ราชันย์บัลลังก์เลือด

ลำดับตอนที่ #5 : ชายใส่หน้ากาก 50%

     นับเวลานี่ก็วันที่สามเข้าไปแล้วที่นางได้แน่กัดฟันกรอดๆ ยอมทนอยู่วังหลวง ทนเบื่อกับพิธีการน่าเบื่อ ทนกับนางกำนัลที่ล้อมหน้าล้มหลังคอยจับตาดูทุกฝีก้าวเพื่อกันนางหลบหนี ทนกับอาภรณ์กรุยกรายแสนอึดอัดและไร้ซึ่งความคล่องตัว
     จิ้วหลันคว้าลูกผิงกั่ว(แอปเปิ้ล)ขึ้นมากัดหนึ่งคำใหญ่ พลางค่อนแคะฟงอวิ๋นในใจ
     ชอบสีขาวมากนักหรือไร ถึงได้สรรหาอาภรณ์ขาวมาให้ใส่ได้ทุกวัน รักใคร่นักไม่หามาใส่เองเล่า นางน่ะโปรดสีม่วงเข้มมากที่สุด และไม่เคยแม้แต่คิดหาซื้อสีขาวมาสวมใส่ ตัวเองถูกขังอยู่ในวัง แล้วทำไมจะต้องลากเอาคนอื่นมาถูกขังด้วยก็ไม่รู้ ข้าคิดถึงท่านพ่อ ศิษย์พี่อิ่นค่วง อาหลิน อาเสวี่ย ข้าอยากกลับบ้าน ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้ข้าจะกลับบ้านให้ได้!!

     นางหมายมั่นก่อนจะขยับข้อมือกรอบแกรบ

     "คุณหนูซือถู...คุณหนูอยู่ไหมขอรับ"เสียงขันทีรับใช้ดังขึ้นหน้าห้อง สมองจิ้งหลันสั่งการอย่างรวดเร็ว
     "อยู่...เฉินกงกงหรือ"
     "ขอรับ...ฝ่าบาททรงเรียกคุณหนูเข้าเฝ้า...เอ่อคุณหนู..."
     "....เจ้า เข้ามาหาข้าข้างในนี้หน่อย"
     "มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือคุณหนู"

     ผลั่ก!!!

     จิ้งหลันใช้สันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอนขันทีหนุ่มอย่างแรงทีเดียวร่างตรงหน้าก็ทรุดลงไปกองกับพื้น นางยิ้มย่องใจในแล้วรีบลากร่างนั้นเข้ามาส่วนในของห้อง นางจัดการเปลี่ยนมาใส่ชุดขันทีแล้วยังจับเฉินกงกงสวมชุดสีขาวกรุยกรายของนาง แล้วลากไปนอนบนเตียงและยังไม่ลืมห่มผ้าแพร่ผืนโตให้อีกด้วย
     "หลับให้สบายนะเฉินกงกง ขออภัยท่านจริงๆ แต่ข้าทนอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว"ยิ่งคิดถึงเวลาร่วมโต๊ะอาหารกับฮ่องเต้คนนั้นแล้วยิ่งทนไม่ได้ นางไม่ชอบความเย็นชา โหดเหี้ยมของเขา เวลาอาหารที่นางโปรดปราณกลับเป็นเวลาที่นางแสนเกลียด ต้องมาทนสายตาคมของขาที่จ้องนางเหมือนจะทะลวงร่าง บนโต๊ะอาหารเงียบกริบไร้เสียงพูดคุย จะมีเสียงหน่อยก็เสียงฮ่องเต้ใจร้ายสั่งงานเด็ดขาดและแสนจะเผด็จการในสายตานาง ถ้ามาแล้วนั่งกินเงียบๆ แบบนี้ จะเรียกนางมากินด้วยทำไม...
 
     "อ๊า...โลกใบเดิมของข้า รอหน่อยนะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว~~"
     จิ้งหลันเร่งรีบก้าวเดินเพื่อจะออกไปจากวังหลวงนี้ให้เร็วที่สุด แล้วนางก็เริ่มตระหนัก...ว่าวังหลวงไม่เหมือนตลาดในเมือง มันซับซ้อนจนนางเริ่มมึนงงว่าตอนนี้นางอยู่ส่วนไหนของวังหลวงแห่งนี้กันแน่ นางมองความยิ่งใหญ่ของวังหลวงก่อนลูบหน้าท้องแฟ่บๆ ของตน... ช่วงนี้นางต้องทนร่วมโต๊ะกับโอรสสวรรค์ที่ไม่ได้ชวนเจริญอาหารแม้แต่น้อย ทำให้ปริมาณการกินของนางลดลงเป็นอย่างมาก ทั้งเช้านี้ก็ยังไม่ทันได้ส่งอะไรลงท้องเป็นมื้อเช้า...

     "หือ..." จมูกน้อยๆ พลันได้กลิ่นหอมลอยเข้ามาไม่หยุด กลิ่นนั้นล่อลวงนางจนต้องเดินตามไป เสียงจอแจและเสียงกะทะตะหลิว โอ้ นี่ย่อมเป็นครัวหลวงแล้วเป็นแน่