ดอกบัวรัตติกาล

ในสมัยโบราณของจีน เป็นดินแดนหนึ่งที่ถูกลืมจากเวลา ราชวงศ์เก่าถูกล้มล้าง แต่บางสิ่งที่อยู่ในความมืดนั้นกลับยังคงไม่หายไป...ดินแดนนี้มีภูเขาหินดำขนาดมหึมาและทะเลสาบสีดำขุ่นที่ไม่เคยเห็นแสงจากดวงอาทิตย์ 

หลินเหยา ผู้ที่มีความสามารถพิเศษในการทำนายโชคชะตาผู้คน และมักจะเดินทางไปตามแหล่งที่มีอำนาจลึกลับเพื่อตามหาคำทำนายที่แฝงไปด้วยความหวาดหวั่น ได้มาถึงดินแดนแห่งนี้โดยไม่รู้ตัว สถานที่ที่เวลาหยุดนิ่งและไม่มีผู้ใดเคยเห็นแสงยามเช้า

เมื่อเธอก้าวเข้าสู่เมืองโบราณที่เรียกว่า "หลิวเจี้ยน" มีแต่ความเงียบงัน ดอกบัวสีดำที่ไม่เคยเห็นที่ไหนเริ่มบานสะพรั่งในคืนมืด ไม่มีแสงสว่างใดๆ ยกเว้นแสงจันทร์ที่เป็นประกายเหมือนคำสัญญาของความตาย ดอกบัวที่ดูเหมือนจะยื่นมือออกไปถึงสรวงสวรรค์กลับกลับมีพลังบางอย่างที่ดึงดูดหลินเหยาให้เข้าใกล้จนเกินไป

การค้นหาคำทำนายที่เธอต้องการกลับพาเธอไปพบกับเทพที่ควบคุมความมืด นั่นคือ "หลิงจือ" เทพแห่งความเงียบสงัด และการสูญเสีย สิ่งที่เธอค้นพบไม่ใช่คำทำนาย แต่มันเป็นการค้นพบความจริงอันน่าสะพรึงกลัว: "ในทุกความงดงามของโลกแห่งรัตติกาลนั้น แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบสิ้น"

หลิงจือได้เปิดเผยให้เธอเห็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างแสงและเงา ความงามในความมืดไม่ใช่แค่การหลบหนี  แต่คือการยอมรับมันและทำให้มันกลายเป็นพลังที่จะช่วยก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆ ในชีวิต

หลินเหยา เธอตัดสินใจที่จะกลับออกจากดินแดนแห่งนั้น แต่ได้รับสิ่งที่จะติดตามเธอไปตลอดชีวิต และดอกบัวสีดำก็ยังคงบานในอยู่ในใจของเธอ... ความงดงามที่ถูกบังไว้ด้วยความเจ็บปวดตลอดกาล