ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
สงครามแห่งการแย่งชิงครอบคลุมไปทั่วทั้งอาณาจักร แสงสีจากการปะทะกันของพลังประปรายไปทั่วท้องฟ้า ดินทรายคละคลุ้งเพราะแรงระเบิดและการโจมตีจากทุกทิศทาง กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวล ซากศพไร้ชีวิตนอนเกลื่อนกลาดเป็นที่น่าสะเทือนขวัญยิ่งนัก
ความน่าสะพรึงกลัวยังคงครอบคลุมอาณาจักรที่เคยสงบสุขจนกษัตริย์แห่งผืนแผ่นดินไม่อาจทนดูภาพแห่งการทำลายล้างตรงหน้าได้อีก ไม่ว่าคำว่าศักดิ์ศรีจะค้ำคออยู่มากเพียงใดแต่ชีวิตของเหล่าราษฎรกลับสำคัญยิ่งกว่า
พระนางแห่งทวยราษฎร์กกกอดสองโอรสด้วยร่างสั่นเทา สายลมที่ชุ่มโชกไปด้วยกลิ่นแห่งความตายทำให้พระนางไม่อาจปล่อยลูกน้อยจากอ้อมอกได้แม้เพียงเสี้ยววินาที ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเสียงกัมปนาทหยุดลงพลัน เสียงของเจ้าชายองค์น้อยดังจ้าราวกับจะร่ำไห้อาลัยแด่เหยื่อของสงครามและเอกราชแห่งบ้านเมือง
“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ ท่านไม่รู้หรืออย่างไรกันว่าท่านกำลังจะทำให้ลูกของเราต้องตกไปอยู่กับผู้อื่นในฐานะเชลยศึก!” นางว่าทั้งน้ำตา แขนบางโอบรัดสองร่างเล็กแน่น แม้พรากไปเพียงหนึ่งเดียวแต่มันเหมือนกับพรากดวงใจของนางไปทั้งดวงแล้วนางจะยอมอยู่เฉยได้อย่างไร?
“ได้โปรด...เข้าใจข้า ถ้าหากข้าไม่ทำเช่นนี้ ประชาชนของเราจะอยู่ได้อย่างไร เจ้าลองมองออกไปข้างนอนนั่น เห็นไหมว่าโลหิตกำลังหลั่งไหลอาบผืนแผ่นดินที่เจ้าและข้ากำลังยืนอยู่ เจ้าทนดูได้อย่างนั้นหรือโบอา...ข้าเชื่อว่าเจ้าเป็นราชินีผู้เมตตาและเจ้าจะยอมแลกชีวิตน้อยๆชีวิตนี้กับประชาชนนับพัน” ชายหนุ่มยศสูงศักดิ์เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แววตาฉายแววโศกสลด เขาไม่เพียงแต่จะเสียทหารมือดีไปเกือบหมดแต่ยังจะต้องเสียทุกๆอย่างแม้กระทั่งเลือดเนื้อของตัวเอง
มือหนาเช็ดน้ำตาบนแก้มของนางผู้เป็นที่รักก่อนจะกุมมือแล้วออกเดิน ลำตัวสมส่วนตั้งตรง ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงเกียรติยศที่มีอยู่เต็มภูมิจนกระทั่งฝ่าเท้าทั้งสองข้างก้าวออกจากนอกเขตราชวัง เขาปล่อยมือของหญิงสาวลง เข่าทั้งสองข้างสัมผัสพื้นพร้อมกับมือกุมแน่นและก้มศีรษะต่ำ ความเป็นเอกราชหายไปหมดสิ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าชายผู้เป็นดั่งเทพแห่งสงคราม ทุกเมืองที่กองทัพแห่งเปลวเพลิงย่างผ่าน หากไม่ยอมศิโรราบก็มีแต่จะต้องพบกับความพินาศ
“อาณาจักรเอซูเรกอนขอน้อมรับเป็นเมืองขึ้นแห่งราชธานีกรานาเชียนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ได้โปรดเมตตาเหล่าประชาชนของข้าด้วย” เสียงหัวเราะพอใจในลำคอของ ‘เทพแห่งสงคราม’ ดังขึ้นด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดอำนาจของเขาก็แผ่กว้างออกไปอีก คงไม่มีใครอาจหาญต่อต้านเขาเป็นแน่
“ไหนล่ะของบรรณาการของข้า เจ้ามีสิ่งใดมาทำให้เราเมตตาเจ้าได้บ้าง” คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างท้าทาย สายตาทรงอำนาจจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็กร่างหนึ่ง ดวงตาโตสุกใส ริมฝีปากแดงอิ่มและผิวสีขาวเนียนทำให้เขาสนใจในร่างนั้นยิ่งนัก
“รัชทายาทแห่งเอซูเรกอน คิมจุนซู เลือดเนื้อเชื้อไขแห่งข้าจะเป็นของบรรณาการแก่ท่าน” มือหนาดันร่างของลูกชายคนโตให้ก้าวเดินออกจากวงแขนของผู้เป็นมารดา ดวงตาเรียวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
“มันมีอะไรให้ข้าพึงพอใจงั้นหรือ?”
“อำนาจแห่งจิต มองเห็นอนาคตและล่วงรู้อดีต เป็นผู้สืบทอดวิชากลยุทธ์สงครามโดยสายเลือดบริสุทธิ์ มันยังไม่เพียงพอสำหรับท่านอีกหรือ?” น้ำเสียงดูหมิ่นเอ่ยถาม หากเป็นเวลาปกติแล้วลมหายใจของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้อาจหมดลงได้ในทันที แต่ความสามารถที่เขาเอ่ยออกมานั้นเรียกความสนใจจากกษัติรย์ผู้เกรียงไกรได้มหาศาล
“งั้นหรือ....ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีมาก...ดีมาก ข้าพอใจยิ่งนัก ทหาร! นำเด็กกลับไปยังวังของข้า เลี้ยงดูมันอย่างดีอย่าให้ขาด สั่งให้ท่านอาจารย์ของข้าสอนตำรับตำราวิชากลยุทธ์ทุกแขนงให้เจ้าเด็กนี่เสีย ถ้าหากลูกของเจ้าสามารถช่วยกรานาเชียของข้าได้ ข้าอาจจะยอมให้อาณาจักรของเจ้ารวมเป็นหนึ่งกับอาณาจักรของข้า ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของเหล่าทหารดังกระหึ่มพร้อมกับผู้เป็นเจ้าเหนือหัว แม้ว่าเขาจะสนใจอีกร่างมากเพียงใดหากแต่รสชาติแห่งอำนาจย่อมหอมหวานยิ่งกว่า ถ้าอำนาจทั้งหมดอยู่ในกำมือของเขาแล้ว อย่าว่าแต่เจ้าเด็กดวงตากลมโตนั่นเลย แม้แต่หญิงงามทั้งแผ่นดินเขายังสามารถนำมาบำเรอตนเองได้ไม่ยาก
“ท่านพ่อ! โฮ!!!!!!! ท่านพ่อ! ปล่อยข้านะ! ข้าจะกลับไปหาท่านพ่อ...ท่านแม่! ท่านต้องช่วยข้า ท่านแม่!!!!!” เสียงเล็กตะโกนเรียกหาผู้ให้กำเนิดทั้งสองจนแทบขาดใจ สายตาที่ส่งมานั่นอาลัยอาวรณ์แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
“เงียบซะเจ้าเด็กโง่! หากวันใดเจ้าสามารถทำให้ข้าพึงพอใจได้แล้วล่ะก็ ข้าจะปล่อยให้เจ้ากลับมาที่เมืองนี้เช่นเดิม เพราะฉะนั้นอย่าขัดคำสั่งของข้า!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเพราะน้ำเสียงน่าเกรงขาม ชายผู้นี้ดูยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กตัวน้อยอย่างจุนซูจะกล้าต่อกรด้วย
ลูกรักถูกพาห่างออกไปกับกองทัพนับหมื่นจนไกลลิบ หัวอกผู้เป็นแม่ย่อมไม่อาจทนต่อการจากลาลูกน้อยได้ ขาเรียวทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง เสียงร่ำร้องโอดครวญดังลั่นด้วยความทุกข์ทรมาน
“จุนซูลูกแม่!!! จุนซู......ฮึก.....เอาจุนซูกลับมานะ! ข้าบอกให้ท่านเอาจุนซูกลับมา ท่านจะฆ่าข้าเสียตรงนี้หรืออย่างไรถึงเอาแก้วตาดวงใจไปจากข้า” หญิงสาวตัดพ้อสามีอย่างชอกช้ำ เธอไม่ได้ลำเอียงรักลูกชายคนใดมากกว่า แต่เสียงหัวเราะและอ้อมแขนที่เติมเต็มด้วยร่างเล็กๆสองร่างนั้นมีค่าเกินกว่าจะเสียไปแม้แต่ลมหายใจของนางก็ไม่อาจเทียบได้เลยสักนิด
“อย่าร้องไห้ไปเลยโบอา...ข้าสัญญาว่าข้าจะต้องนำจุนซูกลับมาให้ได้ แต่ข้าอยากจะขอร้องเจ้า ได้โปรดอุ้มชูดูแลน้องเล็กผู้นี้ให้เติบโตด้วยความแข็งแกร่ง สอนลูกของข้าและเจ้าให้ยืนหยัดด้วยความมั่นคง อย่าให้เขาต้องอ่อนแอเหมือนข้า ให้แจจุงแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ใดในจักรวาลแห่งนี้ เจ้าทำให้ข้าได้หรือไม่”
“ถึงท่านไม่บอกข้า ข้าก็จะทำ...อย่าร้องไห้ไปเลยลูกแม่ เจ้าจะต้องเติบใหญ่เป็นราชาที่ดี ไม่ลุ่มหลงในอำนาจอย่างเช่นที่ศัตรูของแม่เป็น...”
สุรเสียงกังวาลหยุดลงพร้อมกับร่างของหญิงสาวที่หายลับไปในกำแพงวัง มือบางปาดน้ำตาแห่งความเสียใจออกจากใบหน้าแล้วสูดลมลึก แม้หัวใจของนางจะหายไปครึ่งหนึ่งแต่นางก็ต้องเข้มแข็ง...เพื่อดูแลหัวใจดวงน้อยอีกครึ่งหนึ่งให้เป็นไปอย่างที่นางหวังไว้...
****TBC
ความน่าสะพรึงกลัวยังคงครอบคลุมอาณาจักรที่เคยสงบสุขจนกษัตริย์แห่งผืนแผ่นดินไม่อาจทนดูภาพแห่งการทำลายล้างตรงหน้าได้อีก ไม่ว่าคำว่าศักดิ์ศรีจะค้ำคออยู่มากเพียงใดแต่ชีวิตของเหล่าราษฎรกลับสำคัญยิ่งกว่า
พระนางแห่งทวยราษฎร์กกกอดสองโอรสด้วยร่างสั่นเทา สายลมที่ชุ่มโชกไปด้วยกลิ่นแห่งความตายทำให้พระนางไม่อาจปล่อยลูกน้อยจากอ้อมอกได้แม้เพียงเสี้ยววินาที ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเสียงกัมปนาทหยุดลงพลัน เสียงของเจ้าชายองค์น้อยดังจ้าราวกับจะร่ำไห้อาลัยแด่เหยื่อของสงครามและเอกราชแห่งบ้านเมือง
“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ ท่านไม่รู้หรืออย่างไรกันว่าท่านกำลังจะทำให้ลูกของเราต้องตกไปอยู่กับผู้อื่นในฐานะเชลยศึก!” นางว่าทั้งน้ำตา แขนบางโอบรัดสองร่างเล็กแน่น แม้พรากไปเพียงหนึ่งเดียวแต่มันเหมือนกับพรากดวงใจของนางไปทั้งดวงแล้วนางจะยอมอยู่เฉยได้อย่างไร?
“ได้โปรด...เข้าใจข้า ถ้าหากข้าไม่ทำเช่นนี้ ประชาชนของเราจะอยู่ได้อย่างไร เจ้าลองมองออกไปข้างนอนนั่น เห็นไหมว่าโลหิตกำลังหลั่งไหลอาบผืนแผ่นดินที่เจ้าและข้ากำลังยืนอยู่ เจ้าทนดูได้อย่างนั้นหรือโบอา...ข้าเชื่อว่าเจ้าเป็นราชินีผู้เมตตาและเจ้าจะยอมแลกชีวิตน้อยๆชีวิตนี้กับประชาชนนับพัน” ชายหนุ่มยศสูงศักดิ์เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แววตาฉายแววโศกสลด เขาไม่เพียงแต่จะเสียทหารมือดีไปเกือบหมดแต่ยังจะต้องเสียทุกๆอย่างแม้กระทั่งเลือดเนื้อของตัวเอง
มือหนาเช็ดน้ำตาบนแก้มของนางผู้เป็นที่รักก่อนจะกุมมือแล้วออกเดิน ลำตัวสมส่วนตั้งตรง ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงเกียรติยศที่มีอยู่เต็มภูมิจนกระทั่งฝ่าเท้าทั้งสองข้างก้าวออกจากนอกเขตราชวัง เขาปล่อยมือของหญิงสาวลง เข่าทั้งสองข้างสัมผัสพื้นพร้อมกับมือกุมแน่นและก้มศีรษะต่ำ ความเป็นเอกราชหายไปหมดสิ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าชายผู้เป็นดั่งเทพแห่งสงคราม ทุกเมืองที่กองทัพแห่งเปลวเพลิงย่างผ่าน หากไม่ยอมศิโรราบก็มีแต่จะต้องพบกับความพินาศ
“อาณาจักรเอซูเรกอนขอน้อมรับเป็นเมืองขึ้นแห่งราชธานีกรานาเชียนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ได้โปรดเมตตาเหล่าประชาชนของข้าด้วย” เสียงหัวเราะพอใจในลำคอของ ‘เทพแห่งสงคราม’ ดังขึ้นด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดอำนาจของเขาก็แผ่กว้างออกไปอีก คงไม่มีใครอาจหาญต่อต้านเขาเป็นแน่
“ไหนล่ะของบรรณาการของข้า เจ้ามีสิ่งใดมาทำให้เราเมตตาเจ้าได้บ้าง” คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างท้าทาย สายตาทรงอำนาจจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็กร่างหนึ่ง ดวงตาโตสุกใส ริมฝีปากแดงอิ่มและผิวสีขาวเนียนทำให้เขาสนใจในร่างนั้นยิ่งนัก
“รัชทายาทแห่งเอซูเรกอน คิมจุนซู เลือดเนื้อเชื้อไขแห่งข้าจะเป็นของบรรณาการแก่ท่าน” มือหนาดันร่างของลูกชายคนโตให้ก้าวเดินออกจากวงแขนของผู้เป็นมารดา ดวงตาเรียวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
“มันมีอะไรให้ข้าพึงพอใจงั้นหรือ?”
“อำนาจแห่งจิต มองเห็นอนาคตและล่วงรู้อดีต เป็นผู้สืบทอดวิชากลยุทธ์สงครามโดยสายเลือดบริสุทธิ์ มันยังไม่เพียงพอสำหรับท่านอีกหรือ?” น้ำเสียงดูหมิ่นเอ่ยถาม หากเป็นเวลาปกติแล้วลมหายใจของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้อาจหมดลงได้ในทันที แต่ความสามารถที่เขาเอ่ยออกมานั้นเรียกความสนใจจากกษัติรย์ผู้เกรียงไกรได้มหาศาล
“งั้นหรือ....ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีมาก...ดีมาก ข้าพอใจยิ่งนัก ทหาร! นำเด็กกลับไปยังวังของข้า เลี้ยงดูมันอย่างดีอย่าให้ขาด สั่งให้ท่านอาจารย์ของข้าสอนตำรับตำราวิชากลยุทธ์ทุกแขนงให้เจ้าเด็กนี่เสีย ถ้าหากลูกของเจ้าสามารถช่วยกรานาเชียของข้าได้ ข้าอาจจะยอมให้อาณาจักรของเจ้ารวมเป็นหนึ่งกับอาณาจักรของข้า ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของเหล่าทหารดังกระหึ่มพร้อมกับผู้เป็นเจ้าเหนือหัว แม้ว่าเขาจะสนใจอีกร่างมากเพียงใดหากแต่รสชาติแห่งอำนาจย่อมหอมหวานยิ่งกว่า ถ้าอำนาจทั้งหมดอยู่ในกำมือของเขาแล้ว อย่าว่าแต่เจ้าเด็กดวงตากลมโตนั่นเลย แม้แต่หญิงงามทั้งแผ่นดินเขายังสามารถนำมาบำเรอตนเองได้ไม่ยาก
“ท่านพ่อ! โฮ!!!!!!! ท่านพ่อ! ปล่อยข้านะ! ข้าจะกลับไปหาท่านพ่อ...ท่านแม่! ท่านต้องช่วยข้า ท่านแม่!!!!!” เสียงเล็กตะโกนเรียกหาผู้ให้กำเนิดทั้งสองจนแทบขาดใจ สายตาที่ส่งมานั่นอาลัยอาวรณ์แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
“เงียบซะเจ้าเด็กโง่! หากวันใดเจ้าสามารถทำให้ข้าพึงพอใจได้แล้วล่ะก็ ข้าจะปล่อยให้เจ้ากลับมาที่เมืองนี้เช่นเดิม เพราะฉะนั้นอย่าขัดคำสั่งของข้า!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเพราะน้ำเสียงน่าเกรงขาม ชายผู้นี้ดูยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กตัวน้อยอย่างจุนซูจะกล้าต่อกรด้วย
ลูกรักถูกพาห่างออกไปกับกองทัพนับหมื่นจนไกลลิบ หัวอกผู้เป็นแม่ย่อมไม่อาจทนต่อการจากลาลูกน้อยได้ ขาเรียวทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง เสียงร่ำร้องโอดครวญดังลั่นด้วยความทุกข์ทรมาน
“จุนซูลูกแม่!!! จุนซู......ฮึก.....เอาจุนซูกลับมานะ! ข้าบอกให้ท่านเอาจุนซูกลับมา ท่านจะฆ่าข้าเสียตรงนี้หรืออย่างไรถึงเอาแก้วตาดวงใจไปจากข้า” หญิงสาวตัดพ้อสามีอย่างชอกช้ำ เธอไม่ได้ลำเอียงรักลูกชายคนใดมากกว่า แต่เสียงหัวเราะและอ้อมแขนที่เติมเต็มด้วยร่างเล็กๆสองร่างนั้นมีค่าเกินกว่าจะเสียไปแม้แต่ลมหายใจของนางก็ไม่อาจเทียบได้เลยสักนิด
“อย่าร้องไห้ไปเลยโบอา...ข้าสัญญาว่าข้าจะต้องนำจุนซูกลับมาให้ได้ แต่ข้าอยากจะขอร้องเจ้า ได้โปรดอุ้มชูดูแลน้องเล็กผู้นี้ให้เติบโตด้วยความแข็งแกร่ง สอนลูกของข้าและเจ้าให้ยืนหยัดด้วยความมั่นคง อย่าให้เขาต้องอ่อนแอเหมือนข้า ให้แจจุงแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ใดในจักรวาลแห่งนี้ เจ้าทำให้ข้าได้หรือไม่”
“ถึงท่านไม่บอกข้า ข้าก็จะทำ...อย่าร้องไห้ไปเลยลูกแม่ เจ้าจะต้องเติบใหญ่เป็นราชาที่ดี ไม่ลุ่มหลงในอำนาจอย่างเช่นที่ศัตรูของแม่เป็น...”
สุรเสียงกังวาลหยุดลงพร้อมกับร่างของหญิงสาวที่หายลับไปในกำแพงวัง มือบางปาดน้ำตาแห่งความเสียใจออกจากใบหน้าแล้วสูดลมลึก แม้หัวใจของนางจะหายไปครึ่งหนึ่งแต่นางก็ต้องเข้มแข็ง...เพื่อดูแลหัวใจดวงน้อยอีกครึ่งหนึ่งให้เป็นไปอย่างที่นางหวังไว้...
****TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น