ปิงป่าวนะ!

ลำดับตอนที่ #3 : [♡2]

♡2

_____________

แฮ่ก แฮ่ก

เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วบริเวณ สองขากำลังพาร่างเล็กวิ่งหนีอะไรบางอย่าง กายบอบบางมีบาดแผลเต็มไปหมด ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาไม่หยุด

คนตัวเล็กแทบไม่มีแรงเหลือ เขาวิ่งมาไกลมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้ตนนั้นอยู่ที่ไหน รอบกายมีเพียงความมืด ต้นไม้ และสายลมเย็นยะเยือกโอบล้อมร่างเอาไว้

ร่างเล็กทรุดตัวลงไปกับพื้นพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่ เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ดูเหมือนเขาจะหลงทาง....

พี่ของเขาตายไปแล้ว

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ คนแปลกหน้าพวกนั้นบุกมาที่บ้าน พวกเขาพังประตู แล้วยิงพี่ชายของเขา เขาตกใจร้องไห้ ก่อนที่พี่ชายจะตายก็ตะโกนบอกให้เขารีบหนี พอเห็นเขาไม่ยอม พี่ชายก็ขอร้องเขาทั้งน้ำตา บอกเขาว่าต้องการให้เขามีชีวิตต่อไป แล้วใช้ชีวิตนั้นเผื่อตน

'พี่รักปิงนะ' นั่นคือคำพูดสุดท้ายของพี่ชาย

เขาสะอื้นเสียใจแล้ววิ่งหนีออกมา ตามที่พี่ชายของเขาบอก เขาวิ่งออกมาทางประตูหลัง กระโดดข้ามรั้วบ้าน แล้ววิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต คนพวกนั้นตามเขามาไม่หยุด ยิงปืนใส่เขา โดนบ้างเฉี่ยวบ้าง แต่ไม่โดนจุดสำคัญ ซึ่งถือว่ายังโชคดี

เขาจำต้องวิ่งลัดเลาะผ่านพื้นที่ต่าง ๆ ทั้งซอยแคบ ๆ ทั้งป่าที่อยู่ใกล้ ๆ สะดุดล้มกี่ครั้ง ๆ ก็รีบลุกขึ้นเพื่อวิ่งไปต่อ เพื่อเอาชีวิตรอดจนตอนนี้เหมือนจะหนีพ้นแล้ว

แต่เขาก็เสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้วเช่นกัน

สายธารอุ่นอาบไล้แก้มนวล

เขาเจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ เสียน้ำตา เสียใจกับการสูญเสียแบบไม่ทันตั้งตัว กายเล็กสั่นสะท้าน เสียงสะอึกสะอื้นดังเบา ๆ คลอกับเสียงสายลม

ตึก ตึก ตึก

!!!

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังวิ่งมาหา ร่างเล็กรีบลุก แล้ววิ่งต่อ ตรงไปเรื่อย ๆ กลุ่มคนที่ตามมาก็ยังตามไม่หยุด จนกระทั่ง..

"หนีไม่พ้นแล้วนะ:) "

ข้างหน้าของเขาเป็นผาสูงชัน จากตรงนี้มองไม่เห็นข้างล่าง มันมีเพียงความมืดเท่านั้นที่มีอยู่

ตากลมมองดูเบื้องล่าง เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ

จะเลือกทางไหนก็ต้องตายอยู่ดี

เขาหนีไม่ได้แล้ว

หนึ่งในคนกลุ่มนั้นเริ่มเล็งปืนมาทางเขา

เหนี่ยวไก...

แล้วยิง

ปัง!

______________________________________________

เฮือก!

ดวงตากลมเบิกกว้าง เขาหอบหายใจถี่ ใบหน้านวลยังคงเปื้อนน้ำตา มือบางปาดมันออก ลุกขึ้นนั่งแล้วพบว่าที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝัน..

เป็นฝันที่น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน

ปิงรีบคว้าหมอนของตน ลุกออกจากเตียงนุ่ม เดินออกไปแล้วเคาะประตูห้องข้าง ๆ

ห้องพี่ชายของเขา

แกร่ก

ประตูตรงหน้าเขาเปิดออก พี่ชากำลังมองเขาด้วยสีหน้างง ๆ

"ปิงฝันร้าย วันนี้นอนด้วยได้ไหม? "

แขนบางกอดหมอนใบนุ่มไว้ พร้อมเอ่ยถามพี่ชายของตน

ชาไม่ได้พูดอะไรแต่ก็เบี่ยงตัวหลบให้น้องของตนเข้ามา

ร่างเล็กเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไป นอนรอพี่ชายที่กำลังเดินมา ชาล้มตัวลงนอนดึงผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวของเขาและปิง กดจูบบนกลุ่มผมนิ่ม ก่อนจะบอกฝันดีให้คนตัวเล็ก

อ้อมแขนกอดกระชับกายบางเข้าหา มอบความอบอุ่นให้คนน้องก่อนทั้งสองจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน

.....

สุดท้ายแล้วฝันร้ายนั้นมันก็เป็นแค่ความฝัน

Talk . . .

ฮัลโหล ๆ สวัสดีค่า หลังจากที่หายไปนานกับกาลเวลา ที่จริงแต่ละตอนไรท์เขียนไม่นานหรอกแค่2-3ชั่วโมง เพราะมันสั้น! แต่ไรท์แค่หมดไฟนิดหน่อย+ขี้เกียจเยอะหน่อย (ฮิฮิ) //เอาเป็นว่าเมื่อไหร่ที่ไรท์มีประสบการณ์มากว่านี้ก็จะมารีไรท์ค่ะ! แง๊วมาก

ฝากพี่ชากับน้องปิงไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ♡