คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
ฝากด้วยนะคะสำหรับ Miracle&Unbelievable Destiny ภาค2 ในชื่อ
Prologue
ร่างบางหอบหายใจอยู่ในห้องมืดอับชื้น ดวงตากลมโตไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้เลย อากาศนั้นน้อยนิดจนแทบหายใจไม่ออกเพราะไม่มีหน้าต่างสักใบ...ไม่มีแม้แต่ช่องว่างระหว่างบานประตูและกำแพง เสียงฝีเท้ากระทบพื้นปูนที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้ทำให้แขนเรียวต้องยกขึ้นโอบร่างของตัวเองไว้แน่น ประกายตาสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
“ออกมานี่! ถึงเวลาของแกแล้ว!” ชายร่างใหญ่เข้ามากระชากข้อมือบอบบางอย่างไม่ใยดี เสียงหวานโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่อาจเรียกความเมตตาจากชายผู้นั้นได้
“ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะ ฮึก...ได้โปรด” เจ้าของเรือนร่างสวยงามวอนขอด้วยน้ำเสียงน่าเวทนา
“หุบปาก! ทำงานของแกตามที่นายท่านต้องการ อย่าคิดหนี!” ไม่มีแม้แต่การปลอบประโลมที่เขาเคยได้รับจากชายผู้เป็นที่รัก มีเพียงความปวดร้าวในใจที่ยังคงยืนยันให้รู้ว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่
ยาเม็ดเล็กๆสีขาวถูกยัดเข้าไปในโพรงปากพร้อมกับมือสากที่ยื่นน้ำมาให้เขาดื่ม ดวงตาโหดร้ายที่มองมาอย่างคาดโทษทำให้ร่างบางต้องรีบดื่มเข้าไปจนหมด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาต้องกินยาชนิดนี้และตามด้วยเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ เหตุการณ์ที่คอยหลอกหลอนอยู่ทุกคราที่ยังคงหายใจ
ชายวัยกลางคนยิ้มร่าเมื่อร่างขาวเนียนที่เขาต้องการเดินเข้ามาในห้องที่ตระเตรียมไว้ ร่างทั้งร่างสั่นระริก เหงื่อชื้นเกาะกุมไปทั่วทั้งร่างกายด้วยความกลัว ดวงตาหวานปกคลุมไปด้วยม่านน้ำใส ภาพน่าสงสารของร่างบางไม่ได้ทำให้ชายผู้นั้นรู้สึกเห็นใจแต่กลับทำให้อารมณ์ต้องการพุ่งสูง
“ได้โปรด...ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระเสียที” คำร้องขอไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสนใจ เขาสนใจแต่เพียงเรือนร่างเย้ายวนใต้ร่มผ้า
“ไม่! ปล่อย! อื้ออออ...อาาา...ปล่อยเถอะ” เสียงหวานที่ร้องห้ามเริ่มไร้เรี่ยวแรงเพราะยาที่กินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ ดวงหน้าหวานแดงก่ำเพราะเลือดในกาย
ฉีดพล่าน
มือสากที่ไล้วนไปทั่วร่างกายทำให้ร่างบางสะอิดสะเอียนจนแทบขาดใจ แต่ร่างกายที่ถูกกระตุ้นด้วยสารเคมีนั้นไม่อาจขัดขืนได้เลย เสียงหวานครางไม่หยุดทว่าหัวใจกลับกรีดร้องอย่างรุนแรง มีเพียงชายผู้นั้นที่เขาอยากจะให้สัมผัสแต่ตอนนี้ไม่ใช่...
ร่างบางพยายามขืนอารมณ์ที่กำลังก่อตัวหากแต่ไม่อาจทำได้ ดวงตาหวานค่อยๆปรือลงพร้อมกับสติที่ล่องลอย ความสุขทางกายที่เกิดขึ้นเป็นเพียงสิ่งหลอกลวงเพราะทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก้อนเนื้อในอกแทบจะแตกสลายเสียทุกครั้งไป เสียงครวญครางของสองร่างระงมไปทั่วทั้งห้อง สติที่เคลื่อนกลับมาเข้าหาตัวทำให้ร่างบางต้องรีบขัดขืน จากบทรักที่ดำเนินไปด้วยความไม่เป็นใจกลับกลายเป็นการข่มขืนอย่างทารุณ
ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกายจนขยับเขยื้อนแทบไม่ไหวแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“ยุน...ยุนโฮ...ยุนโฮ!!!!!!!!!!!!!”
ร่างบางลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนที่เปียกชื้น ใบหน้าหวานชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเม็ดโต ทำนบน้ำตาแตกพล่านไม่เหลือชิ้นดี ร่างทั้งร่างโยกไปตามแรงสะอื้น ร่างสูงที่ตื่นขึ้นเพราะเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดผวาของคนรักต้องรีบรับร่างบางเข้ามาในอ้อมอก
“ฮึก...ยุนโฮ...ฉันฝันร้าย...ฮืออออ...ฉันกลัว” เสียงหวานผสมกับเสียงสะอื้นจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์แต่ความกลัวที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นมีอยู่มากมายมหาศาล
“ไม่ร้องนะคนดี...ก็แค่ฝันร้าย เงียบซะ...ผมรักคุณ...เงียบซะนะ” ร่างสูงรับร่างบางขึ้นมาไว้บนตักกว้าง มือหนากดให้ศีรษะเล็กซบลงกับอกอุ่น เสียงทุ้มดังกระซิบปลอบโยนอยู่ไม่ขาด
“ฮึก...ยุนโฮ...ฮืออออ” มือเล็กกำชายเสื้อของยุนโฮไว้แน่น ปากพร่ำพูดชื่อคนรักราวกับต้องการให้เจ้าของชื่อกำจัดภาพที่ไม่น่าจดจำออกไป
“ผมอยู่นี่ที่รัก...ผมอยู่กับคุณ ไม่ต้องกลัวนะ”
“ฉันกลัว...ยุนโฮ จำได้ไหม...ครั้งที่แล้ว ฝันของเรา...ฮึก มันบอกว่าเราจะรักกันแต่ครั้งนี้มันไม่ใช่...ไม่ใช่ เป็นฝันของฉันแค่คนเดียว มันบอกว่าฉันจะต้องเจอกับใครก็ไม่รู้...ฮือออออ”
“ไม่มีใครทำอะไรคุณได้หรอกแจจุง คิดถึงแต่ผมคนเดียวก็พอ...อย่าคิดถึงเรื่องอื่นเลยนะ” ยุนโฮว่าแล้วใช้จุมพิตอ่อนโยนซับน้ำตาให้กับร่างบาง แจจุงระบายยิ้มบางๆก่อนจะเอ่ยตอบ
“นั่นสินะ...แค่มีเรา แค่ยุนโฮคนเดียว”
ริมฝีปากหนาแย้มออกช้าๆ ร่างสูงค่อยๆเอนลงกับเตียงนุ่มก่อนจะโอบคนสวยไว้แนบร่าง มือหนากุมมือเรียวไว้แน่นราวกับต้องการบ่งบอกการมีตัวตนของคนทั้งคู่
“แจจุงรักยุนโฮ” เสียงหวานว่าอู้อี้ในอ้อมอกของร่างสูง หยาดน้ำเปียกชื้นจางหายไปเมื่อได้รับความห่วงใยจากคนที่เขารัก
“ยุนโฮก็รักแจจุงครับ...”
****TBC
ความคิดเห็น