ไปกินข้าวกันนะ อ๊ะ!!” เสียงหวานอุทานเบาๆเมื่อรู้สึกถึงแรงฉุดรั้งบนร่าง
“หมีอ้วน! ปล่อยสิ! น่ารำคาญชะมัด! ไปกันเถอะชางมิน” คนสวยหันมาเอ็ดคนรักก่อนจะทิ้งให้หมีอ้วนที่ว่านั่งอยู่คนเดียว สายตาคมจิกบนแผ่นหลังกว้างของชางมินอย่างอาฆาตแค้น มันเป็นใครมาจากไหนถึงมาแย่งภรรยาคนสวยไปจากเขาแบบนี้!
เสียงหวานที่คอยพูดนู่นพูดนี่เอาใจน้องชายดังอยู่เป็นระยะปะปนกับเสียงหวานดุดันที่คอยเอ็ดตะโรคนรักที่ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ แม้รอบข้างจะดูสดใสแค่ไหนหัวใจของเขาก็ไม่เคยร่าเริงอย่างที่เคยเป็น อาหารมื้อค่ำเป็นไปอย่างสนุกสนานท่ามกลางการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างสองหนุ่มหน้าคมโดยมีคนสวยคอยเป็นกรรมการ แจจุงรีบลั่นกระดิ่งหมดยกก่อนจะไล่ให้น้องชายของตัวเองขึ้นไปพักผ่อน วันนี้ชางมินคนทำงานมาหนักพอดู ได้ยินมาว่าวันนี้ที่ค่ายเพลงมีออดิชั่นครั้งใหญ่ ถึงจะสงสัยอยู่ว่าทำไมประธานบริษัทใหญ่อย่างชางมินจะต้องไปร่วมงานแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราะกลัวว่าจะไปกระทบจิตใจของน้องชาย
“เฮ้อออออ...” ร่างโปร่งถอนหายใจเฮือก ร่างทั้งร่างพาดอยู่บนเตียงนอนใหญ่ นัยน์ตาคมค่อยๆปิดลงเพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้าก่อนร่างทั้งร่างจะลุกยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
เสียงเพลงคุ้นหูถูกเปิดทุกวันจนเป็นปกติ ชางมินเอื้อมหยิบกรอบรูปเล็กๆบนหัวเตียงขึ้นมาดูแล้วประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ ภาพนี้เป็นภาพที่เขาชอบและหวงแหนเป็นที่สุด เขายังจำบรรยากาศในวันนั้นได้ดี แม้อากาศจะหนาวเหน็บแต่การมีร่างเพรียวในอ้อมกอดก็เพียงพอแล้ว...
“นายคิดอะไรเนี่ยชางมิน! ประสาทไปแล้วรึไง!” เสียงเข้มสบถด่าตัวเองเมื่อจู่ๆภาพของเด็กหนุ่มเมื่อตอนกลางวันก็ลอยขึ้นมาในความคิด ถึงจะไม่ได้รักหรือชอบแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาไม่อาจละสายตาจากเด็กคนนั้นได้เลย
...ฮันยูฮวาน นายเป็นใครกันแน่?...
****TBC
ความคิดเห็น