คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro1
"แง้!!!!! แม่ครับ ผมไม่เอาแล้ว ผมไม่เล่นกับยุนโฮแล้ว ฮือออ เขาน่ากลัวครับแม่" เด็กชายตัวน้อยน้ำตาไหลพรากวิ่งเข้ากอดผู้เป็นแม่ ปากน้อยๆพูดเสียงดังด้วยความตกใจกลัว
แม่ของเด็กตัวน้อยเงยหน้าจากการปลอบโยนลูกชายของตัวเอง สายตาเด็กผู้ชายอีกคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเหมือนไม่ใช่คน ดวงตาคมกริบ รอยแห่งความเกลียดชังที่เธอทึกทักเอาเองว่าเห็นนั้นน่ากลัวมากสำหรับเธอ
"ไอ้ปีศาจ! แกทำอะไรลูกฉัน กลับไปเดี๋ยวนี้นะ ออกไปนะ ออกไป" หญิงสาวกรีดร้องและโบกมือไล่เด็กชายคนนั้นให้ออกห่างจากลูกของเธอ
เขาวิ่งออกมาจากบริเวณตรงนั้นแล้วตรงกลับบ้าน หน้าตามอมแมมของเขาที่โดนเด็กพวกนั้นรุมแกล้งมีทั้งรอยขีดข่วนและรอยเปื้อนของดินทราย มารดาผู้ที่เปิดประตูออกมารับถึงกับทรุดลงมาจับใบหน้าน้อยๆนั้นอย่างสงสาร
"ยุนโฮ ไปทำอะไรมาลูก ใครทำกับลูกแบบนี้ยุนโฮ" ผู้เป็นมารดาไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เด็กชายก็สวมกอดมารดาทั้งๆที่ตัวเองยังกลั้นสะอื้น
"ฮึก...ผมทำอะไรผิดครับแม่ ทำไมพวกเขาต้องเรียกผมว่าปีศาจด้วย ผมทำผิดตรงไหน พวกเขาแกล้งผมนะฮึก... ผมแค่มองหน้าพวกเขาเท่านั้นเอง แค่นั้นเองแล้วเขาก็ร้องไห้ไปฟ้องแม่ มันไม่ยุติธรรมเลยครับแม่" มือนิ่มลูบไรผมเปรอะของบุตรชายอย่างรักใคร่ น้ำตานองหน้าของเธอไม่อาจช่วยอะไรได้เลย
ดวงตาที่เหมือนผู้เป็นพ่อ ดวงตาน่ากลัวและทรงอำนาจ เธอไม่คิดว่าดวงตาแสนสวยคู่นี้จะน่ากลัวอย่างที่คิด สายตาที่ยุนโซมองมายังเธอนั้นแข็งกร้าวและคมกริบยิ่งกว่าลูกชายของเธอนัก แต่สัมผัสได้ เธอสัมผัมได้ถึงความอ่อนโยนในแววตาคู่นั้น ทำไมยุนโฮจะต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องแค่นี้ด้วยนะ ยุนโซคะ...ช่วยบอกฉันที
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รัตติกาลเลื่อนเข้ามาครอบคลุมท้องฟ้าจนมืดมิด แขนเรียวบางโอบร่างเล็กที่หลับอย่างเหนื่อยอ่อนของเด็กชายไว้ทั้งน้ำตา หากเธอรับความเจ็บปวดนี้ไว้ได้เธอก็จะขอรับมันไว้ทั้งหมด แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถช่วยอะไรดวงใจดวงน้อยของเธอได้เลย เธอรู้สึกผิดเหลือเกิน
เสียงโครมครามที่ดังมาจากด้านนอกทำให้เธอต้องปล่อยอ้อมกอดอุ่นนั้นช้าๆแล้วเดินไปยังจุดเกิดของเสียงเพื่อหาสาเหตุ แต่เธอก็ต้องกรีดร้องเมื่อเห็นปลายมีดแหลมคม เสียงแหลมสูงนั้นปลุกให้เด็กชายตัวน้อยตื่นขึ้น
"ยัยโง่! ตายซะเถอะ รู้ไหมว่าแกสร้างความลำบากให้แก่นายท่านแค่ไหน ตายซะเถอะ!" ว่าจบมีดสีเงินสะท้อนแสงน่ากลัวก็ถูกปักมิดด้ามลงบนอกอิ่ม เด็กชายที่เดินออกมานั้นถึงกับตะลึงงัน
"นายน้อย ต้องประทานอภัยด้วยนะครับ" ชายหนุ่มร่างอ้วนท้วนที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยแล้วค้อมศีรษะให้
"ไปเรียกมันแบบนั้นทำไม จำไว้เลยไอ้เด็กปีศาจ! ไอ้ปีศาจเฮงซวย! แกเป็นคนทำให้แม่ของแกตาย แกมันชั่ว ไอ้ปีศาจสารเลว ฮ่าๆๆๆ"
"พอเถอะ เราต้องรีบไป พวกตำรวจกำลังมา จัดการร่องรอยอย่าให้เหลือ"
เด็กชายตัวน้อยที่ต้องเห็นแม่ตายต่อหน้าต่อตา น้ำตาไหลพรากหลังจากที่เพิ่งหยุดได้ไม่นาน อ้อมกอดของแม่ อ้อมแขนอบอุ่น เขาจะไม่ได้กอดแม่อีกแล้วใช่ไหม ไม่เอานะ! ไม่เอาแบบนี้ แม่ต้องไม่ตาย แม่ต้องอยู่กับเขาตลอดไปสิ
"แม่ครับ! แม่ ฮือออ แม่ครับ" มือน้อยๆเขย่าร่างบางอย่างรุนแรง หวังเพียงแค่ว่ามือเล็กๆของตัวเองจะทำให้แม่ตื่นขึ้น
เวลาไม่กี่นาทีที่ผ่านไปเหมือนกับเป็นแรมปีสำหรับเขา น้ำตาที่เคยไหลรินหยุดลงอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาดุที่เคยฉายแววออดอ้อนและรักใคร่เมื่อได้อยู่กับมารดามลายหายไปสิ้น เลือดตรงหน้าของผู้เป็นแม่ทำให้เขาเกิดความแค้น แค้นที่พวกมันพรากคนที่เขารักคนเดียวในชีวิตของเขาไป
"เจ้าหนู มานี่ มาหาลุงเร็ว" นายตำรวจยศใหญ่เดินเข้าไปหาเด็กชายที่กอดร่างไร้วิญญาณของมารดา มือน้อยๆเกาะติดร่างบางแน่นราวกับจะร้องขอให้แม่ของเขากลับมา
"มองหน้าลุงสิเจ้าหนู ปลอดภัยแล้วนะ ไปอยู่กับลุง ลุงจะดูแลแม่ให้นะ หนูอย่าเสียใจไปเลย" นายตำรวจส่งสายตาอ่อนโยนให้ แววตาสงสารที่มอบให้นั้นมาจากใจจริง แต่เขาต้องหยุดฟังเมื่อปากเล็กๆเริ่มเอ่ยอะไรบางอย่าง
"ฆ่า... ผมจะฆ่า..."
"ว่าอะไรนะเจ้าหนู!" น้ำเสียงนั้นตกใจยิ่งนักเมื่อได้ยินคำว่า "ฆ่า" จากปากของเด็กน้อย
"พวกมันฆ่าแม่ผม พวกมันก็จะต้องตาย ผมจะฆ่าพวกมัน ฆ่าให้หมดเลย อย่าห้ามผมนะฮะ ไม่งั้นผมจะฆ่าคนทุกคน"
แววตาว่างเปล่าที่กลายเป็นแววตาโกรธแค้นเหลือหลายทำให้เขาต้องรีบโอบเจ้าหนูไว้แล้วพาออกจากสถานที่นั้นให้เร็วที่สุด หวังว่าเวลาจะช่วยอุ้มชูให้เขากลายเป็นเด็กที่มีจิตใจอ่อนโยน อย่าให้เขาทำลายชีวิตตัวเองด้วยมือเล็กคู่นี้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ความคิดเห็น