วุ่นนักรักสับขั้ว

ลำดับตอนที่ #5 : ....เรน...นักสู้ No. 1

        เรนโวยวายได้สักพักใหณ่ก็เริ่มทำใจได้แล้วออกไปจากบ้านทันทีโดยไม่ได้ทานข้าว   อูเกียวเห็นอย่างนั้นเลยคว้าข้าวกล่องแล้ววิ่งตามเรนไป    แต่เรนก็ช่างวิ่งเร็วเหลือเกิน  (ความจริงเรนน่ะ..ไม่ได้วิ่งหรอก..แต่เดินเร็วๆเท่านั้นแหละ   เรนไม่อยากวิ่งเพราะยังไม่อยากเปิดสวนสัตว์ให้ลิงมันออกมาเผ่นฝ่าน เท่านั้นแหละ )   แต่ก็ต้องชมอูเกียวเพราะพยายามวิ่งตามเรนทันจนได้นับถือจริงๆ.....

        อูเกียวเป็นห่วงเรนมากเพราะเรนยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย..(อูเกียวเป็นลมบ่อยๆเพราะไม่ได้กินข้าวเช้า )

     \"  เรนไม่หิวเหรอ...ทำไมไม่กินข้าวเช้าล่ะ...โกรธผมรึเปล่า  \"  เรนหันมามองอูเกียวด้วยสายตาที่เรียกได้ว่าเป็นสายตาที่ว่างเปล่า

     \"  ไม่หิว...อย่าถามนะ..ขี้เกียจตอบ...\"   เรนเงียบไปสักพักแล้วหันมาบอกอูเกียวว่า  

     \"   ....อูเกียว..ฉัน....โอดะ  เรนคนนี้จะยึด  ซางยูลินให้ได้ภายในวันนี้ ...  \"  พอพูดจบเรนก็วิ่งให้เร็วยิ่งขึ้น   ทิ้งห่างจากอูเกียวไกลมากๆ

เรนวิ่งแบบไม่กลัวกระโปรงสั้นๆนั่นเปิดออกมาสู่สายตาประชาชนเลย  =_=^^   (  >///<  ...ผู้เขียนอายแทน  )



-------------------------------------------



    ผมมารอเรนที่ห้องนานมากๆแล้วแต่เรนก็ยังไม่มา....เรนจะหลงทางรึเปล่าเนี่ย...ผมคิดกระวนกระวายไปต่างๆนานห่วงเรนมากๆผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเป็นห่วงเรนถึงขนาดนี้....ทั้งๆที่ผมเพิ่งเจอเรนได้ไม่ถึง3วันเลยด้วยซ้ำแต่ว่าผมก็เป็นห่วงเรนเอาซะมากๆจนผมไม่อยากเรียนไปเลย...ทั้งๆที่ปรกติผมชอบการเรียนเอาซะมากๆ...ผมป็นอะไรไปกันนะ   ไม่เข้าใจตังเองเลยจริงๆ TT^TT



-------------------------------------------



        ผมนั่งเรียนแบบเสียไม่ได้อยู่ที่ห้องตั้ง2คาบพอกำลังจะขออนุญาติจาก อ.ไปตามหาเรน.....เรนก็โผล่มาด้วยสภาพที่ไมเหมือนตอนเช้านัก    ผมของเรนที่มัดไว้สวยงามเมื่อเช้ายุ่ง...พันกันไปหมด    ชุดที่รีดมาแล้วอย่างดียับยู่   ยิ่งกว่านั้นที่หน้าของเรนมีรอยแดงๆอยู่ด้วย

แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นก้คือ....คนที่ตามหลังเรนมา...พี่คิมเทฮา    นักสู้อันดับหนึ่งของร.รซางยูลิยของเรา......แล้วก็พี่อเล็กซ์  นักสู้หมายเลข2    (หมายเลข3หลับอุตุอยู่ข้างๆอูเกียว  )   พวกนักสู้อันดับต้นๆของร.รเดินมาส่งเรน....ทำไมกัน????    เรนไปทำอะไรไว้รึไง    แต่ด้วยความเป็นห่วงผมวิ่งไปถามเรนทันที

        \"  ...เรนเป็นอะไรรึเปล่า...ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ???  \"  เรนหันมามองหน้าผมอย่างยิ้มๆเป็นรอยยิ้มที่ผมจะไม่มีวันลืมแน่ๆ (เพราะมันน่ากลัวมั่กมาก )  เรนเชิดๆสักครู่แล้วจึงบอกผม (ด้วยเสียงอันดัง+เอคโค่ )ว่า

        \"  ฉันโอดะ  เรน  นักเรียนใหม่เพิ่งเข้านักสู้อันดับ1ของซางยูลิน....ขอฝากตัวด้วย.... \"   พอทุกคนได้ยินอย่างนั้นเลยวิ้ดวิ้วนักใหญ่แต่ก็ได้ไม้นานเพราะที่ห้องมีรอ.คอยคุมอยู่ตลอดเวลาไม่ปล่อยให้คลาดสายตาเป็ยอันขาดแต่เรนดูท่าว่าจะไม่ได้กลัวเกรงเหล่า..ผู้คุม..เลยแม้แต่น้อย     ผมพาเรนไปนั่งที่ๆนั่งข้างผมกัยซาเร...เจ้าซาเรยังหลับไม่ตื่นเลยให้ตายสิ  ทำมไมนนอนเป็นตายอย่างนั้ทุกวันก็ไม่รู้  ไม่สมกับเป็นเพื่อนผมเล้ย~~~    แล้วผมจะทำยังไงกับชุดของเรนที่ขาดรุ่งริ่งได้ล่ะเนี่ย..เฮ้อออ...ต้องเย็บ!!!  



---------------------------------------------



     ในตอนเที่ยงผมพาเรนไปกินอาหารกลางวันที่สวนหลังร.ร เจ้าซาเรก็ยังไม่ตื่น...( ผมก็เลยไม่ปลุกมัน 555+ )  เรนดูเข้ากับชุดของร.รดีจังแต่ก่อนผมว่าเครื่องแบบของซางยูลินมันดูแปลกๆชอบกลเมื่อคนอื่นๆใส่...แต่ว่าพอเรนใส่มัน..ผมว่ามันดูน่ารักไปอีกแบบเช่นกัน

     แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ..เรน..ทำไมเรนกินแยะจัง..กินอย่างกะ..อย่างกับอะไรดี...แฮมสเตอร์..ฮ่ะ ๆๆๆ..น่ารักจัง

   \"  เรนเหมือนแฮมสเตอร์เลย..\"

   \"  หือ..อะไรนะ..อูเกียวนายทำอาหารอร่อยจังเลย..อร่อยกว่าที่แม่ทำตั้งเยอะ\"

    \" ......แฮมสเตอร์.....เรนกินจุจัง\"

     \"นี่!!! ..ฉันไม่ใช่แฮมเตอร์นะ...\"

    \" ก้อเหมือนนี่...แฮทสเตอร์เรน...\"     พูดไปแบบนั้นแล้วก็คิดในใจว่า...ของผม....ผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เจอเรนครั้งแรก...ผมอยากผูกขาดเรนให้เป็นของผมคนเดียว...ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้...ตอนแรกผมนึกว่าผมคงจะต้องเป็นเกย์ไปซะแล้ว.....แต่พอรู่ว่าเรนเป็นผู้หญิง..ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....เรนเป็นผู้หญิง...แต่ว่าถึงยังไง..เรนก็เป็นพี่สาวอยู่ดี...ผมคงรู้สึกอะรกับเรนมากไม่ได้  มันเป็นความรู้สึกที่เรียกได้งว่ามันผิด...ผมนั่งซึ้งกับความคิดของผมได้ไม่นานตัวก่อกวนก็ดันโผล่ออกมา

    \" อูเกียวววววจ๋า~~~ \"

     \"ไงซาเร...ตื่นแล้วเหรอ\"

      \"ฮึ้ย..อูเกียวนะอูเกียว  ไม่ปลุกกันบ้งเลย\"

    \"  ก็นายขี้เซานี่\"

     \" ....แล้วไหนล่ะ..ข้าวกล่องของฉัน\"

     \" นี่...... \"   อูเกียวว่าพลางหยิบกระเป๋าที่ใส่กล่องข้าวกล่องเอาไว้....มันควรจะเหลืออยู่1กล่อง...แต่กระเป๋ามันโล่ง.....

     \" เฮ้ยย...หายไปไหน??\"

    \"  เอ่อออ...อูเกียว..อยู่นี่จ๊ะ... \"   เรนตอบพลางยกข้าวกล่องที่เธอกินไปแล้วเป็นครึ่งแล้วยิ้ม แฮะๆๆๆ

    \" ง่า~~  ขอโทษน้า..พอดีว่านึกไม่ถึงส่าจะมีคนอื่นมากินด้วยน่ะ....ขอโทษนะ..นายชื่ออะไรน่ะ\" เรนพูดพลางโปรยยิ้ม...ผมอยากให้ยิ้นนั่นเป็นของผมคนเดียว...เจ้าซาเรมันนั่นลงข้างๆเรน..ผมเพ่งสังเกต..เรนนั่นท่าที่ไม่ควรจะนั่นเล้ยยยย.....กระโปรงเปิดมาถึงต้นขาแน่ะ  ขาเรนนี่เรียวขาวแล้วก็ขาวดีนะ...แต่ดูท่าว่าไม่ใช่ผมที่เห็นคนเดียวซะแล้วสิ...เจ้าซาเรมันก็เห็นเหมือนกาน~~~~เจ้านี่หน้าแดงใหญ่เลย

   \" เรน...นั่งดีๆหน่อยสิ \"   ผมกระซิบเรนไปอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เจ้าซาเรมันได้ยิน

   \"  -3-  \"  เรนนั่งทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วกินข้าวต่อไปอย่างไม่มีหยุดยั้ง -_-;;;  (สมกับเป็นแฮมสเตอร์จริงๆ )  น่ารักเป็นบ้าเรนอ่ะหน้าใส๊ ใส

( ไม่ใชใสหัวไปไกลๆนะ..ใสหัวมาใกล้ๆต่างหาก )



-----------------------------------------