คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Trick 12 อยู่ต่อเลยได้ไหม...
“อีทึกครับ อยู่ต่ออีกวันเถอะนะ คุณยังไม่หายดีเลย อย่าเพิ่งกลับเลยได้ไหมครับ” คนร่างสูงร้องขอเสียงอ่อนเสียงหวานพยายามรั้งอีกคนให้อยู่กับตนต่อ คังอินยืนมองคนตรงหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แม่งเอ้ย พูดแค่นี้ พูดไม่เป็นหรือไงวะคังอิน แค่ขอให้เค้าอยู่ด้วยเนี่ย” มือหนาทุบกระจกบานใหญ่ตรงหน้าอย่างเซ็งๆกับอาการเขินอายของตัวเองที่ไม่กล้าเดินเข้าไปบอกผู้อาศัยอยู่ในบ้าน
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ คังอิน” เสียงใสที่มาพร้อมกับใบหน้าสวยชะโงกหน้าเข้ามาในห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงดังๆจากการที่คนร่างสูงทุบกระจก คังอินรีบปรับสีหน้าพลางหันไปยิ้มหวานให้คนที่โผล่เข้ามาทันที
“อ่อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร เก็บของเสร็จแล้วหรอครับ จะ...จะให้ผมไปส่งเลยไหม” ถามอีกคนเสียงสั่น ประโยคที่ซ้อมไว้เมื่อกี้ถูกกลืนหายไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยรั้งอีกคนไว้
“เสร็จแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวเพื่อนฉันมารับ” ดูเหมือนอีทึกก็จะชินกับการพูดจาคะ ขากับคังอินเหมือนน้องกาอินเสียแล้ว ความกระดากอายที่มีในคราแรก ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยคำหวานหูที่ไม่ติดขัดแม้แต่น้อย เวลาเกือบอาทิตย์ที่ อีทึกมานอนพักอยู่บ้านคนร่างสูง ทำให้คนทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นจนเริ่มเกิดความสนิทสนม
“อ่าครับ....” พูดได้แค่นั้นก่อนที่เสียงแตรรถจะดังขึ้นที่หน้าบ้านขัดบทสนทนาของคนทั้งคู่
“สงสัยจะมากันแล้ว” อีทึกว่าพลางค่อยๆเดินกะเผลกๆออกไปเปิดประตูบ้าน แม้ว่าอาการจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่หายสนิทเสียทีเดียว
“มาหาใครคะ” น้องกาอินที่นั่งเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่นวิ่งมาเปิดประตูให้กับคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า พลางเอ่ยถามคนทั้งคู่พร้อมยิ้มหวานๆ
“ว้าวววว น่ารักจังเลย ลูกสาวของเจ้าของบ้านแน่เลย พี่สาวมาหาพี่อีทึกค่ะ พี่อีทึกอยู่มั้ยคะ” ฮีชอลย่อตัวลงให้เท่ากับความสูงของเด็กน้อยพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู
“พี่สาวจะมาพาคุณครูคนสวยของหนูกลับแล้วหรอคะ T^T” เด็กน้อยเบะปากราวกับจะร้องไห้ เมื่อคิดได้ว่าพี่สาวและพี่ชายจะต้องมาพาคุณครูคนสวยของเค้าที่ตื่นมาเก็บกระเป๋าตั้งแต่เช้ากลับบ้านแน่ๆเลย
“ไม่อยากให้คุณครูคนสวยกลับบ้านหรอคะ หนู...”
“กาอินค่ะ หนูชื่อกาอิน พี่สาวอย่าพาคุณครูกลับเลยนะคะ ถ้าคุณครูกลับบ้าน ปะป๊าของน้องกาอินต้องเศร้ามากแน่ๆเลย” เด็กน้อยว่าไปตามที่เห็น คุณพ่อของเค้าดูมีความสุขมากเวลาอยู่ใกล้ๆคุณครู ถ้าคุณครูกลับบ้าน ปะป๊าคงจะเสียใจมากแน่ๆ
“จ้ะ น้องกาอิน ทำไมปะป๊าของหนูถึงเศร้าที่คุณครูกลับบ้านละจ้ะ”
“ก็ปะป๊าหนูรักคุณครู น้องกาอินก็รักคุณครู น้องกาอินก็ไม่อยากให้คุณครูกลับเหมือนกันค่ะ” เค้าว่ากันว่าเด็กมักจะไม่โกหก สงสัยคงจะจริงละมั้งเนี่ย
“ฮีชอล ฮัน มากันแล้วหรอ” อีทึกที่ค่อยๆเดินออกมาจากหลังบ้านเอ่ยทักทายเพื่อนสนิททั้งสองคน ขาที่ยังถูกพันด้วยผ้าพันแผลนั้นยังเหยียบพื้นได้ไม่ค่อยเต็มเท้านัก ทำให้ค่อนข้างลำบากเวลาเดิน คังอินที่เดินตามออกมารีบเข้ามาพยุงคนร่างบางในทันที จนคู่รักที่มาใหม่ต้องหันมองหน้ากันพลางอมยิ้มกันอย่างกรุ้มกริ่ม
“อ๊ะ ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้” อีทึกหันไปบอกคนที่เข้ามาช่วยพยุงเอาไว้ ดวงตาคู่สวยตวัดกลับไปมองเพื่อนอีกสองคนที่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ....ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องเป็นแบบนี้
“เป็นยังไงบ้างอีทึก มีความสุขดีหรือเปล่า” ฮีชอลยิ้มหวานพลางเอ่ยแซวเพื่อน อีทึกใช้แขนข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกตีไหล่เพื่อนที่ล้อตัวเองเบาๆ
“ฉันเจ็บตัวขนาดนี้ มีความสุขอะไรกันละ” ร่างบางค้อนขวับวงโตให้เพื่อนที่มองตนสลับกับมองคนร่างสูง ไหนจะไอหน้าตาแปลกๆที่มันดูกรุ้มกริ่มชอบกลนี่ละ
“ก็เห็นว่ามีคนดูแลดีขนาดนี้ ...เจ็บตัวแบบนี้ก็คุ้มนะฉันว่า เนอะฮันเนอะ” คนสวยหันไปเออออห่อหมกกับแฟนหนุ่มที่พยักหน้ารับเป็นลูกคู่ในทันที
“เอ่อ...ผมว่า เชิญข้างในกันก่อนดีกว่าครับ” มือหนาเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆ เมื่อได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ที่เอ่ยแซวมายังตัวเค้า ร่างสูงเอ่ยชวนเพื่อนของคนร่างบางทั้งสองคนเข้ามาพักกันในบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันกลับเลยดีกว่า แค่นี่ก็รบกวนคุณจะแย่แล้ว” อีทึกปฏิเสธอย่างเกรงใจ เมื่อตนเองมาพักอยู่บ้านเค้าเกือบอาทิตย์แล้ว นี่ยังพาเพื่อนมารบกวนอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณนี่ขี้เกรงใจจริงๆเลย เพื่อนมาเหนื่อยๆให้เข้ามาพักก่อนก็ได้ครับ มาครับ เข้ามาในบ้านกัน” ร่างสูงผายมือเชิญคนทั้งคู่ให้เข้าไปในบ้าน โดยไม่ลืมที่จะพยุงคนร่างบางให้เดินตามเข้าไปด้วยเช่นกัน
“กาอิน หนูไปเอาน้ำมาให้คุณอาเค้าหน่อยสิลูก” สิ้นเสียงปะป๊า น้องกาอินก็รีบลุกไปจัดแจงน้ำให้แขกในทันที
“น่ารักนะครับ ว่าง่ายเชียว” ฮันคยองเอ่ยชมหนูน้อยที่เดินหายเข้าไปในครัว
“ต้องหัดแกน่ะครับ ถ้าไม่ให้ทำอะไรเอง โตไปจะลำบาก ผมต้องดูแลแกคนเดียวเลยต้องหัดให้แกช่วยเหลือตัวเองบ้าง เวลาไม่มีผมจะได้ไม่ลำบาก” คังอินเองก็รู้สึกภูมิใจในลูกสาวของตัวเองอยู่มากที่เด็กน้อยของเค้ามีความคิดความอ่านโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกันอยู่มาก
“แล้วแม่น้องกาอินละครับ?” ฮีชอลเองก็อดสงสัยไม่ได้ ตั้งแต่เหยียบเข้ามาในบ้านก็ยังไม่เห็นหญิงสาวคนใดที่อยู่ในฐานะแม่ของกาอินเลยสักคน
“ผมกับเค้าเลิกกันไปตั้งแต่กาอินพึ่งจะขวบกว่าน่ะครับ” คังอินตอบพร้อมรอยยิ้ม คนถามหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อถามคำถามที่ไม่ควรเข้าให้เสียแล้ว
“ขอโทษด้วยครับที่ถามอะไรแบบนี้” แม้ว่าจะเป็นคำถามที่ไม่สมควรนัก แต่เพื่อความแน่ใจเค้าก็จำเป็นที่จะต้องถามจริงๆ เผื่อพ่อหม้ายลูกติดคนนี้เกิดชอบเพื่อนของเค้าอย่างที่เด็กน้อยว่าจริงๆจะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง อย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องมันก็นานมาแล้ว อ่า ผมลืมแนะนำตัวครับ ผม คิม คังอินนะครับ แล้วนี่ก็ คิม กาอิน ลูกสาวของผมเองครับ” คังอินเอ่ยแนะนำตัวเอง มือหนายื่นไปให้อีกสองคนจับเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกัน
“สวัสดีค่ะ พี่สาวคนสวยกับพี่ชายสุดหล่อ หนูชื่อกาอินค่ะ ^^” เด็กน้อยเองก็ทักทายคนทั้งคู่อย่างสุภาพ จนแขกที่มาเยือนอดชื่นชมในการอบรมของคนเป็นพ่อไม่ได้
“ผมฮันคยองครับ แล้วก็นี่แฟนผม คิมฮีชอลครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณคังอิน แล้วก็แม่สาวน้อยคนสวยนี่ด้วย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ฮันคยองจับมือกับคังอินก่อนจะยื่นไปลูบหัวเด็กน้อยที่ยกน้ำมาให้เค้า
“เรียกคุณอาสิลูก เรียกพี่สาวพี่ชายได้ยังไงกันครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณฮีชอล พอดีว่าน้องกาอินเห็นคนสวยๆทีไรมักจะเรียกเป็นพี่สาวตลอดเลย” คังอินหันไปขอโทษคนร่างบาง พลางกดหัวลูกสาวตัวเองลงให้โค้งขอโทษคนร่างบางด้วยเช่นกัน
“ไม่เป็นไรครับๆ ให้เรียกพี่สาวพี่ชายก็ได้ครับ จะได้ไม่แก่ 5555” คนไม่อยากแก่ดูจะถูกใจกับสรรพนามที่เด็กน้อยใช้เรียกตนอยู่มาก นอกจากจะดูอ่อนวัยในสายตาเด็กแล้วยังดูสวยอีกนะ โฮะๆ
“คุณครูคะ คุณครูจะกลับไปกับพี่สาวคนสวยจริงๆหรอคะ” กาอินเดินไปหาคุณครูที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆปะป๊า ร่างบางอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง
“ค่ะ คุณครูจะกลับแล้วละ น้องกาอินห้ามดื้อกับปะป๊านะคะ”
“ไม่กลับไม่ได้หรอคะ นะคะๆๆ อยู่กับกาอินกับปะป๊าเถอะนะ นะคะคุณครู”
“555 อย่างอแงสิคะ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันที่โรงเรียนแล้ว คิดถึงคุณครูก็ต้องไปโรงเรียนทุกวันสิคะ”
“ก็กาอินอยากให้คุณครูอยู่กับกาอินทั้งวันนี่คะ ปะป๊าก็ด้วย นะคะ ...พี่สาวคนสวย พี่ชายสุดหล่อ อย่าเอาคุณครูของน้องกาอินไปเลยนะคะ” ตากลมบ้องแบ๊วส่งสายตาออดอ้อนร้องขอคุณครูคนสวย แถมยังเผื่อแผ่ไปยังแขกอีกสองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวถัดไปอีกด้วย เจอแบบนี้ไม่ให้ใจอ่อนได้ยังไงกัน อีทึกหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคังอินที่นั่งอยู่ข้างกัน
“น้องกาอิน อย่าทำให้คุณครูลำบากใจสิครับลูก” คังอินเอ่ยดุลูกสาวที่เริ่มเบะปากราวกับจะร้องไห้ จนคนที่อุ้มอยู่ต้องรีบกอดปลอบอย่างเอาใจ
“ปะป๊าไม่อยากให้คุณครูอยู่กับเราหรอคะ T^T” เจอคำถามนี้เข้าไป คนเป็นพ่อก็รู้สึกไปไม่เป็นเหมือนกัน เมื่อการกระทำมันต้องขัดกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง แม้ปากจะเอ่ยห้ามลูก แต่ในใจกลับอยากรั้งอีกคนไว้ใจจะขาด คนทั้งห้องหันมามองคุณพ่อยังหนุ่มกันเป็นตาเดียว เมื่อมันเป็นสิทธิ์ชี้ขาดในคำขอของน้องกาอิน
“คุณครูเค้าก็ต้องกลับบ้านนะลูก เดี๋ยวหนูก็ได้เจอคุณครูที่โรงเรียนนะ” คังอินปลอบลูกเหมือนกับที่ต้องปลอบใจตัวเอง ร่างสูงยื่นมือไปรับลูกสาวให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง แต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะเริ่มงอแงเมื่อขาเล็กๆโอบเอวบางของคุณครูเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“กาอิน อย่างอแงสิลูก มานี่มา มาหาปะป๊าเร็ว” คังอินดุลูกเสียเข้ม พลางพยายามจะดึงมือลูกสาวออกจากคนตัวบางแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ฮึก..ไม่เอา...ไม่ให้ไปอ่า ฮืออออออ” เด็กน้อยร้องไห้โยเย ซุกหน้าลงกับแผ่นอกบางของคุณครูคนสวย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันปลอบแกเอง” อีทึกว่าพลางอุ้มเด็กสาวออกไปจากห้องเพื่อทำให้เด็กน้อยสงบลง
“ขอโทษด้วยนะครับ ปกติแกไม่เป็นอย่างนี้ ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้งอแงแบบนี้” คังอินเอ่ยขอโทษอีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วย พลางมองตามลูกสาวไปอย่างไม่เข้าใจนัก
“เด็กผู้หญิงก็อย่างนี้ละครับ เค้าคงต้องการแม่ แล้วอีทึกก็สามารถเป็นแม่ที่ดีได้ด้วย ไม่แปลกหรอกครับที่น้องกาอินจะรักอีทึกถึงขนาดรั้งไว้แบบนี้” ฮีชอลมองตามคนทั้งคู่ไปพลางเอ่ยบอกในสิ่งที่ใจคิด แม้ว่าคังอินจะเลี้ยงลูกได้ดีแค่ไหน แต่เด็กก็ยังคือเด็ก เด็กน้อยทุกคนย่อมอยากได้ความรักจากทั้งพ่อและแม่ กาอินเป็นเด็กแข็งแกร่งเหมือนคุณพ่อ แต่แกยังขาดความอ่อนโยนที่ควรจะได้รับจากคนเป็นแม่ ซึ่งอีทึกก็สามารถตอบโจทย์นั้นได้ดีสำหรับพ่อลูกคู่นี้
“แล้วคุณละครับ อยากรั้งเพื่อนผมไว้เหมือนลูกคุณหรือเปล่า” ฮันคยองหันมาถามคังอินแบบตรงๆ เมื่อเค้ามองดูก็รู้ว่าคังอินเองก็ไม่อยากให้อีทึกกลับเช่นกัน
“อีทึกเค้าคงไม่ยอมหรอกครับ ขี้เกรงใจแบบนั้น บอกแต่ว่าไม่อยากรบกวนผมมากไปกว่านี้ ทั้งๆที่ไม่ได้รบกวนอะไรเลยสักนิด”
“ฮันคยองเค้าถามถึงคุณน่ะ อยากจะรั้งอีทึกไว้มั้ย เอาตามความรู้สึกของคุณ ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกของอีทึกหรือลูกคุณเลย แค่คำเดียวว่าคุณอยากให้เค้าอยู่หรือกลับ” ฮีชอลและฮันคยองจ้องรอคำตอบของคนร่างสูงที่นิ่งไปสักพัก
“คือ...ผม” ยังไม่ทันที่คนร่างสูงจะได้ตอบอะไร อีทึกก็เดินกลับมาพร้อมกับน้องกาอินที่สงบลงเหมือนปกติแล้ว จะเหลือก็แต่คนเป็นพ่อนี่ละที่ยังคงรู้สึกว้าวุ้นกับความปากหนักของตัวเองอยู่
“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวน้องกาอินจะงอแงขึ้นมาอีก” ร่างบางกระซิบบอกเพื่อนทั้งสองคน พลางเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมจะกลับบ้าน ฮีชอลกับฮันคยองต่างหันมามองหน้าคนร่างสูงอย่างกดดันในโอกาสสุดท้ายที่มี
“คุณครูกลับก่อนนะคะน้องกาอิน แล้วเดี๋ยวเราเจอกันที่โรงเรียนนะคะ” ร่างบางย่อตัวลงนั่งเท่ากับความสูงของเด็กน้อย ก่อนจะจุ๊บลงบนปากเล็กเบาๆ กาอินหอมแก้มคุณครูทั้งสองข้าง ก่อนจะยืนโบกมือลารอส่งคุณครูคนสวยของเค้ากลับบ้าน
“ฉันไปก่อนนะคะคังอิน คุณอย่าโหมงานหนักนะคะ รักษาสุขภาพด้วย ขอบคุณสำหรับการดูแลอย่างดีตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมานะคะ” อีทึกโค้งให้อีกคนแทนคำขอบคุณทั้งหมดที่มี คังอินรีบดึงตัวอีกคนให้เงยหน้าขึ้นทันที
“ผมสิครับต้องขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บตัวแบบนี้ ขอโทษด้วยนะครับ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งกับการช่วยกาอินของผมไว้”
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉัน ถ้ายังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ ไปกันเถอะฮัน ฮี” อีทึกร้องเรียกเพื่อนอีกสองคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาไม่ยอมลุก มือบางหิ้วกระเป๋าสามสี่ใบของตัวเองไว้ในมือ พลางเดินกะเผลกๆออกจากบ้าน
“อีทึกครับ...” ยังไม่ทันที่คนทั้งสามจะพ้นประตูบ้าน มือหนาของคังอินก็คว้ามือบางที่หิ้วของพะรุงพะรังนั้นเอาไว้ก่อน เรียกให้คนทั้งหมดหันมามองกันอย่างสนใจ
“ไม่ต้องช่วยถือหรอกค่ะ รถอยู่แค่นี้เอง” เป็นอีกครั้งกับการปฏิเสธน้ำใจด้วยความขี้เกรงใจของคนร่างบาง
“...ไม่ไปได้มั้ยครับ” ในที่สุดปากหนักๆก็ยอมง้างออกมาเสียที
“เอ๋...อะไรนะคะ??” อีทึกที่ได้ยินไม่ถนัดร้องถามอีกคนอีกครั้ง พลางมองเลื่อนไปยังมือที่คสว้ามือตัวเองเอาไว้
“อยู่กับผมได้มั้ย ....อย่าไปได้มั้ยครับ คุณยังไม่หายดี ผมยังไม่อยากให้กลับ” เมื่อเห็นสายตางงๆที่ส่งมาของอีทึก คังอินก็รีบ้างเหตุผลขึ้นมาประกอบคำขอของตนเองในทันที
“แต่ว่า...”
“อย่าพูดว่าคุณรบกวนผม ...ไม่เลย คุณไม่เคยรบกวนเลย ผมกลับมีความสุขซะอีกที่คุณมาอยู่ด้วยแบบนี้ อยู่กลับผมอีกนิดได้มั้ยครับ ....จนกว่าคุณจะหายก็ได้ ให้คุณหายดีก่อน ผมจะได้หมดห่วง กลับไปคุณก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว ทำอะไรคงไม่ถนัด ถ้าเกิดล้มไปอีกคงไม่มีใครไปช่วยทัน ไว้ให้คุณหายดีก่อนค่อยกลับได้มั้ยครับ” อีทึกมองหน้าคนตรงหน้า ก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนอีกสองคนที่มารับตน
“ฉันเห็นด้วยนะ นายกลับไปก็อยู่บ้านคนเดียว เดินก็ยังกะเผลกๆอยู่เลย มันจะลำบากนะ ถ้าคุณคังอินเค้าว่าไม่เป็นการรบกวนก็อยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ ไว้หายดีแล้วค่อยกลับ”
“เอาอย่างนั้นหรอ? ....มันจะไม่รบกวนคุณเกินไปหรอ คังอิน” อีทึกดูเหมือนจะยังไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี
“ไม่เลยครับ ถ้าคุณจะกรุณา ...ช่วยอยู่กับผมต่อเถอะนะครับ ผมขอร้อง” ดวงตาที่ช้อนมองคนร่างบางอย่างร้องขอ ไม่ผิดกับดวงตาของน้องกาอินที่อ้อนวอนเค้าเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ขนาดลูกสาวอ้อนยังอดใจอ่อนไม่ได้ นี่คนเป็นพ่อลงทุนอ้อนวอนร้องขอเค้าขนาดนี้ แล้วยังจะมาเจอสายตาแบบนี้อีกละ จะไม่ให้ใจอ่อนยวบได้ยังไงกัน
“ก็ได้ค่ะ ฉันขอรบกวนคุณอีกสักพัก ไว้ฉันหายดีเมื่อไร ฉันจะรีบกลับบ้านของตัวเองแล้วกันนะคะ ^^” เมื่อเห็นว่าแต่ละคนดูจะลุ้นในคำตอบกันเหลือเกิน ในที่สุดอีทึกก็ทนรับความกดดันนี้ไม่ไหวจนต้องตอบตกลงไปในที่สุด
“ขอบคุณนะครับ ....ขอบคุณจริงๆ” มือหนาเขย่ามือบางอย่างดีใจ แต่ดูเหมือนจะลืมไปว่าคนตรงหน้าจะยังเจ็บอยู่ อีทึกถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อมันโดนแขนข้างที่เจ็บเข้าพอดี
“ขอโทษครับๆ” แม้ปากจะเอ่ยขอโทษแต่ก็ไม่สามารถหุบยิ้มที่คลี่ออกกว้างอย่างเปิดเผยนั้นได้เลย ไม่สามารถซ่อนความดีใจบนหน้าได้เลยจริงๆ
“คุณครูไม่ไปแล้วใช่มั้ยคะ ....จะอยู่กับน้องกาอินกับปะป๊าใช่มั้ยคะ” เด็กน้อยที่ยืนมองผู้ใหญ่คุยกันอยู่นาน พอเห็นปะป๊าอ้อนได้สำเร็จก็รีบวิ่งเข้าไปเกาะขาคนร่างบางในทันที
“คุณครูจะอยู่จนกว่าจะหาย ถ้าคุณครูหายก็ต้องกลับบ้านนะคะ น้องกาอินห้ามงอแงไม่ให้คุณครูกลับบ้านอีกนะคะ เข้าใจมั้ยคะ”
“ค่า ถ้าคุณครูหายแล้ว น้องกาอินจะยอมให้คุณครูกลับบ้านเลย แต่ตอนนี้คุณครูต้องอยู่กับน้องกาอินก่อนนะคะ เย้^^” ร้องลั่นอย่างดีใจไม่ต่างจากคนเป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย
“ขอโทษด้วยนะฮีชอล ฮันคยอง ที่ให้มารับแล้วไม่กลับไปด้วยแบบนี้ เสียเวลาพวกนายเลย” อีทึกหันไปขอโทษเพื่อนอีกสองคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังอย่างรู้สึกผิดที่ตนเรียกมารับแล้วดันไม่กลับไปกับเค้าซะอย่างนั้น
“ขอโทษทำไมละ นายป่วยฉันก็ต้องมาเยี่ยมก็ถูกแล้วนี่ ดีซะอีก ได้มาเห็นอะไรดีๆที่นี่เยอะเลย ถ้านายกลับบ้านตอนนี้ฉันก็คงจะเป็นห่วงแย่ อยู่ที่นี่อย่างน้อยๆฉันก็มั่นใจว่านายจะมีคนดูแล ไว้หายแล้วฉันจะมารับนายกลับแล้วกันนะอีทึก”
“อืม ขอบคุณนะฮีชอล ....นายด้วย ฮันคยอง” อีทึกโผเข้ากอดเพื่อนทั้งสองคนที่มีแต่ความหวังดีให้เค้าเสมอไม่เคยเปลี่ยน
“ฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยละ ....ฝากเพื่อนฉันด้วยนะ คุณคังอิน ” ฮีชอลหันไปฝากฝังเพื่อนของตัวเองกับหนุ่มใหญ่ที่ยืนยิ้มแก้มจะระเบิดอยู่ด้านหลัง
“ที่รักก็ ...ร่ำลายังกับส่งเพื่อนเข้าเรือนหองั้นแหละ ไปกันเถอะครับ ไว้วันแต่งจริงค่อยมาอวยพรใหม่ 5555”
“เดี๋ยวเถอะฮัน นายนี่มัน ฮึ่ย....” อีทึกทำท่าจะตีอีกคนที่วิ่งหนีไปสตาร์ทรถรอ
“5555 ฉันไปก่อนนะอีทึก แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหานะ บ๊าย บาย” ฮีชอลเดินไปขึ้นรถที่มีแฟนหนุ่มมาเปิดประตูรอ ร่างบางเปิดกระจกออกมาบ๊ายบายคนทั้งสาม ก่อนที่แฟนหนุ่มจะขับรถออกไปจากบ้าน
หลังจากที่ส่งเพื่อนรักทั้งสองกลับบ้านไปแล้ว พอเหลือกันสามคนพ่อแม่ลูก เอ้ย...หมายถึงปะป๊า คุณลูกและคุณครูคนสวย ความเงียบก็คืบคลานเข้ามา อีทึกค่อยๆเดินกะเผลกๆกลับเข้ามาในบ้าน โดยมีคังอินที่เดินตามต้อยๆพยายามที่จะเข้ามาพยุงช่วยคนตัวบาง แต่ด้วยความขี้อายของคุณพ่อลูกหนึ่ง ก็ทำได้เพียงทำท่าทางประคองอยู่ห่างๆ กันไม่ให้อีกคนล้มก็เท่านั้น แม้ใจจะอยากแตะเนื้อต้องตัวคนสวยตรงหน้าแทบขาดใจก็ตามที
“คุณครูเดินระวังนะคะ....ปะป๊าทำไมไม่จับคุณครูไว้ละคะ” เสียงใสของกามเทพตัวน้อยที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้คนทั้งสองหยุดหันมามอง เด็กน้อยยิ้มหวานพลางเดินเข้าไปหาคุณพ่อรูปหล่อพร้อมกับดันมือให้แตะลงบนตัวของคุณครู
“เดี๋ยวคุณครูเจ็บนะคะ จับไว้นะ” คังอินก้มมองมือตัวเองที่แตะอยู่บนไหล่บาง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังใบหน้าสวยที่มองกลับมาพอดี
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ” ร่างสูงผงกหัวเป็นเชิงขอโทษ มือหนาคว้าหมับเข้าที่ไหล่ข้างนึง ส่วนอีกมือก็ประคองเข้าที่เอวบาง ยังไม่ทันรู้ตัวก็เจอร่างหนาดุนหลังให้เดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นเสียแล้ว แล้วอย่างงี้อีทึกจะท้วงได้ยังไงกัน
“ค่อยๆนั่งนะ” บอกอีกคนพลางค่อยๆประคองให้คนตัวบางหย่อนก้นลงที่เป้าหมายอย่างปลอดภัย
“คุณนี่เว่อร์จริงๆเลยคังอิน ฉันไม่ได้ป่วยร้ายแรงสักหน่อย ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” อีทึกว่าอย่างขำๆกับท่าทางของชายหนุ่มที่ดูจะเป็นห่วงไปเสียหมดทุกอย่าง ดูแลทุกย่างก้าวที่เดินจนเค้าแทบไม่ต้องขยับตัวเองเลย
“ก็ผม...ผมเป็นห่วงคุณนี่ครับ” พูดไปหน้าก็แดงไป ....นานแล้วนะสำหรับพ่อหม้ายหนุ่มที่ไม่ได้หยอดคำหวานให้ใครฟัง มันก็เลยเขินบ้างอะไรบ้างแบบนี้ไง อีทึกเองก็ได้แต่นั่งยิ้มอายๆเสมองไปทางอื่น ไม่กล้าหันกลับมามองคนที่ส่งยิ้มหวานมาให้ตรงหน้า
“ยิ้มอะไรกันคะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย” เมื่อทนต้านทานรอยยิ้มของสองพ่อลูกที่ส่งมาให้แบบเหมือนกันเด๊ะทั้งคู่ไม่ไหวก็อดที่จะถามไม่ได้ อีทึกมองหน้าคนลูกที มองหน้าคนพ่อทีอย่างต้องการคำตอบ
“น้องกาอินดีใจที่คุณครูยังอยู่กับน้องกาอิน น้องกาอินยิ้มเพราะมีความสุขค่ะ” เด็กน้อยยิ้มหวานให้คุณครูพลางโผตัวเข้ากอดเอวบางของคุณครูคนสวยด้วยความดีใจ
“แล้วคุณละคะ ยิ้มอะไร” มือบางลูบหัวเด็กน้อยอย่างรักใคร่ พลางเงยหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้าสวยนั้นขึ้นมาถามขายหนุ่มเพียงหนึ่งที่ยังคงนั่งยิ้มและมองหน้าเค้าไม่เลิก
“ถ้าบอกว่าเหตุผลเดียวกับน้องกาอิน จะได้กอดแบบน้องกาอินมั้ยครับ” อ้าแขนกว้างพลางพุ่งตัวจะเข้าไปกอดบ้าง อีทึกรีบอุ้มน้องกาอินขึ้นแนบอกก่อนที่คนเป็นพ่อจะทันได้กอดตน
“ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะคะว่ากอดได้ พุ่งมาก่อนแบบนี้ได้ยังไงกัน” อีทึกเขวี้ยงค้อนน้อยๆให้อีกคนอย่างงอนๆ คังอินเลยต้องถอยทัพกลับมาตั้งหลักที่เดิมอย่างเก้อๆ
“ก็เห็นน้องกาอินยังกอดแบบไม่ต้องขอได้เลย ผมก็นึกว่าผมกอดได้บ้างนี่นา ^^แต่...ผมดีใจนะที่คุณยังอยู่กับเรา ขอบคุณนะครับที่ยังอยู่กับผมและกาอินตรงนี้” คังอินกุมมือบางพลางเอ่ยขอบคุณที่คนตรงหน้ายังอยู่กับเค้าตรงนี้
“ฉันสิคะที่ต้องขอบคุณคุณ ....ขอบคุณนะคะ ^^”
หากใครมองเข้ามาทางหน้าต่างของบ้าน คงจะเห็นภาพอบอุ่นของครอบครัวนี้ เมื่อคนเป็นแม่อุ้มลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด และมีคุณพ่อที่นั่งคุกเข่ากุมมือของคุณแม่และเด็กน้อยเอาไว้พร้อมรอยยิ้มหวานๆที่ทั้งสามส่งยิ้มให้กัน มันคงเป็นภาพในฝันของใครหลายคนที่อยากให้เกิดขึ้นกับครอบครัวของตัวเองสินะ
-------------------------------------------------------------
“คังอินคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกชายร่างใหญ่ที่ยืนล้างถ้วยชามอยู่ที่ห้องครัว หลังจากที่คนทั้งสามเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ
“ครับ? มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมไม่ไปอาบน้ำละ” คังอินหันกลับมามองตามเสียงเรียก เมื่อเห็นคนร่างบางยังอยู่ในชุดเดิมจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“คือ..จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าพรุ่งนี้ฉันจะขอไปช่วยงานคุณที่ร้านกาแฟด้วยน่ะค่ะ ...คือ ฉันไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆน่ะค่ะ” ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ งานบ้านทุกอย่างคังอินก็เป็นคนจัดการหมด ไม่ยอมให้เค้าจับทำอะไรสักอย่างเลย งานก็ไม่ได้ไปทำมาเป็นอาทิตย์แล้ว จากคนที่ต้องทำงานทั้งวันกลับต้องมาอยู่เฉยๆก็เกิดอาการเบื่ออย่างที่เห็นนี่ละ
“แต่คุณ...” ร่างสูงตั้งท่าจะปฏิเสธแต่พอมองคนที่มาขอร้องชัดๆก็ต้องกลืนคำที่จะเอ่ยนั้นลงคอไป
“นะคะ....ให้ฉันไปช่วยงานคุณนะ ฉันไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำเลย ฉันไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว เวลาคุณไปทำงาน น้องกาอินไปโรงเรียน มันน่าเบื่อมากเลย ให้ฉันไปนะคะ น้า.....” เล่นร้องขอเสียงออดอ้อนมาขนาดนี้มีหรือจะไม่ใจอ่อน
“ก็ได้ครับ ผมจะพาคุณไปด้วยพรุ่งนี้ แต่ว่าคุณจะทำงานอะไรต้องถามผมก่อนนะ ผมยังไม่อยากให้คุณทำงานหนัก คุณยังไม่หายดี ...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปพร้อมกันเลย เดี๋ยวผมไปส่งน้องกาอินที่โรงเรียนแล้วเราไปที่ร้านด้วยกันนะครับ”
“เย้ คุณใจดีที่สุด ขอบคุณนะคะ ^^ ” อีทึกโผตัวเข้ากอดอีกคนอย่างดีใจเมื่อได้รับการอนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้เสียที คังอินรีบคว้าตัวร่างบางที่พุ่งตัวเข้ามากอดอย่างไม่ทันคาดคิด
“เอ่อ...ฉันดีใจมากไปหน่อย ขอโทษค่ะ” อีทึกรีบดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดแกร่งที่รับเค้าไว้พอดีอย่างเขินๆ
“ผมอยากให้คุณดีใจแบบนี้บ่อยๆจัง” ก็เล่นหยอดมาแบบนี้ จะไม่ให้เขินได้ยังไงกันเล่า
“ฉัน...ฉันไปอาบน้ำดีกว่า ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” อีทึกรีบหลีกหนีออกจากสถานการณ์นี้โดยไว เมื่อหน้าร้อนจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
“เดี๋ยวสิครับ....ผมเองก็มีเรื่องจะขอคุณเหมือนกัน” มือหนาดึงรั้งแขนเรียวเอาไว้ก่อนที่ร่างบางจะได้เดินออกไป อีทึกมองไล่ลงไปตามเรียวแขนบางของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่รั้งตนไว้
“ถ้าฉันให้ได้ ฉันก็จะให้คุณค่ะ เป็นการตอบแทนที่คุณดูแลฉันในวันนี้” อีทึกยิ้มบางเมื่อเห็นหนทางที่จะได้ตอบแทนคนตรงหน้านี้บ้าง
“ผมอยากจะขอไปรับไปส่งคุณทุกวัน หลังจากที่คุณกลับไปอยู่ที่บ้านแล้ว ได้ไหมครับ ยังไงผมก็ต้องไปส่งน้องกาอินที่โรงเรียนอยู่แล้ว คุณเองก็ไม่มีรถ ให้ผมไปส่งคุณทุกวันได้ไหม ” อย่างน้อยๆก็ขอให้ได้เห็นหน้าทุกวัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนวันนี้ก็ตามที
“จะดีหรอคะ แค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว ยังจะให้คุณลำบากมารับมาส่งอีก ฉันเกรงใจ” ประโยคคลาสสิคของอีทึก ไม่รู้ว่าอยู่วงเดียวกับแร๊ปเตอร์มาหรือเปล่า ...ไม่เอานะเกรงใจ ไม่ดีหรอกเกรงใจ... (555 ใครทันนี่บอกอายุมากนะเพลงนี้)
“นะครับ ผมขอ เหมือนที่คุณขอผมไงครับ ...อย่าปฏิเสธเพราะเกรงใจเลยนะครับ ผมเต็มใจทำมันมากๆ มันไม่ได้เป็นการรบกวนเลย ผมจะรู้สึกดีมากๆถ้าคุณยอมรับคำขอนี้ของผม” คังอินอ้อนวอนขอคนตรงหน้าเหมือนกับที่เมื่อครู่คนร่างบางมาอ้อนวอนขอเค้า ดูเหมือนคำขอของทั้งสองฝ่ายนั้นอีกฝ่ายจะได้ประโยชน์กันแบบเต็มๆเลยจริงๆ
“ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณมากจนเกินไป แต่ถ้าวันไหนคุณไม่สะดวกมารับ บอกฉันได้นะคะ” ในที่สุดอีทึกก็ยอมรับคำขอเมื่อทนลูกอ้อนของอีกคนไม่ไหว
“คุณเองก็น่ารักที่สุดเหมือนกัน ....ขอบคุณนะครับ” จมูกโด่งฉวยลงบนแก้มนิ่มอย่างไว จนคนโดนไม่ทันตั้งตัว คังอินปล่อยมือคนร่างบางพลางหันกลับไปล้างจานต่อ ทิ้งให้อีกคนยืนหน้าแดงกุมแก้มตัวเองที่โดนหอมไปเมื่อครู่อย่างสติหลุดลอย
“คนบ้า >///<” ต่อว่าคนร่างสูงที่ยืนผิวปากล้างจานอย่างอารมณ์ดี อีทึกรีบเดินออกจากห้องครัวไปยังห้องน้ำทันที เผื่อน้ำเย็นๆจะช่วยดับความร้อนที่หน้านี้ให้หายลงไปได้
เช้าวันใหม่มาพร้อมกับหน้าที่ใหม่ของคนร่างสูงที่ทำตัวเป็นสารถีขับรถรับส่งลูกสาวและว่าที่ภรรยาในอนาคตอย่างอีทึกที่ขายังไม่หายดีนัก ร่างบางยังคงเลือกที่จะหยุดงานต่ออีกสักสองสามวัน เพราะการที่ต้องไปวิ่งตามเด็กน้อยทั้งๆที่ขายังเจ็บแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีนัก วันนี้ร่างบางก็เลยเปลี่ยนงานมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านกาแฟ 1 วันแทน
“นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเอากาแฟมาให้คุณนะ” ร่างสูงเดินประคองตัวอีกคนเข้ามาในร้าน พลางจัดแจงเก้าที่อี้ที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะลงมาให้คนร่างบางได้นั่ง ก่อนจะรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์หยิบเครื่องไม้เครื่องมมือมาชงกาแฟให้กับลูกค้ารายแรกคนนี้
“คุณ ฉันมาช่วยคุณทำงานนะ จะให้มานั่งดื่มกาแฟแบบนี้ได้ยังไงกัน” อีทึกเดินกะเผลกๆมาเกาะขอบเคาน์เตอร์พลางชะเง้อคอมองคนร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาชงกาแฟ
“เดินมาทำไมครับ ทำไมไม่นั่งรอที่โต๊ะ หืม? จะทานเค้กหรือขนมปังอะไรด้วยมั้ยครับ” ร่างสูงดันตัวคนตัวบางให้นั่งที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ มือหนาวางถ้วยกาแฟพร้อมจานเค้กบลูเบอร์รี่ให้ร่างบางได้ทาน
“คุณอย่าผิดสัญญาสิคะ .... ฉันขอคุณมาทำงานนะ ไม่ได้มานั่งให้คุณดูแลเหมือนเวลาอยู่ที่บ้านนะคะ” ร่างบางยู่หน้าลงอย่างขัดใจที่อีกคนผิดสัญญา เล่นดูแลกันขนาดนี้แล้วมันจะต่างอะไรกับการที่เค้านั่งเฉยๆอยู่ที่บ้านกันละ
“ยังไม่มีลูกค้าเข้าร้านซักหน่อยนี่ครับ คุณทานก่อนเถอะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำงานนะ ลองทานดูนะครับ ผมทำเองกับมือเลย” ร่างสูงคะยั้นคะยอให้อีกคนดื่มกาแฟและทานเค้กที่ตัวเองตั้งใจทำให้คนร่างบางโดยเฉพาะ คังอินนั่งเท้าคางมองอีกคนทานอย่างมีความสุข ผิดกับคนที่กำลังทานที่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อมีคนมาจ้องเวลากินแบบนี้
“มาแล้วฮะ เอ๊ะ ร้านยังไม่เปิดเลยมีลูกค้าแล้วหรอฮะ” ซองมินที่มาทำงานแต่เช้าเอ่ยทักทายเจ้าของร้าน พลางหันไปมมองคนที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์อย่างแปลกใจ
“ก็ยังแขวนป้าย close อยู่นี่นา แขกของพี่คังอินหรอฮะ เอ...หรือว่าจะเป็นแม่ของน้องกาอินหรือเปล่าฮะ สวัสดีฮะ ลีซองมินฮะ เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านฮะ” ซองมินรีบโค้งทักทายภรรยาเจ้าของร้านโดยไว ดูจากสายตาที่พี่ชายเจ้าของร้านมองแล้ว คนนี้คงจะเป็นแขกพิเศษแน่ๆเลย เล่นจ้องซะตาหวานเยิ้มขนาดนั้น จะว่าไป คุณแม่น้องกาอินก็สวยนะเนี่ย ไม่น่าละ ลูกออกมาน่ารักเชียว
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ เอ่อ....ฉัน.. ฉันมาทำงานที่ร้านน่ะค่ะ....ฉันบอกคุณแล้วว่าเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด คิดว่าฉันเป็นลูกค้า” ร่างบางรีบปฏิเสธทันทีที่หนุ่มน้อยยัดเยียดตำแหน่งใหม่ให้กับตน พลางหันไปค้อนคนที่จัดแจงอาหารเช้ามาให้เค้านั่งทาน
“ซองมิน นี่คุณลีทึกน่ะ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย เค้าบาดเจ็บก็เลยมาพักบ้านพี่จนกว่าจะหายดี วันนี้เค้าเบื่อๆพี่เลยพาเค้ามาที่ร้านด้วยน่ะ ...อีทึกครับ นี่ลีซองมิน เป็นเด็กในร้านน่ะครับ” ร่างสูงแนะนำให้คนทั้งคู่ได้รู้จักกัน สองคนต่างนิ้มให้กันอย่างผูกมิตร
“ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะพี่อีทึก สวยจังเลยนะฮะ นึกว่าเป็นแม่น้องกาอินซะอีก” ร่างบางเอ่ยแซวไปถึงเจ้าของร้านที่ยืนนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะซองมิน พี่เป็นแค่คุณครูของน้องกาอินน่ะจ้ะ พี่เป็นผู้ชายจะเป็นแม่ของน้องกาอินได้ยังไงกัน” ซองมินถึงกับอ้าปากค้างพลางมองสำรวจผู้ชายตรงหน้า ....นี่หรือ คือผู้ชาย ส่วนไหนของคนๆนี้กันที่บ่งบอกความเป็นชาย อ้อ...ตรงนั้นสินะ
“ไม่น่าเชื่อเลยฮะว่าเป็นผู้ชาย พี่สวยมากๆเลย แหะๆ ขอโทษฮะที่เสียมารยาท” ซองมินได้แต่หัวเราะแห้งๆขอโทษอีกคนที่ตนเผลอพูดจาเสียมารยาทใส่
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เจอใครใครก็ชอบพูดอย่างนั้นล่ะ ว่าแต่มีงานอะไรให้พี่ช่วยทำมั้ย พี่อยากทำงานมากๆเลย” เอ่ยของานกับลูกจ้างของร้านแทนที่จะหันไปขอจากเจ้าของร้าน เพราะรู้ดีว่าถ้าหันไปขอทางนั้นคงไม่มีวันได้ทำอะไรแน่เลย
“เอ่อ...” ซองมินอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง เมื่อร่างบางหันไปมองพี่ชายที่ยืนส่ายหัวบอกเป็นเชิงว่าไม่ให้อีกคนทำอะไร
“คุณคังอิน!!!” อีทึกเรียกเสียงดุเมื่อมองตามสายตาของซองมินไปเจอร่างสูงส่งสายตาเป็นความนัยให้ลูกจ้างของตัวเอง
“ก็ได้ครับ ผมรักษาสัญญาที่ให้คุณอยู่แล้ว ซองมิน หางานเบาๆให้คุณอีทึกทำนะ เอางานอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องเดิน อย่าให้คุณอีทึกเสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ทิ้งขยะ ล้างจาน หรือแม้แต่เดินไปรับออเดอร์ อ้อ ห้ามเดินไปเอาของในครัวด้วยนะ ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องเดินน่ะ”
“นี่คุณ ที่พูดมานี่ก็หมดงานให้ฉันทำแล้วนะ คุณเล่นดักทุกงานแบบนี้จะให้ฉันทำอะไรละ ให้ฉันทำเถอะนะคุณคังอิน นะคะ” ร่างบางเกาะแขนอีกคนพลางร้องขออย่างออดอ้อน แล้วจะไปไหนเป็นละอย่างนี้!!!!
“ซองมิน สอนงานคุณอีทึกหน้าเคาน์เตอร์ด้วย ดูแลดีๆนะ อย่าให้ลูกค้ามาจีบละ พี่ไปคิดบัญชีหลังร้านก่อน ไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงรีบส่งต่อคนสวยที่ออดอ้อนได้ละลายใจเหลือเกินให้ซองมินดูแลต่อ ส่วนตัวเองต้องรีบหนีจากตรงนี้เพื่อไปสงบสติเสียก่อน
“เดี๋ยวมินนี่ดูแลพี่เองฮะ เดินไหวไหมฮะ” คนตัวอวบกว่าพยุงร่างคนเจ็บให้เดินไปประจำที่หน้าเคาน์เตอร์ พลางสอนงานให้
ตลอดทั้งวันต่างมีลูกค้าเข้าร้านมาอย่างไม่ขาดสาย และดูเหมือนว่าวันนี้ลูกค้าหนุ่มๆจะเข้าร้านมาเยอะเป็นพิเศษเสียด้วยสิ ปกติที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์นั้นจะมีคนมานั่งก็ต่อเมื่อโซฟาในร้านเต็มแล้วเท่านั้น แต่วันนี้กลับเป็นที่นั่งตรงนี้ที่เต็มก่อน คงจะเป็นเพราะอยากจะใกล้ชิดพนักงานหน้าสวยที่ยิ้มหวานอยู๋หลังเคาน์เตอร์นี้ก็เป็นได้ อยากสั่งซัก 10 แก้วแล้วเดินไปจ่ายเงินทีละแก้วๆจริงๆ
“วันนี้ลูกค้าเยอะจังเลยนะฮะ เพราะพี่คนสวยมายืนประจำหน้าเคาน์เตอร์ ลูกค้าผู้ชายเลยเข้ามานั่งกันแน่นร้านเชียว จริงมั้ยฮะพี่คังอิน” ประโยคนี้เหมือนจะเป็นการชมอีทึก โฌดยมีการขอคอมเม้นจากเจ้าของร้านที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะติดกับเคาน์เตอร์ (เฝ้าไว้ไม่ห่างกายเลยจริงๆ) ทั้งๆที่ควรจะยิ้มแย้มที่ยอดขายวันนี้พุ่งเหลือเกินแท้ๆ
“ไม่ใช่เพราะพี่หรอกจ้ะ คนก็แน่นอยู่แล้วทุกวันไม่ใช่หรอ หืม?” ร่างบางเอ่ยปฏิเสธพลางหันไปมองอีกคนอย่างขำๆ
“หน้าบูดแบบนั้น เดี๋ยวลูกค้าก็หายหมดหรอกนะคุณเจ้าของร้าน” ร่างบางดึงแก้มอีกคนให้ฉีกยิ้มกว้างต้อนรับลูกค้า
“วันหลังผมจะไม่ให้คุณมาทำงานที่หน้าร้านแล้ว ถ้าจะมาทำงานคราวหน้าไปเรียนทำขนมกับผมในครัว 2 คนก็พอ” คุณพ่อลูกหนึ่งว่าอย่างงอนๆที่อีกคนเสน่ห์แรงเสียเหลือเกิน แล้วดูความคิดแบบเด็กๆนั่นสิ เหมือนน้องกาอินไม่มีผิดเลยจริงๆ
“ก็ยังดีกว่าขังไว้คนเดียวที่บ้านละนะ คราวหน้าทำขนมกันสองคนก็ได้ค่ะ” อีทึกยิ้มหวานรับคำอีกคน คังอินเลยต้องรีบเบือนหน้าหนียิ้มสวยๆนั่นในทันที
“จีบกันน่ารักจังเลยน้า” ซองมินพึมพำกับตัวเองพลางมองคนทั้งคู่ที่คุยกันงุ้งงิ้งๆสองคน คิดแล้วก็พาลให้เบนสายตาไปมองที่ประตูร้าน สองสามวันมาแล้วนะที่เค้าไม่เห็นคนที่เคยมาหาทุกวันมาที่นี่ ไม่สิ....ไม่ใช่ว่าไม่มาหา ไม่มาให้เจอ แต่เป็นเค้าต่างหากที่ทำเป็นไม่สนใจ
“คงจะเบื่อกันไปแล้วสินะ เฮ้อ....” ความคิดถึงทำให้นึกเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่จะโทษใครได้ ก็ทำตัวเองนี่นา
“ซองมิน....ซองมิน!!!” เสียงใสตะโกนเรียกเพื่อนร่างอวบที่ยืนเหม่อจนไม่สนใจตนที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้านานแล้ว
“หา!! อ่าว ฮยอก มาได้ไงเนี่ย เลิกเรียนแล้วหรอ มีอะไรด่วนทำไมไม่โทรมาละ” ซองมินที่เพิ่งได้สติรัวคำถามใส่เพื่อนไม่ยั้ง“ฮยอกมายืนตั้งนานละ มัวเหม่อคิดถึงใครอยู่ละเนี่ย” ถามอีกคนอย่างจับผิด ซองมินรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“ไม่มีสักหน่อย ไม่ได้คิดถึงใครเลยนะ จริงๆ” ร้อนรนซะน่าสงสัยขนาดนี้ 55 เห็นแล้วก็ขำแท้
“ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ส่ายซะหัวจะหลุด 555 นี่จะเลิกงานหรือยัง จะชวนไปข้างนอกด้วยกันน่ะ” อึนฮยอกต้องเอามือจับหัวเพื่อนที่ส่ายดุ๊กดิ๊กๆนั่นให้หยุดอยู่กับที่ พลางเอ่ยชวนอีกคนให้ไปเที่ยวด้วยกัน
“ใกล้ละล่ะ ทำไมไม่ชวนด๊องไปละ แล้วจะชวนไปไหนหรอ”
“ด๊องไม่ว่างน่ะ เห็นว่าไปเที่ยวกับคิบอม มินนี่ว่างเปล่า มีนัดกับคยูหรอ เดี๋ยวฮยอกไปคนเดียวก็ได้นะ” ร่างบางถามอย่างลองเชิงดพื่อดูปฏิกิริยาของเพื่อน
“ตานั่นน่ะหรอ ....เฮ้อ ไม่อยากจะพูดถึง เอาเป็นว่าฮยอกนั่งรอมินนี่แปปนึงนะ สั่งอะไรดื่มก่อน เดี๋ยวเลิกงานแล้วเราไปเที่ยวกัน มินนี่ก็อยากออกไปเที่ยวบ้างเหมือนกัน เผื่อจะสบายใจขึ้น รอแปปนึงนะ ไปเลือกเค้กก่อนก็ได้” ว่าพลางลากเพื่อนไปที่ตู้ขนมหวานที่มีเค้กมากมายวางเรียงอยู่เต็มตู้กระจก
“อ้าว อึนฮยอก มาทำอะไรที่นี่น่ะ” อีทึกที่คิดเงินอยู่ที่เคาน์เตอร์หันมาเห็นคนตัวเล็กเข้าพอดีจึงเอ่ยทัก
“อ้าว พี่อีทึก พี่มาทำอะไรที่นี่ฮะเนี่ย ไหนพี่ฮีชอลบอกว่าพี่รถชนไงฮะ หายแล้วหรอฮะ” อึนฮยอกยิ้มหวานทันทีที่เห็นพี่ชายที่น่ารักอีกคนที่ตอนนี้ดูจะอาการดีขึ้นเยอะมากแล้ว
“พี่ถามเราก่อนนะ 55 พอดีพี่มากับคุณคังอินน่ะ มาช่วยงานเค้าแก้เบื่อ เดี๋ยวรอหายสนิทจะกลับไปทำงานแล้วละ แล้วเราละมาทำอะไร”
“ฮยอกมาพามินนี่ไปเที่ยวน่ะฮะ เห็นช่วงนี้มินนี่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร พี่อีทึกไปด้วยกันมั้ยฮะ” ชวนอีกคนแต่ก็ได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธกลับมาแทบจะทันที
“อ้อ ฮยอกลืมไป พี่ยังไม่หายดี รีบๆหายนะฮะ ฮยอกอยากเรียนกับพี่จะแย่แล้ว พี่ฮีชอลดุชะมัดเลย เดินไม่ได้ก็ตีเอาๆ” บ่นไปถึงพี่สาวหน้าสวยอีกคนที่ยังคงสอนเค้าด้วยท่าทางดุๆไม่เคยเปลี่ยน ผิดกับคนตรงหน้าที่ใจดีกว่าหลายร้อยเท่านัก
“เดี๋ยวพี่จะฟ้องฮีชอล 555 รอหน่อยแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่กลับไปสอนเราเอง ตั้งใจเรียนละ เข้าใจมั้ย” มือเรียวลูบหัวลูกศิษย์ในสังกัด พลางช่วยกันเลือกเค้กมานั่งกินกันไปคุยกันไปฆ่าเวลา
“อ่าว รู้จักกันหรอฮะเนี่ย” ซองมินที่เสร็จงานแล้วเดินแบกกระเป๋ามาหาเพื่อน ร่างบางมองทั้งสองคนที่คุยกันงุ้งงิ้งๆอย่างแปลกใจที่เห็นคนทั้งคู่สนิทกัน
“นี่พี่อีทึก คนที่สอนฮยอกคู่กับพี่ฮีชอลไง วันนั้นพี่อีทึกจะมาสอนที่บ้านแต่เกิดอุบัติเหตุซะก่อนน่ะเลยไม่ได้เจอกัน แล้วนี่มินนี่เสร็จแล้วหรอ ไปกันเลยมั้ย” อึนฮยอกรีบหยิบกระเป๋าเงินเดินไปจ่ายค่าเครื่องดื่มและของว่าง ทั้งคู่โค้งลาให้คังอินและอีทึก ก่อนจะพากันออกจากร้านไป
“ฮยอกจะพาเค้าไปไหนหรอ” คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบนี้ กำลังจะถูกเปิดเผยในอีกไม่ช้านี้แล้วละ ......
Talk : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด อะไรนะ ยัยไรเตอร์คนนี้อัพฟิค เป็นไปได้อย่างไร ใช้เวลาเขียนนานไปมั้ย เป็นเดือนกว่าเลยเชียว ขออภัยอย่างสูงค่าาาาา ตันอย่าบอกใครเชียว ช่วงนี้รับงานนอกเยอะมากเลย ถ้าใครรู้จักเค้าในเฟสหรือในเพจจะรู้ว่าเค้ารับงานเป้นไรเตอร์ร่วมเยอะมากไม่ได้หายไปไหนแต่อย่างใดค่า ฟิคตัวเองไม่ขยับสักนิดนึง นี่ก็แอบไปเปิดเรื่องใหม่ถึง 2 เรื่องเลย เค้าไม่รู้จะยังมีคนอ่านเรื่องนี้อยู่หรือเปล่า แต่ก็อัพให้อ่านกันนะคะ เผื่อจะมีคนอยากอ่านอยู่บ้างน้า สัญญากับพี่สาวคนสวยไว้ตั้งแต่ตอนป่วยว่าเราจะอัพเรื่องนี้ให้เป็นของขวัญ จนพี่สาวจะหายแล้ว เพิ่งได้มาอัพนี่ละ ฝากติดตามอีกสองเรื่องด้วยนะคะ ใครที่อยากตามไปจิกไรเตอร์ ตามไปได้ที่เพจเลย ใครตามเพจจะรู้ดีว่าไรเตอร์อัพภาพน่ารักๆประจำเลย ไปคุยกันได้นะคะ Fanpage
อ่านแล้วเม้นให้กันบ้างก็ได้นะจ้ะ เค้ารุ้ว่ามีตัวตน มีคนอ่าน เค้าก็อยากอัพเน้อ จะพยายามเข็นเรื่องนี้ให้จบแม้มันจะลำบากมากก็ตาม ไม่เคยเขียนเรื่องไหนนานขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆค่ะ รักทุกคนเสมอค่ะ
ปล ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ oh my school กับ Four season จะเป็นยังไงอย่าลืมไปติดตามกันนะคะ ^^
ความคิดเห็น