สงครามจันทรา/โรงเรียนมายา/มนตราหัวใจ

ลำดับตอนที่ #7 : กรทดสอบที่โรงเรียนมายา/เพื่อนใหม่ II

  

        การทดสอบ....เริ่มขึ้น    คิจินพาฮิเมะมาที่สถานที่ทดสอบ  ว่าไปว่ามา  ฮิเมะนี่ถ้าไม่มีคิจินก็ทำอะไรไม่เป็นเลยนะเนี่ย  แต่ว่าช่างเถอะ...  คิจินเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อฮิเมะ...น้อง...ที่รักมากที่สุด

        

       "ยัยเปี๊ยก...ไปเข้าแถวสิ  ยืนบื้ออยู่ได้ "   คิจินว่า  ฮิเมะชักสีหน้าแล้วเดินไปตรมที่คิจินบอก  เธอและผู้สมัครคนอื่นเดินเข้าไปสู่ทางที่ลึกเข้าไป  ลึกเข้าไป   เรื่อยๆๆๆ  ทางที่มืดมิด  บางคนกลัวความมืด  ถึงกับวิ่งออกไปจากนอกทางเดินเพื่อหาทางกลับออกไปสู่ข้างนอก  แต่ว่า.....ฮิเมะ....เธอต้องอยู่กับความมืดเป็นระยะเวลานาน    เธอ...อาจจะไม่ต้องการ  รึเธอ...อาจจะต้องการ   แต่ถึงยังไง  ความมืดก็อยู่เป็นเพื่อนเธอ

    

         ฮิเมะเดินต่อไป   ผู้สมัครเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ   เสียงบ่นเริ่มดังขึ้นมากกว่าเดิม   บางครั้ง  ฮิเมะได้ยินเสียงร้องของคนลอยออกมาจากข้างหน้า   ใคร???  ใครทำอะไร??  เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ...

        

         " โอ๊ย~~~  ไอ้ทางเดินบ้านี่มันจะยาวไปถึงไหนเนี่ย??   เมื่อยแล้วนะ "   ฮิเมะได้ยินเสียงบ่นของคนข้างหน้าดังออกมา  

         " นี่อย่าบ่นน่า  รำคาญอ่ะ  "  แล้วเธอก็ได้ยินอีกเสียงหนึ่งโผล่ลอดมาใกล้ๆกับที่เธอได้ยินเสียงแรก    เธอไม่ได้สนใจ   เธอยังคงเดินต่อไป  จนผ่านเสียงคนสองคนนั่นที่คุยกันเจ้ยวจ้าวหนวกหู



          เธอเดินต่อไปต่อ  เธอเห็นแสงสีเงินแวบๆ  แล้วแสงนั่นก็ลอยออกไปข้างหน้า...ฮิเมะวิ่งตามแสงสว่างนั่นไป....รู้สึกเหมือนคุ้นเคยมานาน   เธอเอื้อมมือเรียวงามไปหยิบแสงนั่น...แล้วทันใดนั่น!!.....

        

          " โอ๊ย!!!   ใครน่ะ  อย่าดึงผมสิ  "   อ้าว....ผมคนนี่หว่า   ฮิเมะปล่อยมือทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นเส้นผม  เส้นผผมนุ่มนิ่มไหลผ่านมือมันยาว...ตรง...

          " อุ๊ย  ขอโทษที....ฮิเมะไปรู้ว่าเป็นผมคนน่ะ   ขอโทษนะ "   ฮิเมะขอโทษ  เสียงนั่นดังออกมาด้วยความใจดี..

( ตามน้ำเสียงน่ะ )          

           "ไม่เป็นไร  ผมโดนคนอื่นดึงผมมาตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว  "   เสียงนั่นว่า  

          " งั้น....เพื่อเป็นการไถ่โทษ  ฮิเมะจะเดินเป็นเพื่อนเธอแล้วกันนะ "   (  โห...ฮิเมะ  ใครเค้าขอให้เธอมาเดินด้วยเนี่ย?? )

           " อื้ม...ดีจังมีเพื่อนแล้ว  ตอนแรกนึกว่าต้องอยู่คนเดียวซะแล้วซิ   "  เสียงนั่นว่าอย่างโล่งอก

            "เธอชื่ออะไรอ่ะ  "  ฮิเมะถามเสียงใสซื่อชาวคิดถึงคุณหนูอินโนเซ้นต์

           " อาโออิ  คุโรซากิ  อาโออิ   เธออ่ะ??"

           " ฮิเมะจ๊ะ  เป็นเพื่อนกันน้า~~ "  ฮิเมะทำเสียงหวาน  ประมาณว่าถ้าคิจินมาได้ยินคงขนหัวลุกแน่ๆ

           " จ้า~~   ฮิเมะเข้าปีหนึ่งใช่รึเปล่า?? "

           "  อื้ม...แต่ว่าฮิเมะมีพี่ชายด้วยนะ  พี่ชายของฮิเมะอยู่3 แล้วล่ะ"

           " ดีจัง  อิเมะมีพี่ด้วย  ผมเป็นลูกคนเดียวน่ะ  ที่มาที่นี่ได้น่ะ   กว่าจะขอท่านแม่มาได้ก็เสียเวลาไปมากเหมือนกัน"

            " ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ  อย่าคิดมากน่า  พี่ชายของฮิเมะก็เป็นพี่ชายของอาโออิด้วยเหมือนกัน...อุ๊ย!! "   ฮิเมะสะดุดอะไรซักอย่างแล้วก็มีเสียงๆหนึ่งตามมา

          

              " โอ๊ย!!  "  

             " ขอโทษ  เป็นอะไรรึเปล่า??  " เธอถามเสียงที่ร้องออกมาเมื่อกี้นี่  จากเมื่อกี้ที่เธอเห็นแสงสีเงินสว่างจากอาโออิ  คราวนี้...เธอเห็นประกายสีทอง....  ช่างงดงาม....

            " ม่ะ...ไม่เป็นไรครับ  "   เสียงนั่นตอบ   เสียงที่อ่อนโยนต่างจากของพี่ชายของเธอ  

            " เอ่อ...ฮิเมะล่ะครับเป็นอะไรรึเปล่า?? "  อาโออิถามฮิเมะ

           " โอ้!!  คนอย่างฮิเมะไม่เป็นอะไรง่ายหรอกน่า  วางใจได้เลยอาโออิ"

           "  ก็ดีครับ...แล้วคุณชื่ออะไรเหรอครับ  มาทำความรู้จักกันไว่ดีไหม?? "

            " ดีครับ  ผมชื่อ ยูเอะครับ  แล้วเอ่อ..."

            " ผมชื่ออาโออิครับ"

            " ฮิเมะค่า~~ " (  พวกผู้ชายพูดเพราะกันจัง  นี่ฮิเมะหัดเอาอย่างไว้ซะบ้างสิ )

            " ดีจังครับ  จะได้มีเพิ่อนซักที ""   ยูเอะพูดออกมาเสียงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม   ( ตอนนี้มืดอยู่นะจ๊ะ )

            

           ทั้งสามเดินไปด้วยกัน  พูดคุยกัน  หัวเราะอย่างสนุกสนาน  ฮิเมะเองก็ดูจะเริงร่ามากที่สุด  เพราะเป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนเป็นผู้ชายแล้วอยู่นอกปราการอย่างนี้   ปรกติ...คนที่เธอจะคุยด้วยคือ  คิจิน  ฮาเดส  แม่นม  ท่านแม่  แล้วก็นางกำนัลกับเด็กในปราการแค่ไม่กี่คน  ดังนั่นทั้งอาโออิและยูเอะก็จัดว่าเป็นผู้โชคดี ( ? ) ที่ฮิเมะคบเป็นพวกแรก  

          

         ในกลุ่มนี้ดูจะเริงร่ามากกว่ากลุ่มอีก  เพราะว่าฮิเมะสามารถสร้างเสียงหัวเราะได้ตลอดเวลา  เธฮเล่าเรื่องต่างๆให้เพื่อนฟัง  แต่ก็ไม่ลืมที่คิจินสั่งไว่ว่าห้ามไม่ให้คนนอกรู้เรื่องในปราการหรือรู้ว่าตนเองเป็นคนของปราการเด็ดขาด    เขาทั้งสามเดินไปในความมืดได้อีกซักพักเสียงร้องตะโกนโหวกเหวกก็ดังขึ้น  

          

          " อ๊าก~~~   "



          เสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด  ตามมาด้วยเสียงเนื้อถูกฉีก  กระดูกหัก  เสียงเคี้ยวที่ดังฟังชัด  กลิ่นคาวเลือดที่ฉุนกึก  

ฮิเมะรู้ได้ทันที....เธอกันเพื่อนทั้งสองไม่ให้เดินต่อไป  แววตาส่องประกาย  เธอตอนนี้สามารถมองเห็นได้ในความมืด  ชัดเหมือนอยู่กลางแสงสว่าง  

        

          " กริ๊ด~~ " เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้อง   คนอื่นไปเห็น..แต่เธอเห็น  ผู้หญิงคนนั่นโดดสัตว์ประหลาดรัดอยู่  เธอต้องหาทางช่วยผู้หญิงคนนั่นให้ได้

          "  ออกมาไคมิร่า!!!! "  เธอร้องขึ้น  แล้วทันใดนั่นกงล้อไฟก็เกิดขึ้นจากพื้นดิน  สัตว์พันธสัญญาก็ปรากฏร่างออกมา  ไคมิร่าผู้ใช้ไฟ  ร่างกายสีเพลิงร้องระอุ  เขาสีทองที่อยู้กลางหน้าผากยาวเรียว  ไคมิร่ามาพร้อมไฟ...แสงสว่าง

          

           ตอนนี้ทุกคนเห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น  งูยักษ์ 3-4 ตัวกำลังกัดกินเลือดเนื้อสดๆจากคนที่มาสมัครเข้าเรียนที่มายา   ฮิเมะมองไปยังผู้หญิงคนนั่น  เธอออกคำสั่งกับไคมิร่าที่จงรักภักดีกับเธอยิ่งชีพ

          

          "ไปช่วยเธอออกมาไคมิร่า "   สิ้นเสียงกระด้างของฮิเมะ  ไคมิร่าก็พุ่งไปยังงูสำดำ  เกร็ดของมันแววมะเมื่อม  ไคมิร่าพ่นไฟใส่งูนั่น  กลิ่นไหม้โชยออมาจากผิวหนังของงูยักษซึ่งตอนนี้มีไฟลุกติดอยู่   มันดิ้นเร่าๆกระเสือกกระสนบนพื้นทรายละเอียด  ผู้หญิงถูกปล่อยออกมาแล้ว  ไคมิร่าคาบ ( ? ) ผู้หญิงคนนั่นออกมา  เธอหมดสติไปแล้ว  เหงื่อกาฬแตกเต็มหน้าที่สวมแว่งหนาเตอะ    งูยักษืตัวอื่นเห็นเพื่อนทุรนทุรายก็เลื้อยอย่างรวดเร็วเพื่อเข้ามาช่วยพวกพ้อง

        

          งูยักษ์สามตัวประจันหน้ากับฮิเมะ  เธอไม่ยี่หระ  เธอไม่สนใจ  สัตว์เลี้ยงที่ปราการน่าตื่นตากว่าตั้งเยอะ  ถ้ามันมีสามหัวก็ว่าไปอย่าง....  ทีนทีที่เธอคิด  งูนั่นก็แยกหัวออกเป็นสามหัวอย่างที่เธอคิดจริง   ไคมิร่าเห็นท่าไม่ดี  ตั้งการ์ดปกป้องฮิเมะเต็มที่ ( แค่ฮิเมะนะ )

          

          "ไคมิร่า.... "  เธอเรียก  ไคมิร่าหันกลับไปหาเธอทันทีเผื่อฮิเมะมีอะไรให้ช่วย  ขอเพียงแค่ฮิเมะออกปาก  ไคมิร่าทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว  ไม่ว่าอะไรก็ตาม......

          

          " กลับมา "  ไคมิร่าตกใจ  ไม่คิดว่าเธอจะให้เขากลับไปตอนนี้  ศัตตรูมีมากกว่า  แต่ทว่า.......มันเป็นคำสั่งของนาย...เขาต้องทำ!!

แต่เปลวไฟของไคมิร่าก็ยังคงอยู่เพื่อให้แสงสว่างแก่นายของมัน



        ไคมิร่าหายลับไปในกงล้อไฟอีกครั้ง  เมื่อไฟหายไป  ไคมิร่าก็หายไปด้วย   ท่ามกลางเสียงอื้ออึง ของผู้คนรอบข้าง   ฮิเมะพาร่างที่สลบของหญิงสาวแว่นหนาอุ้มไปหายูเอะและอาโออิที่เธอกันไม่ให้เข้ามาที่บริเวณการจู่โจมของงูยักษ์  ( ที่ตอนนี้มันมีสามหัว )  

        

         "ฝากผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ " เธอว่าแล้วตั้งท่าจะออกไปหางูนั่นอีกรอบ

         "เดี๋ยวสิฮิเมะ  มันไม่ได้จู่โจมคนอย่างไร้เหตุผลนะ   ดูนั่นสิ  ถ้าพวกเราไม่เข้าไปในเขตของมัน  มันก็ไม่ออกมาทำร้ายเรานะ"    อาโออิว่าแล้วชี้ให้ฮิเมะดู   เธอหันไปดูตามนิ้วเรียวๆของอาโออิ  แล้วเธอก็เห็นเขตแดนเวทสีทองจ้า.....

         " ที่เราต้องทำก็แค่อย่าเข้าไปในเขตแดนนี่ก็เท่านั้น  "  อาโออิยังคงอธิบายต่อไป  

        " แต่ว่าถ้ามีคนที่ตามหลังเรามาแล้วดันไปเดินในเขตแดนเข้าล่ะ???"

         "เธอก็จุดไฟที่นี่สิ  ทำได้ไม่ใช่เหรอ ??? "      ยูเอะว่า

        " บ้าเหรอ!!  ไฟที่มันลอยอยู่กลางอากาศนี่ไม่ใช่ฝีมือฮิเมะซะหน่อย   ไคมิร่าต่างหากที่เป็นคนทำ  แล้วไฟนี่ก็จะลอยตามฮิเมะด้วย  ไม่ใช่จะลอยอยู่ที่นี่ซักหน่อย"     เธอว่า  

        " งั้นเธอก็เรียกไคมิร่าของเธอมาที่นี่อีกรอบสิ  ง่ายออก"     อาโออิเสนอ

        " ไม่เอาอ่ะ  เด๊ยวเจ้าไคมิร่านั่นก้อเอาไปฟ้องพี่ชายฮิเมะอีกฮิเมะโดนล้อตายเลย "  เธอว่าอย่างไร้เดียวสา  

         ".....แล้วฮิเมะจะทำยังไงกันต่อล่ะครับ  "   ยูเอะถามเธอ

         "อืมมม   นั่นสินะ  จะทำยังไงดีล่ะ"   ฮิเมะทำท่าคิดทั้งๆที่คิดไว้แต่แรกอยู้แล้ว    ( แล้วจะทำท่าทำไมเนี่ย  งงจริงๆเลย  คนเราอ่ะ )

       "  ฮิ...เอาแบบนี้เป็นไง   เซอร์เบรัส!!!"   ฮิเมะเรียกสัตว็พันธสัญญาออกมาจากดาวหกแฉกที่ปรากฏบนพื้นที่แต่งแต้มไปด้วยเลือด  เซอร์เบรัสในร่างที่แท้จริงมิใช่หนุ่มรูปงามผมดำ   แต่เป็นสัตว์สี่เท้าที่มีเกล็ดสีดำมันวับ   เขาแกะสีดำสองข้าง  หางมังกรกับตาสีฟ้ามราส่องประกายจ้าในความมืดสลัว  เซอร์เบรัสย่างเข้ามาหานายของมันเพื่อรอคำสั่ง   ช่างเหมาะเจาะ  เหมือนมาก...เหมือยกับว่าเซอร์เบรัสกำลังเดินเข้าเพื่อจะกินฮิเมะเลย.....

        

        " ฮิเมะระวังนะครับ  เจ้านี่ดูท่าทางอันตราย  "  อาโออิเดินออกมาอยู่ข้างหน้าฮิเมะ ( ด้วยความเข้าใจผิดแบบเต็มๆ )

         " ไปไกลๆเละป่ะเจ้าเด็กเมื่อวานซืน "  เซอร์เบรัสว่า  แล้วทำท่าจะสู้กับอาโออิ  ทำเอาคนอื่นเข้าใจผิดไปกันใหญ่   ยูเอะก็พลอยเป็นไปด้วย

        "  ฮิเมะไปอยู่เข้าหลังเถอะครับ"   ยูเอะว่า  แล้วเดินออกมาแนวเดียวกับอาโออิเลยอ่ะ   ดูท่าว่าใครต่อใครก็อยากจะปกป้องเธอเหลือเกินนะฮิเมะ ( เชอะ!!  อิจฉาตาร้อนพึ่บพั่บ พึ่บพั่บ )

         " นี่..ออกไปไกลๆจากนายหญิงของข้าเลยนะ "  เซอร์เบรัสว่าด้วยน้ำเสีบงที่เอาจริงเอาจังแล้วเปลี่ยนร่างเป็นร่างมนุษย์รูปงาม แอนด์เสเพลทันที

          "เซอร์เบรัสอย่าทำอะไรคนพวกนี้นะ  เขาเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน "  เธอดุว่าเซอร์เบรัส

          "ฮ่ะ  ว่าไงนะ เพื่อนคนสำคัญเหรอครับ??? "   หนุ่มรูปงามตาสีฟ้าที่เปลือยแผงอกผ่านเสื้อบางๆสีดำรับกับผมดำเข้มนั่น  คิ้นเข้มขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

    

          " ใช่สิ  เพื่อนคนสำคัญ  มีอะไรรึไง??  "  ฮิเมะถามท่าทางเเร่องน่าดูชม

           " หึ....ถ้าท่านพี่ของท่านรู้คงเศร้าใจน่าดู  "  เซอร์เบรัสว่าท่าทางเย้ยหยัน

           " แล้วคิจินมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ  ถ้าฮิเมะจะมีเพื่อนแล้วมันผิดตรงไหนกัน??  ทีเจ้าพี่บ้านั่นยังมีเพื่อนๆได้เลย "  เธอเถียงไม่ลดละ

         "  หึ....เปล่าหรอกครับ...  "   เซอร์เบรัสยิ้มทีมุมปาก



          " นี่มันอะไรกันน่ะ  ฮิเมะเธอเลี้ยงเซอร์เบรัสไว้งั้นเหรอ??  "   อาโออิถามเธออย่าง งงๆ

          "ก้อช่ายนาซิ   "  เธอกล่าว

         " แต่ที่ผมได้ยินมาเซอร์เบรัสเป็นสัตว์นธสัญญาของเจ้ายมโลก ฮาเดส ไม่ใช่เหรอ??  " ยูเอะถามเธอต่อ



        "  ก้อใช่...แต่ว่าตอนนี้ท่านอาฮาเดสยกเซอร์เบรัสให้ฮิเมะแล้วมันก็ต้องเป็นของฮิเมะสิ  จะไปเป็นของท่านอาได้ยังไง  "  เธอว่าอย่างไร้เดียงสาที่แกล้งทำ



         " ...เอาล่ะนายหญิง  มาเข้าเรื่องกันดีกว่า  ท่ายมีอะไรให้ข้ารับใช้.... "   เซอร์เบรัสถามอย่างนอบน้อมแต่ก็ไม่ทิ้งลายเจ้าชู้ไก้แจ้

        " นายก็เป็นผู้ใช้ไฟใช่ไหม??  " 

       "ครับใช่"

         "งั้นก็กรุณาอยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้ผู้คนหลงไปในรังของงูยักษ์นั่นแล้วกันนะ "   เธอชี้ไปที่รังของงูยักษ์  ตอนนี้เซอร์เบรัสทำหน้าตาเอ๋อแตกงงสุดๆไปเลย

       " ว่ะ...ว่าไงนะครับนายหญิงจะให้ข้าคนนี้เฝ้าเจ้างูตัวจิดนี่งั้นเหรอ???   ที่ท่านเรียกข้ามาเพื่อแค่นี้น่ะเหรอ??  "  เซอร์เบรัสอ้าปากพะงาบๆถามนายหญิงตัวจ้อยซึ่งบัดนี้มีสิทะที่จะสั่งให้เขาทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการได้

      

       " ใช่!! "  



        เธอตอบสั้นๆ  ทำเอาเซอร์เบรัสที่วางท่าเมื่อกี้หน้าแห้งไปเลย  บรรดาเพื่อนๆที่เห็นก็พากัยหัวเราะใหญืสร้างความอับอายแก่เซอร์เบรัสที่มีแต่คนยกย่องเป็นอย่างมาก

       " ทำไมไม่ให้เจ้าไคมิร่าทำล่ะครับ??   เจ้านั่นมันเต็มใจทำออก " 

       " ทำไม??   ถ้าฮิเมะอยากจะให้นายทำแล้วจะทำไม??   แค่นี้ก็ทำไม้ได้เหรอ??  ไร้ประโยชน์จริงเลย  รู้อย่างนี้ขอเลือกเนเพลเนเน่จากท่านอามาแทนเซอร์เบรัสดีกว่า  "   ฮิเมะว่า เซอร์เบรัหน้าขึ้นสีทันที  เพราะเนเพลเนดน่ที่เธอว่าเป็นสัตว์พันธสัญญาที่เป็นหญิง  แถมยังมีชาติกำเนิด ( ก่อนที่จะมาเป็นสัตว์พันธสัญญา ) เป็นแมวอีกต่างหาก  แมวที่ท่านฮาเดสนำมาเลี้ยงไว้  เลี้ยงไว้ทำไมไม่รู้ แมวบ้าทำอะไรก็ไม่ได้

วันๆดีแต่อยู่ในกรงถูกล่ามโซ่เอาไว้  ไม่เห็นจะเป็นประโยชน์อะไรไรลย  รึว่าเจ้าฮาเดสมีรสนิยมอย่างนี่นะ....มันก็ไม่แน่



      " ว่าไง  เงียบทำไม  ทำได้รึเปล่า  ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปซะ  ฮิเทะจะได้เรียกตัวที่มันมีประโยชน์มากกว่านะออกมา  "  เธอว่าอย่างใสซื่อทั้งหน้าตาและน้ำเสียงทำเอาคนที่โดนว่าโกธรไม่ลงเลยทีเดียว

     "  ครับได้ครับ  แค่ไม่ให้คนเข้าไปในนั่นก็พอใช่ไหมครับ??  " เซอร์เบรัสถามอย่างเหนื่อยหน่าย   ผู้เป็นนายพยักหน้างึกงัก แล้วเดินจากไปพร้อมลูกไฟที่ไคมิร่าทิ้งไว้ให้กับนายที่มันแสนภัคดี



----------------------------------------



       ทั้งฮิเมะ  ยูเอะ   อาโออิเดินมาได้ซักระยะก็เห็นได้ชัดว่าทางที่พวกเขาเดินมานั่นเป็นทงเขาวงกต  มันซับซ้อน ( ซ่อนเงื่อนแล้วก้อเพื่อนทรยศ )   คนอื่นๆเริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆแล้วลับหลังของฮิเมะไป  คงเหลือแต่ยูเอะและอาโออิเท่านันที่เดินตามเธอมา   แล้วทีนำหน้าเธออยู่ก็มีบ้าง  

    

      " อาโออิไหวไหม? " ฮิเมะถามอาโออิที่แบกผู้หญิงคนที่ฮิเมะเข้าไปช่วยไว้ได้มาด้วย ( ผลักกันแบกระหว่างอาโออิกับยูเอะ ทั้งที่ฮิเมะจะแบกเองแล้วแต่อาโออิกับยูเอะไม่ยอมบอกว่าฮิเมะเป็นผู้หญิงจะให้ผู้หญิงมาแบกอะไรแบบนี้ไม่ได้

      " อื้ม...ไหว...."

      " ไหวบ้าอะไรกันยะ  ดูดิ...เหงื่อไหลออกมายังกะเปิดก๊อกอ่ะ " ฮิเมะว่าพลางปาดเหงื่อของเพื่อน

     " ผลัดให้ผมก็ได้นะครับ "   ยูเอะเสนอ ทั้งไท่ตัวเองก็มือสั่นไปหมดแล้ว

      " ไม่ต้องหรอกนายเพิ่งได้พักเองนี่นา "  อาโออิว่า

      " มานี่ม่ะเด๋วฮิเมะจะแบกเอง"

       "ไม่ได้ครับ!!!! "   ทั้งอาโออิทั้งยูเอะว่าพร้อมกัน

       "เชอะ!!  ....ออกมาไคมิร่า!!!  "  เธอร้อง   แล้วไคมิร่าก็ออกมาอีกครั้งพร้อมคำพูด...

       " มีอะไรให้รับครับ??  "

       "ใช้ร่างคนสิ  "เธอออกคำสั้งประกาสิต

       " ครับ "   ไคมิร่าเพียงแต่พูดคำเดียวแล้วก็แปรเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์รูปงามผมยาวสยายสีแดงเพลิง  ดวงตาอ่อนละมุ่นจ้องตรงมายังนาย

ด้วยท่าทางที่อ่อนนุ่มมีมารยาท   ต่างจากนายโดนชัดเจน

       "ไคมิร่า.."

       " ครับ"

       " อุ้มผู้หญิงคนนี้แล้วหาทางพาพวกเราออกไปจากเขาวงกตนี่ซะ"  เธอออกคำสั่ง

        "เรื่องอุ้มผมคงทำได้แต่จะให้ผมหาทางออกให้นะมัน....... "    ไคมิร่าอึกอัก

       " ทำไมได้เหรอ??  โง่จัง  นายก็ใช้ไฟของนายออกไปหางออกสิยะ " 

       " ครับ....พระเพลิงเอย...จงเป็นสายใยร้อยเรียงกับไปหาทางออกจาเขาวงกตนี่ทีเถอะ  " พอไคมิร่าร่ายมนต์เสร็จลูกไฟก็รวมตัวเป็นสายแล้วพุ่งออกไปยังทางแยกต่างๆนับสิบเส้น



      " ที่ต้องทำตอนนี้คือรอสินะครับ....ขอบคุณมากครับ  " อาโออิว่าแล้วขอบคุณไคมิร่าที่เดินมาอุ้มผู้หญิงคนนั่นให้

      " ครับใช่  " ไคมิร่าตอบด้วยท่าสุภาพทั้งๆที่อาโออิอายุน้อยกว่าไคมิร่า

       "วางเธอลงบนพื้นสิครับ  ผมจะดูอาการเธอให้ "  ยูเอะบอก  ไคมิร่ามองฮิเมะเพื่อรอสันญาณ  เมื่อฮิเมะอนุญาติไคมิร่าก็วางร่างของหญิงนางนั่นลงอย่างเบามือ ( เนื่องจากฮิเมะออกคำสั่งว่า ' อย่าให้เป็นแผลนะ ' )  
       
       "ยูเอะรักษาเป็นด้วยเหรอ??   ว้าว..เจ๋งไปลย  " ฮิเมะออกแนวชื่นชมเกินกว่าเหตุ   ไคมิร่าจึงออกอาการบ้าง  แต่เป็นอาการ' หึง ' นะ      ก็แน่ล่ะสิ  เมื่อก่อนน่ะ ฮิเมะอยู่แต่ทีปราการนี่นะ  จะออกไปไหนแต่ละทีก็ออกไปกับ' ท่านอาฮาเดส ' เคยออกไปไหนคนเดียวที่ไหนล่ะ  แล้วในบรรดาสัตว์เลี้ยงแสนรักของคุณเธอนะ..มีใครเทียบไคมิร่าได้รึไง  อะไรอะไรก็ ' ไคมิร่า ไคมิร่า ' แล้วดูพอได้มาข้างนอกสิ...ไม่ได้เนีรกหาเขาบ้างเลย  นั้นคือข้อนึงที่ทำให้ไคมิร่าที่คอยจงรักภัคดีตลอดมาชักงอนๆขึ้นมาบ้างซะแล้วล่ะสิ

     " ....ท่านฮิเมะยังต้งการใช้อะไรข้าอีกรึไม่??  " ไคมิร่าถาม  เสียงที่ดูห่างเหินจนสาวน้อยสัมผัสได้
     "..ไคจังจ๋า~~~ งอนอะไรฮิเมะอีกล่ะ  ฮิเมะไปทำอะไรให้ไคจังโกรธเหรอ?? "  ร่างบางกระแซะเข้าใกล้พร้อมน้ำเสียงที่ออดอ้อนสุดชีวิต   โถๆๆๆ....อย่างนี้ใครกันจะโกรธ ล่ะฮ่ะ...แม่เจ้าหญิงแห่งมหาปราการ

    " ผมเปล่างอนนะครับ...แค่ถ้าท่านฮิเมะไม่มีอะไรให้ผมรับใช้แล้ว...ผมจะอยู่ไปทำไมกัน"     ไคจังรึไคมิร่าแกล้งว่างอนๆทั้งๆที่หายโกรธไปตั้งแต่ฮิเมะใช้เสียงอ่อยเสียงหวานด้วยแล้ว ' ไคจังจ๋า~~~ '  อึ๋ย...ฟังแล้วสยองน่าดู...
      
     " โธ่  ไคจังจะกลับได้ยังไงกันล่ะในเมื่อฮิเมะยังหาทางอกจากเขาบ้าๆที่นี่ไม่ได้น่ะ"
เธอต่อว่าเขา....ใช่สินะ  เธอต้องการเขาก็ต่อเมื่อเขามีประโยชน์เท่านั่นแหละ  นอกนั้น..เขาก็ไร้ประโยชน์

      "ผมว่ารอนานแล้วนะครับ  คงไม่ได้ผลหรอก  คุณไคมิร่าเรียกวิญญาณพระเพลิงกลับมาเถอะครับ"    อาโออิออกความเห็น  และตัวยูเอะเองก็เห็นด้วย  คอยนานๆไปคงไม่ได้ประโยชน์อะไรนอกจากเสียเวลา
 
      "นั่นสิ  รอนนมากแล้วนะ  ไคจังเรียกกลับมาเถอะ  เดี๋ยวพวกฮิเมะจะหาทางกันเองไคจังเองก็กลับไปได้แล้ว    แต่ห้ามบอกพี่นะว่าฮิเมะเรียกมาน่ะ"     เธอออกคำสั่ง แล้วไคมิร่าที่เป็นเหมือนทาสจะทำยังไงได้ล่ะ....นอกจาก ' ครับ '

       วิญญาณพระเพลิงพุ่งนับสิบสายกลับมาหาเจ้าของทันทีที่เรียก    แล้วไคมิร่าที่จงรักษ์ภ้คดีก็อันตธานหายไปทันที

      "แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย"     ฮิเมะถามทันทีที่ไคมิร่ากลับไปแล้ว
      "นั่นสิครับ"  ยูเอะเสริมหลังจากที่ดูอาการของหญิงคนนั่นเสร็จ  สักพัก  เธอก็ตื่นขึ้น  ตากลมๆสีน้ำตาลเข้มๆหลังแว่นตากรอบรีลืมตาขึ้น   เธอพยายาดันตัวขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีแรงพอที่จะทำได้  ยูเอะจึงพยุงเธอขึ้น  เธอก้มหัวขอบคุณยูเอะทันที  ช่างเป็นเด๋กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฮิเมะที่นิสัยดีเสียจริง

     " คุณไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมครับ??"    อาโออิถามอาการของเด็กสาวคนนั่น
     " ค่ะ...ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ค่ะ "     เธอกล่าว
     " ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ขอบคุณผิดคนแล้วครับ  คนที่ช่วยคุณน่ะ  คนนู้น "  แล้วอาโออิก็ชี้ไปที่ฮิเมะที่ยืนจ้องใบหน้านวลของเธอ

     " เอ่อ...ขอบคูรมากค่ะคุณ..".
      "ฮิเมะจ้า~~   เธออ่ะชื่ออะไรเหรอ??  นี่แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้ยังไงก็รุ่นเดียวกัน  เรียกว่าฮิเมะเฉยๆก็พอ  อ้อ  แล้วนี่ก็ชื่อว่า  อาโออิ  ส่วนนี่ก็ยูเอะ  ทั้งสองคนเป็นเพื่อนของฮิเมะเอง   และนับจากนี่เธอก็' ต้อง 'เป็นเพื่อนของฮิเมะด้วยตกลงไหม?? ตอนนี้พวกเรากำลังหาทางออกจากวงกคบ้าๆนี่อยู่หายังไปก็หาไม่เจอเลยอ่ะ  เธอพอจะมีวิ๊ดีๆบ้างรึเปล่าล่ะ??จะได้ออกไปข้างนอกกันซีกที  ฮิเมะเบื่อจะแย่อยู่แล้ว"

      ฮิเมะร่ายยาวเป็นชุดจนเธอผูมาใหม่ตอบไม่ทัน ตอบได้แต่...

     " เอ่อ  ฉันชื่อมายนะ  สวัสดีค่ะทุกคน"  เธอยิ้มได้น่ารักมากๆแถมยังป็นรอยยิ้มที่จริงใจต่างจากโป๊กเกอร์เฟสของฮิเมะโดยสิ้นเชิง   แหม้  ช่างเป็นนางฟ้าที่น่ารักต่างจากฮิเมะเสียจริง
      
       "เฮ้อ "  เสียงหายใจดังมาอีกระรอก
       "คราวนี้จะออกไปยังไงล่ะ  ติดแง็กอยู่เนี่ย"      ฮิเมะโวยอีดรอบ
        "บางที....เค้าอาจจะอยากให้เรากลับไปที่จุดเริ่มต้นนะ  เค้าอยากจะสอนอะไรเราอยู่ก็ได้ "    อาโออิว่า  ยูเอะกับมายเองก็เห็นด้วย
  
        "ฮิเมะไม่เอสด้วยหรอก  มาแล้วจะกลับไปทำไม  ฮิเมะว่านะ...เค้าอาจจะสอนเราว่า...' ถ้าหาทางออกไม่เจอ  เราก็ต้องสค้างทางขึ้นมาเองก็ได้ '  "     เธอว่าแบบคิดไปเอง

        "แล้วจะหาทางไหนล่ะ??  ที่นี่มีแต่ฝาวงกตนะ "     มายถามฮิเมะ
        "ก็ทำให้มันไม่ใช่ผนังสิ!!! "  เธอว่า  

        ฮิเมะเดินไปที่ผนังของเขาวงกตที่คงจะหนามากพอดู   เธอกำมือแน่นแล้วปล่อยหมัดเฟียวๆไร้ออร่าไปที่ผนัง

        โครม!!!!!!   

       เสียงพังของผนังเขาวงกตดังกระหึ่ม  ควันจากหินแข็งปลิวว่อนจนมืดทึบ

        "ฮิเมะ  ทำอะไรน่ะ  เดี๋ยวมือก็หักหรอก "     ยูเอะว่าแล้วถลาเข้ามาหา  แสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายใน ...... ทิวทัศน์ข้างนอกช่างสวยงาม

        "ไง   ฝีมือ"     ฮิเมะยิ้มให้กับยูเอะและทุกคนที่อึ้งไป     เธอเดินออกไปนอกถำนั่น   ภาพทิวทัศน์ข้างนอกช่างงดงาม    ฮิเมะยิ้มร่าออกไปกลางท้องทุ่งเขียวขจี

       "นั่นใครน่ะ??? "   เสียงนึงถามขึ้นมา      ฮิเมะหันไปตามเสียงที่ดังออกมา   เธอมองเห็นบุรุษในชุดบาทหลวงแขวนไม้กางเขนสีเงินด้วยสร้อยเงินลวดลายวิจิตร

        "นักเรียนเข้าใหม่เหรอ??   ทำไมไม่ออกไปตรงทางเข้าล่ะ  เธอมานี่ได้ยังไงเนี่ย?? "    บาทหลวงถามพวกของฮิเมะที่พังเขาวงกตออกมาได้...บาทหลวงคนนั่น...ตาบอด.....

       " พวกหนูเป็นนักเรียนเข้าใหม่ค่ะ  พอดีว่าหลงอยู่ในเขาซะนานก็เลยพังออกมาซะเลย "     มายตอบเสียงซื่อๆ แต่สายตาเหลือบมาทางฮิเมะ

        "อ้อ...พวกเธอน่าจะกลับเข้าไปนะ  เพราะไม่อย่างนั่นเธอจะถูกไล่ออกจากมายา "
        "โอ๊ย~~~  ก็อย่าให้ใครรู้สิคะว่าเราออกมากัน  ก็แค่ออกไปยืนที่ทางออกพวกฮิเมะก็สอบผ่านแล้วนี่"

       " แต่ถ้าคนอื่นรู้เธอจะถูกไล่ออกนะ "  บาทหลวง (รูปงาม) พูด

        "อ้าว  ถ้าไม่บอกแล้วใครจะรู้ล่ะคะ?? "   ฮิเมะเอียงคอถามท่าทางใสซื่อมากๆต่างกับสายตาที่มาดร้าย
        " พวกคุณคงไม่บอกหรอก...แต่ผมล่ะ??"

        "ก้ออย่าบอกสิคะ  "   

        " ผมคงทำไม่ได้....  "เขาว่า  ถึงแม้ดวงตาของเขาจะบอดสนิท   แต่ฮิเมะรู้สึกเหมือนกับถูกชายผู้นี้จับจ้องอยู่...ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาน่ะๆ

         "งั้นฉันคงต้องทำให้คุณเป็นใบ้ไปอีกอย่าง"     เธอพูดฉีกยิ้มกว้างจนเห็นริมฝีปาก เป็นเส้นตรง  ดู อย่างกับ...จิ้งจอกยิ้ม....

          "ถ้าเธอทำได้น่ะนะ"     เขาพูด  แน่นอนเขายิ้มอย่างเดียวกับฮิเมะ   แม้เขาจะยืนในท่าที่สบายๆ  แต่ในสายตาของฮิเมะ  ท่ายืนแบบนี้แทบจะไร้ช่องว่างให้บุกโจมตี   เป็นท่ายืนที่ไม่เข้ากับบาทหลวงเลยจริงๆ

         " WIND!!! "     เธอเรียกสายลม  ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนใหม่ของฮิเมะ...ฮิเมะเธอบ้ารึเปล่า..ที่นี่ไม่ใช่ปราการบ้านเธอนะ!!!

          สายลมกรรโชกแรงยิ่งชายผ้าปลิวสะบัด  ใบไม้ปลิวว่อน  เรือนผมสวยๆของเธอเองก็พลิวสไหวไปตามแรงลม

          บาทหลวง ( รูปงาม) เองก็ตื่นตัวยกมือตั้งการ์ด...ไม่เข้ากับชุดบาทหลวงอีกแล้ว~~~~ 

          "ฮึ...เผยตัวจริงออกมาจนได้นะ "   เขาว่าพลางยิ้มเยาะไปทางฮิเมะ
          "พวกเธอคบคนผิดน่ะรู้รึเปล่า??"    บาทหลวงหันมาถามยูเอะ  อาโออิ  และมาย   พวกเขาทั้งสามทำหน้างงทันทีที่บาทหลวงคนนั้นพูดจบ

        ' คบคนผิด '

         "อะไรของเค้าเนี่ย?? " มายว่าหลังจากที่บาทหลวงรูปงาม(ยังไม่เลิกอีก-*-)เดืนจากไปลับตา
         "อาจจะเป็นการบอกว่าการที่พวกนายมาคบกันฉันน่ะ...พวกนายคืดผิดก้อได้ล่ะมั้ง"
         "ไม่จรอหรอก มายเชื่อว่าฮิเมะเป็นคนดี...ดีมากๆคนหนึ่ง"
         "ขอบคุณ"

         "^^" ฮิเมะยิ้มร่าเริง ตอนนี้เธอรู้สึกถูกชะตากับมายคนนี้เหลือเกิน

         "ว่าแต่แล้วฮิเมะอยากอยู่หอไหนเหรอ??"อาโออิถามออกมา.....นั่นสิ..เราจาแต่งให้ฮิเมะอยู่ที่ไหนดีล่ะเนี่ย-*-;;

         "อืมมมม ไม่รู้สิ แต่ฮิเมะอยากอยู่หอเดียวกะพี่ชายอ่ะ ไม่รู้จาได้รึปล่าว" เธอทำหน้าคลุ่นคิด.....คิดว่า....ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันจาเผาหอของคิจินแล้วให้คิจินย้ายมาอยู่ที่หอของเธอแทนไง

         "ว้า...แล้วฮิเมะไม่อยากอยู่กะมายเหรอ??" มายทอดเสียงเง้างอน
         "อยากอยู่สิ ฮิเมะอยากอยู่กะทุกคนเรยยยยย >O<"
         "นั่นสินะ ถ้าได้อยู่ด้วยกันทั้งหมดคงดี"
         "ผมก้อว่าอย่างนั่นแหละครับอาโออิ"
         "หวังว่าคงเป็นอย่านั่นเนอะ^^"












   สำหรับผู้ที่อ่านเรื่องนี้ทุกท่าน
ต้องกราบขออภัยอย่างแรงที่ห่างหายไปนานมาก
แต่Riww-iจะพยายามทำให้เรื่องนี้จบลงให้ได้ค่ะ